Τα μάτια της μικρής αναζητούσαν τα δικά της.
Πονούσε πολύ και ζαλιζόταν, το φάρμακο έρρεε αργά και σταθερά, το κρεβάτι είχε πάρει πια κατακόρυφη θέση, ένιωθε να φεύγει και να γλυστράει, οι τοίχοι, μαλακοί σαν φουσκωτοί άλλαζαν συνεχώς διαστάσεις, το ταβάνι μια άσπρη μάζα, το μπιπ του μηχανήματος εφιαλτικά δυνατό στα ταλαιπωρημένα της τύμπανα, καμπάνες μητροπολιτικού ναού και εκείνη μέσα τους, κολλημένοι στο μέταλλό τους να νιώθει τις δονήσεις.
Με τα ματάκια της αναζήτησε τη μαμά της. Τα χειλάκια μισάνοιχτα, η γλώσσα κολλημένη στον ουρανίσκο να προσπαθεί να ξεκολλήσει για να κινηθεί, τα χέρια, φτερούγες αδύναμου πουλιού, απλωμένες σαν σπασμένες στο κρεβατάκι. Το σεντόνι έμοιαζε βαρύ σαν ξύλο, το φως εκτυφλωτικό, το μαξιλάρι σκληρό σαν πέτρα και το κρεβάτι να μην έχει ησυχία, μια να με το κεφαλάρι προς τα κάτω, μιας προς τα πάνω, καρυδότσουφλο σε φουρτούνα.
Τα χειλάκια κολλημένα στο στήθος της, ρουφούσαν γαλατάκι και παρηγοριά, ρουφούσαν δύναμη και αγάπη, σιγουριά, ασφάλεια, θαλπωρή, τι παράλογος κόσμος, μια σταλιά πράγμα και τόσα πολλά σωληνάκια, τόσα πολλά φάρμακα, τόσες έγνοιες…
…
Θα σταματούσαν όλα της είπαν, για λίγο. Αυτό το τελευταίο το μουρμούριζαν οι μεγάλοι μέσα από τα δόντια τους.
Θα πήγαινε διακοπές, της είπανε, θα κολυμπούσε για πρώτη φορά στη θάλασσα, θα ανέβαινε σε βάρκα, θα έπαιζε ξέγνοιαστα…
…
Τα μάτια της μικρής αναζητούσαν τα δικά της.
Πονούσε πολύ και ζαλιζόταν, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί η μαμά το είχε και πάλι επιτρέψει αυτό…
Έπρεπε τώρα να είχαν σταματήσει όλα. Έπρεπε να είχε πάει διακοπές, να κολυμπούσε στη θάλασσα, να ανέβαινε σε βάρκα, να έπαιζε ξέγνοιαστα…
Φοβόταν, τώρα περισσότερο από ποτέ.
Τώρα πια δεν μπορούσε να έχει κολλημένα τα χειλάκια στο στήθος της μαμάς, να ρουφάει γαλατάκι και παρηγοριά, να ρουφάει δύναμη και αγάπη, σιγουριά, θαλπωρή, τι παράλογος – παράλογος – παράλογος – παράλογος κόσμος, μια σταλιά πράγμα, ακόμη, και τόσα πολλά σωληνάκια, τόσα πολλά φάρμακα, τόσες έγνοιες
…
Έξω από το δωμάτιο. Για μια ανάσα. Για να βγει ο λυγμός, το δάκρυ, η οργή… Να μπορέσει να ξεθολώσει η ματιά, να βρει και πάλι η φωνή τη δύναμη να βγει χαρούμενη, ανέμελη, αισιόδοξη, να μπορέσει να την αγκαλιάσει χωρίς να λυγίσει.
Μια ανάσα μόνο!
12 comments:
Μα πολύ παράλογος παράλογος παράλογος κόσμος...
Σκληρός... πολύ σκληρός.. Καλή τύχη σε όλες τις Λυδίες του κόσμου!!
φιλιά με πολλή αγάπη στη μικρή σου από όλους μας
Τις ευχές και την αγάπη μας στην Λυδία σας. Όλα να πάνε κατ' ευχήν...
Σας ευχαριστούμε πολύ.
Συνηθισμένο το βουνό στα χιόνια, τρία χρόνια τώρα, και φυσικά πάντοτε στις επάλξεις.
Παρόλα αυτά και μονάχα για να διατηρώ την απαραίτητη πνευματική διάυγεια, νηφαλιότητα, για να μπορώ και εγώ να διατηρώ μια κανονικότητα μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα, ια επιμένω να χάνομαι, αστρική σκόνη στο διάστημα με ιστορίες που μου ψιθυρίζουνε τα άστρα...
Εύχομαι να περάσουν όλα και το κοριτσάκι σου να βγει από τον μοναχικό κόσμο της αρρώστιας...
Εύχομαι το καλύτερο.
Καλή δύναμη. Καλό κουράγιο. Δεν ξέρω τι να πω άλλο, γιατί ό,τι και να πω αποδεικνύεται τελικά ότι εσείς με τη στάση σας μου δίνετε περισσότερο κουράγιο απ'ό,τι εγώ σε σας... Τα φιλιά μου και τις ευχές μου
Είχα καιρό να μπω φιλενάδα...
Πόσο παράλογα -και εφήμερα- αλήθεια μου φαίνονται αυτά τα καθημερινά τα δικά μας μπρος στα καθημερινά τα δικά σου! Πώς μπορώ να σου πω εγώ κάτι;
Μόνο καλή δύναμη με όλη μου την αγάπη, να στέκεσαι φρουρός, λύκαινα και σελάχι πλάι στο μικρό σου πλασματάκι, μέχρι να της φορέσεις τα μπρατσάκια και να ξεκινήσετε όλοι τις αληθινές βουτιές στις απέραντες θάλασσες!Ζουμερά κόκκινα ντοματίσια φιλιά στο Λυδάκι σου και στην οικογένεια σου και όλα τα άστρα του γαλαξία ευχές ευχές ευχές!
καλή μου 3pd, ευτυχώς που αυτός ο δρόμος μόνο μοναχικός δεν είναι. Εκτός από τους οικείους της και τους φίλους μας, εκείνους που γνωρίζαμε ότι υπήρχαν και εκείνοι που με την παρουσία τους μέσα στη φουρτούνα, διεκδίκησαν και κέρδισαν επάξια αυτόν τον τίτλο, είστε και όλοι εσείς οι υπέροχοι, που με τη ζεστασιά σας μας λιώνετε τους κρυστάλλους φόβου που ίσως να πήγαιναν να δημιουργηθούν.
minimar, είπαμε, από πού αλλού να αντλήσουμε και εμείς τη δική μας δύναμη αν όχι από εκείνη, τα αδέρφια της και όόόόόόόλους εσάς;
φιλενάδα mata-ntomata, θα σου απαντήσω όπως απαντώ σε όλους μου τους φίλους, όταν δεν θέλουν να με ενοχλήσουν τώρα πια "με τα δικά τους". Σε έναν κόσμο που μια μάνα χάνει το υγειές παιδάκι της επειδή δεν έχει σταγόνα γάλα να τουδώσει, ίχνος τροφής, επειδή γίνετι πόλεμος, δεν έχει πατρίδα, δεν έχει σπίτι και ασφάλεια, δεν δικαιούμε να μιλώ για αδικίες ή παράλογους θανάτους.
Και εγώ αντιστέκομαι, σε όλους αυτούς τους γονείς που είμαστε στην ίδια μοίρα και απαγορεύουν πια στον εαυτό τους, στα άλλα τους παιδιά ή φίλους να γελούν και να ζουν επειδή τώρα πια τους έχει βρει το κακό. Το βρίσκω εγωιστικό και εξαιρετικά επικίνδυνο.
Προσωπικά θα επιμένω να υπάρχω και ως γυναίκα για τον άντρα μου και ως χαρούμενη μαμά για τα άλλα δύο μου κουκλιά που δεν φταίνε, θα επιμένω να χτίζω αυτές τις ιστορίες εδώ στο ιστολόγιό μου, [Μάρκο, όποτε εμπνευστείς, προχωράς στο ΜΖ3!!!!] γιατί αυτό το χρειάζονται όλοι, και εγώ και οι υπόλοιποι αλλά και η Λυδία.
Φιλιά σε όλου;
Είστε και οι δυο ήρωες...
Εύχομαι όλα να πάνε καλά...
νομίζω ότι έλαβα μια από τις πιο ωραίες απαντήσεις! και φυσικά δεν αναφέρομαι στο "τι να σου πει ο καθένας για τη δυστυχία του" αλλά στο ότι όταν λιγοψυχούμε -όλοι κάποια στιγμή- άνθρωποι σαν εσένα μας βοηθάνε πραγματικά!!!
--και μη νομίζεις πως δεν απαιτούμε τη συνέχεια της ανεμώνης ή του Μ+Ζ, δε γλίτωσες ακόμη φιλενάδα ;)
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ!ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ Η ΛΥΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΒΓΕΙ ΓΡΗΓΟΡΑ ,ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΑΔΕΛΦΑΚΙΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥΣ!!!!!ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ!!
ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΕΥΧΕΣ!!
ΜΙΡΚΑ-ΛΕΛΑ-ΓΕΩΡΓΙΑ-ΦΑΝΗ-ΕΛΛΑΝΙΑ.
Post a Comment