Ηλιακός αχινός

Στον ουρανό ογκώδη μολυβένια, νεφώδη βράχια, άνοιγμα μιας υποβρύχιας σπηλιάς σκαρφαλωμένης στον ουρανό και μέσα της ένας τεράστιος χρυσός αχινός που αργοσάλευε• τα ακτινωτά αγκάθια του ξεπρόβαλλαν αιχμηρά από τα γύρω βράχια, άλλα να τρυπούν την ουράνια επιφάνεια του θόλου και άλλα να ακουμπούν με σιγουριά τον γήινο πυθμένα.
Τα βράχια παρασύρονταν πολύ πολύ αργά από τα ουράνια ρεύματα προς την ανατολή και έτσι ο αχινός έμοιαζε να κατεβαίνει ψηλαφιστά.
Πήρε μια βαθιά ανάσα• δεν ήταν σίγουρη αν όλην αυτήν την ώρα που κοιτούσε εκστατική το ουράνιο αυτό θαλάσσιο πλάσμα είχε κοπεί η ανάσα της ή αν κάποιο από τα ηλιακά αγκάθια είχε τρυπήσει με μια γλύκα θεσπέσια την ψυχή της.
Τα βοτσαλωτά της μάτια άρχισαν να παίρνουν το πράσινο των δαντελωτών φυκιών που έβρισκε κάθε τόσο παρασυρμένα από το κύμα στα πόδια της τα απογεύματα, όταν περπατούσε στην άκρη της ακρογυαλιάς.
Ανατρίχιασε. Ο αχινός ξανάσμιγε με την αγκαλιά των μολυβένιων βράχων. Ένα ψυχρό αεράκι, βαθύς αναστεναγμός μιας αγγελικής γοργόνας του ουρανού, την έκανε να ριγήσει… Γύρω της όλα σκοτείνιαζαν σκεπασμένα από μια γκριζωπή πηχτή αύρα. Στα πόδια της, ακίνητα τόση ώρα και μισοβυθισμένα στην άμμο από το αέναο χάδι των κυμάτων, ένα καβουράκι. Δεν το είδε παρά μονάχα την τελευταία στιγμή, λίγο προτού το ανασηκωμένο ήδη πόδι της το πατήσει. Όμως εκείνο την είχε δει και βουτούσε και πάλι στη σιγουριά του βυθού.
Έκανε άλλο ένα βήμα, κι έπειτα κι άλλο, κι άλλο και με καθένα από αυτά οι ουράνιες γοργόνες έσβηναν, τα βράχια αποκτούσαν την νεφώδη τους υπόσταση και ο αχινός ήταν πλέον ένας κόκκινος ηλιακός δίσκος που αργοπέθαινε στον ορίζοντα.
Με κάθε βήμα τα βοτσαλωτά μάτια της έφεγγαν όλο και περισσότερο λες και είχαν ρουφήξει όλον τον πύρινο αχινό, λες και η ακτίνα που πριν είχε μπει μέσα της πάλευε απεγνωσμένα να βγει από αυτά.