Ο πόνος είχε σχεδόν περάσει. Το σώμα είχε αδειάσει επιτέλους και είχε αφεθεί αφυδατωμένο στην ησυχία του. Ο πόνος είχε σχεδόν ξεχαστεί. Ο εγκέφαλος είχε αφαιρεθεί, δεν υπήρχε για να καταγράφει, να αποφασίζει, να διατάζει.
Τώρα πια όλα ήταν ένα απέραντο σκοτάδι και ένα συνεχές μούδιασμα. Ήταν σκοτεινά και στενάχωρα εκεί μέσα, εκεί κρεμμυδωμένο με επάλληλες στρώσεις, με την εγγύτερη σε αυτό στρώση να έχει γίνει ένα δεύτερο δέρμα, δεμένο με τέχνη σε λωρίδες.
Όλα ήταν ένα ατελείωτο τώρα, κολλημένο στον τελευταίο χτύπο της καρδιάς, αφυδατωμένης πια και αυτής, μια βασανιστική ελπίδα για ένα ανούσιο πάντα, η αδιάφορη διατήρηση μιας μη-κατάστασης, όπου ό,τι είχε σημασία είχε πλέον χαθεί ή ξεχαστεί.
Κι όμως το σώμα αν και αγκυλωμένο, έμοιαζε σα να πάλευε ακόμη.
Απέραντο σκοτάδι, συνεχές μούδιασμα, ένα αίσθημα ασφυξίας διέτρεχε τη ραχοκοκκαλιά του και την άδεια θωρακική του κοιλότητα, μιας και τα πνευμόνια του βρίσκονταν πλέον στο ένα από τα τέσσερα κανωπικά αγγεία, εκείνο που προστάτευε η Νέφθυς και ο Χαπύ.
Τίποτε δεν θα άλλαζε, ακόμη κι αν το αγκυλωμένο σώμα προσπαθούσε να παλέψει: η σαρκοφάγος έμοιαζε τώρα να κλείνει πιο σφιχτά τα χρυσοποίκιλτα σαγόνια της.
Και το ατελείωτο τώρα, η μάταιη ελπίδα για ένα ανούσιο πάντα κατρακύλησε επιτέλους μέσα στα μαύρα μάτια του Ανουβη.
9 comments:
Κι όμως, παρόλα αυτά, η αδυσώπητη ομορφιά της ζωής θα είναι εκεί για όσο τουλάχιστον μας αναλογεί.
Κι όλο το σκοτεινό παιχνίδι της άλλης πλευράς θα θρυμματίζεται σε στάχτη δίχως νόημα και ισχύ, μια φάρσα τραγική. Όσο υπάρχει ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορεί να βλέπει τα δέντρα να βγάζουν νέα φύλλα και τα λουλούδι να ανθίζουν, χωρίς απαίτηση καμιά.
Θέλω να πω, εύκολα χάνεται ο άνθρωπος σαν μπει στους μιαρούς, και δαιδαλώδεις διαδρόμους μιας Αιγυπτιακής πυραμίδας κι σ' ότι αυτή συμβολίζει.
Γιατί έχω την αίσθηση ότι τελικά το "φευγαλέα" και τα "κανωπικά αγγεία" έχουν μια περίεργη συγγένεια;
σαν δυο αδέρφια που το ένα κοιτά τον ήλιο με ευγνωμοσύνη μα το άλλο έχει χαθεί στον λαβύρινθό του...
καλησπέρα
mpa... twra pou to xanaskeftomai...
de symfwnw pleon mazi mou...
[ma... pou phgan ta ellhnika? kati kollhse...]
οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν πως όταν ο άνθρωπος πεθαίνει η ψυχή του κρινόταν ως εξής:
ζυγιζόταν η καρδιά του με το φτερό ενός αετού και άν ήταν βαρύτερη πήγαινε στην κόλαση. Μεγάλο ενδιαφέρον (εν -Δία -φέρων: αυτός που έχει το Θεό, το Δία μέσα του) παρουσιάζουν και οι μεταφυσικές αντιλήψεις των Αρχαίων Ελλήνων. Οι πολύ καλοί αναπαυόντουσαν στα Ιλίσια Πεδία, ενώ οι πολύ κακοί ντουγρού για Τάρταρα. Υπάρχει όμως και μια τρίτη κατηγορία (εδώ να δεις) αυτοί που δεν ήταν ούτε πολύ καλοί ούτε πολύ κακοί. Γι΄αυτούς υπήρχε......μια πολυκατοικία! Βλέπουμε λοιπόν ότι τόσο οι καλοί όσο και οι κακοί ξεκόβουν απ΄το κοπάδι! Πάντα πίστευα ότι οι μεταφυσικές αντιλήψεις είναι μια "ερμηνεία" για την ηθική στάση ενός ατόμου απέναντι στους συνανθρώπους του και στην ίδια τη ζωή.....πριν το θάνατο! σου γράφω αυτό το σχόλιο.....από το διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας! Χα χα χα χα χα! :))))) :)))))) γμτ δεν πληρώνουν όλοι τα κοινόχρηστα, ο διαχειριστής τα έχει πάρει και τα καλοριφέρ δεν ανάβουν πάντα, μερικές φορές ξεπαγιάζω.......ωωωωωχ τι με περιμένει όταν τα τινάξω!!!!!!! :))))))) :0 :0
γεια σου ηλιογράφε με τα ωραία σου...
τελικά πρέπει να φροντίσω να είμαι των άκρων...
δεν το βλέπω να αντέχω και μετά πολυκατοικίες...
;-)
Ούτε Παράδεισος ούτε Κόλαση.
Μια ζωή -κι ένα θάνατο- στο Καθαρτήριο.
Μονίμως οι Σίσυφοι πληρώνουν τις εξυπνάδες τους.
και εγώ που νόμιζα, βρε cropper, ότι μονάχα εγώ έχω τις μαύρες μου...
poli omorfo post
poli omorfi grafi
Δημήτριε Ταξιδευτή με το ωραίο όνομα, σε ευχαριστώ πολύ
καλώς ήρθες και από τα μέρη μου...
Post a Comment