Περνούσαν μπροστά της σε ατελείωτες σειρές.
Εν-δυο, εν-δυο
ένα στο αριστερό...
Χωρισμένα σε ομάδες, στοιχισμένα και τακτικά
Εν-δυο, εν-δυο
ένα στο αριστερό...
Το βήμα ταχύ, σίγουρο και σταθερό, ένα πόδι ήτανε και ένα χέρι, αλλά όχι πάντοτε.
Συχνά-πυκνά κάτι ξέφευγε από το σύνολο, το χέρι πιο κάτω, το πόδι πιο αργόσυρτο, το κεφάλι πεσμένο, μια ελαφριά παροδική καμπούρα στην πλάτη...
Η μπάντα παιάνιζε τους γνωστούς ήχους, κάποιος δεν είχε κουρδίσει καλά και ακουγόταν συνεχώς σαν να έπαιζε φάλτσα, κάποιου οι πάρτες πετούσαν στον φθινοπωρινό αέρα, φύλλα ολόασπρα με μαύρες μελίγκρες ενός εξωτικού μπερδεμένου δέντρου...
Μια φορά ένα ξεστράτισε τελείως, έφυγε από τις γραμμές κι άρχισε να περπατά, χωρίς να χάσει ωστόσο το ρυθμό, κατά πάνω της, αμείλικτο και απείθαρχο... Το άφησε να την πλησιάσει, να τη χτυπήσει, να τη ρίξει και να συνεχίσει περνώντας από πάνω της...
Μια άλλη, εκεί που περνούσε από την τέντα των επισήμων, γύρισε το κεφάλι της, όπως όφειλε, προς το μέρος της, και ύψωσε το δεξί της χέρι και έκανε πως την πυροβολούσε.
Η σφαίρα την πέτυχε κατάστηθα και έπεσε αμέσως κάτω.
Το ασθενοφόρο αν και ήταν παρκαρισμένο εκεί πίσω από την τέντα δεν έφτασε εγκαίρως:
κανείς ποτέ δε γλύτωσε από ασημένια σφαίρα.
Και αν τα όνειρα τα αφήνουμε να μας τσαλαπατάνε, να μας λυώνουν και να φεύγουν χωρίς ποτέ εμείς να τα αγγίξουμε, έστω και με την άκρη της ψυχής μας, κανείς ποτέ δεν γλυτώνει από την ασημένια πύρινη σφαίρα της σκέψης:
όλων όσων έχουμε κάνει, όλων όσων δεν θα κάνουμε ποτέ.
Εν-δυο, εν-δυο
ένα στο αριστερό...
Χωρισμένα σε ομάδες, στοιχισμένα και τακτικά
Εν-δυο, εν-δυο
ένα στο αριστερό...
Το βήμα ταχύ, σίγουρο και σταθερό, ένα πόδι ήτανε και ένα χέρι, αλλά όχι πάντοτε.
Συχνά-πυκνά κάτι ξέφευγε από το σύνολο, το χέρι πιο κάτω, το πόδι πιο αργόσυρτο, το κεφάλι πεσμένο, μια ελαφριά παροδική καμπούρα στην πλάτη...
Η μπάντα παιάνιζε τους γνωστούς ήχους, κάποιος δεν είχε κουρδίσει καλά και ακουγόταν συνεχώς σαν να έπαιζε φάλτσα, κάποιου οι πάρτες πετούσαν στον φθινοπωρινό αέρα, φύλλα ολόασπρα με μαύρες μελίγκρες ενός εξωτικού μπερδεμένου δέντρου...
Μια φορά ένα ξεστράτισε τελείως, έφυγε από τις γραμμές κι άρχισε να περπατά, χωρίς να χάσει ωστόσο το ρυθμό, κατά πάνω της, αμείλικτο και απείθαρχο... Το άφησε να την πλησιάσει, να τη χτυπήσει, να τη ρίξει και να συνεχίσει περνώντας από πάνω της...
Μια άλλη, εκεί που περνούσε από την τέντα των επισήμων, γύρισε το κεφάλι της, όπως όφειλε, προς το μέρος της, και ύψωσε το δεξί της χέρι και έκανε πως την πυροβολούσε.
Η σφαίρα την πέτυχε κατάστηθα και έπεσε αμέσως κάτω.
Το ασθενοφόρο αν και ήταν παρκαρισμένο εκεί πίσω από την τέντα δεν έφτασε εγκαίρως:
κανείς ποτέ δε γλύτωσε από ασημένια σφαίρα.
Και αν τα όνειρα τα αφήνουμε να μας τσαλαπατάνε, να μας λυώνουν και να φεύγουν χωρίς ποτέ εμείς να τα αγγίξουμε, έστω και με την άκρη της ψυχής μας, κανείς ποτέ δεν γλυτώνει από την ασημένια πύρινη σφαίρα της σκέψης:
όλων όσων έχουμε κάνει, όλων όσων δεν θα κάνουμε ποτέ.
10 comments:
Μ'αρέσουν τα κείμενά σου γιατί δημιουργούν εικόνες. Στην άκρη
της ψυχής,πολύ ωραίο.
Όσο για τη σκέψη που περιπλανάται
σ' αυτά που έχουμε κάνει και σ' αυτά που δεν θα κάνουμε ποτέ,νομίζω ότι οδυνηρότερο και πιο ψυχοφθόρο είναι το δεύτερο.
Να'σαι καλά.
ΕΛΕΝΗ Π.
διαβάζω και ξαναδιαβάζω την τελευταία πρόταση. Δυνατές εικόνες, αιχμηρός λόγος. Ευχαριστούμε πολύ
Δήμητρα Ρ.
Δεν ξέρω τι είχες στο μυαλό σου, αλλά εμένα με εξέπληξε αυτή η αποδόμηση της παρέλασης. Τη ξέσχισες την πομπόδη μισαλόδοξη πομπή σε τρεμουλιαστά κομμάτια ονείρου. Καλύτερα δεν θα το είχα φανταστεί. Είναι ένα κείμενο που έχει και λέει!!!
Aς παρελάσουμε με πλάγια βήματα και χέρια που δεν δείχνουν...ευρηματική όπως πάντα
εγώ πάλι μένω "στην ασημένια σφαίρα της σκέψης, όλων όσων δεν θα κάνουμε ποτέ".
θυμάσαι που στο λεγα... η μελαγχολία σου είναι ό,τι πιο δυνατό, γιατί συντονίζεται με μια αλήθεια του κόσμου
Have a nice weekend with an old song from Demi Roussos
It's five o'clock
and I walk through the empty streets
thoughts fill my head
but then still
No one speaks to me
My mind takes me back
to the years that have passed me by
(interlude)
It is so hard to believe
That it's me
that I see
in the window pane
it is so hard to believe
that all this is the way
that is has to be
It's five o'click
and I walk through the empty streets
The night is my friend
And in him
I find sympathy
And so I go back to the years that have to past me by
(interlude)
It is so hard to believe
That it's me
that I see
in the window pane
it is so hard to believe
that all this is the way
that is has to be
It's five o'click
and I walk through the empty streets
The night is my friend
And in him I find sympathy
He gives, gives me day
gives me hope
and a little dream too
κανείς ποτέ δεν γλυτώνει από την ασημένια πύρινη σφαίρα της σκέψης:
όλων όσων έχουμε κάνει, όλων όσων δεν θα κάνουμε ποτέ.
... μακαρι να ειχες το χρονο να γραφεις συχνοτερα. . .
@Ελένη Π.
έτσι είναι, και αν κάποιοι λένε πως μας λείπει ό,τι γνωρίζουμε, πάντοτε ένιωθα μια νοσταλγία και για όλα αυτά τα άγνωστα που ποτέ δεν θα βιώσω...
@dimitra το πέτυχες με μια λέξη: αιχμηρή αισθάνομαι τελευταία, περισσότερο από οπτιδήποτε άλλο...
@dim άσε, αν έβλεπες τι έχω στο μυαλό μου αυτήν την εποχή... σε ευχαριστώ πολύ... μου βγήκε τόσο αυθόρμητα που σχεδόν δεν το ξανακοίταξα...
@lust-time σαν το ιππικό, ήρθες την κατάλληλη στιγμή να με σώσεις...
με πλάγια βήματα και χέρια χωρίς να δείχνουν...
τέλειο...
σε ευχαριστώ και στο ανταποδίδω...
@marko άργησα πολύ να συμβιβαστώ μαζί της... αλλά όσο κι αν προσπαθούσα πάντοτε να το αποτινάξω, τελικά ο πάτος της καρδιάς μου έχει το δικό της χρώμα...
@Δημήτριο τον Ταξιδευτή... απλώς σε ευχαριστώ... τα τραγούδια είναι πάντοτε ευπρόσδεκτα δώρα...
@Μaria-Electra το σχόλιό σου είναι η ευχή μου τους τελευταίους μήνες... μα δεν είναι ακριβώς τόσο ο χρόνος όσο το πείσμα... θα το ξαναβρώ, πού θα μου πάει...
Post a Comment