Ήταν ανήσυχη όλο εκείνο το πρωινό. Η γέρικη καρδιά της μάλλον δεν τη γελούσε, κάτι κακό την περίμενε...
έσερνε τα πόδια της όπως αιώνες τώρα, τραβούσε για να βρει δροσιά...
Το χορτάρι σήμερα είχε άλλη γεύση. Πικρή και πικραμένη. Σαν να παραπονιόταν. Να έφταιγε μοναχά ο καύσωνας που τους ταλαιπωρούσε όλους τόσες μέρες; Να έφταιγε η γέρική της καρδιά που, σφουγγάρι διψασμένο, ρουφούσε κάθε εικόνα, κάθε ήχο, κάθε μυρωδιά;
έσερνε τα πόδια της όπως αιώνες τώρα, κουνούσε το κεφάλι της με απελπισία, μα επέμενε...
Ο αέρας ήταν ξηρός, ο ήλιος αδυσώπητος, τα δέντρα είχαν στενέψει τις σκιές τους, λες και φοβόντουσαν μη χάσουν επιπλέον δροσιά. Τόσο τσιγγούνικα είχαν γίνει, που αν μπορούσαν θα ξάπλωναν εκείνα μονάχα κάτω από την ίδια τους την δροσιά.
έσερνε τα πόδια της όπως αιώνες τώρα, μα το χώμα σήμερα -καυτό, στεγνό, αφιλόξενο- σαν να την απόδιωχνε...
Τα έβλεπε που έτρεμαν, τα δέντρα, που ριγούσαν πανικόβλητα, εκείνη είχε τα πόδια της, γέρικα, κυρτά και κουρασμένα, όμως είχε μέλη κινητά και όχι στερεωμένες ρίζες.
Δοξα τω Θεώ, μπορούσε κι έσερνε ακόμη τα πόδια της όπως αιώνες τώρα, κι όμως κάτι φαινόταν λάθος...
με το πρώτο κρακ γύρισε το κεφάλι, είχε δίκιο, το ένα μετά το άλλο τα δέντρα χάνονταν μέσα στις πύρινες γλώσσες του θηρίου, έγερναν νικημένα, βογγούσαν σιωπηλά, χάνονταν μέσα στις αέρινες μάζες της ατμόισφαιρας, στάχτη, φύλλα και κορμοί, χυμοί και τζιτζίκια, νεοσσοί και χαραγμένες καρδιές ερωτευμένων, φιλιά και αναστεναγμοί σε κουβέρτες κάτω από απλωτά περήφανα κλαδιά, γέλια και φωνούλες μικρών παιδιών, μοναχικές σκέψεις οδοιπόρων, αμήχανα σώματα αμάθητα στη φύση, ταπεράκια και κεφτέδες εκδρομέων, σκουπίδια χαζοχαρούμενων πρωτευουσιάνων... όλα μαζί, τώρα ένα τίποτα. Μονάχα ένα κρακ και μετά στάχτη.
[...]
Μέρες μετά ένας χαζοχαρούμενος δημοσιογράφος θα κράδαινε μπρος στο φακό το άδειο καύκαλό της.
"Αυτή ήταν κάποτε μια χελώνα, γιατί;"
Νούμερα τηλεθέασης, δάκρυα πλαστικά ανακυκλούμενα.
Τώρα για τη χελώνα.
[που έσερνε τα πόδια της όπως αιώνες τώρα... μα πια είχε περάσει απέναντι, στον κόσμο των αιώνων...]
Ίσως και για το χαμένο παιδί, την απατημένη σύζυγο, την χαμένη στο τηλεπαιχνίδι, την χρεωμένη κάρτα, το χαμένο γκολ, την απίθανη μοντέλα...
ΔΙΑΚΟΠΗ ΓΙΑ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ
[ζητώ συγγνώμη. Αλλά ποτέ, ποτέ, ποτέ δεν θα συνηθίσω το κακομαθημένο παιδί που χτυπά τη μάνα του, εμάς που πληγώνουμε τόσο αυτόν τον τόπο που μας ανέχεται. Πάρνηθα, συγγνώμη...]
-Κι όμως, στο μεταξύ μαίνεται η πυρκαγιά...-
9 comments:
"περνώντας στον κόσμο των αιώνων", έτσι έλεγαν και οι γνωστικοί την ιεραρχία των όντων του πέρα κόσμου... τι εικόνα αλήθεια αυτή ενός καμμένου δάσους, η εικόνα της απόυτης φρίκης... η απίστευτη αποτελεσματικότητα της δύναμης της καταστροφής που μέσα σε ελάχιστα λεπτά ακυρώνει δημιουργικές προσπάθειες αιώνων... μήπως όμως ακόμη κι αυτό περιέχεται μέσα στο σχέδιο της φύσης;
χτες το βράδυ λέει η πάρνηθα έλαμπε όπως ποτέ άλλοτε, αλλά μόλις συνειδητοποιούσες την πραγματικότητα, το πύρινο στεφάνι έκαιγε μέχρι την καρδιά...
(ώρες ώρες σκέφτομαι πως είμαι τυχερή που έχασα τέτοιο "θέαμα"...)
Μάρκο, πράγματι η καταστροφή δεν μπορεί παρά να εμπεριέχεται στο σχέδιο της φύσης, μιας και ακριβώς λόγω της καθαρτικής της δράσης και της λυτρωτικής καμιά φορά ικανότητάς της να ακυρώνει, όπως εύστοχα γράφεις, μέσα σε ελάχιστα λεπτά ολόκληρους αιώνες. Άλλωστε η φύση συχνά προκαλεί πυρκαγιές προκειμένου να ανανεωθεί και να δώσει νέα πνοή. Κάποτε μάλιστα είχα διαβάσει [ή δει σε dvd] για ένα φυτό που φυτρώνει σε ερημικές περιοχές, που όποτε θέλει να πολλαπλασιαστεί ή να εξαπλωθεί, αν δεν κάνω λάθος, αυτοαναφλέγεται προκειμένου να το πετύχει, για να μη μιλήσω για το κοιότυπο πχ του φοίνικα...
Και σίγουρα ακόμη κι αυτή η πυρκαγιά, σε έναν πλανήτη γερό και υγειή ίσως και να φάνταζε ένα τίποτε... μα τώρα εδώ σε αυτό το τσιμεντένιο αγκωνάρι που ζούμε το κάθε δεντράκι που χάνεται αφήνει πίσω του απίστευτη ερημιά...
Πολύ ενδιαφέρον αυτό για τους γνωστικούς... σε ευχαριστώ
mata μου, η αδελφή μου που είχε απευθείας θέα από το σπίτι της, ήταν συγκλονισμένη από το θέαμα.
Ακόμη κι εμείς που βλέπαμε απλώς τους καπνούς δεν λέγαμε να ξεκολλήσουμε τα μάτια μας από τα εξαϋλωμένα πια δεντράκια...
σαν πόλεμος ήταν αυτό...
αγαπητή μου Zoe, ποιος θα νοιαστεί για τις χελώνες, τα ελάφια , τα υπόλοιπα ζώα του δάσους, τις καρδιές των ερωτευμένων και όλα αυτά τα όμορφα που περιγράφεις όταν υπέρχει το χρήμα στην μέση?
lust-time, ακριβώς αυτό το συναίσθημα έχω και εγώ!
aggelika, δίκιο έχεις, μου κολλάνε και μένα κάτι ιδέες....
Υ.Γ. Από προχθές έχω να ξυπνήσω το starbat μου... αν πετάξει και "δει" τη μαυρίλα θα το πιάσει η καρδιά του...
υπέροχη προσέγγιση!
και τόσο αληθινή... γιατί ακόμα και στην πυρκαγιά, κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, βλέπουμε πως να καρπωθούμε ή να αδιαφορήσουμε...
αλήθεια, πώς καταντήσαμε έτσι, εμέις οι έλληνες? από φιλόξενοι και ανοιχτόκαρδοι σε κουμπωμένους ατομικιστές και συμφεροντολόγους... η πυρκαγιά δεν είναι "κανενός" πρόβλημα, μέχρι να αγγίξει το σπίτι του, και τοτε του φταίνε οι πάντες...
ας μη συνεχίσω όμως...
Σε ευχαριστώ, Ίκαρε, χαίρομαι που βρίσκεις ενδιαφέρον στα κείμενά μου...
Το κείμενο αυτό γράφτηκε καθαρά "εν θερμώ" με τις στάχτες, αν και δεν μένω κοντά στην Πάρνηθα, να πέφτουν σαν αραιή αραιή βροχή και τον καπνό να λαβώνει τον ουρανό.
Πώς καταντήσαμε, λες, εμείς οι "φιλόξενοι και ανοιχτόκαρδοι" Έλληνες έτσι;
Θα σου απαντήσω στο επόμενο ποστ, μια μικρή διαμαρτυρία αυτών που βίωσα στην Τήνο. Γιατί το νησί θα ήταν τέλειο χωρίς τους ανθρώπους...
Hi thanks for postiing this
Post a Comment