Monday, July 23, 2007

Θαλάσσια ανεμώνη [14ο απόσπασμα]


[1ο απόσπασμα], [2ο απόσπασμα], [3ο απόσπασμα],
[4ο απόσπασμα], [5ο απόσπασμα], [6ο απόσπασμα],
[7ο απόσπασμα], [8ο απόσπασμα], [9ο απόσπασμα],
[10ο απόσπασμα], [11ο απόσπασμα], [12ο απόσπασμα],
[13ο απόσπασμα]
Με την πλάτη έκλεισε την πόρτα σπρώχνοντάς την απαλά. Ακούμπησε για λίγο επάνω της, ένας Αίαντας που γύρευε μάταια να πάρει δύναμη από το ξύλο της, μονάχα τα χώμα του δάσους της θα την έσωζε τώρα, μα η πλημμυρίδα είχε πια σκεπάσει οριστικά τα πάντα. Παντού νερό, φυσαλίδες, πλοκάμια από τη θαλάσσια ανεμώνη, παντού η επιβλητική σκιά του μαύρου σελαχιού.
Τα μαλλιά της σφύριζαν, τα μάτια της πονούσαν. Αυτά τα μεταλλικά κι αστραφτερά μάτια όργωναν βαθιά το καστανόχωμα των δικών της. Ένιωθε να μουδιάζει ολόκληρη από το κρύο του ατσαλιού τους. Ζαλισμένη άπλωσε το χέρι της να κρατηθεί από τη ράχη της πολυθρόνας, καθώς τον πλησίαζε. Το χέρι της τρυπήθηκε από έναν αχινό. Έβγαλε ένα σιγανό ήχο πόνου αλλά αγνόησε την παλάμη που την έκαιγε.

Το ζευγάρι σκούρα αστραποβόλα μάτια την παρακολουθούσαν συνεχώς. Με κάθε της βήμα τα έβλεπε και πιο καθαρά να στοχεύουν το κέντρο των δικών της.

Το σελάχι ακίνητο μπροστά της. Το ρεύμα τους είχε φέρει πλέον αντιμέτωπους. Αργά αργά οι δύο μονομάχοι ζύγιζαν ο ένας τον άλλον, σώματα σε ένταση, βλέμματα μια γραμμή, η παλάμη της να καίει, ο λαιμός της, εκεί κοντά στη βάση, στα αριστερά να έχει αρχίσει να αχνοφέγγει. Ματιές ακίνητες, σίγουρες κι αμείλικτες… κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε ακουγόταν σαν σφυγμός της καρδιά της μα οι ματιές τους δεν έλεγαν να χωρίσουν. «Τώρα, τώρα» σκεφτότανε «δεν μπορεί, πρέπει να ελευθερωθούμε», ο λύκος της ήθελε ακόμη δύο ώρες και τριάντα λεπτά για να προσγειωθεί, μάταια, η ίδια δύναμη που την έκανε να θέλει να φύγει, την τραβούσε ταυτόχρονα κοντά στο σελάχι.

Όταν το σελάχι επιτίθεται τα πάντα διαρκούν δευτερόλεπτα: προτού το καταλάβει ήταν μπροστά της, είχε τυλίξει τα φτερά του γύρω της και έτσι γρήγορα, απλά, σήκωσε τρυφερά τα μαλλιά που σκέπαζαν τη βάση του λαιμού της. Στα αριστερά.
Και τότε πάνω από το υπέροχο χαμόγελό του, το γεμάτο ικανοποίηση, αντίκρυσε το πραγματικό χρώμα των ματιών του: είδε σε σκοτεινό βυθό να αργοσαλεύουν μαύρα φύκια κι ανάμεσά τους ασημένια ψαράκια σα λάμψεις να παίζουνε κρυφτό…

Κι έτσι αυθόρμητα και ευγενικά την έκλεισε στην αγκαλιά του και τη φίλησε. Πρώτα στο λαιμό, επάνω στο ασημένιο σημάδι, τον φάρο που αναζητούσε ως απόδειξη του λιμανιού της. Μετά επάνω στην πονεμένη της παλάμη, βγάζοντας τα αγκαθάκια του αχινού που την έκαιγαν. Και μετά φιλί φιλί σκαρφάλωσε στο πρόσωπό της και στο μισάνοιχτο στόμα της.
Ένιωσε την παρουσία του να εφαρμόζει αρμονικά στη δική της αύρα, τα μάτια του να κουμπώνουν ακριβώς στα δικά της και την ψιθυριστή φωνή του να παιχνιδίζει με τις άκριες των λυτών μαλλιών της.
[…]

Δεν ήξερε πια πόση ώρα ήθελε ακόμη ο λύκος της για να προσγειωθεί.

Το σελάχι μιλούσε και η έμπειρη, σίγουρη φωνή του κόμπιαζε καθώς έψαχνε τις λέξεις. Το υπέροχο μυτερό προφίλ του απέμενε πού και πού μετέωρο, τα μάτια του, γαληνεμένα μα γεμάτα παράπονο, έχαναν πού και πού τη σταθερότητά τους.

Είχε ξεφύγει για λίγο από την αγκαλιά του, είχε βγει στο μπαλκόνι και ακουμπούσε, γυρτή, κυνηγόσκυλο που είχε γυρίσει εξαντλημένο από κυνήγι.
Δίπλα της τώρα κι εκείνος στητός, με τις φτερούγες του σε ετοιμότητα για να την προστατέψει από τις σκέψεις και τις τύψεις της.

Γύρισε και τον κοίταξε: με το χέρι της ψηλάφισε αργά, προσεκτικά και τρυφερά το πρόσωπό του. Πρώτα το όμορφο μέτωπό του, που μαρτυρούσε χρόνια και δυσκολίες, και από το οποίο έδιωξε τρυφερά ένα τσουλούφι, μετά την αιχμηρή του μύτη που του έδινε αυτήν την απίστευτη σιγουριά στην έκφραση, το στόμα του, το εγκάρδιο ευωδιαστό λουλούδι, και τέλος τα σελαχίσια μάτια του. Τώρα πια γνώριζε καλά το χρώμα τους, το βάθος τους ρουφούσε πάντοτε τις σκέψεις της.

Ήταν αδύνατον να στέκεται κοντά της χωρίς να την αγγίζει, της εξομολογήθηκε πλησιάζοντάς την περισσότερο. Τον τελευταίο καιρό μηχανευόταν συνεχώς τρόπους για να την έχει κοντά του. Έτσι και τώρα, ήθελε να νιώθει τη ζεστασιά της: τα χέρια της, πυρωμένα κάρβουνα, του ζέσταιναν τα δικά του.

Μα ξαφνικά τρόμαξε κι από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα κοίταξε το ρολόι στον τοίχο, αν και δεν είχε πια κανένα νόημα, ο λύκος της είχε εδώ και μισή ώρα προσγειωθεί. Το σελάχι ακολούθησε το βλέμμα της και σκοτείνιασε. Οι ζωές τους τους καλούσαν σε τάξη. Αναστέναξε και την σκέπασε με το φτερό του.
«Αχ, κορίτσι μου» τον άκουσε να ψιθυρίζει και τη φίλησε στα μαλλιά.

Και τότε, παρόλο που συνειδητοποίησε, ότι είχε προδώσει το δάσος της, είχε αφήσει την αγέλη της ορφανή, εκεί μέσα στην αγκαλιά του, ένιωσε την καρδιά της να σπάει οριστικά σε δυο κομμάτια, ένα που έσταζε πάντα αίμα αλλά κι ένα γεμάτο θαλασσινό νερό...
[επόμενο απόσπασμα]

26 comments:

Anonymous said...

οκ, αυτό ήταν, δεν την αντέχω άλλο αυτή την ανεμώνη. Ματιές και κουραφέξαλα...

καθώς διάβαζα, μου'ρχόταν να φωνάξω "κάτω τα χέρια σου από το κορίτσι!", αλλά να που έγινε το σπάσιμο στα δύο και τελείωσε...

αλλά τι θα πείτε στην αγέλη σας κυρία ανεμώνη, ε;

zoe, για να έχω πορωθεί τόσο, μάλλον ωραία τα γράφεις, κι ας με συγχίζεις κάθε τόσο. Έχω αρχίσει να ψήνομαι να ανεβάσω αντί-ιστορία από την πλευρά του λύκου...

Stardustia said...

ουπς, αυτό κι αν ήταν συγχισμένο σχόλιο... και ομολογώ ότι μου άρεσε!

Γιατί όχι, μια αντι-ιστορία από τον λύκο.

Όσο για τις ματιές, όλα κι όλα... έχω βαρεθεί να πρέπει μετά την πρώτη καλημέρα ή τη δεύτερη ματιά να πρέπει όλοι να πέφτουν με τα μούτρα στο κεχρί... Είμαι της παλιάς σχολής, και θεωρώ ότι οι άνθρωποι γι αυτό είναι άνθρωποι, γιατί αν μη τι άλλο προσπαθούν να κατανοήσουν τον κόσμο και τον εαυτό τους...
ασχέτως του αν τελικά υπέκυψε ή όχι με ενδιέφερε η πορεία ενός ανθρώπου, κατά βάση πλήρη και γεμάτου, που τραντάζεται από το αναπάντεχο και νιώθει να χάνει την πορεία του.
Πιστεύοντας ότι συχνά δημιουργούμε με το μυαλό μας αληθοφανής καταστάσεις που μπορεί και να μας καταστρέψουν καμιά φορά, της έκρυψα και αυτήν την τελευταία σανίδα σωτηρίας: το αναπάντεχο είναι δυστυχώς αληθινό, και τώρα πρέπει αυτοί οι δύο άνθρωποι να αποφασίσουν τι θα κάνουν στη συνέχεια.

[Όσο κι αν τον συμπαθώ τον λύκο -που ο φουκαράς δεν πήγαινε και γυρεύοντας- πρέπει τώρα να δείξει εμπιστροσύνη σε ό,τι είχαν έως τώρα.]

xiozil: said...

Θα είχε ενδιαφέρον μια αντι-ιστορία από τη μεριά του λύκου που διεκδικεί μια θαλάσσια ανεμώνη έχοντας ή μη έχοντας συναίσθηση ότι εκείνη είναι θαλάσσια κι ο ίδιος γήινος.

Τώρα, σχετικά με το αναπάντεχο, για μένα, είναι η ίδια η ζωή. Οι ανατροπές, οι εντάσεις, τα συναισθήματα, οι επιλογές μας, οι ανασφάλειες που κρύβονται πίσω τους ή η σιγουριά και το πείσμα μας, τα νέα δεδομένα που συνεχώς προστίθενται....

Αυτά... περιμένοντας τη συνέχεια...

Anonymous said...

Ζωή, ωραία πάντα τα διλλήματα, που μόνοι μας πάντα βάζουμε για να κάνουν ενδιαφέρουσα την ζωή μας και σημαντικές τις αποφάσεις μας.
Μέσα στην ασυμαντότητά μας νομίζουμε ότι και καλά επιλέξαμε.. Κούνια που μας κούναγε..
Έχω ροπή προς την αμαρτία μάλλον γιατί ουδόλως με απασχολεί ο λύκος.
Η ανεμώνη βασανίζεται, δυσκολεύεται να δεχθεί ότι έτσι και αλλιώς η Φύση χρειάζεται και λύκο και σαλάχι για να ισορροπήσει.

Zoe σε ευχαριστώ που φιλοξενείς τις παρατηρήσεις μου, συνέχισε να μας συνεπαίρνεις!

Anonymous said...

τόση σύγχηση τελικά που ούτε το όνομά μου δεν μπορώ να γράψω σωστά!

λοιπόν, lobo έφη τα του πρώτου σχολίου, εντάξει; Έτσι δικαιολογείται καλύτερα και η τσαντίλα...

Stardustia said...

lobo-blog, ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι ήσουν εσύ στο πρώτο σχόλιο, αναγνώρισα το στυλ και την αυθεντική τσαντίλα αλληλεγγύης, αλλά επειδή ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις και ποιοι άλλοι σιωπηλοί αναγνώστες μπορεί κάποτε να εκραγούν, είπα να κρατήσω μια «πισινή»…
συγγνώμη που σε τσαντίζω τόσο, αλλά από την άλλη χαίρομαι που παρόλα αυτά με διαβάζεις ακόμη…
θα περιμένω την αντι-ιστορία του λύκου!!!

χιοζίλ, μπορείς να συνασπιστείς με τον lobo και να γράψετε την «άλλη» ιστορία πολύ θα μου άρεσε να σε δω να συνεργάζεσαι με ένα τέτοιο εκρηκτικό ταμπεραμέντο… Οκ, με έναν τόσο κακό λύκο…
Ναι, το αναπάντεχο είναι η ζωή, απλώς καμιά φορά θεωρούμε ότι κάποια «αναπάντεχα» ίσως δεν μας αφορούν, και μπορεί ακριβώς εκεί να κρύβεται η παγίδα…

λυδία, είτε τα θέλουμε είτε όχι, ναι διλήμματα μας βρίσκουν αλλά και τα προκαλούμε. Δυσκολεύομαι να μιλήσω για καλό καϋμένο λύκο, και κακό μοχθηρό σελάχι και άβουλη τύπισσα που δεν ξέρει τι θέλει… Τρία άτομα και ένα τέταρτο που –ακόμη; δεν έχω αποφασίσει αν έχει νόημα να εμφανιστεί- σε ένα κλασσικό ενδεχομένως δίλημμα, πρωτόγνωρο, όμως, για εκείνους… Σας τους αφήνω να τους συμπαθήσετε ή αντιπαθήσετε κατά βούληση…

xiozil: said...

Το ενδιαφέρον είναι πως η ανεμώνη στη θέση που έχει βρεθεί θα είναι αναγκαστικά "κακιά" προς τον ένα και "καλή" προς τον άλλον. Δεν το εξετάζω από την ηθική του πλευρά αλλά από άποψη συμπεριφοράς ως προς τους άλλους δύο. Θέση στην οποία κατά καιρούς έχουμε βρεθεί όλοι μας.
Ο συνασπισμός θα με δυσκόλευε γιατί τείνω περισσότερο προς άλλου τύπου λύσεις.

Δεν θέλω όμως να επηρρεάσω την ανεμώνη και σταματάω εδώ.

markos-the-gnostic said...

εγώ επιμένω ότι οι ερωτικές σου περιγραφές [ιδίως αυτή η τελευταία παράγραφος] είναι πολύ ιδιαίτερες... δεν μένω τόσο στη διαφορετική φύση της σχεσης της με τους δυο, αλλά στον πλούτο των βιωμάτων και των ανατριχιλών που νοιώθει κάθε στιγμή.

Stardustia said...

Μάρκο, πράγματι πέτυχες διάνα! Ακριβώς αυτό την έχει συγκλονίσει, ότι έχει υπάρξει ένα δεύτερο άτομο στη ζωή της, το οποίο,[ χωρίς να αναιρεί το πρώτο, το οποίο φαίνεται ως μια δεδομένη αυτονόητη οντότητα στη ζωή της, όπου το αυτονόητο μόνο υποτιμητικά δεν λέγεται] της προκαλεί αυτές τις έντονες ιδιαίτερες συγκινήσεις, που δεν έχουν να κάνουν με φλερτάκια γραφείου ή τσαχπινιές μεταξύ γνωστών , αλλά έχουν μια σοβαρότητα κι ένα βάθος που της φέρνουν άνω –κάτω τη ζωή…
Η καρδιά σπάει συμβολικά: η πλημμυρίδα έχει φτάσει στο ανώτατο σημείο της. Ακόμη κι αν υποχωρήσει, το θαλασσινό νερό έχει αφήσει ήδη τα σημάδια του.

zero said...

Ολα τα δικα σου ποστ ειναι πολυ καλα.

Stardustia said...

Ζερό σε ευχαριστώ για αυτό το λακωνικό αλλά τόσο γλυκό σχόλιο, αν και μεταξύ μας, δεν ισχύει πάντα…

Anonymous said...

δεν αφήνω ακόμα σχόλιο, επειδή θέλω να διαβάσω όλα τα κεφάλαια της θαλάσσιας ανεμώνης από την αρχή. η αλληγορία πάντως δείχνει άκρως ενδιαφέρουσα.
καλό βράδι!

Stardustia said...

Καλό βράδυ και σε σένα, Ίκαρε, και καλό κουράγιο με την ανάγνωση… Πάντα με πιάνει η ίδια αγωνία όποτε μαθαίνω ότι ακόμη ένας αποφασίζει να μου αφιερώσει τον πολύτιμο χρόνο του… σε ευχαριστώ…

ameno said...

Αχ! βρε Ζωϊτσα μου!!!
Πάλι μες την αγωνία μας έβαλες...
Πάντα αγαπούσα τη θάλασσα... έχει μια αλλιώτικη μαγεία... σα να μοιάζει με τις ψυχές μας... Άλλοτε είναι ήρεμη και γαλήνια, άλλοτε φουρτουνιάζει... Πάντα μου άρεσαν οι λύκοι... ίσως γιατί είναι πιστοί στη συντροφό τους περισσότερο και από τους ανθρώπους.. Τα δάση πάντα με τρόμαζαν, ίσως γιατί νοιώθω να με περιορίζουν... η θάλασσα όμως σου δίνει μια αλλιώτικη ελευθερία... Την καταλαβαίνω την Ανεμώνη...αλλά πάντα υποστηρίζω το Λύκο της... δεν του αξίζει η προδοσία....

mata_ntomata said...

αχ ρε φιλενάδα, το΄κανες πάλι το θαυματάκι σου..και τα παίρνω και χαμπάρι αργά τώρα, λόγω αυξημένων υποχρεώσεων!!! και να'τα μας! μέχρι και μανιφέστο για τον λύκο ετοιμάζεται από τους αναγνώστες σου!!! εύγε εύγε!

Stardustia said...

To ξέρω βρε Άμενο, και έχεις δίκιο αλλά καταρχάς να πω κάτι, που ίσως να έχετε δίκιο όλοι σας και να μην είναι τόσο ξεκάθαρο, η τύπισσα δεν είναι η ανεμώνη.
Η θαλάσσια ανεμώνη για μένα είναι μάλλον αυτό το κάτι που κάποιοι ξενέρωτοι βιολόγοι προσπαθούν να μας πείσουνότι είναι απλώς παιχνίδι ουσιών και οσφρητικών ελκτικών μηνυμάτων, που καθορίζουν αν θα κολλήσουμε ή όχι, αν θα μας τραβήξει ή όχι κάποιος.
Γιατί αλλοιώς πώς θα ήταν μαζί με τον λύκο της τόσα χρόνια;;; Οκ, μάλλον "φρικιό" είναι, μια ... μεταλλαγμένη "λύκαινα" [έχω και τον lobo να με παραμονεύει και πρέπει να εκφραστώ προσεκτικά ;-)] που ξαφνικά σαν να αλλάζει... αλλά ούτε και αυτό είναι ακριβώς, και μάλλον εκεί είναι το πρόβλημά της... μάλλον νόμιζε ότι ήξερε τι είναι, σε αντίθεση με το σελάχι και τον λύκο που είναι αυτό που είναι. Ίσως ακριβώς αυτό το βέβαιο των δύο την έλκει τόσο τελικά...

[Δεν πάω καλά... κάνω ψυχανάλυση στην τύπισσά μου....]

Φιλενάδα Μάτα, καλώς την! Είχα ψιλοανησυχήσει, αν και οκ, καλοκαιριάτικα σου εύχομαι ευχάριστες αυξημένες υποχρεώσεις...
Μανιφέστο, ε; Ε, ρε lobo, το έκανες πάλι το θαύμα σου!!!

Anonymous said...

ουφ! τα διάβασα όλα τα επεισόδια... και χαίρομαι καταρχάς που κατάλαβα από την αρχή ότι η θαλάσσια ανεμώνη δεν είναι η κοπέλα-γοργόνα-χταπόδι-κοπέλα, αλλά όπως άριστα το διευκρινίζεις στο τελευταίο σχόλιο, η μοιραία έλξη που μεθάει το είναι της σε αντίθεση ακόμα και με τα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεδομένα (σχέση με το "λύκο", γενικά συναισθηματικό βόλεμα) και τα "πρέπει" της ζωής...

πράγματι τεράστιο δίλημμα. δεν μπορεί να κάνει πίσω, δεν μπορεί να κάνει μπρος... τουλάχιστον χωρίς επώδυνες συνέπειες, χωρίς να στιγματιστεί από την ταμπέλα της "κακιάς"...

Κουράγιο!
θέλω να; δω που θα καταλήξει η ιστορία, γραμμένη τόσο όμορφα, αλληγορικά και με πλούτο συναισθημάτων!

Anonymous said...

ο icarus FM εμπλουτίστηκε...
για να σπάμε τη μονοτονία!
;))

Stardustia said...

αγαπητέ μου Ίκαρε, χαρά στο κουράγιο σου καλοκαιριάτικα...

Πραγματικά χαίρομαι που σου άρεσε και που κατάλαβες αυτήντη ρευστή υπόσταση της κοπέλας, που κάθε φορά είναι και κάτι άλλο...

Τώρα μάλλον θα συνεχίσω το Μ+Z, γιατί περιμένει και ο Μάρκος τη συνέχεια και βέπουμε...
Α! και Ίκαρε, ξέρω ότι σου οφείλω μια ιστορία... σύντομα θα την έχεις...

Εμπλουτίστηκε, ε; Τέλεια!!!!
:-))

Stardustia said...

Ψιτ, Ίκαρε, πολύ καλός ο εμπλουτισμός...

αλλά το Reason των R.E.M. πάντα ιδιαιτέρως αγαπημένο...

Anonymous said...

έτσι είναι, είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια...

Stardustia said...

:-))

Anonymous said...

θα ήθελα να σε ρωτήσω κάτι, αλλά όχι δημόσια...
αν θέλεις, στείλε μου ένα e-mail, θα το βρεις στο προφίλ μου και στην αρχή του blog.
ευχαριστώ

Anonymous said...

oυπς! δεν το είχα προσέξει το Μ+Ζ...
δώσε μου όμως λίγο χρόνο..
;)

Αγγελική Στ. said...

Εμένα πάντως αυτό το σαλάχι καθόλου δε μου γεμίζει το μάτι (sorry κιόλας). Ωραίο κείμενο! :-)

Stardustia said...

Kαλησπέρα ηλιαχτίδα!
Μη ζητάς συγγνώμη, εδώ βλέπω ότι καταβάθος υπάρχουν οι λυκιακοί και οι σελαχιακοί, όλοι τους ευπρόσδεκτοι στο σπιτικό μας!!!
:-)