Το μυαλό τελικά της έπαιζε άσχημα παιχνίδια. Τόσο που της ερχόταν να αρχίσει να φωνάζει μέχρι να το λιώσει, να το γκρεμίσει, Τείχη της Ιεριχούς που θα διαλυθούν επιτέλους από τη δύναμή της για απελευθέρωση.
Προσπαθούσε να φωνάξει, ήταν μόνη της, πουθενά ψυχή, αλλά ήταν αδύνατον να βγάλει και τον παραμικρό ψίθυρο. Γιατί, ενώ εκείνη ήθελε, το μυαλό τραβούσε τις κλωστές της μαριονέττας. Υποκλινόταν, ενώ ήθελε να τρέξει, γελούσε, ενώ απλώς ήθελε να κλάψει και άφηνε τα χέρια της ξέπνοα στο πλάι, αντί να τα έχει έτοιμα για να παλέψει.
Έσφιξε τα χείλη της, στιγμιαία μονάχα: εκείνο το δολερό τα τράβηξε και πάλι σε ένα χαζό πλατύ χαμόγελο. Χτύπησε με δύναμη το χέρι της επάνω σε ένα μισογκρεμισμένο ντουβάρι, απλώς για να το ακούσει να λέει τη λέξη «πονάω», αλλά εκείνο είχε πλέον αγριέψει, δεν την άφηνε καθόλου ελεύθερη να νιώσει, να ξεσπάσει, να κρυφτεί…
Πάλευε να δει πώς θα του ξεφύγει. Μάταιος κόπος, στριμωγμένο σε μια γωνιά συνέχιζε να τραβά με τη σειρά μία μία τις κλωστές της μαριονέττας.
Και τότε έδωσε μια και ξέφυγε από το μυαλό αλλά και από το κορμί της. Ένιωσε ξαφνικά τεράστιες φτερούγες να ξεδιπλώνονται από τα πλευρά της και μετά μια δύναμη να την ανυψώνει.
Και μετά τίποτα.
Μονάχα αέρας και τίποτα. Oύτε φως, ούτε ήχος, σιγά σιγά ούτε αίσθηση αφής ούτε τίποτα.
Απλώς, τίποτα
8 comments:
μάλλον χαλάρωσαν οι κλωστές -πάλι στη λούμπα του μαριονετίστα έπεσα (και ας μην είναι αυτός ο σκοπός σου φιλενάδα!)
zoe πραγματικά πολύ συγκινητικό κείμενο και ομολογώ πολύ κοντά στα βιώματα μου.
τελικά σχετικά με το κοινό κείμενο προτείνω να το ξεκινήνουμε οι δυο μας και να δούμε πώς θα πάει με μια συνεχή εναλλαγή μεταξύ μας...
Αυτό είναι το θέμα, φιλενάδα, ποιος είναι τελικά ο σκοπός μου; Ο δικός μου ή εκείνου εκεί του μοναδικού γκρίζου θηρίου που κρύβεται επιμελώς μέσα στο σκαλπ μου;;;;;
Όποτε θες ξεκινάμε, Μάρκο, μέσα. Αν θες σε αφήνω πρώτο, προκειμένου να εμφανιστεί στο δικό σου μπλογκ. Όσο για τα υπόλοιπα, σχετικά με τη σειρά και τα ξαναπεράσματα που έγραφες στο άλλο σχόλιο, έτσι το βλέπω και εγώ.
Ναι, όντως, αυτό το θέμα πάντοτε με συγκινεί…
Ωραία. Και ίσως να μην ορίσουμε καν θέμα και τίτλο έτσι ώστε να διαμορφωθεί εντελώς ελεύθερα, και όπου μας πάει. Οκ όποτε μούρθει το ξεκινάω εγώ... Να ορίσουμε ένα αριθμό λέξεων 500 +-50; Πέρα από τα άλλα ποστ που θα γράφουμε, αυτά ας έχουν το κωδικό όνομα ΜΖ (από τα αρχικά μας), οπότε θα είναι ΜΖ1, ΜΖ2, ΜΖ3 κλπ
Σύμφωνοι, Μάρκο, όποτε έρθει η έμπνευση ξεκινάς…
Μαριονέτες που περιμένουν αγοραστή στο μαγαζάκι με τα μαγικά παιχνίδια...
Σαν παλεύεις με τον εαυτό σου ...εύχομαι να κερδίσει το καλύτερο μισό.Μήπως είμαστε τελικά οι πιο ισχυροί εχθροί του εαυτού μας?
3-parties-a-day, μέσα σε αυτό το μαγαζάκι που ζούμε όλοι μας, υπάρχουν και κάποιες μαριονέττες που πασχίζουν να κόψουν τις κλωστές με τα δοντάκια τους, χωρίς να καταλαβαίνουν τι μπορεί αυτό να επιφέρει...
Lust-time, συμφωνώ... Πράγματι, όταν αυτό συμβεί, είμαστε οι χειρότεροι εχθροί του εαυτού μας... Άλλωστε, πάντοτε οι εμφύλιοι πόλεμοι είναι οι πιο σκληροί και αδυσώπητοι, γιατί εκεί γνωρίζεις τον άλλον τόσο καλά, που δεν σου ξεφεύγει καμιά του αδυναμία...
Post a Comment