Η αστερόσκονη είναι περίεργο πράγμα: πέφτει, πέφτει... λες ότι απλώς πέφτει αλλά να που κάνει μία έτσι, σα να παίρνει μια ανάσα, σα να αναστενάζει κ αντί να κάτσει απαλά πάνω στο φύλλο έρχεται απαλά απαλά, χάδι αστρικό, κ κουρνιάζει μέσα στα μαλλιά σου, πάνω στα ματοτσίνορά σου, πίσω από το αυτί σου κ μετουσιώνεται σε κομμάτι σου...
Περίεργο πράγμα...
Εσύ δεν το νοιώθεις, δεν το καταλαβαίνεις, μπορεί να το αισθάνεσαι σαν μια πνοή που ανάδευσε ένα σου τσουλούφι, σαν ένα φευγαλέο βλέμμα στη ματιά σου, σαν ένα απαλό ήχο, αλλά εκείνη έχει πια γίνει ένα με το αίμα σου, κυλάει, με κάθε χτύπο φτάνει κ πιο κοντά σου, αρχίζει κ ενώνεται με τα αιμοπετάλιά σου, βλασταίνει κ πολλαπλασιάζεται, νεοπλασία ευεργετική που έχει φτάσει από μακρυά, από τόπους που πια δεν υπάρχουν, που ακόμη δεν έχουν γεννηθεί... κ έτσι, έτσι απαλά κ ήσυχα όπως τρύπωσε μέσα σου, έτσι αθόρυβα γίνεται ένα, μετά δύο, τέσσερα, οκτώ κ πάει λέγοντας κύτταρα...
Περίεργο πράγμα...
Κάθε μέρα η αστερόσκονη πέφτει, αόρατη βροχή που καλύπτει τα πάντα, στίγμα στίγμα καλύπτει ό,τι βρει, τρυπώνει κ μετουσιώνεται... Εμείς οι άνθρωποι το έχουμε πια ξεχάσει, λίγοι από εμάς τη νοιώθουν, ελάχιστοι καταλαβαίνου τι τους ψιθυρίζει, οι περισσότεροι ίσως κ να την αποτινάζουν ασυναίσθητα, τόσο που έχουν ξεχάσει πώς είναι το χάδι...
Περίεργο πράγμα...
No comments:
Post a Comment