Η άρνηση ουδέποτε πρόσφερε στον αρνούντα αυτό που εκείνος επιδίωκε…
_________________________________________
Το παραπάνω ήταν μέρος σχολίου μου σε ποστ του Μάρκου κι εκείνος βρήκε ότι αυτή η επισήμανση μάς πάει πολύ μακριά.
Και μου έδωσε την ιδέα της συζήτησης.
Αλήθεια, πόσο μακριά μπορεί να μας πάει;
η σκυτάλη σε εσάς, σε μένα, σε όποιον θέλει...
3 comments:
"Η άρνηση ουδέποτε πρόσφερε στον αρνούντα αυτό που εκείνος επιδίωκε…"
Χμ, για να δούμε.
Εγώ ξεκινάω τη σκέψη μου από τη περίεργη χριστική ρήση, "να ευλογείτε αυτούς που σας καταριούνται, να στρέφετε και το άλλο μάγουλο κλπ". Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την απεριόριστη κατάφαση, που ίσως στο βάθος να κρύβει μια απίστευτη δύναμη ή ακόμη και επίδειξη δύναμης.
Μετά συνεχίζω με μια αντιστροφή της φράσης σου: "η άρνηση πάντα προσφέρει σε αυτόν που την υφίσταται και ο οποίος αιφνιδιάζεται από τη συγκεκριμένη άρνηση μια μοναδική ευκαιρία ενδοσκόπησης, μια εισβολή του παρόντος μέσα στο χρόνο, πράγματα σαφώς αντίθετα από αυτά που επιδιώκει ο τελών την άρνηση, δηλαδή να τον πλήξει στο παρελθόν και το μέλλον".
Ωραία αντιστροφή Μάρκο, πραγματικά...
πράγματι η άρνηση από την πλευρά αυτού που την υφίσταται...
Εισβολή του παρόντος στον χρόνο και ενδοσκόπηση... όντως ένας τοίχος που "αρνείται" να με αφήσει να περάσω θέτει μέσα μου μηχανισμούς ενδοσκοπικούς μέσω των οποίων θα προσπαθήσω να υπερνικήσω ή να συντρίψω το εμπόδιο...
Όταν κάποιος μου αρνείται κάτι θα προσπαθήσω να τον δελεάσω, αλλά τώρα βλέπω ότι ο πρόταση "μπάζει" ήδη...
Τι γίνεται όταν αρνούμαι υπερασπιζόμενος ιδέες και απόψεις, όταν αρνούμαι υπερασπιζόμενος τον εαυτό μου;;;
Τότε προφανώς ο υφιστάμενος την άρνηση προφανώς είχε κατά νου να με πλήξει...
Πόσο μακριά μπορεί να μας πάει;
Ή πόσο μακριά μπορεί να την πάμε;
Λαμβάνοντας ως "άρνηση" το αρχικό στάδιο απέναντι σε κάθε απώλεια/καταστροφή- την αντίδραση του είδους "δεν μπορεί να μου συμβαίνει εμένα αυτό"- μπορούμε είτε να το διατηρήσουμε ακόμα και εφ' όρου ζωής ταΐζοντάς το με διαφόρων ειδών ενοχές, είτε να το ξεπεράσουμε προχωρώντας προς αναζήτηση των πιθανών λύσεων ή την αποδοχή μιας κατάστασης ως μη επιδεχόμενης λύση.
ΥΓ.Συγνώμη αν σας λοξοδρομώ, αλλά διαβάζοντας την αρχική ανάρτηση, χωρίς τα σχόλια, αυτήν την έννοια της άρνησης υιοθέτησα και μου ταιριάζει μια χαρά γιατί πραγματικά ποτέ δεν προσέφερε στον αρνούντα εκείνο που επιδίωκε: την πραγματική λύτρωση από εκείνο που αρνείται αντί να αντιμετωπίζει.
Post a Comment