Monday, February 25, 2008

ένα[;] βιβλίο για τον cropper


Πάνω που ετοιμαζόμουνα να ανεβάσω κείμενο, είδα το βιβλιοφιλικό μπλογκοπαίγνιο που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγες μέρες και επειδή μου φάνηκε αρκετά πρωτότυπο είπα να λάβω μέρος...

Διάβασα λοιπόν προσεκτικά τις οδηγίες... οκ, σκέφτηκα, πόσο δύσκολο να είναι;

1. "Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα."

Ναι, οκ, το έκανα... είναι der Doppelgänger [o σωσίας] του Ζοσέ Σαραμάγκου, σε γερμανική μετάφραση...


2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).

Το έκανα, αλλά... ουπς πρόβλημα, είμαι ακόμη στη σελίδα 64, η πλοκή και η πυκνή γραφή αυτού του υπέροχου Πορτογάλου με έχει συνεπάρει, να πάρει, κι αν σε αυτήν τη σελίδα μου μαρτυρηθεί κάτι που μετά χτυπάω το κεφάλι μου;
Άστο καλύτερα, λέω.


Ξαναπάω στο 1. και απλώνω το χέρι, ε, όχι, πάλι γερμανικό: το "lautlos" του Frank Schätzing, του τυπά που έγραψε και "το σμήνος". Καλό πολιτικό θρίλερ, έτσι για ποικιλία, και επίκαιρο, γιατί έχει να κάνει με το Κόσοβο, και διαβασμένο ολόκληρο, οπότε... δεν με πειράζει για το σασπένς, και με 600 τόσες σελίδες, αλλά στα γερμανικά... άσε... αφού το υλικό πρέπει να είναι αυθεντικό..

'Αντε πάλι στο 1. [και μετά cropper, μου λες ότι έτσι βγαίνει στο τσάκα-τσάκα ποστ... ;-)]

Απλώνω το χέρι και πιάνω το "περί τυφλότητας", ω, ναι! του Ζοσέ Σαραμάγκου [τό 'χω αυτό, καμιά φορά με πιάνει να διαβάζω δυο-τρία απανωτά από έναν συγγραφέα... ε, τώρα είμαι στο τρίτο... πριν από αυτό είχα διαβάσει και το "περί θανάτου", το καλοκαίρι το "όλα τα ονόματα" -αλλά αυτό το τελευταίο δε μετράει, υποθέτω, έχει περάσει καιρός και έχουν μεσολαβήσει τόσα άλλα...-]

Πώς είπαμε; Οκ, σελ. 123.

3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.

Πρόβλημα. Όχι εγώ, ο Σαραμάγκου. Έχει πρόβλημα με τις τελείες. Σχεδόν, λες και τις ξεχνάει... Εγώ δε μασάω, έχω διαβάσει γερμανικά κείμενα, δυο σελίδες μια περίοδος, που λέει ο λόγος, αλλά για να δούμε...

Οκ. Τυχεροί είμαστε, πέσαμε σε σχετικά απλό σημείο.

4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).

Φύγαμε, κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε:

"Κουνούσαν τα πόδια τους νευρικά, ανυπόμονα. Ήξεραν ότι έπρεπε να βγουν στον εξωτερικό περίβολο για να περισυλλέξουν τα κιβώτια που οι στρατιώτες, τηρώντας την υπόσχεσή τους, θα άφηναν ανάμεσα στην πύλη και τη σκάλα, και φοβούνταν ότι κάποια παγίδα, κάποιο κόλλημα υπήρχε εκεί, Και ποιος μας λέει ότι δεν θα πυροβολήσουν κι εμάς, Μετά απ' αυτό που έκαναν είναι ικανοί για όλα, Δεν μπορούμε να τους έχουμε εμπιστοσύνη, Εγώ δε βγαίνω έξω, Ούτε κι εγώ, ΄Κάποιος πρέπει να πάει αν θέλουμε να φάμε, Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα να πεθάνουμε από μια σφαίρα ή να πεθάνουμε λίγο λίγο από την πείνα, Εγώ θα πάω, Κι εγώ, Δε χρειάζεται να πάμε όλοι, Μπορεί να μην αρέσει αυτό στους στρατιώτες, Ή να τρομάξουν, να νομίσουν ότι θέλουμε να δραπετεύσουμε, ίσως γι' αυτό να σκότωσαν κι εκείνον με το πόδι, Πρέπει να πάρουμε μια απόφαση, Πρέπει να πάρουμε κάθε προφύλαξη, μην ξεχνάτε τι έγινε χθές, ούτε λίγο ούτε πολύ είχαμε εννιά νεκρούς, Οι στρατιώτες μάς φοβήθηκαν, Κι εγώ φοβάμαι αυτούς, Θα ήθελα πολύ να ξέρω αν τυφλώνονται κι αυτοί, Ποιοι αυτοί, Οι στρατιώτες, Κατά τη γνώμη μου θά 'πρεπε νά είναι οι πρώτοι. Συμφώνησαν όλοι σε αυτό, χωρίς ωστόσο να αναρωτηθούν γιατί, κανείς δε βρέθηκε να δώσει ένα καλό επιχείρημα, Γιατί έτσι δε θα μπορούσαν να πυροβολήσουν, Ο χρόνος κυλούσε το μεγάφωνο παρέμενε σιωπηλό."

5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Μπααααα, δε νομίζω... προχτές προσκάλεσα ήδη σε ένα μπλογκοπαίγνιο... άσε... θα κάνω όπως κι ο cropper, όποιος έχει κέφι, ας δει τι βιβλίο θα πιάσει, αν απλώσει το χέρι του...

ΥΓ Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το προαναφερόμενο βιβλίο σε μετάφραση Αθηνάς Ψύλλια, εκδόσεις Καστανιώτη από τη σειρά "Συγγραφείς απ΄όλο τον κόσμο"

Sunday, February 17, 2008

δύο ποιήματα για τον numb


Ο numb με προσκάλεσε σε μπλογκοπαίγνιο-αντίστασης ενάντια σε όλα αυτά που ευτελίζουν τελευταία τη ζωή μας, ή που τουλάχιστον έχουν αυτόν τον σκοπό.
Και άργησα λιγάκι, επειδή ακριβώς είναι τόσα αυτά που θα μπορούσα να ξεδιαλέξω...

Με τη σειρά μου προσκαλώ τον helorus, τη Μάτα, τον Μάρκο, τον lust-time, τον Equilibrium, τον Σοκολάτα, τον Ζέλιγκ, τον http://k-osie.blogspot.com/, τη Νερίνα και φυσικά όποιον άλλον θέλει να διαλέξουν και να ανεβάσουν από ένα[;] ποίημα...
Έτσι, για να γεμίσει λιγάκι ποιήματα η μπλογκόσφαιρα, αν και κάποιοι από εσάς γράφεται τα δικά σας αληθινά διαμαντάκια...

Numb, ελπίζω να σου αρέσει η επιλογή μου...
[Cropper δε σε προσκάλεσα γιατί είδα ότι έλαβες μια πολύ ωραία πρόσκληση για νέο παιχνίδι... μπορεί να αυτοκληθώ και να παίξω και εγώ!!!]


ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΛΕΥΚΑΣ
Γιώργος Σεφέρης, " Ημερολόγιο Καταστρώματος Α'


Έτρεμε τόσο που το πήρε ο άνεμος
Έτρεμε τόσο πώς να μην το πάρει ο άνεμος
πέρα μακριά
μια θάλασσα
πέρα μακριά
ένα νησί στον ήλιο
και τα χέρια σφίγγοντας τα κουπιά
πεθαίνοντας την ώρα που φάνηκε το λιμάνι
και τα μάτια κλειστά σε θαλασσινές ανεμώνες.

Έτρεμε τόσο πολύ
το ζήτησα τόσο πολύ
στη στέρνα με τους ευκαλύπτους
την άνοιξη και το φθινόπωρο
σ’ όλα τα δάση γυμνά
θεέ μου το ζήτησα.


Metaphors of a magnifico, by Wallace Stevens / right-brain, left-brain

Twenty men crossing a bridge,
Into a village,
Are twenty men crossing twenty bridges,
Into twenty villages,
Or one man
Crossing a single bridge into a village.

This is old song
That will not declare itself...

Twenty men crossing a bridge,
Into a village,
Are
Twenty men crossing a bridge
Into a village.

That will not declare itself
Yet is certain as meaning...

The boots of the men clump
On the boards of the bridge.
The first white wall of the village
Rises through fruit-trees.
Of what was it I was thinking?

So the meaning escapes.

The first white wall of the village...
The fruit trees...

Wednesday, February 13, 2008

Απορία



Τι να είμαι τάχα;

Μήπως ένα κομμάτι σύμπαντος, ένα αστραποβόλο κομμάτι του Γαλαξία, ένα νεφέλωμα, λίκνο μεγάλων έναστρων ελπίδων; [Άραγε θα τις πραγματοποιήσω ή είμαι μια απλή έκλαμψη, γραφτό να σβήσει όπως γεννήθηκε;]

Τι να είμαι τάχα;

Μήπως είμαι ένα κομμάτι γης ιδωμένο από ψηλά ημέρα που φυσούσε ο άνεμος Σιμούν κάτω στη Σαχάρα και σε μένα έφτασε μονάχα η αμμώδης ανάμνηση της ανάσας του, μιας ανάσας καυτής και θολής, σαν αυτήν που σκονίζει όλη την πόλη με το βάρος της;

Τι να είμαι τάχα;

Μήπως είμαι ένα κύμα της θάλασσας πνιγμένο μέσα σε μια πετρελαιοκηλίδα, με τον ήλιο να με καταδέχεται ακόμη και να παιχνιδίζει απαλά με το μολυσμένο μου σώμα; Ακόμη...

Τι να είμαι τάχα;

Μήπως ένα κομμάτι μάρμαρο που ένας σεισμός με ξεγέννησε από τα σπλάχνα της μάνας μου, ένα κομμάτι μάρμαρο με σκούρα νερά, όχι λευκό και αψεγάδιαστο, που ποτέ δεν θα καταφέρει να βγει από το κουκούλι του ως άγαλμα, αφού κανένας γλύπτης δεν θα χαϊδέψει με τα εμπνευσμένα χέρια του τον όγκο μου…

Αλήθεια, τι να είμαι τάχα;

Wednesday, February 6, 2008

Ανατολή


arctic wonderland by Canadian Beaver 247

Ανέτειλε ο ήλιος και πάλι στο σύμπαν μου και ανάσανα...
σιγά σιγά οι λέξεις θα αρχίσουν να σηκώνουν τα κεφαλάκια τους
να ήδη κάποιες πρώτες σκέψεις άρχισαν να φαίνονται στον ορίζοντα.