Θαλάσσια ανεμώνη [14ο απόσπασμα]

[1ο απόσπασμα], [2ο απόσπασμα], [3ο απόσπασμα],
[4ο απόσπασμα], [5ο απόσπασμα], [6ο απόσπασμα],
[7ο απόσπασμα], [8ο απόσπασμα], [9ο απόσπασμα],
[10ο απόσπασμα], [11ο απόσπασμα], [12ο απόσπασμα],
[13ο απόσπασμα]
Με την πλάτη έκλεισε την πόρτα σπρώχνοντάς την απαλά. Ακούμπησε για λίγο επάνω της, ένας Αίαντας που γύρευε μάταια να πάρει δύναμη από το ξύλο της, μονάχα τα χώμα του δάσους της θα την έσωζε τώρα, μα η πλημμυρίδα είχε πια σκεπάσει οριστικά τα πάντα. Παντού νερό, φυσαλίδες, πλοκάμια από τη θαλάσσια ανεμώνη, παντού η επιβλητική σκιά του μαύρου σελαχιού.
Τα μαλλιά της σφύριζαν, τα μάτια της πονούσαν. Αυτά τα μεταλλικά κι αστραφτερά μάτια όργωναν βαθιά το καστανόχωμα των δικών της. Ένιωθε να μουδιάζει ολόκληρη από το κρύο του ατσαλιού τους. Ζαλισμένη άπλωσε το χέρι της να κρατηθεί από τη ράχη της πολυθρόνας, καθώς τον πλησίαζε. Το χέρι της τρυπήθηκε από έναν αχινό. Έβγαλε ένα σιγανό ήχο πόνου αλλά αγνόησε την παλάμη που την έκαιγε.

Το ζευγάρι σκούρα αστραποβόλα μάτια την παρακολουθούσαν συνεχώς. Με κάθε της βήμα τα έβλεπε και πιο καθαρά να στοχεύουν το κέντρο των δικών της.

Το σελάχι ακίνητο μπροστά της. Το ρεύμα τους είχε φέρει πλέον αντιμέτωπους. Αργά αργά οι δύο μονομάχοι ζύγιζαν ο ένας τον άλλον, σώματα σε ένταση, βλέμματα μια γραμμή, η παλάμη της να καίει, ο λαιμός της, εκεί κοντά στη βάση, στα αριστερά να έχει αρχίσει να αχνοφέγγει. Ματιές ακίνητες, σίγουρες κι αμείλικτες… κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε ακουγόταν σαν σφυγμός της καρδιά της μα οι ματιές τους δεν έλεγαν να χωρίσουν. «Τώρα, τώρα» σκεφτότανε «δεν μπορεί, πρέπει να ελευθερωθούμε», ο λύκος της ήθελε ακόμη δύο ώρες και τριάντα λεπτά για να προσγειωθεί, μάταια, η ίδια δύναμη που την έκανε να θέλει να φύγει, την τραβούσε ταυτόχρονα κοντά στο σελάχι.

Όταν το σελάχι επιτίθεται τα πάντα διαρκούν δευτερόλεπτα: προτού το καταλάβει ήταν μπροστά της, είχε τυλίξει τα φτερά του γύρω της και έτσι γρήγορα, απλά, σήκωσε τρυφερά τα μαλλιά που σκέπαζαν τη βάση του λαιμού της. Στα αριστερά.
Και τότε πάνω από το υπέροχο χαμόγελό του, το γεμάτο ικανοποίηση, αντίκρυσε το πραγματικό χρώμα των ματιών του: είδε σε σκοτεινό βυθό να αργοσαλεύουν μαύρα φύκια κι ανάμεσά τους ασημένια ψαράκια σα λάμψεις να παίζουνε κρυφτό…

Κι έτσι αυθόρμητα και ευγενικά την έκλεισε στην αγκαλιά του και τη φίλησε. Πρώτα στο λαιμό, επάνω στο ασημένιο σημάδι, τον φάρο που αναζητούσε ως απόδειξη του λιμανιού της. Μετά επάνω στην πονεμένη της παλάμη, βγάζοντας τα αγκαθάκια του αχινού που την έκαιγαν. Και μετά φιλί φιλί σκαρφάλωσε στο πρόσωπό της και στο μισάνοιχτο στόμα της.
Ένιωσε την παρουσία του να εφαρμόζει αρμονικά στη δική της αύρα, τα μάτια του να κουμπώνουν ακριβώς στα δικά της και την ψιθυριστή φωνή του να παιχνιδίζει με τις άκριες των λυτών μαλλιών της.
[…]

Δεν ήξερε πια πόση ώρα ήθελε ακόμη ο λύκος της για να προσγειωθεί.

Το σελάχι μιλούσε και η έμπειρη, σίγουρη φωνή του κόμπιαζε καθώς έψαχνε τις λέξεις. Το υπέροχο μυτερό προφίλ του απέμενε πού και πού μετέωρο, τα μάτια του, γαληνεμένα μα γεμάτα παράπονο, έχαναν πού και πού τη σταθερότητά τους.

Είχε ξεφύγει για λίγο από την αγκαλιά του, είχε βγει στο μπαλκόνι και ακουμπούσε, γυρτή, κυνηγόσκυλο που είχε γυρίσει εξαντλημένο από κυνήγι.
Δίπλα της τώρα κι εκείνος στητός, με τις φτερούγες του σε ετοιμότητα για να την προστατέψει από τις σκέψεις και τις τύψεις της.

Γύρισε και τον κοίταξε: με το χέρι της ψηλάφισε αργά, προσεκτικά και τρυφερά το πρόσωπό του. Πρώτα το όμορφο μέτωπό του, που μαρτυρούσε χρόνια και δυσκολίες, και από το οποίο έδιωξε τρυφερά ένα τσουλούφι, μετά την αιχμηρή του μύτη που του έδινε αυτήν την απίστευτη σιγουριά στην έκφραση, το στόμα του, το εγκάρδιο ευωδιαστό λουλούδι, και τέλος τα σελαχίσια μάτια του. Τώρα πια γνώριζε καλά το χρώμα τους, το βάθος τους ρουφούσε πάντοτε τις σκέψεις της.

Ήταν αδύνατον να στέκεται κοντά της χωρίς να την αγγίζει, της εξομολογήθηκε πλησιάζοντάς την περισσότερο. Τον τελευταίο καιρό μηχανευόταν συνεχώς τρόπους για να την έχει κοντά του. Έτσι και τώρα, ήθελε να νιώθει τη ζεστασιά της: τα χέρια της, πυρωμένα κάρβουνα, του ζέσταιναν τα δικά του.

Μα ξαφνικά τρόμαξε κι από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα κοίταξε το ρολόι στον τοίχο, αν και δεν είχε πια κανένα νόημα, ο λύκος της είχε εδώ και μισή ώρα προσγειωθεί. Το σελάχι ακολούθησε το βλέμμα της και σκοτείνιασε. Οι ζωές τους τους καλούσαν σε τάξη. Αναστέναξε και την σκέπασε με το φτερό του.
«Αχ, κορίτσι μου» τον άκουσε να ψιθυρίζει και τη φίλησε στα μαλλιά.

Και τότε, παρόλο που συνειδητοποίησε, ότι είχε προδώσει το δάσος της, είχε αφήσει την αγέλη της ορφανή, εκεί μέσα στην αγκαλιά του, ένιωσε την καρδιά της να σπάει οριστικά σε δυο κομμάτια, ένα που έσταζε πάντα αίμα αλλά κι ένα γεμάτο θαλασσινό νερό...
[επόμενο απόσπασμα]