Αργά μα σταθερά το θηρίο ξυπνά και πάλι μέσα μου...
Τα αυτιά ορθώνονται και η μύτη υγραίνεται σιγά σιγά καθώς οσφραινόμαστε τον αέρα.
Το θηρίο και εγώ.
Τα μάτια ανοίγουν με τις κόρες έτοιμες να πιουν το φως, να ξεδιψάσουμε από το πολύμηνο σκοτάδι.
Το θηρίο και εγώ.
Γλειφόμαστε, η πείνα ανείπωτη μετά το ατελείωτο ζευγάρωμα μέσα του, μέσα μου.
Το θηρίο και εγώ.
Τα νύχια μου είναι έτοιμα, και τα δόντια μου γυαλίζουν καθώς ουρλιάζω και πάλι.
Το θηρίο εγώ.
10 comments:
Welcome back!...
σε ευχαριστώ...
μόλις που ξεπρόβαλα και ήσουν εκεί...
καλησπέρα!
Δείξε μου πως;
Να γίνω κι εγώ;
Χρόνια πολλά για τον Γιωργή.
Φιλιά πολλά.
Είναι απλό, τελικά, αν και εμένα μου πήρε μήνες χειμέριας νάρκης...
ευχαριστώ για τις ευχές... τις μετέφερα ήδη...
φιλιά
Wilkommen!
Πού εχάθης; Ελπίζω όλα καλά;
Vielen Dank,Χριστόφορε!!!
Άσε... από όλα είχε ο μπαξές... και καλά και λιγότερο καλά και άλλα δυσάρεστα, όλα καλοδεχούμενα τελικά, αφού δεν αποφεύγονται...
αλλά και πολύ συνειδητή αποχή, με πολλή πολλή ανάγνωση... εξερευνητική περίοδος και επιστρέφω με νέες εντυπώσεις...
την καλημέρα μου!
μπράβο αστρόσκονη που περιέχεις τα αρχέγονα ένστικτα
όσο για αυτά έχω
ΑΟΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΥ...
οκ, σόρρυ, ξύπνησε λίγο ο λύκος μέσα μου...
Σε παρακολουθώ από καιρό... δεν σταματάω εύκολα σε ιστοσελίδες που ασχολούνται με το βαθύτερο είναι μας, τις σκέψεις μας... η δική σου η πένα όμως μου δημιουργεί συνέχεια την ανάγκη να έρχομαι για να βλέπω, αν έχεις γράψει κάτι... άργησες αρκετά να εμφανιστείς, σου εύχομαι γόνιμες σκέψεις...
με τιμά πολύ το σχόλιό σου Ελένη...
ναι, άργησα αρκετά γιατί πολλές φορές αναρωτήθηκα αν έχει κάποιο νόημα όλο αυτό...
πέραν δηλαδή της πιθανής αυταρέσκειας που θα μπορούσε να μου προσάψει κανείς ότι γράφω για να με δούνε...
αλλά τελικά νίκησε η ανάγκη για έκφραση, και η ανάγκη να μπορώ να εκδηλώνομαι, όπως θα μου άρεσε να μπορώ να τραγουδάω και πάλι δυνατά στο μπαλκόνι μου, όταν χαίρομαι, όπως όταν ήμουνα παιδί, ή να μην ντρέπομαι να κλάψω στον δρόμο αν νοιώθω την ανάγκη...
Post a Comment