Γαζία [acacia farnesiana]

Δεν ήταν η ομορφιά της, μάλλον. Δεν ήταν η φωνή της. Δεν την είχε ακούσει, ακόμη. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν.

Ίσως και να μην είχε και τόση σημασία.

Και όμως, κάθε φορά που περνούσε από την αυλή του σπιτιού του, κάθε πρωί και κάθε απόγευμα, μάλλον νωρίς, ένιωθε μια αναστάτωση.

Δεν ήταν τα ρούχα της, χρώματα μουντά, αλλά από υφάσματα που έμοιαζαν να χορεύουν.

Αλλά ήταν σίγουρα το βήμα της, γρήγορο και ασυνήθιστο για θηλυκή παρουσία. Τουλάχιστον ασυνήθιστο για αυτές που τον περιτριγύριζαν στο γραφείο.

Δεν ήταν τα μαλλιά της, σκούρα, γυαλιστερά πάντοτε μαζεμένα σε μια μακριά μακριά πλεξίδα, απορούσε κι ο ίδιος.

Μέχρι που έπιασε άνοιξη, καλοκαίρι σε λίγο και την είδε να περνάει με τα φορεματάκια της, βήματα άνετα και χορευτικά, μια σιλουέτα που έμοιαζε συνέχεια να χορεύει.

Τώρα κάθε φορά, τα απογεύματα, ήταν στον κήπο και έκανε ότι ποτίζει. Έκανε ότι τον ενδιέφερε ο κήπος που η μητέρα του είχε μετατρέψει με τα χρόνια σε ένα ασυνήθιστο μικρό δασάκι. Μια ελάχιστη ζούγκλα, μια πράσινη δροσερή γωνιά.

Κι εκείνη περνούσε και με τα χέρια της χάιδευε τα φύλλα από το γιασεμί, ακουμπούσε περνώντας τα φύλλα του κισσού, αλλά ποτέ της δεν έκοβε ούτε ένα λουλούδι. Ούτε ένα φύλλο.

Μονάχα μια φορά, αργότερα πολύ, έκοψε μια γαζία.

Και τότε της μίλησε.

Ξαφνιάστηκε και κοκκίνησε όλόκληρη. Ξαφνιάστηκε κι ο ίδιος από αυτήν την εκδήλωση αθωότητας. Προσπαθούσε να υπολογίσει την ηλικία της, μα όλο ξέφευγαν οι αριθμοί από το νου του.

Όταν του απάντησε είχε ξεχάσει πια την ερώτησή του: είχε έναν τρόπο να γέρνει το κεφάλι ελαφρά για λίγο μα στη συνέχεια τα μάτια της, αυτόνομες υπάρξεις, τον κάρφωσαν με απόλυτη ευθύτητα.

Μπερδεύτηκε. Η εμπειρία του του μιλούσε για γυναίκες που ήταν όλο νάζι, που έπαιζαν με αστείες και σύντομες ματιές, λες και σε προέτρεπαν να τις πιάσεις, να τις σφίξεις, να τις πονέσεις, να τους αποδείξεις την αρσενική υπεροχή σου.

Το γέλιο της, όταν κατάλαβε ότι ο νους του ταξίδευε, ήταν καθαρό και ειλικρινές. Ήταν τότε που την ξεγέλασε. Τότε που η αόρατη παρουσία του πήρε μορφή μπροστά της, που τον είδε για πρώτη φορά.

Όχι, σίγουρα ήταν πάνω από εικοσιδύο-εικοσιτρία, σκέφτηκε, μα και πάλι όχι κοντά στα τριάντα.

Εικοσιέξι, του απάντησε το ίδιο βράδυ, καθισμένοι σε ένα παγκάκι λίγα τετράγωνα πιο κάτω. Καλά το είχε καταλάβει, σκέφτηκε, μα ήταν το μόνο, όπως αποδείχθηκε αργότερα.

...

Κλεισμένος στο γραφείο του απαντούσε σε ένα βιαστικό μήνυμα στο facebook. Το βράδυ θα έβγαινε με τη Τζίνα. Κοιτούσε την φωτογραφία της, όμορφη, βαμμένη, στολισμένη το βράδυ θα πήγαιναν για ποτό και μετά ή στο σπίτι της ή στο δικό του. Στο διαμέρισμα τρία τετράγωνα πιο κάτω. Στη μάνα του είχε καιρό να πάει, ποιος ξέρει αν ο κήπος ήταν ακόμη έτσι όμορφος... το γιασεμί μάλλον θα είχε απλώσει σε όλο το κάγκελο της περίφραξης και η γαζία θα περίμενε υπομονετικά και πάλι το φθινόπωρο να πετάξει κίτρινα ανθάκια. Εκεί από κάτω είχε κάτσει μαζί της, όταν τελικά τον εμπιστεύτηκε και μπήκε στην αυλή του. Εκεί είχε επιχειρήσει να τη φιλήσει, εκεί την άφησε να τον περιμένει, όταν αρνήθηκε να συνεχίσει μαζί του, επειδή τη φόβιζε η βία που ξεχύλιζε από μέσα του. Εκεί θα τον περίμενε πάντοτε. Μα τώρα θα έβγαινε με τη Τζίνα. Και μετά, Σάββατο πρωί θα καθόταν στο πεζουλάκι κάτω από τη γαζία και θα της διηγιόταν κάθε λεπτομέρεια με τη Τζίνα, τη Μαίρη, την Άννα... καθώς θα άδειαζε και πάλι μερικά τσουβάλια χώμα, για να μη κρυώνουν τα παγωμένα μέλη της.