Αργά

Exploding Raphaelesque Head, 1951 - Salvador Dalí

Καθισμένος κάτω από το ζεστό ανοιξιάτικο ήλιο ατένιζε το λευκό μπροστά του. Ατελείωτο λευκό του φαινότανε, αιχμηρό σαν το ηλιακό φως.
Ήταν πολύ αργά.
Τώρα πια ήταν πολύ πολύ αργά.

Έσφιγγε το μπουκέτο στο χέρι του, μέχρι που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα τού μάτωσαν το χέρι. Κάτσε να σου το απολυμάνω, την άκουσε να του ψιθυρίζει η ανάμνησή της, μπορεί να πάθεις τέτανο. Γύρισε να την κοιτάξει, αλλά συνάντησε πρόσωπα άγνωστα και πολύ απορροφημένα στις δικές τους σκέψεις. Έλα, του ψιθύρισε και πάλι παιχνιδιάρικα στο αυτί. Άστους αυτούς, αφού εσύ ξέρεις, εγώ είμαι πάντα εδώ, μέσα στην καρδιά σου, δίπλα σε ό,τι κάνεις.
Χαμογέλασε.
Δίπλα του κάποιος τον κοίταξε απορημένος.

Ο ήλιος τώρα του έκαιγε την πλάτη. Το σκούρο πανωφόρι ρουφούσε σαν την μέλισσα το νέκταρ του ήλιου. Τη ζέστη του. Έλα βρε κρυουλιάρη, τον ξαναπείραξε η φωνή της. Βγάλτο, βγάλτο σου λέω αυτό το μαύρο κι άραχνο ρούχο. Φορούσε πάντοτε ανοιχτόχρωμα, σχεδόν λευκά και τα μακριά μαύρα μαλλιά της άστραφταν επάνω τους σαν φίδια. Γύρισε να την κοιτάξει, όμως πάντα κάποια πρόσωπα άγνωστα του έκοβαν τη θέα.

Αδύνατον πια να την ξαναβρεί.