"Εγκαινιάζω", τέλος πάντων, μια νέα σειρά. Είναι παλιά παλιά μου κείμενα που ξαναβρίσκω στο προσωπικό μου σεντούκι. Τα περισσότερα είναι γραμμένα από κάποια που μου έμοιαζε, μάλλον, άλλα ανήκουν σε μια Ζωή που πια δεν υπάρχει... Θα ξεχωρίσω κάποια, πιο σύντομα, πιο εκτενή, περισσότερο για να δω και εγώ ξανά αν και τι εξέλιξη υπήρξε... Ίσως να σας αρέσουν κάποια... σας έχω εμπιστευτεί ήδη τόσες μου σκέψεις... νιώθω αρκετά πιο άνετα και λέω να προχωρήσω ένα βήμα παραπάνω...
Την επόμενη φορά θα ρίξω όλα τα φτερά μου.
Δε θα κελαηδώ, ούτε θα πετάω.
Θα μένω ακίνητο σαν ένα πουλί από πέτρα, ένα πετρωμένο πουλί.
Αλλά όχι σαν κανένα ωραίο, με σώμα μάλλον άσχημο, του οποίου μια μάγισσα του πήρε ό,τι χάρισμα διέθετε.
Και έτσι σαν άσχημη πέτρα με μορφή πουλιού πιθανότατα να με πετάξουν ένα χειμωνιάτικο απόγευμα στη θάλασσα, όπως συνηθίζουν να κάνουν τα παιδιά με τις πέτρες, όπως κάνεις και εσύ.
Ίσως πάλι κάποιος να με χώσει στην τσέπη του, κάποιος που απλά του αρέσουν οι πέτρες. Και παρόλο που εγώ θα συνεχίζω να είμαι πάντα ένα πουλί, εκείνος θα με αγαπήσει όπως αγαπούν τις πέτρες: απλά και εύκολα.
[1993]
16 comments:
Δεν θα ξεχάσεις πιστεύω να πετάς, όσο και αν συρθείς στο έδαφος...
ναι, lust-time, αλλά να είναι άραγε αυτό ευχή ή κατάρα;
ωραία ερώτηση!
κοίτα τώρα φιλενάδα που εμένα μου έφερες στο μυαλό ένα άλλο τραγουδάκι -έχω αρχίσει να γίνομαι γραφική μάλλον...- που μερικά χρόνια μετά το κειμενό σου ερμήνευε ο Χ. Θηβαίος (συγχωρέστε τις περιορισμένες μου γνώσεις, αλλά δεν ξέρω τους δημιουργούς του...) που πήγαινε κάπως έτσι:
Τίποτα δε χτίζεται πάνω στην άμμο/ όλα πάνω στην πέτρα χτίζονται/μα εγώ θα χτίζω πάνω στην άμμο/σαν να΄τανε η άμμος πέτρα
Μου άρεσε πολύ το κείμενο σου. Κι ας με γέμισε με θλίψη, κάτι δικό μου αγγίχτηκε εκεί. Είναι και που πήγες πίσω, 1993, αρκετά χρόνια πίσω, κι όμως τόσο κοντινό, ίσως γιαυτό...Ας μείνω σ΄αυτά, καλή σου μέρα.
lust-time, ακριβώς...
mata μου, εκφράσου ελεύθερα απιδί μου! Ακούς εκεί γίνεσαι γραφική! Ανα φέρεσαι στις "Περικοπές ενός απόκρυφου Ευαγγελίου" σε μουσική και στίχους του ίδιου του Χρ. Θηβαίου και ναι, είναι όντως ωραίο τραγούδι... χαίρομαι που σε ταξίδεψα ως εκεί...
Αχ βρε helorus, περνάνε τα άτιμα, είναι αλήθεια... και πάντα θα μένω με την απορία, πού απομείνανε τώρα πια...
την καλημέρα μου σε όλους!
mata, "παιδί μου" ήθελα να πω, αλλά έτσι γίνεται, άμα βιάζεσαι...
μάρεσε πολύ το τέλος κι έχω την εντύπωση ότι αυτή η Ζωή παραμένει μέσα σου
Λες, ε Μάρκο; Μάλλον, αστρική σκόνη είναι αυτή, φαίνεται, πάντοτε μένει κάτι...
Πάρα πολύ ωραίο κείμενο, παρά τη θλίψη του και την κυνική διαπίστωση της τελευταίας γραμμής (ίσως και λόγω αυτών...)
Από το λίγο που σε ξέρω, πάντως, θα συμφωνήσω με το Μάρκο.
ναι, όντως... και μάλλον για αυτό και επιβίωσε της επιλογής...
ναι, συμφωνώ, το τέλος του είναι τελικά αυτό που το καθορίζει...
...και το απίδι μια χαρά οπωροκηπευτικό είναι!!!thanx για τις info για το τραγούδι ;)
"πες μου χρονια πολλα - αποψε θλιψη μου γιορταζω - το πικρο μου το χαμογελο - καθρεφτη τωρα αλλαζω - σκυλα ζωη σε εμαθα πια - γι αυτο γουσταρω που γερναω - και πισω δεν γυρναω"
xe, xe μάτα μου, δε λέω, αλλά από ωραία ζουμερή κατακόκκινη ντοματούλα να σε πρασινίσω έτσι...
asfyxia, καλώς άραξες στον ανήσυχο κόσμο μου...
ναι, συμφωνώ... "γουστάρω που γερνώ" αλλά παρόλα αυτά πού και πού μου αρέσει να τσαλαβουτάω στα παλιά μου λημέρια...
δεν ξέρω αν γερνά κανείς, ή αν πράγματι ανακαλύπτει μέσα του ότι στο βάθος βάθος είναι εκείνο το μικρό παιδί που έβλεπε απλά τον κόσμο...
κι αυτό που τελικά αναζητά, είναι να τον αγαπούν απλά και απροϋπόθετα, όπως ακριβώς την "πέτρα" του ποιήματός σου...
αγαπητέ Ίκαρε, τώρα, 14 χρόνια μετά από την εποχή που το είχα γράψει, θα συμφωνήσω μαζί σου... η απλή και απροϋπόθετη αγάπη είναι ένα πραγματικό αγαθό.
Παρόλα αυτά θεωρώ ότι τελικά είναι εφικτό να μεγαλώνει κανείς διατηρώντας και την παιδικότητά του, έστω κι αν στο μεταξύ ο ίδιος ωριμάζει και αλλάζει οπτική στον τρόπο που εξερευνεί τον κόσμο.
Post a Comment