Κάθονταν δίπλα δίπλα στο αυτοκίνητο. Κι όμως για πρώτη φορά η απόσταση ανάμεσά τους ήταν τόσο μεγάλη. Κάτι υπήρχε εκεί ανάμεσά τους, σαν αόρατο τείχος που υψώνονταν πάνω από τον λεβιέ των ταχυτήτων.
Δεν τολμούσε να ρωτήσει. Αυτή η αίσθηση της απομάκρυνσης τη βασάνιζε καιρό, όμως σήμερα φοβόταν την καταιγίδα.
Πέρασαν από τα διόδια, θα πήγαιναν από Αττική Οδό. Στο γκισέ μια πολύ όμορφη κοπέλα με μεγάλα μελαγχολικά μάτια κι ένα υπέροχο πρόσωπο απάντησε με βελούδινη φωνή στον χαιρετισμό του. Ακούστηκε ο πυροβολισμός της σκανδάλης, όπως τότε, κολυμβήτρια ακόμη, τον ένιωθε να δονεί την καρδιά της στην αρχή κάθε αγώνα. Τότε η αγωνία της νίκης. Τώρα η επιβεβαίωση της ήττας. Πολλές φορές είχε νιώσει ηλεκτρισμένο το πεδίο δίπλα του. Η αύρα του που ηλέκτριζε σαν ορμητικό μαύρο σύννεφο το κορμί της. Όταν κοιτάζονταν, όταν ακουμπούσε η μια ματιά την άλλη. Ένιωσε το ίδιο, μα τώρα η καταιγίδα έπεφτε έξω από το τζάμι. Εκείνη, θεατής μέσα στο αυτοκίνητο. Μια αστραποφόρα βροχή τύλιξε το χέρι του, καθώς έπαιρνε από το χέρι της τα ρέστα και το χαρτάκι.
Τρία χιλιόμετρα μετά και η βροντή ακόμη ηχούσε. Σαν άλλος Δίας έφεγγαν τα μάτια του, καθώς την αποχαιρετούσε νοερά από τον καθρέφτη. Τα σγουρά μαλλιά του σπίθιζαν ακόμη, όταν έστρεψε φευγαλέα το κεφάλι του σε εκείνο το γκρίζο κουβούκλιο που άφηνε πίσω του, που κουβαλούσε μαζί του.
Επτά χιλιόμετρα μετά κι ακόμη δεν τολμούσε να μιλήσει.
Δυο μέρες μετά, ώρα περίπου η ίδια κάθονταν και πάλι δίπλα δίπλα στο αυτοκίνητο. Η απόσταση ανάμεσά τους πολύ μεγάλη. Αυτό το κάτι υπήρχε εκεί, πάντα εκεί ανάμεσά τους, σαν αόρατο τείχος πάνω από τον λεβιέ των ταχυτήτων.
Δεν τολμούσε να μιλήσει. Η αίσθηση της απομάκρυνσης τη βασάνιζε πάντα, σήμερα περίμενε την καταιγίδα.
Πέρασαν από τα διόδια, θα πήγαιναν από Αττική Οδό. Με σιγουριά ερωτευμένου κατευθύνθηκε στο γνωστό κουβούκλιο. Κρατούσε την ανάσα του, η γαλήνη πριν από την καταιγίδα. Στο γκισέ η πολύ όμορφη κοπέλα με τα μεγάλα μελαγχολικά μάτια κι το υπέροχο πρόσωπο δεν απάντησε στον χαιρετισμό του. Σιωπή. Ακούστηκε ο πυροβολισμός της σκανδάλης, όπως τότε, κολυμβήτρια ακόμη, το ένιωθε να δονεί την καρδιά της στην αρχή κάθε αγώνα. Τότε η αγωνία της νίκης. Τώρα η επιβεβαίωση της ήττας. Από το βάθος του στήθος του ακούστηκε ένας τρομερός αναστεναγμός. Τον λυπήθηκε. Ξαφνικά τον είδε να κυλά στο τζάμι σαν την πρώτη χοντρή ψιχάλα της καταιγίδας. Της καταιγίδας που έπεφτε έξω από το τζάμι. Εκείνη, θεατής μέσα στο αυτοκίνητο. Μια αστραποφόρα βροχή τύλιξε το χέρι του, καθώς έπαιρνε από το χέρι της τα ρέστα και το χαρτάκι.
Τρία χιλιόμετρα μετά και ο αναστεναγμός ακόμη ηχούσε. Σαν άλλος Δίας έφεγγαν τα μάτια του, καθώς την αποχαιρετούσε νοερά από τον καθρέφτη. Τα σγουρά μαλλιά του σπίθιζαν ακόμη, όταν έστρεψε φευγαλέα το κεφάλι του σε εκείνο το γκρίζο κουβούκλιο που άφηνε πίσω του, που κουβαλούσε μαζί του.
Άλλο ένα χιλιόμετρο. «Τελικά έχουν σταθερά πόστα στα διόδια;» τον ρώτησε. Παύση. Σιωπή. «Ήταν η ίδια κοπέλα και προχθές» μονολόγησε τάχα αφηρημένη. Σιωπή. Τον κοίταξε. Δεν απάντησε, μόνο κάτι σαν μουγκρητό ακούστηκε. Σαν από πονεμένο αγρίμι. Και ούτε μια ματιά, αυτός που κάποτε μέσα σε μια ματιά χωρούσε ολάκερο τον κόσμο.
6 comments:
Πολύ ευχάριστη έκπληξη, Ζωή! Ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσω τη μέρα μου διαβάζοντας το διήγημά σου. Λιτό, χωρίς λυρικότητες και βερμπαλισμούς, καθαρό συναίσθημα, to the point! Keep it up!
Σε ευχαριστώ minimar… ελπίζω να μη σε απογοητεύσουν τα επόμενα.
Καταιγίδες μέσα και έξω μπλέκονται και μπλέκουν. Μάτια που λειτουργούν ως καθρέφτες που τους κοιτάζεις βαθιά αλλά μόνο για να δεις, από άλλη οπτική - για να μελετήσεις, για να λατρέψεις - το φόντο τους που βρίσκεται πίσω σου, πλάι σου...
Τα τείχη που δεν βλέπουμε ίσως να μην υπάρχουν, οι κρότοι που δεν βλέπουμε την πηγή τους μπορεί να βγαίνουν από μέσα μας. Η αγάπη, η Αγάπη, η ΑΓΑΠΗ, δεν σβύνει ποτέ...
zoe εύχομαι τα Διόδια να είναι στην αρχή ατέλειωτων χιλιομέτρων έκφρασης και δημιουργίας.
Χμ, πράγματι, μπορεί τελικά να μην ήταν και τόσο τυχαίο που ως πρώτο κείμενο επέλεξα τα Διόδια, μου άρεσε αυτή η εικόνα της αρχής ενός τέτοιου ταξιδιού :-), ούτως ή άλλως πάντα καθ’ οδόν είμαστε, ευτυχώς.
Ναι, αυτή είναι και η βασική ιδέα, καθρέφτες και παιχνίδι οπτικής… αυτή η λεπτή ισορροπία του τι γνωρίζουμε, τι φανταζόμαστε και τι επιθυμούμε να είναι το καθετί που μας αγγίζει –πραγματικά ή και μεταφορικά-, πρόσωπο, αντικείμενο ή κατάσταση, έστω κι αν ακούμε κι αν οσφραινόμαστε πιστεύω ότι τα μάτια είναι το βασικό μας εργαλείο, ακόμη κι όταν αυτά συνωμοτούν με το απείθαρχο υποσυνείδητό μας.
Συγνώμη Ζωή, αλλά εμένα πάλι αυτό το κείμενο γιατί μου φάνηκε σαν επίλογος; ή μήπως κάτι δεν κατάλαβα καλά;
καλησπέρα, και προσοχή στον ήλιο, μην καείς σαν την ειρήνη...
;-))
Μα είναι ο επίλογος από μια ιστορία δύο ανθρώπων που κάποτε ήταν πολύ πολύ κοντά...
Post a Comment