Θαλάσσια ανεμώνη [13ο απόσπασμα]

[1ο απόσπασμα], [2ο απόσπασμα], [3ο απόσπασμα],
[4ο απόσπασμα], [5ο απόσπασμα], [6ο απόσπασμα],
[7ο απόσπασμα], [8ο απόσπασμα], [9ο απόσπασμα],
[10ο απόσπασμα], [11ο απόσπασμα], [12ο απόσπασμα]

Σαστισμένη δοκίμασε τη μια μπλούζα μετά την άλλη. Μάταιος κόπος, το σελάχι έβρισκε πάντοτε τρόπο να περισσεύει, να διακρίνεται μια άκρη από τη λαιμόκοψη. Έπρεπε να ξεκινήσει επιτέλους γιατί θα αργούσε στο γραφείο. Η μέρα ήτανε ζεστή, μα εκείνη χτένισε τα μαλλιά της και αποφάσισε να τα αφήσει κάτω, μήπως και το έκρυβε λιγάκι.

Και τότε θυμήθηκε!

Ήταν η μέρα που ο λύκος θα επέστρεφε από το ταξίδι του, αχ αυτό το ταξίδι, έπρεπε να είχε φύγει μαζί του εγκαίρως, έπρεπε να είχε από καιρό κρυφτεί μαζί του στο δάσος, έπρεπε να είχε γυρίσει αμέσως την πλάτη της στη θάλασσα και τους γοητευτικούς της κινδύνους,

Ναι, τότε θυμήθηκε, ότι είχε ζητήσει άδεια να λείψει, αυτήν τη μέρα, ήθελε να βεβαιωθεί ότι το σπίτι τους ήταν γεμάτο και πάλι από τους γνώριμους ήχους του δάσους, ήθελε να διώξει την αλμυρή πλημμυρίδα που την στοίχειωνε, ήθελε να βρει το γήινο εαυτό της και να χωθεί μέσα στην σίγουρη αγκαλιά του.

Ανήσυχη κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Τα μαλλιά της αργοσάλευαν, φύκια στο βυθό, τα μάτια της φαινόντουσαν πιο μεγάλα και πολύ πιο σκούρα, το στόμα της πιο κόκκινο από άλλες φορές, ή μήπως τα μάγουλά της ήταν πιο χλωμά; και ο λαιμός της έφεγγε από ένα μικρό ασημένιο στολίδι, λίγο πιο πάνω από τη βάση του λαιμού της. Στα αριστερά.

Βγήκε στο μπαλκόνι, αδύνατον να αναπνεύσει εκεί μέσα. Το σελάχι είχε αφήσει παντού τα σημάδια του, στο τραπεζάκι που είχε ακουμπήσει, στη θέση της στον καναπέ, τα μάτια του είχαν κεντρίσει κάθε γωνιά και τοίχο, τα πάντα φαίνονταν φορτισμένα από την ενέργειά του.
Βγήκε στο μπαλκόνι μα κι εκεί παντού το σελάχι.
Θυμήθηκε:
Όταν τελειώσανε και προτού εκείνος φύγει βιαστικός για τον γάμο, είχαν σταθεί δίπλα δίπλα στο στηθαίο. Εκείνη στητή, κυνηγόσκυλο που οσμιζότανε τον κίνδυνο, εκείνος χαλαρά γερμένος να σχολιάζει με κέφι τη γειτονιά της.
«Μια πιο πολύ από όλα μου αρέσει αυτή η καμπουρίτσα» της είπε κοιτώντας την από το πλάι, παιχνιδιάρικα.
«Αδύνατον!», σκέφτηκε «δεν μπορεί!»
«Ξέρεις» της ψιθύρισε, πλησιάζοντάς την, «αυτή η καμπουρίτσα του δρόμου σου, με τρελλαίνει…»

Ο δρόμος. Ο δρόμος της, στενός σχετικά και μακρύς θα μπορούσε να έμοιαζε με χίλιους άλλους, αν δεν είχε λίγο πριν το σπίτι της, μια μικρή «καμπουρίτσα», μια διστακτική ανηφόρα που λίγα μέτρα μετά, σαν πετρωμένο κύμα, επέστρεφε και πάλι περίπου στο ίδιο επίπεδο.
Καμπουρίτσα. Έτσι την έλεγε εκείνη. Στο λύκο της. Ήταν το συνθηματικό τους. Δεν το είχε αναφέρει ποτέ σε κανέναν. Δεν το έλεγε παρά μονάχα σε εκείνον…

Είχε βγει στο μπαλκόνι, μα ήξερε ήδη ότι τίποτε δεν ήταν πλέον όπως πριν. Ούτε καν αυτή η καμπουρίτσα.

Το τηλέφωνο άρχισε να χτυπά. Το κοίταξε με δυσπιστία. Σχεδόν με φόβο. Επιτέλους, αύριο κιόλας θα αγόραζε συσκευή με αναγνώριση. Όπως είχε το κινητό της. Μα αυτό παρέμενε βουβό.

Ο λύκος της ήθελε ακόμη τρεις ώρες για να προσγειωθεί. Έλεγξε το ψυγείο και κοίταξε το φαγητό στην κουζίνα. Ήταν σχεδόν έτοιμη. Μπορούσε όποτε ήθελε να ξεκινήσει για το αεροδρόμιο.
Της άρεσαν τα αεροδρόμια. Ταξίδευε από μωρό και τρελλαινόταν για τη μυρωδιά τους, τους διαδρόμους τους, τον κόσμο με τις αποσκευές…

Φόρεσε το πράσινο μεσάτο φουστάνι που τόσο πολύ άρεσε στο λύκο της και χτένισε και πάλι τα μαλλιά της. Θα τα άφηνε κάτω.
Το κινητό, χαμηλωμένο, άρχισε να χτυπά πνιχτά. Σαν να πνιγόταν.
Ήταν το σελάχι.
Δεν θα το απαντούσε.
Είχε ζητήσει άδεια από το γραφείο και τις υποχρεώσεις, είχε ζητήσει άδεια από την παρουσία του. Ήταν δικαίωμά της να μην είναι διαθέσιμη.
Το κουδούνισμα σταμάτησε. Μα όχι για πολύ.
Χαμηλωμένο πάντα, χτυπούσε και χτυπούσε με ήχο βραχνό.
Το κοιτούσε σαστισμένη, μαρμαρωμένη.
Και τότε ένα μήνυμα, Δούρειος Ίππος, τρύπωσε μέσα στη συσκευή της:
«Πρέπει να σε δω!»

Το διάβαζε σαστισμένη, μαρμαρωμένη.

Κοίταξε το ρολόι. Ο λύκος της ήθελε ακόμη δύο ώρες και σαράντα λεπτά για να προσγειωθεί.
«Καλύτερα να φεύγω τώρα!» σκέφτηκε, έκλεισε σχεδόν όλες τις πόρτες και τα παράθυρα και φόρεσε τα παπούτσια της. Καθώς έπιανε τα κλειδιά και την τσάντα της, θυμήθηκε ότι είχε ξεχάσει το κινητό της στον καναπέ.
Ανοίγοντας την πόρτα, βρέθηκε στον σκοτεινό βυθό του πελάγους.
Εκεί, δίπλα από την πόρτα του ναυαγισμένου ασανσέρ, πάνω από κάτι βράχια σε σχήμα σκαλοπατιών, την περίμενε το σελάχι.

«Πρέπει να σε δω, τώρα!» της είπε και όρμησε μέσα στο διαμέρισμα.
[14ο απόσπασμα],[15ο απόσπασμα]