Tuesday, July 10, 2007

Θαλάσσια ανεμώνη [13ο απόσπασμα]



[1ο απόσπασμα], [2ο απόσπασμα], [3ο απόσπασμα],
[4ο απόσπασμα], [5ο απόσπασμα], [6ο απόσπασμα],
[7ο απόσπασμα], [8ο απόσπασμα], [9ο απόσπασμα],
[10ο απόσπασμα], [11ο απόσπασμα], [12ο απόσπασμα]

Σαστισμένη δοκίμασε τη μια μπλούζα μετά την άλλη. Μάταιος κόπος, το σελάχι έβρισκε πάντοτε τρόπο να περισσεύει, να διακρίνεται μια άκρη από τη λαιμόκοψη. Έπρεπε να ξεκινήσει επιτέλους γιατί θα αργούσε στο γραφείο. Η μέρα ήτανε ζεστή, μα εκείνη χτένισε τα μαλλιά της και αποφάσισε να τα αφήσει κάτω, μήπως και το έκρυβε λιγάκι.

Και τότε θυμήθηκε!

Ήταν η μέρα που ο λύκος θα επέστρεφε από το ταξίδι του, αχ αυτό το ταξίδι, έπρεπε να είχε φύγει μαζί του εγκαίρως, έπρεπε να είχε από καιρό κρυφτεί μαζί του στο δάσος, έπρεπε να είχε γυρίσει αμέσως την πλάτη της στη θάλασσα και τους γοητευτικούς της κινδύνους,

Ναι, τότε θυμήθηκε, ότι είχε ζητήσει άδεια να λείψει, αυτήν τη μέρα, ήθελε να βεβαιωθεί ότι το σπίτι τους ήταν γεμάτο και πάλι από τους γνώριμους ήχους του δάσους, ήθελε να διώξει την αλμυρή πλημμυρίδα που την στοίχειωνε, ήθελε να βρει το γήινο εαυτό της και να χωθεί μέσα στην σίγουρη αγκαλιά του.

Ανήσυχη κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Τα μαλλιά της αργοσάλευαν, φύκια στο βυθό, τα μάτια της φαινόντουσαν πιο μεγάλα και πολύ πιο σκούρα, το στόμα της πιο κόκκινο από άλλες φορές, ή μήπως τα μάγουλά της ήταν πιο χλωμά; και ο λαιμός της έφεγγε από ένα μικρό ασημένιο στολίδι, λίγο πιο πάνω από τη βάση του λαιμού της. Στα αριστερά.

Βγήκε στο μπαλκόνι, αδύνατον να αναπνεύσει εκεί μέσα. Το σελάχι είχε αφήσει παντού τα σημάδια του, στο τραπεζάκι που είχε ακουμπήσει, στη θέση της στον καναπέ, τα μάτια του είχαν κεντρίσει κάθε γωνιά και τοίχο, τα πάντα φαίνονταν φορτισμένα από την ενέργειά του.
Βγήκε στο μπαλκόνι μα κι εκεί παντού το σελάχι.
Θυμήθηκε:
Όταν τελειώσανε και προτού εκείνος φύγει βιαστικός για τον γάμο, είχαν σταθεί δίπλα δίπλα στο στηθαίο. Εκείνη στητή, κυνηγόσκυλο που οσμιζότανε τον κίνδυνο, εκείνος χαλαρά γερμένος να σχολιάζει με κέφι τη γειτονιά της.
«Μια πιο πολύ από όλα μου αρέσει αυτή η καμπουρίτσα» της είπε κοιτώντας την από το πλάι, παιχνιδιάρικα.
«Αδύνατον!», σκέφτηκε «δεν μπορεί!»
«Ξέρεις» της ψιθύρισε, πλησιάζοντάς την, «αυτή η καμπουρίτσα του δρόμου σου, με τρελλαίνει…»

Ο δρόμος. Ο δρόμος της, στενός σχετικά και μακρύς θα μπορούσε να έμοιαζε με χίλιους άλλους, αν δεν είχε λίγο πριν το σπίτι της, μια μικρή «καμπουρίτσα», μια διστακτική ανηφόρα που λίγα μέτρα μετά, σαν πετρωμένο κύμα, επέστρεφε και πάλι περίπου στο ίδιο επίπεδο.
Καμπουρίτσα. Έτσι την έλεγε εκείνη. Στο λύκο της. Ήταν το συνθηματικό τους. Δεν το είχε αναφέρει ποτέ σε κανέναν. Δεν το έλεγε παρά μονάχα σε εκείνον…

Είχε βγει στο μπαλκόνι, μα ήξερε ήδη ότι τίποτε δεν ήταν πλέον όπως πριν. Ούτε καν αυτή η καμπουρίτσα.

Το τηλέφωνο άρχισε να χτυπά. Το κοίταξε με δυσπιστία. Σχεδόν με φόβο. Επιτέλους, αύριο κιόλας θα αγόραζε συσκευή με αναγνώριση. Όπως είχε το κινητό της. Μα αυτό παρέμενε βουβό.

Ο λύκος της ήθελε ακόμη τρεις ώρες για να προσγειωθεί. Έλεγξε το ψυγείο και κοίταξε το φαγητό στην κουζίνα. Ήταν σχεδόν έτοιμη. Μπορούσε όποτε ήθελε να ξεκινήσει για το αεροδρόμιο.
Της άρεσαν τα αεροδρόμια. Ταξίδευε από μωρό και τρελλαινόταν για τη μυρωδιά τους, τους διαδρόμους τους, τον κόσμο με τις αποσκευές…

Φόρεσε το πράσινο μεσάτο φουστάνι που τόσο πολύ άρεσε στο λύκο της και χτένισε και πάλι τα μαλλιά της. Θα τα άφηνε κάτω.
Το κινητό, χαμηλωμένο, άρχισε να χτυπά πνιχτά. Σαν να πνιγόταν.
Ήταν το σελάχι.
Δεν θα το απαντούσε.
Είχε ζητήσει άδεια από το γραφείο και τις υποχρεώσεις, είχε ζητήσει άδεια από την παρουσία του. Ήταν δικαίωμά της να μην είναι διαθέσιμη.
Το κουδούνισμα σταμάτησε. Μα όχι για πολύ.
Χαμηλωμένο πάντα, χτυπούσε και χτυπούσε με ήχο βραχνό.
Το κοιτούσε σαστισμένη, μαρμαρωμένη.
Και τότε ένα μήνυμα, Δούρειος Ίππος, τρύπωσε μέσα στη συσκευή της:
«Πρέπει να σε δω!»

Το διάβαζε σαστισμένη, μαρμαρωμένη.

Κοίταξε το ρολόι. Ο λύκος της ήθελε ακόμη δύο ώρες και σαράντα λεπτά για να προσγειωθεί.
«Καλύτερα να φεύγω τώρα!» σκέφτηκε, έκλεισε σχεδόν όλες τις πόρτες και τα παράθυρα και φόρεσε τα παπούτσια της. Καθώς έπιανε τα κλειδιά και την τσάντα της, θυμήθηκε ότι είχε ξεχάσει το κινητό της στον καναπέ.
Ανοίγοντας την πόρτα, βρέθηκε στον σκοτεινό βυθό του πελάγους.
Εκεί, δίπλα από την πόρτα του ναυαγισμένου ασανσέρ, πάνω από κάτι βράχια σε σχήμα σκαλοπατιών, την περίμενε το σελάχι.

«Πρέπει να σε δω, τώρα!» της είπε και όρμησε μέσα στο διαμέρισμα.
[14ο απόσπασμα],[15ο απόσπασμα]

16 comments:

λόγια του αέρα said...

Καλημέρα!
Πάω γραμμή να διαβάσω τα 12 αποσπάσματα που έχασα, μιας και τώρα σε γνώρισα.
Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις, κάτι μου λέει ότι θα διαβάσω μονορούφι τα προηγούμενα της ιστορίας.
Καλώς σε συνάντησα!

Υ.Γ. Κάτι μου θυμίζει το ποίημα στο προηγούμενο post. θα προσπαθήσω να βρω τι. Ίσως το έχω στη βιβλιοθήκη μου.

Stardustia said...

Καλημέρα και σε σένα!
Καλώς όρισες στη stardustia, ελπίζω να "άντεξες" τα προηγούμενα 12 αποσπάσματα... :-))

Αν βρεις κάτι σχετικά με το προηγούμενο ποστ, θα σου είμαι ευγνώμων... είναι ένα ποίημα τόσο απλό, δεν ξέρω καν πόσο καλή είναι η μετάφραση, κι όμως είναι μια εικόνα που πάντοτε θα με μαγεύει...

Anonymous said...

Καλημέρα!
Ανυπόμονα περίμενα το επόμενο απόσπασμα της "Θαλάσσιας Ανεμώνης" σου.
Με συνεπαίρνει, με ταξιδεύει.. Μ'αρέσει τόσο που το διαβάζω "κλεφτά" τις ώρες που είμαι στο γραφείο και μετά το βράδυ ξανά από το σπίτι.
Σε ευχαριστούμε που το μοιράζεσαι έτσι ανιδιοτελώς μαζί μας.
Σαν απλή αναγνώστρια πιστεύω πως αν το εκδώσεις θα γίνει Best Seller.
Ανυπομονώ για το επόμενο απόσπασμα!
Καλή έμπνευση Ζωή!

Stardustia said...

Σε ευχαριστώ πολύ, Λυδία, και χαίρομαι που αποφάσισες να μου γράψεις... σιωπηλή μου αναγνώστρια!

καλώς όρισες κι εσύ λοιπόν τώρα πια και επίσημα στον... "σκονισμένο" μου κόσμο...

Όσο για το best-seller, χμ, δεν ξέρω... έχω εσάς που με εμπνέετε, και δεν την αλλάζω με τίποτε αυτήν την άμεση ανταπόκριση!!

markos-the-gnostic said...

αυτό το σελάχι πολύ ερωτύλος...

Stardustia said...

Μάρκο, καλησπέρα...
δύσκολο θέμα... είναι όντως ερωτύλος ή μήπως την έχει πατήσει και αυτός;

εδώ είναι τώρα το ζουμί, και άσε που επιστρέφει -επιτέλους- και ο λύκος...

mata_ntomata said...

ε να, κάτι τέτοια μας κάνεις φιλενάδα και περιμένουμε τώρα τις εξελίξεις! είναι και αυτό το αδίστακτο σελάχι στη μέση...

Stardustia said...

xe, xe, xe έτσι είναι φιλενάδα... δε μας φτάνει η ζέστη, είπα να ανάψουμε λιγάκι τα αίματα σήμερα!

ameno said...

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα!!!
Γιατί κάτι μου λέει πως ο λύκος θα μείνει μόνος του σα λύκος στο τέλος;;;
Γιατί τα σαλάχια ειναι τόσο όμορφα αλλά αν τα πλησιάσεις και σε τσιμπίσουν την έβαψες;;
Αντε πάλι!!!
Μες την αγωνία θα μείνω Ζωϊτσα!!!
Τι θα της πεί, τι θα του πεί;;;

Anonymous said...

Λοιπόν, τα έχουμε πει, μη τα ξαναλέμε! Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρων οι κότες! Το σαλάχι το βλέπω με κομμένο το κεντρί και δυο τρεις καλές δαγκωνιές να τις θυμάται και να μη ξαναπλησιάσει. Ελπίζω ο λύκος να γυρίσει με τα μάτια ανοιχτά!

Δυστυχώς όμως ο τίτλος και μόνο της ιστορίας δείχνει το μοιραίο...μια ανεμώνη θα καταντήσει, ριζωμένη σε έναν βραχωμένο βυθό, ακίνητη, πολύχρωμη και επικίνδυνη, ενώ το σελάχι θα σεργιανίζει τον ωκεανό για νέα μέρη, νέες ομορφιές, νέες περιπέτειες... Ενώ αν είχε μείνει στο δάσος θα απολάμβανε την ελευθερία και την πραγματική αφοσίωση...Άντε zoe με σύγχυσες πάλι σήμερα...

Stardustia said...

όντως, ameno μου, τώρα αρχίζουν τα δύσκολα... και για αυτούς και για... μένα

γιατί βρε, lobo μου, σε σύγχυσα; Δηλαδή, οκ, καταλαβαίνω και ξέρω, αλλά μην σε παίρνει από κάτω... άλλωστε το ότι το λένε θαλάσσια ανεμώνη δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα την πληρώσει ο λύκος...

mata_ntomata said...

στη μυθοπλασία -όπως και σε πολλά άλλα τώρα που το σκέφτομαι- όλα επιτρέπονται...και σαφώς κάθε ανατροπή είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη, και -correct me if I'm wrong- νομίζω πως ενδόμυχα αυτό περιμένουμε όλοι (τουλάχιστον το αναγνωστικό κοινό της ανεμώνης!)
χωρίς άγχος φιλενάδα -όπως εσύ ξέρεις!

Stardustia said...

βλέπεις μάτα-ντομάτα μου, είναι να μην αγαπάω μια τέτοια φιλενάδα;;;;;

:-)))

3 parties a day said...

Θέλω μόνο να πω ότι έχω εκτυπώσει τα αποσπάσματα γιατί μου αρέσει να τα διαβάζω όλα μαζί...

xiozil: said...

Καλημέρα,
στην αστρόσκονη, στη θαλάσσια ανεμώνη,σ' όλα τα πλάσματα του βυθού και των άστρων!

Stardustia said...

καλέ έχετε βαλθεί να με κάνετε να κοκκινίζω...

3-parties-a-day πολύ χαίρομαι που σου κρατώ συντροφιά και εκτός δικτύου...

xiozil καλώς όρισες, μπερδεμένος μου αστροβυθισμένος μου κόσμος σου ανταποδίδει το "χαίρε"