Monday, September 22, 2008
Βροχή - η επιστροφή
René Aubry, Après la pluie [2]
Και κάπως έτσι ο σαλίγκαρος ξαναξύπνησε.
Από τη νωπή μυρωδιά του γήινου κορμιού,
από τη δροσιά των σταγόνων και το ρυθμικό τους τακ τακ στο καβούκι του.
Από τον ατελείωτο καλοκαιρινό εφιάλτη, ολοένα τον ίδιο: ένα ιδρωμένο, ρυτιδιασμένο χέρι, που όλο τον απειλούσε να τον βάλει στο καλάθι του και όλο εξατμιζόταν προτού τον ακουμπήσει...
κάπως έτσι ξύπνησα και εγώ...
δεν είμαι παιδί της ζέστης, αλλά του ψυχρού δυνατού ανέμου,
της φουρτουνιασμένης θάλασσας,
της ακτής που κροταλίζουν τα βότσαλα στα χέρια των κυμάτων,
του δάσους που λυγίζει στα χέρια του Αιόλου,
των νεφών που γεμίζουν ζωγραφιές τον ουρανό
και κάνουν τον ήλιο και τη σελήνη να μη βαριούνται εκεί στον διάφανο θόλο,
επιστρέφω και πάλι στον έξω κόσμο,
έμεινα αρκετό καιρό σιωπηλή, κρυμμένη να αφουγκράζομαι,
να παρατηρώ και να μαζεύω...
τώρα επιτέλους θα πετάξω και πάλι άνθη σαν τις πολυαγαπημένες μου γαζίες: πάντοτε φθινόπωρο, πάντοτε με χρώμα κίτρινο και μυρωδιά κήπου και χώματος...
καλώς σας βρήκα και πάλι!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
20 comments:
Όχι μόνο κίτρινο.... και κόκκινο, κεραμιδί, πράσινο σκούρο ίσως και πιο έντονο και από το ανοιξιάτικο.... και τόσες αποχρώσεις του μπλέ.....
Χαμόγελα.... Χαμογέλα, όπως θες θα είναι σίγουρα καλύτερο από τα προηγούμενα..........
Καλοσόρισες πάλι!
κί εγώ επιτέλους μπαίνω στην εποχή μου
έχεις δίκιο... ανώνυμε/η... αλλά βλέπεις, όταν "με πιάσει" η μυρωδιά της γαζίας, κολλάω στο χρώμα της...
μάρκο, επιτέλους θα τα λέμε και πάλι...
Αγκαλιές.
Κι άνοιγμα σ' όλα τα ωραία που έρχονται μαζί με τους καιρούς.
Τους -με αγάπη- νοτισμένους.
Χαίρομαι που διαβάζω πάλι τα κείμενά σου.Τα ίδια συναισθήματα έχω και γω αυτές τις μέρες.Αυτές οι μυρωδιές, τα χρώματα νομίζω πως μου δίνουν ζωντάνια.
ΕΛΕΝΗ Π.
ΥΓ.Μ'αρέσουν οι άνθρωποι που κατά διαστήματα σιωπούν.
κάπως έτσι ξύπνησα κι εγώ...
κάπου ανάμεσα στον ιδρώτα και την ψύχρα
κάπου ανάμεσα στην φωτιά και στην βροχή
χέρι χέρι με το ναι
αγκαλιά με το όχι
μια στο παρόν μια στο ον
κατακτητής κατακτημένος
ερωτευμένος
να φθίνω σαν φθινόπωρο
να φτύνω και να βγαίνω
να χαρίζομαι σε δέρματα
να στρίβω κέρματα και να αγωνιώ
στο κάθε κύμα σκόνης
στο κάθε ποίημα καλολουσμένης κόμης
και όμορφων χειλιών
υπό των αστεριών
περί ανέμων και νερών
κάπως έτσι ξύπνησα κι εγώ...
με ένα χαμόγελο και μια ευκαιρία
για την απόδραση από την φαντασία
μέχρι την ίδια την ουσία
κι ύστερα πάλι μέσα
πάλι
ποιος ξέρει τι περιμένει στην επόμενη επι-στροφή του δρόμου
ένα φιλί το ώμου ίσως
μακριά απο το μίσος
αγάπη Ζωή, αγάπη.
Καλό βράδυ...
Καλό φθινόπωρο και από ένα παιδί της ζέστης, του καλοκαιριού, των χαδιών του καυτού ήλιου και του ανέφελου ουρανού.
Μήπως έχετε τα βιβλία της Λότη Πέτροβιτς - Ανδρουτσοπούλου για τους 12 μήνες; Εκεί το φθινόπωρο παρουσιάζεται σαν ζωγράφος, τι πετυχημένη παρομοίωση αλήθεια.
Με χαρά σε ξαναβρίσκουμε πάλι γλυκειά Ζωή.
καλώς επέστρεψες γλυκιά μου Stardustia. Πεθύμησα πολύ τους στοχασμούς σου.
πόσο χαίρομαι που σε νιώθω και πάλι εκεί
μου έλειψε η φωνή σου
καλημέρα υπέροχη stardustia :)
κι εγω χαιρομαι πολυ που γυρισες.ρενε εβαζα καθε πρωι στο μαγαζι που δουλευα στην αμοργο και πηγαινε καλα η μερα
είναι ωραία να επιστρέφεις τελικά!
sos
welcome back
kalosirthes
perimenoume perissotera
kalo savatokiriako
Stardustia,
Καλως σε βρισκω.. Εδω και καιρο διαβαζω τα κειμενα σου και να και η πρωτη φορα που σε σχολιαζω... Μου αρεσουν πολυ παρεμπιπτοντως τα κειμενα σου..
Οσο για το φθινοπωρο, καθε φθινοπωρο με πιανει μια ψιλο-καταθλιψουλα, τι να κανω; Παιδι του καλοκαιριου!
Καλησπερα, και καλη βδομαδα ευχομαι..
εξατμιζόταν ο εφιάλτης και μαζί του το ανεφάρμοστο καβούκι της λήθης.
Τα σύννεφα σε σχήμα φθινοπώρου κατάπιαν το καλοκαίρι και αφήσαν ένα αναστεναγμό από κρυμμένα αστέρια. Που κάθε τόσο ξεπροβάλλουν και ξαναβρίσκουν τη χαμένη τους άιγλη.
Καλή επιστροφή!
ζωιτσα,φιλια πολλα.ολα να πανε καλα
Kαλημέρα
Χαίρομαι που επέστρεψες. Περνούσα απο δω συχνά... Ίσως επειδή έχουμε κοινά εμείς... Τώρα θα έχω έναν ακόμη λόγο. Χρειάζεται κι η σιωπή που και που. Και μένα μ' αρέσει να χάνομαι Εντός της. Για όσο... Καλησπέρα stardustia. Καλώς μας ήρθες πάλι.
καλη βδομαδα
καλως ηρθες
και ενα ποιηματακι απο την συμπλοκισσα ΘΑΛΑΣΣΑ
Demetrios the Traveller
speak to me memory the language of seagulls
behind the hills behind the sweating sight
beds of sand tatooed by sudden wind
curved and open crevices particles of the skin of earth
with snake linear language
where the path into the cliff blue turns white foaming
air seeped through the stones ethereal as moans of this dry land
disconnected lay dormant following the wind of others
elevated lyrical images
of islands in high sea half to light half to gray _darkness
strains of memories
wave rolling wave to become equal in motion... in distance
into my mind to capture the essence
aqua choreography
the barren chest of isles producing depth not seen
by my sweeping cantos of self unity
sounds magical lured by the cardiac tunes
murmuring the language of skin and love songs
speak to me
speak to me memory,
the language of seagulls
"Μυρωδιά κήπου και χώματος"...
καλή βδομάδα.
Post a Comment