Οι σκέψεις μιας πεταλούδας 7

προς προηγούμενες σκέψεις

ΣΚΕΨΗ ΔΕΚΑΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Η πασχαλίτσα ξαναγύρισε. Η χρυσόμυγα μου είπε πως τελευταία κάποια πασχαλίτσα μοιάζει σα να ψάχνει για κάτι στο μέρος που κάποτε είχε πέσει ο κεραυνός. Έμοιαζε, λέει, σα νά ψαχνε για κάτι το συγκεκριμένο και να φεύγει μετά άπραγη και με σκυμμένο το κεφάλι. Το πράγμα μου φάνηκε περίεργο. Σήμερα το πρωί πέταξα, με βαρειά ομολογουμένως καρδιά, και πάλι στο παλιό μου σπίτι. Περίμενα κάμποση ώρα καθισμένη σε ένα νεαρό θαμνάκι. Πραγματικά η ίδια μικρή και γυαλιστερή πασχαλίτσα εμφανίστηκε κάνωντας κύκλους πάνω από εκεί που κάποτε φύτρωνε το ομορφότερο λουλούδι του κόσμου, σ' αντίθεση με μένα εκείνη φαινόταν να θυμάται λεπτομερώς τα μέρη εκείνα. Περίεργη προχώρησα ανάμεσα σε κάτι μακρυές κλωστές από στάχτη, που κάποτε ήταν χορταράκια. Η πασχαλίτσα γύρισε και με κοίταξε μέ ένα αδιάφορο βλέμμα. Καθώς ήθελα να της φωνάξω, θυμήθηκα πως τώρα πια τα φτερά μου ήταν μωβ αντί για κόκκινα και έτσι δεν μπορούσα να τη ρωτήσω αν με θυμόταν. Είναι σίγουρο πως με είχε γα νεκρή...

Καθώς έκανα να φύγω άκουσα για πρώτη φορά τη ψιλή φωνή της. Μα καλά και αυτό που έλεγαν πως δεν μπορούσαν να μιλήσουν; Ανακρίβειες, αποφάνθηκε με βλέμμα εκνευρισμένο. Ανακρίβειες. Όλα ανακρίβειες, είπε κι πέταξε μακρυά.

-------------------

Σήμερα δε μπορώ να σκεφθώ. Δεν μπορώ να σκεφθώ τίποτε άλλο εκτός από τα λόγια της πασχαλίτσας. Ή μάλλον τη λέξη της πασχαλίτσας. Ανακρίβειες. Μα, όλα ανακρίβειες; Έτσι φαίνεται. Μα και πάλι ποιος μπορεί να ξέρεις

Γι αυτό, καλά κάνω και δεν τη λαμβάνω υπ' όψιν ως σκέψη.

ΣΚΕΨΗ ΔΕΚΑΤΗ ΠΕΜΠΤΗ

Ανησυχώ. Τελευταίο ο ήλιος αργοπορεί όλο και περισσότερο να ζεστάνει ενώ κάθε απόγευμα μας εγκαταλείπει όλο και πιο βιαστικά. Η χρυσόμυγα μου πρότεινε να πετάξουμε μαζί ως τα ανοιχτά την ώρα που περνούν τα καράβια. Μα, την ρώτησα τότε απορημένη, εσύ δεν ήσουν που μού λεγες πως είναι επικίνδυνο; Εκείνη τότε μου είπε πως μονάχα έτσι έχουμε ελπίδες να ζήσουμε περισσότερο. Το καλοκαίρι, συνέχισε βολεύοντας τα γυαλιστερά της φτερά, όπου νά 'ναι τελειώνει, δεν το βλέπεις;

(Είναι η πρώτη φορά που αφήνω μια σκέψη μου μισή και τη υνεχίζω αργότερα. Πράγματι, το καλοκαίρι τελειώνει, και εγώ δεν μπορώ να σκεφθώ τόσο γρήγορα.)

Η χρυσόμυγα έφυγε χωρίς εμένα. Δεν ξέρω γιατί δεν πήγα μαζί της. Εδώ το μόνο πο θα υπάρχει σε λίγο θα είναι πεσμένα φύλλα. Να, και ο δικό μου φύλλο έχει κιτρινίσει, σε λίγο θα κείτεται αι αυτό όπως και τα άλλα. Αλήθεια δεν ξέρω γιατί δεν προτίμησα να φύγω. Δεν ξέρω, ίσως γερνάω.

ΣΚΕΨΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ

Τώρα, όμως, φθάνει ο χειμώνας και 'γω πρέπει να φύγω, πρέπει να βρω ένα ωραίο λουλούδι, ένα ωράιο, κρυμμένο από αχόρταγα και σκληρά χέρια λουλούδι, πάνω στο οποίο θα γείρω τα σκούρα, κουρασμένα φτερά μου και εκεί πάνω, καθώς το χιόνι θα με σκεπάζει, για να γίνω και 'γώ χυμένα πέταλα πολυχρονισμένου άνθους, θα αναπολώ με την προβοσκίδα μου κουλουριασμένη τις σκέψες μου, όσες ήμουν ποτέ σε θέση να έχω ως πεταλούδα, στη σύντομη κι ασήμαντη ζωή μου...

ΛΙΓΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Είχα κάποτε μια μέρα που ήταν φωτεινή και γιορτινή, όμορφη και μεγάλη. Ήταν μια μέρα ξεχωριστή λίγο γεμάτη, λίγο πολυάσχολη μα και πολύ γλυκειά, μια μέρα στρογγυλή και γυαλιστερή σαν τόπι.

Ήταν η αγαπημένη μου μέρα και την κρατούσα στα δυο μου χέρια συνεχώς. Φορές φορές την τσούλαγα πέρα-δώθε και απόμενα να τη χαζεύω, καθώς αστραποβολούσε κάτω από τον ήλιο. Έκείνη έπαιρνε τότε φόρα κι έτρεχε, έτρεχε χοροπηδώντας, όποτε στο δρόμο υπήρχαν λακκούβες ή πετραδάκια.

Όμως κάποτε που ο ήλιος έμοιαζε να είναι πιο αδύναμος, εκείνη αστραποβολώντας δυνατότερα και τρέχοντας γρηγορότερα ξέφυγε από το δρομάκι και έπεσε μέσα στο πηγάδι των φόβων μου. Από τότε δεν την ξανάδα...

Από τότε κάθομαι δίπλα στο πηγάδι και περιμένω τη βροχή της ελπίδας νά 'ρθει και να το γεμίσει. Το πηγάδι, όμως , είναι τόσο βαθύ και η βροχή τόσο ψιλή...

Δεν την ξανάδα από τότε και ας κάθομα και ας περιμένω χρόνια και είναι κρίμα, γιατί κανείς ποτέ δεν ήρθε να μου πει πως οι μαγεμένοι βάτραχοι των παραμυθιιών έχουν εδώ και αιώνες λευτερωθεί όλοι.

Τ Ε Λ Ο Σ