Saturday, September 15, 2007

Λαιμητόμος



Ήταν πολύ απλό, γρήγορο και ανώδυνο, σχεδόν, του είχαν πει, και κόμπιασαν αρκετά όταν έλεγαν το σχεδόν. Απλώς το αποφασίζεις και προχωράς. Εκείνος τους κοιτούσε, τρομαγμένο σκυλί, στα μάτια, εκλιπαρόντας να του δοθεί η ευκαιρία να το σκεφτεί, να το αναλογιστεί επαρκώς, όσο νά 'ναι ήταν μια σημαντική απόφαση.
Η απόφαση έχει παρθεί από τα γεγονότα, απάντησε ανυπόμονα ο ένας από τους τρεις που είχαν έρθει να τον επισκεφτούν, εσείς συναινείτε για ψυχολογικούς λόγους θα έλεγα, συνέχισε με μια ειρωνική απόχρωση στη φωνή του, ενώ ταυτόχρονα κάρφωνε με το βλέμμα τον έτερο συνάδερφο που είχε μιλήσει νωρίτερα.
Η πρώτη φωνή επέμενε, γρήγορα και ανώδυνα, κάνουμε την κίνησή μας και μετά... Ναι, και μετά, τους ρώτησε. Το μετά είναι για αργότερα, απάντησε ο τρίτος με φωνή καμπάνα, πρέπει επιτέλους να ετοιμαστούμε.

Συναίνεσε; Δεν το ήξερε πια, είχε απλώς κρεμαστεί από τα λόγια-κλαδιά του πρώτου, γρήγορο και ανώδυνο και αποτελεσματικό, ναι και αυτό το είχε αναφέρει, ή μήπως πάλι όχι; Το μυαλό του έκαιγε και οι σκέψεις έλυωναν μέσα του προτού ακόμη ολοκληρωθούν, άλλες λύγισαν, άλλες κάναν ένα "μπραφ" και πάει, γίνονταν μεμιάς στάχτη.

Είχε πράγματι συναινέσει; Είχε πλυθεί και φορέσει νέα ρούχα, είχε ξυριστεί και λούσει τα μαλλιά του με φρoντίδα, κοίταξε για μια στιγμή τη μορφή του σε μια γούρνα με νερό εκεί στο προαύλιο, είδε το κεφάλι του να του χαμογελά, ένιωσε τύψεις.

Απλά και γρήγορα του είχαν πει, το αποτελεσματικά μάλλον θα το είχε φανταστεί αλλά εκεί στο προαύλιο, τίποτε δεν έδειχνε να έχουν προετοιμαστεί για αυτό που τον περίμενε. Ησυχία, ηρεμία. Τέτοια ώρα νωρίς το πρωί περίμενε μια κινητικότητα, λίγη φασαρία. Τίποτε.

Και τότε ήρθαν τέσσερις και τον έπιασαν από τα χέρια και τα πόδια, μα γιατί αφού δεν αντιστέκομαι, ήθελε να φωνάξει, να 'μαι στέκομαι εδώ πειθήνιος, έχω συναινέσει, τον έπιασαν από τα χέρια και τα πόδια και τον έδεσαν, τον πεδίκλωσαν μέσα σε ένα λεπτό. Στο κεφάλι τού φόρεσαν ένα σακί, όχι, βγάλτε το, βγάλτε το από πάνω μου, φώναζε, πνίγομαι, θέλω να βλέπω, θέλω να νιώθω στο πρόσωπό μου το πρωινό αεράκι, μάταια, ριγμένος επάνω σε ένα κάρο, πεταμένος εκείνος ο πλυμένος και καθαρός, επάνω στο βρώμικο κάρο, ένιωσε τη μπόχα από κάτουρο και τρόμο, όλων όσων είχαν βρεθεί εκεί πριν από αυτόν να του χτυπά τη μύτη.
Λιποθύμησε.

Ξύπνησε από τις φωνές και τα γιουχαϊσματα, νόμιζε, ή απλώς επειδή είχε πια συνηθίσει τη δυσωδία, αλλά έμεινε εκεί κάτω, κουκουλωμένος και κουλουριασμένος από φόβο, το σακί του έκλεινε πάντοτε τα μάτια, και ένιωθε να τον χτυπούν πέτρες σε όλο του το σώμα. Αυτό είχε διαλέξει;
Το κάρο σταμάτησε και ένιωσε να τον τραβούν έξω. Άκουσε βήματα, άκουσε μεταξύ αυτών και τα δικά του βήματα, να ανεβαίνουν ξύλινα σκαλιά. Ο κόσμος πάντοτε παρόν, τον μύριζε, τον άκουγε, τον ένιωθε παρόλο που πια κανείς δεν τολμούσε να του ρίξει άλλες πέτρες.

Τη βγάζω ή όχι, άκουσε μια πνιχτή φωνή. Κανείς δεν απάντησε. Σε σένα μιλάω, τη βγάζω ή όχι. Κατάλαβε. Σε εκείνον το έλεγε. Ναι, παρακαλώ απάντησε με μια αταίριαστη για το μέρος ευγένεια.

Την είδε. Εκεί ψηλή, αγέρωχη, με την καλογυαλισμένη λάμα να στέκεται φάρος θανατηφόρος μέσα στο πλήθος.
Γύρισε και έψαξε στο πλήθος, αλλά αυτό είχε γίνει ένα στόμα, δύο μόνο αγριεμένα μάτια, με εκατοντάδες απειλητικά χέρια.

Βλέπετε, του είπε η δεύτερη φωνή από τη χθεσινή ημέρα: η απόφαση έχει παρθεί από τα γεγονότα. Τον κοίταξε με φόβο, ποτέ δεν είχε συναινέσει.

Σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε τον ουρανό, ρούφηξε το βαθύ γαλάζιο του χρώμα, αγάπησε το σύννεφο που περνούσε εκείνη την ώρα και έτρεχε κατά τον Νότο.

Ζητησε να του λύσουν τα χέρια, αλλά το αρνήθηκαν, ζήτησε να πιει λίγο νερό, αλλά κανείς δεν είχε φέρει μαζί του. Ζήτησε να προσευχηθεί. Του έδωσαν μονάχα δυο στιγμές. Και όμως, πρόλαβε να τα πει όλα.

Είχε έρθει η ώρα. Χαμήλωσε το βλέμμα, φυλακίζοντας μέσα του όλο εκείνο το γαλάζιο, τώρα πια θα έβλεπε μονάχα ξύλινο δάπεδο...

Πλησίασε και γονάτισε μπροστά της. Έγειρε το κεφάλι, το πέρασε πάνω από το κοίλο ξύλο.

Γρήγορα και ανώδυνα θα τελείωναν όλα.

Άκουσε τη λάμα να ξεκινάει με ορμή από πάνω του. Γιατίγιατίαργούσετόσο;γρήγορακιανώδυναείχανπειοτιθαέκαναν.
Τομετάνιωσαδενθέλωνασυναινέσωήθελεναουρλιάξει.

Η λάμα κατέβαινε πάντοτε με αστραπιαία ταχύτητα, μονάχα η απόσταση έμοιαζε να είχε μεγαλώσει απίστευτα.

Δενκαταλαβαίνω,ένιωσετομυαλότουναπροσπαθείνασκεφτεί
μαήτανμιαπύρινημπάλα,βοήθεια,φώναζεηκαρδιάτουτρελλή
απόαγωνίακαιφόβο,δενκαταλαβαίνω,έπρεπεόλαναείναιγρή
γορακιανώδυνα,θεέμουγιατίστριφογυρίζουνόλα;ταμάτια
μουέμεινανανοιχτάναχάσκουν,καιτοκεφάλιμουκυλά,γρήγορα
καιανώδυναείχανπει,γρήγορακαιανώδ...

_________________________________________________

ΥΓ Αφιερωμένο σε όλες τις αποφάσεις που παίρνονται "ερήμην μας".
Αφιερωμένο σε όλες τις αποφάσεις που παίρνονται από εμάς για άλλους.
Αφιερωμένο στον Ναυτίλο που μαζί πρέπει να λάβουμε αυτήν την εβδομάδα απόφαση για
το πιο μικρό μικρό μας...
Αφιερωμένο σε αυτόν τον φόβο που προσπαθώ να ξορκίσω.

ΥΓ2 Όχι, αυτό ΔΕΝ είναι ένα εκλογικό ποστ...

26 comments:

Anonymous said...

Λεκτικά εξαιρετική αναπαράσταση της στιγμής. Ψυχικά, είναι βαριές τέτοιες αποφάσεις. Είναι βαρύ να νιώθεις ότι δεν ορίζεις και τόσα πολλά τελικά.

Εύχομαι για την καλύτερη δυνατή απόφαση...

Equilibrium said...

Απίστευτο το πως απέδωσες αυτές τις τελευταίες στιγμές... Είμαι σίγουρος ότι όλα θα σας πάνε καλα..!

ΥΓ1. θα μπορούσε κάλλιστα να'ναι προεκλογικο σποτ

ΥΓ2. στο προηγούμενο ποστ σου έχω με λινκ την δικια μου εκδοχη για το τέλος της "Χιμαιρας"... enjoy...

Stardustia said...

Breath collector, καλώς όρισες στα μέρη μου... αν πέτυχα την αναπαράσταση είναι που αυτές τις μέρες είναι σαν να είμαι εγώ αυτός ο τύπος...

Equilibrium, αμφιταλαντεύτηκα αρκετά αν έπρεπε τελικά να το ανεβάσω... μου είχε φανεί πολύ προσωπικό και σκοτεινό... τελικά το τόλμησα... πάω αμέσως να τσεκάρω την εκδοχή σου...

eρωτακι said...

Να πάνε όλα καλά για το πιό μικρό μικρό σας, που είναι τόσο όμορφο και τόσο γλυκό, και τόσο θαρραλέο... όπως οι γονείς της...

Προσεύχομαι για εσάς. Να έχετε πίστη στην καρδιά σας.

Όσο για την απόφαση που πρέπει να πάρετε, είμαι σίγουρη πως θα είναι η καλύτερη. Γιατί κάθε απόφαση αγάπης οδηγεί στον σωστότερο δρόμο και τα καλύτερα αποτελέσματα.

Φιλιά πολλά!

Anonymous said...

Zoe πιο γλαφυρή περιγραφή του τι περνάτε δεν μπορούσες να μας δώσεις.
Αλλά έχω άλλη άποψη, ίσως να έχει ενδιαφέρον να το σκεφθείς και έτσι:
Η απόφαση δεν είναι "δική" σας. Την έχει πάρει την απόφαση έτσι και αλλιώς η φύση.
Εσάς -οι τρομοκρατημένοι ανευθυνουπεύθυνοι γιατροί- σας προτείνουν όπλα και στρατηγικές αλλά δεν εγγυώνται κανένα αποτέλεσμα.
Εσείς έτσι και αλλιώς πολεμάτε μαζί της με όπλο την αγάπη, την φροντίδα, την στοργή, την υπομονή.
Αυτά τα όπλα διαθέτουν οι γονείς και αυτά ξέρουν να χειρίζονται, τα άλλα τα ξέρουν μόνο οι γιατροί και αυτοί πρέπει να αποφασίσουν τι εργαλείο και ποιά μέθοδο θα εφαρμόσουν για να έχουν όσο το δυνατό καλύτερο αποτέλεσμα.
Λυπάμαι Zoe μου αλλά όσο και αν το θέλετε στην πραγματικότητα δεν μπορείτε να πάρετε καμμία απόφαση για αυτήν.

Υ.Γ. Λυπάμαι για το Σάββατο, εύχομαι να περάσατε καλά.

markos-the-gnostic said...

Ζωή όλη αυτή η εσωτερική μαυρίλα που περνάς αυτή η τόσο αυθεντική και αληθινή πρέπει να βγαίνει προς τα έξω. Δεν πρέπει με τίποτα να τη κρατάς μέσα σου. Για 2 λόγους, (1) ξορκίζεις το κακό και κάπως ελαφρώνεις, (2) είναι πολύ δυνατά τα κείμενα σου πια. πρέπει να βγάζουμε την αλήθεια μας, κι η αλήθεια μας δεν είναι πάντα αισιόδοξη και γλυκειά

Stardustia said...

Έρωτα, τώρα που γράφω λεχω τη μικρή να ζουζουνίζει δίπλα μου, έχω βάλει να παίζει ο Max Richter και εκείνη ζητάει βόλτα.
Αντί για βόλτα πρέπει πρώτα να υποστεί την επίσκεψη στην ογκολόγο που θα μας μιλάει για ματαιότητες. Όπως τότε που δεν θεωρούσε σκόπιμο να της κάνει ούτε μια Χ/θ γιατί μια σταλίτσα πράγμα δεν θα άντεχε... και όμως τη διαψεύδει ακόμη. Στο μεταξύ κι κείνη την έχει αγαπήσει και τη βλέπω πώς δυσκολεύεται κάθε φορά να πιστέψει και η ίδια τα λόγια της...
Αυτό μόνο ελπίζω, η αγάπη μας για αυτήν να μας βοηθήσει...

Λυδία μου και συμφωνώ και όχι...
Ναι, η "φύση", ο καλός Θεός, κάποιος τέλος πάντων το επέτρεψε να συμβεί, μπορεί να έκανα και εγώ καμιά βλακεία, να έφαγα κάτι, να εκτέθηκα σε κάτι, ποιος ξέρει, αλλά η απόφαση έχει ήδη παρθεί από εμάς τόσο καιρό που αντιστεκόμαστε να κάνουμε σε αυτήν ακτινοβολίες και πρόσθετα χειρουργεία...
Τώρα όμως μας στριμώξανε στο αδιέξοδο, έτσι δείχνει. Αλλά η Λυδία η μικρή δεν λέγεται τυχαία Τιγρία, είναι η πραγματική "λυδία λίθος" δ΄΄υναμης και θάρρους, δεν μπορεί, κάπου κάποιος πρέπει να έχει ξεχάσει κάποια πορτούλα ανοιχτή για να ξεφύγουμε, να τρυπώσει έστω εκείνη που είναι τόσο δα μικρούλα...

Αχ,Μάρκο και τη δε θά δινα να μην ήταν τίποτε από αυτά αυθεντικό. Αλλά έχεις δίκιο, πρέπει να τα γράψω και να πω, ακούω και αυτόν τον υπέροχο χαζο-Richter και είναι δίπλα το μικρό να με γαργαλάει, και εγώ να πρέπει να μην κλάψω...
Η αλήθεια είναι ότι αλλάζουν τα κείμενά μου, σχεδόν σκέφτομαι να αφήσω την Ανεμώνη στο σημείο που την έχω φτάσει, είχα ένα καινούργιο ονειρικό κομμάτι, δεν ξέρω ακόμη, θα γράψω το επόμενο Μ+Ζ+Ι και μετά θα αποφασίσω...

Anonymous said...

ΖΟΕ,
είμαι η Γωγώ..πρέπει να θυμάσαι ότι σου έχω γράψει αρκετές φορές..
Δεν ξέρεις πόσο σε θαυμάζω
για την ψυχραιμία σου, για την αντοχή σου και για την δύναμή σου να ξεφεύγεις μέσα από τα κείμενά σου..
Θέλω πάρα πολύ να σε γνωρίσω, θέλω τα παιδιά μου να παίξουν με τα δικά σου, θέλω να παραδειγματιστώ από το κουράγιο σου.
Αν θές να επικοινωνήσεις μαζί μου το mail μου είναι georgia_axon@yahoo.gr
Θα σε περιμένω.
Φιλιά σε όλους σας

markos-the-gnostic said...

προφανώς μακάρι να μη τα περνουσες. πάντως είναι αλήθεια ότι παρουσιάζονται πλευρές του εαυτού μας που ούτε τις φανταζόμασταν. επιμένω όμως. βγάζε από μέσα σου

butterfly said...

Πολύ δυνατό κείμενο...

Εύχομαι κι εγώ για την καλύτερη δυνατή απόφαση.

Μόνο ένα πράγμα, αγαπητή Zoe: μην σκέφτεσαι ότι κάτι έκανες λάθος, ότι εκτέθηκες σε κάτι. Κανείς δεν ξέρει πού οφείλονται αυτά και τι συμβαίνει. Και ούτε σε βοηθά αυτό.

Το πιο βαρύ είναι πάντοτε όταν δεν φταίει κανείς...το ξέρω και το καταλαβαίνω.

Την αγάπη μου.

Stardustia said...

Α, Λυδία, το Σάββατο περάσαμε πράγματι ωραία, η λίμνη όόόόόλη δική μας, σχεδόν, χάθηκε ο κόσμος... άκουσε "Σεπτέμβρης" και χώθηκε στις τρύπες του;;
Μάλλον φταίγαν οι εκλογές...

Γωγώ, καλησπέρα, φυσικά και σε θυμάμαι... θα σου γράψω, σύντομα. Χαίρομαι αν κάπως μπορώ να βοηθήσω, αλλά τελικά πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε πολύ κουράγιο μέσα μας, καμιά φορά το αγνοούμε ως τη μέρα που πρέπει να το... χρησιμοποιήσουμε...

Μάρκο, έχεις δίκιο...

Καλή μου πεταλούδα, ένα από τα πρώτα πράγματα που έπρεπε να σβήσω από το μυαλό μου ήταν αυτή η σκέψη, και συνήθως το καταφέρνω, αλλά βλέπεις, καμιά φορά ξανατρυπώνει η άτιμη, βγαίνει εκεί στις γωνίτσες τις καρδιάς μου, όταν πλακώνει πολύ υγρασία... Εμείς οι άνθρωποι συνήθως ψάχνουμε για αιτίες, ίσως να είναι άλλης φύσης, ίσως τις καταλάβω πολύ πολύ αργότερα... Νά 'σαι καλά...

Jason said...

Πολύ πολύ πολύ καλό.

helorus said...

Καλά έκανες και το ανέβασες το ποστ. Καλύτερα να τους μοιραζόμαστε τους φόβους μας. Έτσι τα νιώθεις, έτσι τα εκφράζεις.

Η λαιμητόμος όμως, αν για κάτι χαρακτηρίζεται, εκτός από το ¨γρήγορα, ανώδυνα¨ είναι το αποτέλεσμα που με βεβαιότητα επιφέρει. Αυτό που ίσως εσείς χρειαστεί να κάνετε ενώ δεν θα είναι ανώδυνο πιστεύω πως προσφέρει πολλές-πολλές ελπίδες για θεραπεία.

Καλά να είστε εσύ και η οικογένεια σου.

Stardustia said...

Jason, σε ευχαριστώ...

Helorus, ναι έιμαι πλέον πεπεισμένη ότι έτσι είναι...
Το κείμενο αυτό ανήκει στα "στιγμιαία" μου, όπως και η Χίμαιρα, μάγμα που βγήκε στην επιφάνεια και έγινε λάβα. Οπότε δεν υπάρχει εκατό τοις εκατό αντιστοιχία...

mata_ntomata said...

θάρρος φιλενάδα!
οι σκέψεις μου μαζί σας για τα καλύτερα αποτελέσματα!

Anonymous said...

Σου εύχομαι ολόψυχα το μικράκι σου να βάλει μετά από 20 χρόνια post στο δικό του blog με μια παιδική φωτογραφία του και να μην θυμάται τίποτα από αυτά που βασανίζουν τώρα εσάς...

Stardustia said...

Mάτα μου, εδώ σταθερά στις επάλξεις, απλώς έχουμε και τα κάτω μας πού και πού...

Penny, ευχαριστούμε πολύ, αλλά πιστεύω πια ότι με τη φόρα που θα έχει πάρει, ήδη σε δώδεκα χρόνια θα... ποστάρει...

3 parties a day said...

Εύχομαι από καρδιάς, να πάνε όλα καλά... αν και τα λόγια είναι φτωχά σ' αυτές τις περιπτώσεις. Το ξέρω.

tzotza said...

καλησπερα zoe..
σαν μητερα και εγω με τρια παιδια και με μια κορη που την λενε επισης Λυδια, απλα θαθελα να σου ευχηθω καλη δυναμη και πραγματικα να πανε ολα καλα για την μικρουλα που την γνωρισαμε αυτους τους μηνες με τα blogs σας..με ρωτανε και τα παιδια μου αν εχω διαβασει κανενα νεα για εκεινη να φανταστεις..

φιλια πολλα σε ολους σας

Stardustia said...

3pd, σε ευχαριστώ... με τόση θετική αύρα πια αρχίζω να αισθάνομαι αναπτερωμένη...

tzotza, γεια χαρά! σε ευχαριστώ πολύ... είναι ήδη σαν να σε ξέρω τόσον καιρό που σε βλέπω στο μλογκ του Ναυτίλου...
φιλιά στα πιτσιρίκια!
Άσε που μας έχετε κολλήσει το... "κούνουπερς"
;-)

να είστε όλοι καλά
:-))

λόγια του αέρα said...

zoe,
είσαι τόσο γενναία και τρυφερή που δεν βρίσκω τι καλύτερο θα μπορούσες να είσαι, ειλικρινά. Στενοχωρήθηκα που νιώθεις τύψεις. Διώξτες γιατί έχεις άδικο. Στην κάθε μιά μας θα μπορούσε να έχει συμβεί, έτυχε. Απλά μπορεί καμιά φορά να συμβαίνει στην πιο δυνατή γιατί αυτή θα νικήσει. Κι εδώ είστε δύο δυνατές, εσύ και η Λυδία, και μια οικογένεια που αγαπιέται τόσο μα τόσο πολύ. Ό,τι θα μπορούσε να σας τσακίσει, εσάς σας ένωσε σε μια αγκαλιά, κι αυτό σημαίνει πολλά.

Μέσα απ'την ψυχή μου: να πάνε όλα καλά.

Χίλια φιλιά σε όλους σας κι ένα παραπάνω στη μικρή τίγρη.

Stardustia said...

Λόγια του αέρα, μονάχα "λόγια του αέρα" δεν είναι το σχόλιό σου...
Το ξέρω ότι δεν πρέπει να αφήνω τις τύψεις να με φτάνουν, συνήθως το καταφέρνω, αλλά καμιά φορά, όταν αισθάνεσαι κάπως να σπας αυτές τρυπώνουν και πάλι για λίγο.

Γιατί πράγματι είμαστε καλή ομάδα, γερή κι αγαπημένη... και αυτό κερδίζει από μόνο του αρκετά παιχνίδια...

φιλιά

gay super hero said...

Δεν υπάρχει γρήγορα και ανώδυνα στη δική σας περίπτωση. Υπάρχει δυνατά και θαρραλέα. Πάντα και για πάντα.

Stardustia said...

Καλέ μου σούπερ ήρωα, σε ευχαριστώ...

Thalassini said...

Πέρασα και από το "σπίτι" της Λυδίας-Τιγρίας και ήρθαα και από εδώ.... για μια ζεστή καυλημέρα! Δεν έχω κάτι να προσθέσω ....
να έχεις σήμερα μια καλή μέρα!!

Φιλιά σε όλους σας!

Stardustia said...

η θαλασσινή σου αύρα ήταν μια ευχάριστη πνοή...

καλημέρα!