Θαλάσσια ανεμώνη [12ο απόσπασμα]

marc chagall - bay of angels


[1ο απόσπασμα], [2ο απόσπασμα], [3ο απόσπασμα],
[4ο απόσπασμα], [5ο απόσπασμα], [6ο απόσπασμα],
[7ο απόσπασμα], [8ο απόσπασμα], [9ο απόσπασμα],
[10ο απόσπασμα], [11ο απόσπασμα]

Στεκόταν στο άνοιγμα της πόρτας του. Τακτοποιούσε, πάντοτε τακτοποιούσε. Άλλες φορές κάτι έγγραφα, τώρα κάτι φακέλους. Παράλληλα μιλούσε στο τηλέφωνο και όταν πήγε να φύγει της έκανε νόημα να μπει και να περιμένει.
Προχώρησε αργά προς το μέρος του.

Με τα μάτια της, μιας και δεν επέτρεπε στα χέρια της να τον αγγίξουν, ψηλάφιζε αργά, προσεκτικά και τρυφερά το πρόσωπό του. Ήταν το όμορφο μέτωπό του, που μαρτυρούσε χρόνια και δυσκολίες, η σίγουρη και αιχμηρή του μύτη που του έδινε μια απίστευτη σιγουριά στην έκφραση, το στόμα του, που άνθιζε τόσο συχνά: ένα εγκάρδιο ευωδιαστό λουλούδι. Μα πάνω απ’ όλα ήταν τα σελαχίσια μάτια του, που σάλευαν κάτω από τα σκούρα του φρύδια. Αυτά τα μάτια, των οποίων ακόμη αδυνατούσε να αιχμαλωτίσει το χρώμα τους. Ίσως να έφταιγε αυτή η μεταλλική λάμψη, ίσως το βάθος τους που ρουφούσε τις σκέψεις της.
Ένα πρόσωπο αγκαλιά ανοιχτή…

Τώρα είχε τελειώσει το τηλεφώνημα και την τακτοποίηση. Της χαμογελούσε συνεχώς και ένιωθε μικρό κορίτσι, έτσι ακριβώς όπως την αποκαλούσε συχνά. Ήταν ενθουσιασμένος, η δουλειά τους είχε πάει καλά, φαινόταν λίγο κουρασμένος αλλά ευδιάθετος.
Και τότε την φώναξε κοντά του, ένα μικρό παιδί που γυρνώντας στο σπίτι θέλεις να το σφίξεις και να το ταχταρίσεις.

Τον κοιτούσε σαστισμένη, ξαφνικά είχε μαρμαρώσει.

Είχε μόλις δυο μέρες να τη δει και την ξάφνιαζε με αυτές τις φευγαλέες γλυκές επιθέσεις προσέγγισης: με κάθε ευκαιρία, πότε την ακουμπούσε στην πλάτη, πότε της έπιανε το χέρι, πότε την τραβούσε κοντά του, πότε καθόταν σμιχτά δίπλα της και την έσπρωχνε γελώντας ξέγνοιαστα. Και τώρα νάτος πάλι, επίμονος, ανυπόμονος «μα έλα επιτέλους κοντά μου, να σε φιλήσω» της είπε.

Τον κοιτούσε σαστισμένη, μαρμαρωμένη.

Είχε ήδη δύο ολόκληρες μέρες, σαράντα οκτώ ατελείωτες ώρες να τον δει, ένιωθε την ένταση στα μάτια και τα χείλη της και νάτος, έστεκε τώρα με τα χέρια απλωμένες φτερούγες και την καλούσε με επιμονή κοντά του.
Όταν το σελάχι επιτίθεται τα πάντα διαρκούν δευτερόλεπτα: προτού το καταλάβει ήταν μπροστά της, είχε τυλίξει τα φτερά του γύρω της και έτσι γρήγορα, απλά, σίγουρα τη φίλησε λίγο πιο πάνω από τη βάση του λαιμού της. Στα αριστερά.

Κι έτσι αυθόρμητα και ευγενικά τη δρόσισε με το φιλί του και απομακρύνθηκε.

Και σήκωσε το τηλέφωνο που χτυπούσε, αφήνωντάς την σαστισμένη και μαρμαρωμένη.

«Τι μου συμβαίνει», σκεφτόταν καθώς προσπαθούσε να συντονίσει τις κινήσεις της για να βγάλει από την τσάντα τα κλειδιά της.
Τα πάντα έμοιαζαν να έχουν ρουφηχτεί από μια περίεργη χρονική δίνη, τα δευτερόλεπτα έμοιαζαν ώρες, τα μισάωρα στιγμές.

Μπαίνοντας στο σπίτι δεν της έκανε καθόλου εντύπωση που άκουγε κύματα να σκάνε, βοτσαλάκια να κατρακυλάνε… Από τα ράφια κρέμονταν φύκια που κινούνταν από τα αέρια ρεύματα μιας ύπουλης πλημμυρίδας.
Το όνειρο. Η πλυμμυρίδα, το δάσος της.
Το δάσος της;
Στο πάτωμα έβλεπε κοχύλια και μικρούς αστερίες μισοκρυμμένα στην άμμο. Πίσω από κάτι γκρίζα βράχια είδε τον καναπές της να έχει γεμίσει πεταλίδες, στη γωνιά της ένας μικρός χρυσός παλιός καθρέφτης. Με μια βουτιά βρέθηκε κοντά του και άπλωσε το χέρι της να τον πιάσει.
Ήταν σφυρήλατος και είχε μια μικρή αλλά περίτεχνη λαβή. Πρέπει να ήταν το απομεινάρι από κάποιο παλιό ναυάγιο, κοίταξε τριγύρω αλλά είχαν μαζευτεί κάτι μικρά κοπάδια από ασημένιες σαρδέλες και ξεχάστηκε μαγεμένη από τη συγχρονισμένη τους κίνηση.
Μετά από λίγο τον έπιασε στο χέρι και κοιτάχτηκε. Στο πρόσωπό της διέκρινε μια περίεργη έκφραση. Τα μάτια της φαινόντουσαν πιο μεγάλα και πολύ πιο σκούρα, το στόμα της πιο κόκκινο από άλλες φορές, ή μήπως τα μάγουλά της ήταν πιο χλωμά;, και ο λαιμός της έφεγγε από ένα μικρό ασημένιο στολίδι, λίγο πιο πάνω από τη βάση του λαιμού της. Στα αριστερά.
Ακουμπώντας το ένιωσε δυο μάτια να την καρφώνουν από κάπου τριγύρω.
«Αχ, σελάχι μου», σκέφτηκε.

Το πρωί μετά το ντους σκουπίστηκε καλά καλά με την πετσέτα.
Τα μαλλιά της είχαν ακόμη λίγη άμμο, αλλά με το στέγνωμα και το βούρτσισμα δεν μπορεί, θα καθάριζαν επιτέλους.
Μονάχα ο λαιμός της της έδινε συνεχώς την εντύπωση ότι σε ένα σημείο ήταν ακόμη βρεγμένος. Όσο κι αν τον σκούπιζε είχε συνεχώς την ίδια αίσθηση. Απορημένη κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και τρόμαξε: επάνω στο δέρμα της είχε χαραχθεί το περίγραμμα ενός μικρού σελαχιού. Λίγο πιο πάνω από τη βάση του λαιμού της. Στα αριστερά.

[13ο απόσπασμα], [14ο απόσπασμα], [15ο απόσπασμα]