έπρεπε λοιπόν να τον αντιμετωπίσει και πάλι. Επίμονος, επίμονος, επίμονος, μονάχα αυτή η λέξη της ερχόταν στο μυαλό και ένιωθε να φουντώνει κάτι μέσα της που θα μπορούσε να είναι και θυμός, τα μάγουλά της λες και έλεγαν λιγάκι να κοκκινίσουν, δεν ξέρω, θα τολμούσα να πω ότι πράγματι είχε αρχίσει να αισθάνεται θυμωμένη.
Αυτός εκεί.
Να παραμένει απέναντι, να την κοιτά μέσα από το τετράγωνο πλαίσιό του. Επίμονος: αυτή η λέξη, συνεχώς και μόνο αυτή η λέξη, σαράντα χρόνια τώρα, εκεί, απέναντί της, πάντοτε, να την κοιτά και να επιμένει.
Έσκυψε. Χάθηκε από το πλαίσιο και σίγουρα θα είχε χαθεί και εκείνος, αλλά να που δεν μπορούσε να κοιτάξει, δεν μπορούσε να σιγουρευτεί, δεν μπορούσε να τον τρομάξει. Κάποτε το είχε δοκιμάσει. Τώρα πια ήξερε ότι εκείνος γνώριζε. Και ότι ήταν πάντοτε εκεί. Να παραμένει, να επιμένει με τρόπο αυθάδη, φορτικό, ναι ήταν σίγουρη πλέον ότι αισθανόταν θυμωμένη. Αλλά και πάλι αυτό δεν ήταν αρκετό, αφού μόλις θα σήκωνε το κεφάλι της θα έπρεπε και πάλι να τον αντιμετωπίσει.
Αυτόν τον γελοίο.
Αυτόν τον επίμονο.
Αυτόν τον απαράδεκτο που αντί για οργή αισθανόταν μάλλον, ίσως, εντάξει, μπορεί και σίγουρα θυμό.
αντί να αισθάνεται ντροπή.
αντί να αισθάνεται οργή.
Αυτή και αυτός ο επίμονος εαυτός της.
Στον καθρέφτη.
3 comments:
πολύ καλό... ευρηματικό.... πρώτη φορά σε "επισκέπτομαι", μου αρέσει πολύ το blog σου - και αισθητικώς εννοώ....
Γεια σου Duke Travellington, χαίρομαι που πέρασες, ελπίζω να τα λέμε...
σε επισκέφτηκα και είδα ότι είμαστε στα δύο άκρα
μαύρη και άραχνη παρουσία εγώ, άσπρη ταξιδιάρικη η δική σου...
νομίζω ότι πρέπει να σε έχω πετύχει στα μέρη του Μάρκου;
[είχα καιρό να επαναδραστηριοποιηθώ για αυτό δεν παίρνω και όρκο]
καλησπέρα!
Post a Comment