Είχε φτάσει πια τόσο κοντά του που η θέρμη του την εξάτμιζε, την έλιωνε, την οδηγούσε στην εξαΰλωση.
Μα δε φοβόταν, ίσως για πρώτη φορά… πώς θα μπορούσε ένας μικρός μοναχικός πλανήτης σαν κι εκείνη να φοβηθεί, να αρνηθεί, να ξεφύγει από μια τόσο ζεστή, εγκάρδια, τεράστια αγκαλιά…
4 comments:
...για να ταξιδεύει, αστρική στάχτη!
(με λίγο νερό και ένα φύσημα θα επιστρέφει πάντα...)
σίγουρα, mata-ntomata, όμως υπάρχουν φορές που να θελήσεις τελικά να ξεφύγεις, καταλαβαίνεις πως είναι αδύνατον, και τότε ίσως και να μην είναι κακό να υποκύψεις σε μια αγκαλιά αγάπης.
Η καλύτερη περιγραφή για τον θάνατο ενός αστέρα και αναπόφευκτα των πλανητών που ζούσαν από το φως του. Κρίμα που δεν βρήκα ποτέ μια τέτοια προσέγγιση σε κάποιο βιβλίο Αστρο-νομίας. Ίσως έπρεπε να ασχολούμαστε περισσότερο με την Αστρο-σοφία.
καλωσήρθες "κάποιε" στον κόσμο μου...
Αστρο-σοφία... ενδιαφέρον! Μα όταν κοιτάς αυτό το άπειρο σύμπαν εκεί πάνω, έχεις δίκιο, η λέξη σοφία φαίνεται να αχνοφέγγει ανάμεσα στα νεφελώματα.
σε ευχαριστώ
Post a Comment