Θαλάσσια ανεμώνη [1ο απόσπασμα]

Η όψη της ήταν ήρεμη. Το κορμί ακίνητο, το κεφάλι σαν συγκεντρωμένο σε κάτι σημαντικό, μα τα πλοκάμια της ανεμώνης αργοσάλευαν στο βυθό και τα δάχτυλά της πλέκονταν όλο και πιο σφιχτά και απελπισμένα. Ριγούσε από το βουητό ενός υποβρύχιου σεισμού που συγκλόνιζε τη μεσωκεάνια ράχη του μυαλού της, σκοτεινού και καταχθόνιου. Στα μάτια της συνεχώς η ίδια σκηνή, η ίδια εικόνα, το ίδιο πρόσωπο, η ίδια αιχμηρά γοητευτική ματιά, η ίδια επικίνδυνη έκφραση, σύννεφο μελάνης που την τύλιγε και δεν την άφηνε να διακρίνει τίποτε άλλο.
Π ν ί γ ο μ α ι, ήταν η μόνη λέξη που της ερχόταν στο μυαλό, μια δίνη τη ρουφούσε στην άβυσσο και τα πλοκάμια της ανεμώνης την άγγιζαν και τη νάρκωναν, ζαλισμένη έψαχνε έναν βράχο για να γαντζωθεί, μα παντού αχινοί και γλιστερές πεταλίδες, ο βυθός την καλούσε κοντά της, μάτια τεράστια σελάχια τη σκέπαζαν με το επικίνδυνα γοητευτικό τους κάλεσμα η ανάσα κομμένη, άπνοια, σκοτοδίνη, βύθιση, πνιγμός.

Καθισμένος δίπλα της μιλούσε με μάτια καρφωμένα πάνω της, εκείνη να ανασαίνει αργά, να μη φύγουν πολλές φυσαλίδες και την καταλάβει, νιώσει τον γλυκό της τρόμο, τον πανικό. Το σελάχι έμπειρο την οσμιζόταν, ένιωθε τους χτύπους της καρδιάς της και καραδοκούσε από πάνω της με φτερά του απλωμένα, ένας αρχάγγελος του υδρόκοσμου,

Τώρα τον κοιτούσε κατάματα, επίμονα, μήπως τον τρομάξει και φύγει, όμως η ματιά της δεν έλεγε να αγριέψει, να απειλήσει, μάλλον τον καλούσε να μη σταματήσει να της μιλά και να την κοιτάζει, να την πολιορκεί. Δεν απαντούσε, δεν πίστευε αυτό που συνέβαινε. Δεν έπρεπε να συμβαίνει, δεν επιτρεπόταν να συμβαίνει σε κανέναν από τους δύο και όμως δεν ήταν δυο άνθρωποι που απλώς κάθονταν δίπλα δίπλα, ήταν δυο φοβισμένα ψάρια, ζαλισμένα από το δηλητήριο της θαλάσσιας ανεμώνης.[...]

[2o απόσπασμα], [3ο απόσπασμα], [4ο απόσπασμα],
[5ο απόσπασμα], [6ο απόσπασμα], [7o απόσπασμα],
[8o απόσπασμα], [9o απόσπασμα], [10o απόσπασμα],
[11ο απόσπασμα], [12ο απόσπασμα], [13ο απόσπασμα],
[14ο απόσπασμα], [15ο απόσπασμα]