Χίμαιρα

"the young family", Patricia Piccinini, Venice Biennale, 2003



Τελικά δεν μπορούσε να βολευτεί πουθενά.
Όπως κι αν γυρνούσε το κορμί του του ήταν αδύνατο να βρει τρόπο να το «δέσει» με το στρώμα, να μπορέσει να ησυχάσει για να κοιμηθεί.
Τα ίδια εδώ και μια ολόκληρη εβδομάδα που αυτό το πράγμα είχε αρχίσει να φουσκώνει και να σκληραίνει…

Γύρισε και πάλι στο πλάι, αλλά τώρα πια οι ώμοι του σαν να είχανε φαρδύνει υπερβολικά και το κεφάλι του χρειαζόταν τρία μαξιλάρια για να βρει τρόπο να ακουμπήσει.
Τίποτε.

Προσπάθησε να γυρίσει από την άλλη πλευρά αλλά και πάλι μάταιος κόπος: δεν μπορούσε να γυρίσει πολύ εύκολα, άσε που η ουρά του είχε μακρύνει κι αυτή τελευταία και όλο και μπλεκόταν. Προχτές πάλι την πάτησε στο μπάνιο και ξαφνιάστηκε τόσο που τελικά έχασε την ισορροπία του και έπεσε ανάσκελα.

Τότε ήταν που παρατήρησε και την καμπούρα. Μέρες παιδευόταν αλλά ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι μπορεί να έφταιγε η πλάτη του. Στάθηκε τότε στον καθρέφτη, αυτόν τον τριπλό και την είδε.

Από εχθές όμως, είχε αρχίσει να αποκτά ένα πρασινωπό χρώμα και να διαγράφονται κάτω από το δέρμα του κάτι σα μεγάλες φολίδες, κάτι σαν πλάκες.

Έκανε να ξύσει την πλάτη του αλλά οι οπλές του τραυμάτισαν την πλάτη του. Το δέρμα έπεσε σαν ξερό φύλλο σε εκείνο το σημείο και να, φάνηκε πράγματι μια γυαλιστερή σκληρή πλάκα, σαν κομμάτι από καύκαλο χελώνας.

Είχε συνηθίσει στα απρόοπτα, αλλά αυτό παραπήγαινε. Έστειλε φωνητικό μήνυμα την Δ.Ε.Α-Ζ.Α αλλά κανείς δεν απάντησε.
Ξεφύσηξε από τα φαρδιά ρουθούνια του μουσουδιού του και κοίταξε τριγύρω του για τη συσκευή έκτακτης ανάγκης.
Κάθε Α-Ζ.Α είχε και από μία τέτοια συσκευή, την οποία όφειλε να προσέχει ως κόρη οφθαλμού μεν, αλλά δεν επιτρεπόταν να τη χρησιμοποιήσει για ψύλλου πήδημα δε...
Όλες τους είχαν δορυφορική κάλυψη εκτός από τη δική του: ήταν παλιά και συνδεδεμένη με έναν επίσης παλιό και ξεχασμένο δορυφόρο που μάλλον είχε ξεχαστεί εκεί πάνω.
Εκείνος, όμως, δεν το γνώριζε, ποτέ ως τώρα δεν είχε νιώσει την ανάγκη να τη χρησιμοποιήσει.

Ποτέ ως τώρα δεν είχε νιώσει φόβο...

Πήγε να πατήσει το κόκκινο κουμπί αυτόματης κλήσης αλλά κάτι μέσα του τον απέτρεπε. Αν ήξερε καλύτερα θα γνώριζε ότι το τσιπάκι που είχε εμφυτευμένο δημιουργούσε τεχνητή ταχυπαλμία και κρίσεις ελαφρού πανικού, όποτε στην εμβέλειά του έμπαινε αυτή η συσκευή, για να πείθονται οι Α-Ζ.Α, που πολλές φορές έδειχναν μειωμένη αντιληπτική ικανότητα ή απλώς ανωριμότητα μικρού παιδιού ανθρώπου, να μην παίζουν με τη συχνότητα εκτάκτου ανάγκης.

Αυτό το τσιπάκι το είχαν αναπτύξει από τότε που δημιουργήθηκε αυτός, Α-Ζ.Α 5ης γενιάς, πολύ εξελιγμένος 22 χρόνια πριν, τώρα ένα από τα ελάχιστα απομεινάρια.

Απορούσε συχνά που δεν έβλεπε τους άλλους Α-Ζ.Α, της γενιάς του: οι περισσότεροι είχαν πεθάνει μιας και σε πολλές περιπτώσεις ως τώρα οι επιστήμονες δεν είχαν καταφέρει να... ενεργοποιήσουν στο άτομο το ανθρώπινο βιολογικό κύκλο, οπότε και το Α-Ζ.Α πέθαινε συνήθως στην ηλικία του ζωϊκού μέρους της υπόστασής του.

Ευτυχώς εκείνος δεν ήταν Α-Ζ.Α 1ης γενιάς, εκείνα είχαν κυρίως στοιχεία από κουνέλια και ποντίκια, ακόμη και με τα πιο προηγμένα φάρμακα και σκευάσματα, κανένα δεν είχε καταφέρει να συμπληρώσει περισσότερα από έξι χρόνια ζωής, κι ας είχαν γίνει μεγαλόσωμα. Επιπλέον ήταν στείρα και έτσι οι επιστήμονες δεν έμαθαν ποτέ μήπως κάποια στοιχεία θα άλλαζαν σε απευθείας 2ης γενιάς απογόνους.

Η 2η και 3η τεχνητή γενιά ήταν επίσης στείρες αλλά καθώς στο παιχνίδι έμπαιναν και πιο μεγαλόσωμα ζώα ή άλλα με μεγαλύτερο κύκλο ζωής τα νέα Ανθρωπό-Ζωα Άτομα, κοινώς Α-Ζ.Α, έφταναν αισίως και τα 25 και πλέον έτη ζωής.

Η 4η γενιά ονομάστηκε η γενιά Φ., από τη λέξη φιάσκο, και εξουδετερώθηκε όλα μετά από πολύμηνη αναζήτηση και ανθρωποζωοκυνηγητό: αν και όλα έδειχναν ότι μάλλον θα έσπαγαν το φράγμα των 35 ή και των 40 ετών ζωής, λόγω της υπερδραστήριας σεξουαλικής ζωής τους αυτά τα Α-Ζ.Α. ήταν τα πρώτα και τελευταία γόνιμα άτομα, μιας και είχαν αρχίσει να γεννιούνται ανεξέλεγκτα διαφόρων ειδών και επιμειξιών άτομα, με επικίνδυνα ή και αντικρουόμενα χαρακτηριστικά.

Τότε η επιστημονική κοινότητα είχε δεχθεί ένα ισχυρότατο πλήγμα, καθώς αδυνατούσε πλέον να ελέγξει την παραγωγή των νέων ατόμων: οι εγκυμοσύνες ακολουθούσαν αυτόνομους κύκλους, από λίγες εβδομάδες έως καμιά φορά τα τρία έτη, και τα άτομα που έρχονταν στον κόσμο ήταν άνευ τσιπ εντοπισμού και ρύθμισης με αποτέλεσμα να αποτελούν έναν θανάσιμο κοινωνικό κίνδυνο.

Μέχρι σήμερα λέγεται ότι κάποια Α-Ζ.Α είχαν καταφέρει να καταφύγουν σε απόκρημνα ή απομονωμένα μέρη, αλλά αν επέζησε κάποιο τότε μονάχα από αυτά που δεν είχαν σύστημα εντοπισμού, μιας και όλα τα άλλα φαίνονταν αμέσως μέσω δορυφόρου. [Όσα Α-Ζ.Α είχαν επιχειρήσει να αφαιρέσουν αυτό το τσιπ πέθαναν από ακατάσχετη αιμορραγία, μιας και καθένα από αυτά ήταν εφοδιασμένα με μίνι βιοβόμβα που έσκαγε μέσα στον οργανισμό, σε περίπτωση μη... νόμιμης αφαίρεσης]

Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκαν τα Α-Ζ.Α. 5ης γενιάς, δυνατότερα, ευφέστερα με πολλή μεγαλύτερο κύκλο ζωής, ήλπιζαν -μιας και είχαν πολλά γενετικά στοιχεία από χελώνες και κοράκια- αλλά φυσικά στείρα.
[Τότε είχε θεωρηθεί μια σημαντική ήττα, η μη ικανότητα αναπαραγωγής.
Σήμερα φυσικά, καθένας γελάει με αυτήν την ανόητη άποψη, όλοι γνωρίζουμε πόσο φτηνή και συμφέρουσα είναι η παραγωγή τέτοιων ατόμων, ώστε κανείς δεν θέτει τέτοιο θέμα πλέον...]

Κι όμως, αυτά τα Α-Ζ.Α αποδείχτηκαν Δούρειοι Ίπποι ασθενειών και παθήσεων, μονάχα ένα στα εκατό κατάφερε να ξεπεράσει τα 18 έτη ζωής. Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα του κλάδου: ένας τύφλα από το μεθύσι ερευνητής είχε ρίξει στα περισσότερα δείγματα ωρίμανσης, όπως λέγονταν οι τεχνητές μήτρες, βιολογικό υλικό λιβελούλας με αποτέλεσμα -χωρίς κανείς να γνωρίζει γιατί- να επηρρεαστεί ανεπανόρθωτα ο βιολογικός τους κύκλος.

Εκείνος όμως, ήταν από τους τυχερούς, σε αυτόν δεν έπεσε σταγόνα, μιας και μετά από κάποια ώρα ο μεθυσμένος ερευνητής ήπιε λίγο από το διάλυμμα και αφού έπαθε ένα ισχυρό αλλεργικό σοκ, έπεσε τέζα στον κεντρικό διάδρομο της κεντρικής αίθουσας ωρίμανσης του κτηρίου Υ34Ρ.

Και τώρα όμως αντιμετώπιζε ένα σοβαρότατο πρόβλημα: τώρα στα 22 χρόνια ύπαρξής του, η αλλόκοτη μορφή του άρχισε να αλλάζει κι άλλο και μάλιστα σε καθημερινή βάση. Ρουθουνίζοντας θυμωμένα προσπάθησε να ξαναστείλει φωνητικό μήνυμα στην Δ.Ε.Α-Ζ.Α, την Διεθνή Ένωση Ανθρωπό-Ζωων Ατόμων. Από το μεγαφωνάκι πάνω στην οροφή ακούστηκε μια απότομη μηχανική φωνή:

-"Παρακαλώ, δώστε αριθμό γενιάς και κωδικό πιστότητας."

Γελοίος έλεγχος, σαφώς και γνώριζαν από πού τους καλούσε ποιος, ήταν όμως ένας πρώτος τρόπος για να ανιχνευτούν νοητικές ή ψυχολογικές διαταραχές

-"Α-Ζ.Α 5ης γενιάς, Υ34Ρ τομέας 62,ΙΙ, σειρά Σ."

-"Κωδικός δεκτός. Αναφέρατε το πρόβλημα."

-"Χρειάζομαι επειγόντως τον υπεύθυνο ερευνητή βάσης", όπως ονομαζόταν ο υπεύθυνος της βάρδιας.

-"Βαθμός σοβαρότητας;"

-"Ίσως Α, υπάρχει συνεχής μεταβολή εδώ και περισσότερο από μια εβδομάδα"

-"Μείνετε εκεί και περιμένετε" επέμεινε πάντοτε το ίδιο μηχανικά κι απότομα η ίδια φωνή. "Σε λίγο θα καταφθάσει απόσπασμα επιθεώρησης"

[...]





ΥΓ Σήμερα το πρωί διάβασα ότι εγκρίθηκε στη Βρετανία η έρευνα σε ανθρώπινα-ζωικά έμβρυα. Και ότι δεν θα αναπτύσσονται για περισσότερες από 2 εβδομάδες.
Ακόμη κι έτσι, ένιωσα λίγο σα να βρέθηκα στο νησί του Δρ Μορό...
Δεν ξέρω.
Αυτή η ιστορία γεννήθηκε απλά έτσι σήμερα, μονορούφι.
Δίνω τη σκυτάλη σε όποιο φιλαράκι θέλει να της δώσει ό,τι τέλος θέλει, αν θέλει...

Περιμένω τις δικές σας αντιδράσεις...

Καλή σας νύχτα...


______________________________________________________

α΄εκδοχή από Μάρκο, μέσα στα σχόλια
β΄εκδοχή από Equilibrium στο
μπλογκ του


σας ευχαριστώ για τη συμμετοχή και τις υπέροχες εκδοχές σας...