Έναν έναν τους μάζευα.
Μερικοί ήταν ασημένιοι, άλλοι χάλκινοι, άλλοι χρυσοί, νόμιζα...
-τελικά όλοι σιδερένιοι ήτανε, και σκουριασμένοι από μέσα-
Τους μάζευα και τους ένωνα. Και τους χάζευα και τους μετρούσα.
Μερικοί άστραφταν, άλλοι γυάλιζα απλώς, νόμιζα...
-τελικά όλοι σκουριασμένοι ήτανε, και δεν είχαν καμμιά αξία-
Και όπως τους ένωνα τους περνούσα γύρω από τον λαιμό μου και κορδωνόμουν.
Μερικοί ήταν ελαφριοί άλλοι βαριοί, νόμιζα...
-τελικά όλοι ήταν ασήκωτοι, και μου τρίβανε το δέρμα-
Περπατούσα χαρούμενη. Ήμουνα πιο όμορφη τώρα, νόμιζα...
-τελικά απλώς περιόριζα σιγά σιγά τις κινήσεις μου, και δεν το καταλάβαινα-
Και μια μέρα ξύπνησα. Κάτι με τράβαγε. Από το λαιμό και με έσφιγγε.
Με έσφιγγε ένα σκυλίσιο κολλάρο.
Πρέπει να μεταμορφώθηκα ενώ κοιμόμουν, νόμιζα...
Πρέπει να είχα γίνει σκύλος.
-τελικά οι κρίκοι μού χαμογέλασαν με τα στρογγυλά τους στόματα όλο κακία: ήτανε πλέον μια αλυσίδα-
6 comments:
Αλληγορία που αγγίζει πολλούς -πολλές είναι το πιο σωστό- από μας...
όλοι είμαστε απίστευτα δεμένοι με δεσμά που πλάσαμε εμείς
ή αλλιώς
ανεπαισθήτως χτίστηκαν τα τείχη γύρω μας
@ 3 partis a day
πολλούς αλλά και περισσότερες πολλές, πολλές και ίσως περισσότερους πολλούς...
καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις και πολλές φορές σκέφτομαι το ίδιο...
μα κάποιες φορές βλέπω τελικά ότι όλοι και όλες στο ίδιο καζάνι βράζουμε...
@ Μάρκο
ακριβώς αυτά τα εκούσια δεσμά είναι τα πιο ύπουλα και πάντοτε τα φοράμε αρχικά σα στολίδι μέχρι να αποδειχθούν βρόχος
Είναι όμως και φορές που τα δεσμά αυτά εύκλολα μπορούμε να τα αποτινάξουμε. το ερώτημα είναι αν όντως το θέλουμε, ή αν τα έχουμε συνηθίσει τόσο, που αισθανόμαστε άβολα και ανασφαλείς χωρίς αυτά..
ώπα, καλώς τον Ίκαρο! Χρόνια και ζαμάνια...
πολύ χαίρομαι που σε ξαναβλέπω
Χρόναι και ζαμάνια, δε λες τίποτα... Kι εγώ χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω. Αν και δεν έπαψα -αραιά και που, λόγω διάφορων συγκυριών- να σε επισκέπτομαι όλα αυτά τα χρόνια.
Post a Comment