δύο φωτογραφίες και μία ιστορία

το παρακάτω κείμενο η απαντησή μου στις δυο φωτογραφίες του Ίκαρου...


Πετούσε και πετούσε, χρόνια τώρα τελειοποιούσε το ζύγισμά του στα ρεύματα, το χτύπημα των φτερών του, τον τρόπο που προσγειωνόταν στη γη, το πώς βουτούσε στο κενό τρομάζοντας κάθε τόσο κι από ένα σμήνος χοντρουλά περιστέρια…

Και τότε την είδε: εκεί ανάμεσα στα νέφη του φάνηκε σαν οφθαλμαπάτη, λες και οι ιπτάμενοι υδρατμοί είχαν βαλθεί να τον τρελλάνουν…
Στράφηκε προς το μέρος της και όσο την πλησίαζε τόσο ένιωθε την έλξη της να γίνεται εντονότερη επάνω του, το ένα του φτερό άρχιζε ξυστά να περνά από κοντά της, να χαϊδεύει το νεφώδες της περίγραμμα, μάταια προσπαθούσε να την αγκαλιάσει, αέρινη και ρευστή ταυτόχρονα, ξέφευγε συνεχώς.
Τα μάτια του άρχισαν να καίνε από την ένταση, η καρδιά του χτυπούσε επιτέλους δυνατά για κάτι ζωντανό, έστω μακρινό ακόμη κι απρόσιτο, έστω σχεδόν άυλο, σχεδόν απατηλό…

Έκανε κύκλους και κύκλους γύρω της και με κάθε κύκλο λες και συμπυκνωνότανε, λες και βάραινε: η αέρινη, σχεδόν διάφανη μορφή της, άρχισε να αποκτά μια πιο υδαρή υπόσταση, μια πιο σκούρα απόχρωση, έγινε ένα υετοφόρο νέφος, μια γοργόνα του αέρα και τότε τον κοίταξε με τα αστραποβόλα μάτια και χύμηξε σαν καταιγίδα κάτω στη γη.

Δαρμένος από τη βροχή της, την είδε να απλώνει από κάτω του, μια σκούρα γαλάζια αγκαλιά, μια θάλασσα όλη δική του, έτσι του φάνηκε, και βούτηξε και πάλι, όπως του άρεσε να κάνει, για να τη φτάσει…
Δεν τον ενδιέφερε που θα πνιγόταν, ένας Ίκαρος ήτανε, προικισμένος με φτερά και όμως, ευχαρίστως θα θυσίαζε και τα δύο αυτά στολίδια για να νιώσει έστω και λίγο την υγρή της ανάσα, να χαθεί μέσα στα δροσερά της βάθη…


Την στιγμή που το σώμα του έπεφτε μέσα στο νερό, ένιωσε με αγαλλίαση να αλλάζει: να αλλάζει σχήμα, να αλλάζει υλικό, να αλλάζει η ψυχή του…

Δεν είχε βουλιάξει μέσα της για να χαθεί, δεν ήταν ο Ίκαρος του Δαίδαλου, δεν θα ονόμαζαν με το όνομά του κανένα πέλαγος, γιατί να τον τώρα, βαρκούλα επάνω στο κορμί της, να την χαϊδεύει και να την αγαπά, να την εξερευνά να την καμαρώνει, κι ας τον φόβιζε ακόμη καμιά φορά με τις δυνατές της φουρτούνες. Κι όμως, αυτές οι φουρτούνες, τα κύματα που την ρυτίδωναν άλλοτε σκοτεινά, κι άλλοτε φωτεινά και παιχνιδιάρικα ήταν οι φίλοι, οι σύμμαχοι, οι σύντροφοί του, ήταν η ζωή του όλη…