Οι σκέψεις μιας πεταλούδας 6

Andrew Unangst - Corbis

προς προηγούμενες σκέψεις

ΣΚΕΨΗ ΕΝΔΕΚΑΤΗ

'Εκλαιγα συνεχώς με το σιγανό και σχεδόν ανύπαρκτο ήχο που κλαιν οι πεταλούδες. Τα φτερά μου από βαθειά κόκκινα με χρυσαφένιες κηλίδες έχουν γίνει ένα γλυκό μωβ με μαύρα στίγματα. Όλα τριγύρω, έντομα και λουλούδια, έχουν μείνει μαγεμένα και δεν με αναγνωρίζουν. Όμως, εγώ δεν μπορώ να χαρώ την ομορφιά μου: μονάχα όταν πετάω ξεχασμένη πάνω από τα κύματα της κοντινής ακρογυαλιάς και κοιτάζω το καθρέφτισμα της μορφής μου στα καθαρά νερά, νομίζω πως κάποια υδάτινη δίδυμη αδερφή μου ακολουθεί, κολυμπώντας με χάρη, το πένθιμο πέταγμά μου.

Όταν η καταιγίδα είχε σχεδόν περάσει, πέταξα ως το μέρος που κάποτε ήταν το σπίτι μου. Ή τουλάχιστον ως εκεί που πίστευα πως πρέπει να ήταν το σπίτι μου. Το ψηλό δέντρο ήταν ένα καμμένο και τσακισμένο κούτσουρο, το όμορφο λουλούδι μου στάχτη μέσα στις στάχτες. Τίποτε δε θύμιζε πια την ομορφιά του, τίποτε δε θύμιζε τη ζωή που κάποτε υπήρχε εδώ. Καθώς άρχισα να πετάω εδώ κι εκεί, διαπίστωσα μέσα στη θλίψη μου πως δεν μπορούσα να θυμηθώ το λουλούδι μου που κάποτε αγαπούσα τόσο και μια μέρα, όταν θα ομόρφαινε και δυνάμωνε πολύ, θα με τίναζε μακρυά του.

Το βράδυ το πέρασα κουλουριασμένη κάτω από ένα μεγάλο φύλλο και εκεί, καθώς οι τελευταίες σταγόνες της καταιγίδας έπεφταν επάνω στα κουρασμένα φτερά μου, εκείνα απέκτησαν το καινούργιο τους χρώμα.

ΣΚΕΨΗ ΔΩΔΕΚΑΤΗ

Πρώτη φορά συνειδητοποιώ τί πολύπλοκο πράγμα είναι να είναι κανείς έστω και μια απλή και ασήμαντη πεταλούδα. Δεν ξέρω πώς μπόρεσα να το σκεφτώ, αλλά, όταν ήθελα να μεταμορφωθώ σε πεταλούδα δεν ήξερα τί περίεργες σκέψεις θα είχα. Αλλιώς θά έμενα όπως ήμουν. Τότε τουλάχιστον μπορούσα να εύχομαι και να ελπίζω. Τώρα, όμως, δεν είμαι πια και τόσο σίγουρη. Το κεφάλι μου και η καρδιά μου, τα τόσο μικρά και τα δυό, δεν μπορούν πλέον να χωρέσουν όλα όσα κάποτε με γέμιζαν και γι αυτό πολλές φορές δεν είμαι και τόσο σίγουρη για το τί θά 'πρεπε να νιώθω, για το τί αισθάνομαι στα αλήθεια.

ΣΚΕΨΗ ΔΕΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ

Εχτές πάλι χάζευα τα καράβια. Μια χρυσόμυγα μου είπε πως είναι επικίνδυνο να πηγαίνω τόσο βαθειά στη θάλασσα. Όμως, εγώ θέλω να πηγαίνω σε εκείνα τα βραχάκια, γιατί μονάχα εκεί αισθάνομαι πραγματικά απομονωμένη. Δυστυχώς το νησί μου δε μου βγήκε τόσο α΄δειο όσο το ήθελα. Τώρα σκέφτομαι με μελαγχολία πως θά 'πρεπε να είχα ζητήσει να γίνω πεταλίδα σε έναν από αυτούς τους βράχους. Εκεί θα τα είχα ξεχάσει σίγουρα όλα.

προς επόμενες σκέψεις