Θαλάσσια ανεμώνη [7ο απόσπασμα]

[1ο απόσπασμα], [2ο απόσπασμα], [3ο απόσπασμα],
[4ο απόσπασμα], [5ο απόσπασμα], [6ο απόσπασμα]
Άλλη μέρα, άλλη ώρα, μαζί στο γραφείο, εκείνη καθισμένη στη θέση του να εξηγεί, με το σελάχι να αιωρείται από πάνω της, ήρεμο κι επιβλητικό, κυριαρχικό και σίγουρο, να γέρνει επικίνδυνα από πάνω για να δει καλύτερα την οθόνη. Εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια να διατηρήσει οπτική επαφή μαζί του, η αύρα της πιεζόταν από τη ζέστη του σώματός του, από την δύναμη της ματιάς του που είχε απλωθεί στο χώρο, σαν ζεστό, δυνατό άρωμα. Κοιτούσε μονάχα μπροστά στην οθόνη και σχολίαζε, ήρεμη, το κορμί ακίνητο, το κεφάλι σαν συγκεντρωμένο σε κάτι σημαντικό, μα τα πλοκάμια της ανεμώνης αργοσάλευαν στο βυθό και τα δάχτυλά της δεν έβρισκαν πια πάντοτε το στόχο τους επάνω στο πληκτρολόγιο. Ριγούσε από το βουητό ενός υποβρύχιου σεισμού που συγκλόνιζε τη μεσωκεάνια ράχη του μυαλού της, σκοτεινού και καταχθόνιου.

Και ξαφνικά το σελάχι χτύπησε τα φτερά και χάθηκε. Απορημένη προσπάθησε να καταλάβει τι είχε συμβεί. Η δουλειά είχε τελειώσει, μάζεψε τις σημειώσεις της και σηκώθηκε να φύγει, να επιστρέψει στη σιγουριά του γραφείου και των συναδέλφων της. Ήταν στο διάδρομο και κόντευε να φτάσει. Και τότε άκουσε τη φωνή του. Αυθόρμητα, έστρεψε το χαμογελαστό κεφάλι της προς την πόρτα, απλώς για να ρίξει μια ματιά, χωρίς να θέλει να σταθεί. Και το είδε που της μιλούσε, το μαύρο σελάχι, με την ίδια θέρμη και ζεστασιά σχεδόν με τις ίδιες λέξεις κι εκείνη να έχει την ίδια έκφραση στο πρόσωπό της που η ίδια αναγνώριζε στον εαυτό της μόνο που εκείνη ήταν άλλη κι όχι αυτή. Ήταν λες κι έβλεπε σε καθρέφτη, σε μαγεμένο καθρέφτη στον οποίο όλα της ήταν τόσο οικεία, όλα εκτός από το πρόσωπό της, μιας κι ήταν ένα άλλο πρόσωπο. Όμορφο και νεανικό, πολύ όμορφο, πολύ πιο νεανικό από το δικό της.
Το γνώριζε αυτό το συναίσθημα, δεν ήταν η πρώτη φορά που καταλάβαινε ότι όλα, όλα, όλα, όλα-όλα-όλα-όλα όσα είχε νομίσει ότι είχε νιώσει, αισθανθεί και καταλάβει δεν ήταν παρά ένα παιχνίδι του καρχαρία που έκρυβε το μυαλό της, αυτού του παμφάγου πλάσματος που αρεσκόταν στο να κατασπαράζει την ηρεμία και τη γαλήνη της.
Δεν μίλησε, δεν αντέδρασε, το χταπόδι κρύφτηκε επιτέλους στη θαλάμη του, μάζεψε τα ανόητα πλοκάμια του κι έγινε ένα με το βραχώδη πόνο της καρδιάς του. Μονάχα η εικόνα παρέμενε, η εικόνα του σελαχιού, όμορφου, έμπειρου και επικίνδυνου με τα υπέροχα μαύρα του φτερά να απλώνεται, κυρίαρχο και σίγουρο στον παλλόμενο από τα υπόγεια ρεύματα βυθό, άτρωτο από το ύπουλο δηλητήριο της ανεμώνης, της θαλάσσιας ανεμώνης που είχε ξεγελάσει ακόμη κι αυτό το τόσο προσεκτικό χταπόδι, που τυλιγμένο μονάχο στη σπηλιά του, θυμόταν με πόνο ένα όνειρο που πια είχε ξεφτίσει, από έναν πράσινο στέρεο κόσμο με ψηλά και πυκνά δέντρα και μια μελαγχολική μοναχική λυκίσια φιγούρα να διασχίζει οσμιζόμενη το δάσος.

Μελαγχολία. Χαμόγελο ερωτηματικό και μάτια φάροι σε καταιγίδα, να γυρνούν προσπαθώντας να φωτίσουν το χάος. Εκείνος είχε πια σοβαρέψει τις τελευταίες μέρες. Τα μάτια σελάχια καρφωμένα έστω και στιγμιαία, την καλούσε κοντά του, δίπλα του, όσο γινόταν πιο κοντά του και μετά έδινε μία και χανόταν χωρίς κουβέντα. Προσπαθούσε να διασκεδάσει την κατάσταση, προσπαθούσε να μείνει μακριά του, έστω για λίγα εκατοστά, μα ήταν απαιτητικός, δεν ησύχαζε αν δεν έπαιρνε αυτό που είχε ανάγκη, αυτό που είχαν και οι δυο τους ανάγκη. «Έλα εδώ κοντά, κορίτσι μου», της είπε και με το μαύρο του φτερό την κάλεσε κοντά του. Καθώς τον πλησίαζε της έριξε μια περίεργη ματιά και χαμογελώντας αμήχανα σιγομουρμούρισε τρυφερά, «κορίτσι μου… τέλος πάντων». Αυτό ήταν, οι ασκοί του Αιόλου είχαν και πάλι αφήσει τους μανιασμένους ανέμους ελεύθερους να την παρασύρουν σε αυτό το γλυκό και επώδυνο κάτι που την τραβούσε διαρκώς κοντά του.
[8o απόσπασμα], [9o απόσπασμα], [10o απόσπασμα],
[11ο απόσπασμα], [12ο απόσπασμα], [13ο απόσπασμα],
[14ο απόσπασμα], [15ο απόσπασμα]