Γίγαντες

Ο πλανήτης ντύθηκε μιαν αχλή, λες και ένα σύννεφο κατέβηκε από τα ύψη του σπρωγμένο από μια ρόδινη απόχρωση που έμοιαζε να καταπίνει το γαλάζιο του στερεώματος.

Μα δεν ήταν σύννεφο

Μια παλλόμενη θάλασσα: ήρεμη μα επικίνδυνη, ανοιχτόχρωμη αλλά πυκνή, ένας μανδύας που τύλιγε το έδαφος, ένας υγρός σάκκος έτοιμος να αποκαλύψει το περιεχόμενό του.

Μα δεν ήταν θάλασσα

Τεράστια αρχαία αυγά άρχισαν να εμφανίζονται αργά και επιβλητικά, ραγισμένα ήδη: ποιος ξέρει τι μυστήρια όντα να έκρυβαν...

Μα δεν ήταν αυγά

Τότε κάποιος μυωπικός  τα παρομοίωσε με καμπούρες, από αυτούς τους αφελείς που παντού έβλεπαν μυθικά όντα, νάτο, νάτο ωρυότανε, έφτασε το θηρίο, δες το πώς γλυστράει.

Μα δεν ήταν θηρίο 

Ξεχασμένα κρανία γιγάντων, πετρωμένα από τη λήθη, ραγισμένα από την αλαζονεία, χτυπημένα από τις ανίερες σκέψεις τους, προδωμένα από τις πράξεις τους, μικροί σίσσυφοι, καταδικασμένοι να εμφανίζονται αργά μα ποτέ να μη ξαναβλέπουν το φως, να χάνονται και πάλι στη λασπωμένη δίνη, αδύναμοι να ξεχάσουν την επιφάνεια, ανήσυχοι νεκροί που βωλοδέρνουν μεταξύ του «ήταν» και του «ποτέ πια δεν θά 'ναι», να μας καταδικάζουνμε τη σειρά τους στα ίδια πάντοτε λάθη, τις ίδιες θλιβερές αμαρτίες, στο ίδιο άδοξο τέλος, εκεί: κάπου ανάμεσα στα απολιθωμένα τους απομεινάρια.