Μονεμβάσια

Μανόλης Γρηγορέας - η προσωποποίηση της Μονεμβάσιας

Kαι πάλι ανάγλυφη γίνεσαι.

Μέσα μου αναδεύεις τα χρώματα της ψυχής μου με το γκρίζο της ράχης, το σκοτεινό μπλε της αρμυρής σου αγάπης.

Ορθώνεσαι, μια ανάσα μισογκρεμισμένη,

με τη μοναδική σου είσοδο, στεμμένη από την αύρα του ποιητή.

Αγγίζω με δακρυσμένα πέλματα τα λίθινα δρομάκια σου

-χειμώνα μονάχα ή μέρες με αντάρα.-

Κλείνω με πόνο τα μάτια στις γιορτές που σε κάνουν να ασφυκτιάς,

θέλω μοναχα δική μου τη ματιά σου.

Γαληνεύω σαν ακούω την εκκωφαντική σου ησυχία να μου τρυπά τα ώτα,

αιωρούμαι πάνω από το τείχινο στέμμα σου, εκεί που κείτονται οι αναμνήσεις ανάμεσα σε αγριόχορτα.

Μα πάντοτε θα έρχεται η μέρα της φυγής,

μια δίνη με τραβά τότε μακρυά σου...

Κι όμως, για μένα κατοικείς μες την ψυχή μου.

Ανάμεσα σε δυο γουλιές κρασί και λίγο ψάρι,

να μουρμουράς τα μυστικά τραγούδια,

που τα γνωρίζουν μόνο όσοι είναι σε σένα ριζωμένοι.

Πώς τους φθονώ αλήθεια, -ας είναι όλοι τους καλά...-

Πού ξέρεις αν κάποτε αγκυροβολήσω κι εγώ στην αγκαλιά σου...

για τον αγαπημένο μου Ναυτίλο