Sunday, September 2, 2007

Αρχή της Ινδίκτου


Σήμερα είχε έρθει επιτέλους η μέρα, ήταν η μέρα που περίμενε, η μέρα που ήλπιζε, η μέρα που θα καταλάγιαζε ο πόνος του.

Σήμερα δεν ήταν οποιαδήποτε ημέρα και ο Δρακοκύκλωπας γνώριζε καλά ότι έπρεπε να δράσει, να ηρεμήσει την ανταριασμένη ψυχή του, να ξεφυσήξει δυνατά για να βγει και η τελευταία πνοή αγωνίας και θλίψης, αλλά δεν τολμούσε, από κάτω του, κάτω από το θεόρατο κορμί του, η χώρα κάπνιζε ακόμη, υπήρχαν κούτσουρα που φλόγιζαν, πέτρες πυρωμένες, στάχτες που έκρυβαν στην καρδιά τους μικρές φωτίτσες έτοιμες να ξεχυθούν. Κάπου κάπου μάλιστα υπήρχαν εστίες κανονικές, δυνατές κι επικίνδυνες, ακόμη πεινασμένες, που έκαιγαν με σταθερό ρυθμό εκτάσεις γης...

"Με το ρουθούνι στο θυμάρι του βουνού,
με το ποδάρι μου στην άκρη του γιαλού,
απλώνω τις χερούκλες μου δεξιά-ζερβά
και κουκουλώνω πόλεις και χωριά"
.


Όχι, τα υπολείμματα θλίψης και αγωνίας που επέμεναν να σιγοκαίνε στην καρδιά του ετούτην τη σημαδιακή ημέρα έπρεπε να βγουν αθόρυβα, ήσυχα και ταπεινά, αν ξεφυσούσε, αυτός ο μεγάλος σαν βουνό ποιος ξέρει πόσο θα ευνοούσε τς κρυμμένες και αποδυναμωμένες φλόγες που καραδοκούσαν μέσα στη θράκα.

"Η σκιά μου απλώνεται ως πέρα την Ασία,
το αυτί μου πιάνει το ταμ-ταμ στην Αφρική.
Βλέπω δυο-τρία καγκουρό στην Αυστραλία
και σκάω μύτη στην Αμερική".



Έκατσε λοιπόν επάνω στην Κρήτη και άπλωσε τις ποδάρες του, μια στο Αιγαίο και μια στην Αδριατική και πήρε την παλέτα του, γιατί ήταν λέει και καλλιτέχνης: δεν έβαλε πολλά χρώματα, δύο μοναχά, κίτρινο και μπλε. Το κόκκινο, το μαύρο τα είχε χορτάσει όλες τις τελευταίες ημέρες και όλα τα άλλα του φαίνονταν ψεύτικα πια.

Κίτρινο και μπλε, έπιασε έναν ξερό φοίνικα από μια ακτή της Αφρικής και αφού τον μούλιασε λιγάκι στη Μεσόγειο, βάλθηκε να αναμειγνύει τα δύο χρώματα. Και άρχισε να αλοίφει την πληγωμένη γη με το πράσινό του βάλσαμο: πράσινο χλωρό και έντονο σαν του χορταριού, φευγαλέα να ασημίζει σαν της ελιάς, έντονου και αιχμηρού σαν τις βελόνες των πεύκων, δροσερό και πλούσιο σαν των πλατανιών, ελαφρώς γαλαζωπού σαν των κωνοφόρων στα όρη, αυστηρού και λιτού σαν των ευθυτενών κυπαρισσιών, κιτρινωπό σαν των καλαμιών, σκούρο και αγκαθωτό σαν αυτό του λόγγου, ευχάριστου και σκιερού σαν της καστανιάς...

Ζωγράφιζε ο Δρακοκύκλωπας, κάθε πινελιά και μια συστάδα, κάθε γραμμή και ένα δασάκι, κάθε συννεφάκι πράσινο δάσος πυκνό, σωστός δρυμός.

Κι άρχιζε να δροσίζει ο κόσμος, να χαμογελούν οι άνθρωποι, να επιστρέφουν τα πουλιά, να ξεμυτίζουν οι χελώνες, να ξαναγεννιούνται τα αγρίμια, να αυγατεύουν τα έντομα, να μαζεύονται σύννεφα, να τρέχει βροχή που έκανε τα χρώματα του καινούργιου κόσμου να λάμπουν...

Και η καμμένη χώρα ανάσανε και πάλι και γέμισε φιλιά των Δρακοκύκλωπα που ντροπαλός και αμάθητος στις γλύκες, άρχισε να γαργαλιέται, να γαργαλιέται φριχτά και να γελάει

"ΧΑ,ΧΑ,ΧΑ"

γέλια τρανταχτά βροντούσαν στον ουρανό κι ο κόσμος γελούσε, η φύση γελούσε, ο ουρανός γελούσε, η χώρα γελούσε και τον φιλούσε ακόμη πιο πολύ, ακόμη πιο πολύ, μέχρι που το γέλιο της μαρμάρωσε, τα μάτια της ορθάνοιχτα γέμισαν φρίκη, άπλωσε τα χέρια της να εμποδίσει το κακό, άνοιξε την αγκαλιά της να κρύψει μέσα της το νεογέννητο μωρό της, μα ήταν πια πολύ αργά, πολύ πολύ αργά...

----------------------------------------------------------------------------------

Σήμερα ήταν να έρθει επιτέλους η μέρα, ήταν να φτάσει επιτέλους η μέρα που περίμενε, η μέρα που ήλπιζε, η μέρα που θα καταλάγιαζε ο πόνος του.

Σήμερα δεν θα ήταν οποιαδήποτε ημέρα και ο Δρακοκύκλωπας γνώριζε καλά ότι έπρεπε να δράσει, να ηρεμήσει την ανταριασμένη ψυχή του.

Ήξερε, αν και μέσα του ακόμη σιγόκαιγε η αγωνία και η θλίψη, ότι δεν έπρεπε να ξεφυσήξει δυνατά για να ξεσκάσει και να διώξει αυτό το πλάκωμα που ένιωθε, δεν θα έπρεπε να το τολμήσει: από κάτω του, κάτω από το θεόρατο κορμί του, η χώρα κάπνιζε ακόμη, υπήρχαν κούτσουρα που φλόγιζαν, πέτρες πυρωμένες, στάχτες που έκρυβαν στην καρδιά τους μικρές φωτίτσες έτοιμες να ξεχυθούν. Κάπου κάπου μάλιστα υπήρχαν εστίες κανονικές, δυνατές κι επικίνδυνες, ακόμη πεινασμένες, που έκαιγαν με σταθερό ρυθμό εκτάσεις γης...

Όμως, Δρακοκύκλωπας ήταν

"τρανός, τραυλός, ζαβός, χαζός, μιχτός, μισός, γλαρός, ξερός"

ντροπαλός κι αμάθητος ο καϋμένος στις γλύκες κι έτσι όπως γαργαλιότανε κι έτσι όπως χασκογελούσε η φωτιά στα σπλάχνα του ξεχύθηκε στον νεογέννητο δροσερό κόσμο, στην χαρούμενη ξανανιωμένη χώρα και δεν άφησε ούτε ένα δέντρο ζωντανό, ούτε ένα τόσο δα μικρό χορταράκι...

------------------------------------------------------------------------------

ΥΓ Αρχή της Ινδίκτου σήμερα, μια διαφορετική Πρωτοχρονιά. Μακάρι να μπορούσα να ευχηθώ κάτι αισιόδοξο. Μακάρι να μπορούσα να βρω έναν τρόπο να ξαναζωγραφίζαμε το πράσινο που χάθηκε. Μακάρι να πίστευα ότι ακόμη κι αν ο Δρακοκύκλωπας τα κατάφερνε, δεν θα τα ξανακαίγαμε όλα, με την απίστευτη αυτοκαταστροφική μας μανία...

ΥΓ Ο Δρακοκύκλωπας και οι στίχοι είναι φυσικά από την καταπληκτική ΟΔΥΣΣΕΒΑΧ... Ελπίζω, Ξένια, να μη σε πειράζει που τον δανείστηκα... Ευχαριστώ...

ΥΓ2 Εντάξει, έχετε δίκιο, είναι ήδη 2 Σεπτέμβρη, άργησα να ανεβάσω το ποστ μου και με βρήκε η επόμενη ημέρα...

17 comments:

guerrero7,62 said...

Αυτη η ιδεα της πρωτοχρονιας στη αλλαγη εποχης μου ειχε περασει πιο παλια απο το νου.Θεωρω πολυ πιο λογικο να τελειωνει μια χρονια με την τελευταια μερα του καλοκαιριου και να ξεκινα μια νεα την πρωτη μερα του φθινοπωρου παρα μες το καταχειμωνο...

Stardustia said...

Και για μένα, guerrero, αυτή η μέρα είναι πολύ ιδιαίτερη...

μάλλον είτε δεν έχω ξεφύγει ακόμη από το μαθητικό μου σύνδρομο, αν και λόγω ιδιότητας, συχνά ο Σεπτέμβρης ΕΙΝΑΙ για μένα ένα νέο ξεκίνημα, είτε επειδή μετά τις διακοπές συνήθως αισθάνομαι... ξαναγεννημένη νιώθω σαν πράγματι να αρχίζει κάτι νέο...

μόνο που φέτος δεν ξέρω τι να ελπίσω...

guerrero7,62 said...

Καθηγιτριοδασκαλα εισαι;

Stardustia said...

Καμιά φορά έχω και μαθητές, αλλά η κύρια εργασία μου έχει να κάνει έμμεσα ΚΑΙ με εκπαίδευση...
αλλά όχι, δεν είμαι καθηγητριοδασκάλα...

gay super hero said...

:-0

Τί όμορφο που ήταν (και) αυτό.

Θες να γίνεις η μάμά μου;-)

guerrero7,62 said...

Υπερηρωα θα σε κραξω σε οοοοολα τα gay blogs οτι την πεφτεις με φτηνα υπονοουμενα σε μουντζα...
Μπας και εισαι μουφα gay;
Σε κοβω στη μυκονο εξω απο το pierros να εχεις ολο το gay lifestyle & icon και ψιθυρηστα να ανταλλασεις σχολια με κανενα κολλητο σου για το string της κοκκινομαλας που μολις περασε τυπου "πω πω ειδες κ....αρα;θανατος!"

:ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ

Desposini Savio said...

αποκλείεται να τη πειράξει τη Ξένια..
καλώς σε βρήκα zoe

mata_ntomata said...

νομίζω πως το σύνδρομο του σχολικού-ακαδημαϊκού έτους θα μας κυνηγάει πάντα!! και εγώ ρε φιλενάδα έτσι το βλέπω κάθε σεπτέμβρη (που είναι και ο αγαπημένος μου μήνας by the way) καλή χρονιά σε όλους μας λοιπόν,ότι και να σημαίνει αυτό!

guerrero7,62 said...

Οπως επισης η μουσικη της 'Αθλητικης Κυριακης'!!!!
Ακομα και σημερα,οποτε την ακουω η φραση 'αυριο σχολειο' ερχεται αυτοματα στο νου μου!
Κ'ας εχει 18 χρονια που τελειωσα....

Stardustia said...

Υπερήρωα, :-PPP

Guerrero, πάντα ετοιμοπόλεμος βλέπω
;-)
By the way, αυτή η μουσική της Αθλητικής Κυριακής πολύ ορόσημο βρε παιδί μου.
Αλλά μάλλον φυσικό, αφού είμαστε σχεδόν συνομήλικοι...

Δεσποσύνη χαίρομαι που σε βλέπω στα μέρη μου... εκτιμώ πολύ την Ξένια, όντως δεν θα ήθελα να της "σκοτώσω" τον Δρακοκύκλωπα

Φιλενάδα, σε περίμενα πώς και πως...
;-)
πράγματι Σεπτέμβρη όλο αποφάσεις και σχέδια είμαι... και άσε τους χαζοκεντροευρωπαίους να λένε για μελαγχολίες κλπ...

gay super hero said...

Δεν της την πέφτω. Θέλω να γίνει η μαμά μου ;-Ρ

Stardustia said...

Κοίτα, τι να έχω τρία, τι να έχω τέσσερα...

αρκεί να είσαι... φρόνιμο παιδάκι
;-)

guerrero7,62 said...

Επισης μετα τη αθλητικη κυριακη ακολουθουσε η εκπομπη 'Συγχρονη Ευα',αν θυμαμε καλα ειχε ως μουσικο σημα κατι που θυμιζε soundtrack γερμανικης τσοντας των ΄70s!!!

Stardustia said...

Xe,xe μόνο που εγώ δεν την έβλεπα... και την Αθλητική Κυριακή τη θυμάμαι γιατί αντηχούσε σχεδόν από κάθε διαμέρισμα!!!

Τη μουσική της Εύας πάντως τη θυμάμαι αμυδρά, ένα κρυονερουλιάρικο πράγμα ήταν...

markos-the-gnostic said...

κι εγώ είμαι απαισιόδοξος αλλά τι άλλ μας μένει από τον ηρωικό πεσσιμισμό;

Stardustia said...

Mάρκο μου, έχεις δίκιο και έτσι είναι... αλλά αυτή η εικόνα της απέραντης καταστροφής ελπίζω να με στοιχειώνει ακόμη για καιρό.

Για να μην ξεχάσω και να μην ξεχνάω και για να μην ξεχαστώ...

Anonymous said...
This comment has been removed by a blog administrator.