Το παραδέχομαι, μάλλον με έχει πιάσει τεμπελιά εν μέσω της τρέλλας των ημερών ή είναι απλώς αντίδραση, αλλά μιας και ακόμη δεν λέω να ανεβάσω Ανεμώνη ή Μ+Ζ+Ι ανοίγω το σεντούκι μου και αυτήν τη φορά...
ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΡΧΗ…
Εάν μπορούσα θα στο φώναζα.
Εάν μπορούσα θα το έγραφα στο πιο ψηλό βουνό και θα το τσούλαγα στο γκρεμό, γιανά γίνει χιονοστοιβάδα και να’ ρθεί και να σε ταρακουνήσει, να σε ξυπνήσει, να σε κάνει να με δεις και να με ακούσεις.
Εάν μπορούσα θα το έκανα νόμο το να με αγαπάς και να με φροντίζεις, να με φιλάς και να με τονώνεις και να είσαι δίπλα μου.
Εάν μπορούσα ίσως να ερχόμουν και να σού ‘σκαγα ένα φιλί, γλυκά και πεταχτά, για να σε δω να μένεις κοκκαλωμένος στη μέση του δρόμου.
Όμως δεν μπορώ.
Δεν μπορώ να το φωνάξω, δεν μπορώ να το κάνω χιονοστοιβάδα, ούτε νόμο, ούτε φιλί…
Μπορώ μονάχα να σε βλέπω να έρχεσαι και να φεύγεις, να γυρνάς για να επιστρέψεις αλλού και να κρύβομαι από το απορημένο σου βλέμμα, σκύβοντας το αναψοκοκκινισμένο κεφάλι μου μέσα στο βιβλίο που κρατάω και να σε διώχνω κοιτώντας σε ξαφνικά με μιαν θυμωμένη απάθεια, μια θλιβερή μάσκα, ανεξίτηλο σημάδι κάποιας παλιάς και άχαρης κωμωδίας.
Το μόνο που μπορώ, είναι να σε βλέπω να φεύγεις τελικά ολοένα και πιο μακρυά, μέχρι που χάνεσαι, μαύρη κουκκίδα σε λευκό χαρτί, που σβήνεται από το καυτό, μοναχικό μου δάκρυ…
ΣΚΕΨΗ ΠΡΩΤΗ
Σήμερα θα ήθελα να ήμουν σε ένα νησί. Σε ένα νησί που θα ήταν πολύ πολύ μακρυά από εδώ. Σε ένα νησί έρημο, χωρίς κόσμο ή όνομα.
Θα ήμουν μόνη. Το νησί θα το αγκάλιαζε ένας καθαρός, γαλανός ουρανός και μια βαθιά, μυστηριώδης θάλασσα.
Τώρα που το σκέφτομαι θα ήθελα να έχει πολλά και μεγάλα, ναι θα έλεγα τεράστια ζώα και φυτά. Εγώ όμως, θα ήθελα να ήμουν πολύ μικρή: σαν πεταλούδα. Ίσως όχι απαραίτητα τόσο όμορφη, όσο συνηθίζουν να είναι οι πεταλούδες. Θα ήθελα, όμως, να μπορούσα να μην έχω πια ούτε σκέψεις, ούτε αναμνήσεις, ούτε συναισθήματα: ανέκαθεν ήταν ένα περιττό βάρος στην καρδιά μου, σαν θλιβερή τιμωρία.
Σήμερα θα ήθελα να ήμουν σε ένα νησί πολύ πολύ μακρυά από εδώ και εγώ θα ήθελα να ήμουν μια μικρούλα πεταλούδα. Μια μικρή περίεργη πεταλούδα που θα κοιτούσε αγνάντευε ασταμάτητα τη θάλασσα και τα καράβια της. Κρυμμένη στην αγκαλιά του νησιού
Αχ, πόσο θα ‘θελα να 'μουν σήμερα σε ένα μακρινό νησί και να είμαι μικρή, μικρούτσικη πεταλούδα, μια ευτυχισμένη πεταλούδα που θα χάριζε σε εκείνα τα καράβια όλα της τα όνειρα που είναι σε θέση μια πεταλούδα να δει στη σύντομη κι ασήμαντη ζωή της.
προς επόμενες σκέψεις
11 comments:
"μια ευτυχισμένη πεταλούδα που θα χάριζε σε εκείνα τα καράβια όλα της τα όνειρα που είναι σε θέση μια πεταλούδα να δει στη σύντομη κι ασήμαντη ζωή της…"
Σύντομη μπορεί, ασήμαντη, ποτέ:)
Υπέροχο το κείμενο σου και τυχαίνει να με βρίσκει σε αντίστοιχες συναισθηματικές αποχρώσεις.
Καλησπέρα καλέ μου helorus, αυτές οι σκέψεις είναι παλιές, αλλά πάντοτε με συγκινούν, ελπίζω σύντομα να γίνουν εντονότερες και δυναότερες οι συναισθηματικές σου αποχρώσεις. Μην ξεχνά ότι η πεταλούδα μονάρχης, της οποίας την εικόνα διάλεξα, πετά χιλιάδες χιλιόμετρα, πάνω από θάλασσε ςκαι βουνά, και ας φαίνεται εύθραυστη...
Καλησπέρα!
Η δύναμή μας είναι ακριβώς αυτό: το πιο ευαισθητο μας σημείο. Η απλοτητα να κρυβεται μες στην ευαισθησία, όπως η πεταλούδα πάνω σε έναν κορμό δένδρου. Και ύστερα να πετάει μακριά, επειδή μπορεί, και να ταξιδεύει, όπως μας ταξίδεψες αποψε, στο μακρινό νησί του καθενός, πες το Ιθάκη αν θες, με την ιστορία που ανέσυρες απο το σεντούκι σου. Μιας και τα δικά μου θα κλείσουν όπου να'ναι :(
Καλημέρα, καλή εβδομάδα και καλό μήνα!
Όσον αφορά στο προηγούμενο ποστ σου, πληροφορίες για την ταινία εδώ http://www.gfc.gr/gr/movies/film.asp?id=4564
Για το σημερινό... εύχομαι να είσαι ανάλαφρη σαν μία πεταλούδα, πολύχρωμη, αλλά όχι με σύντομη και ασήμαντη ζωή.. γιατί η δική σου ζωή και η ζωή όσων αγαπάς μόνο σύντομη και ασήμαντη δεν (μπορεί να/θα) είναι!
Φιλί :)
σου ευχομαι τα χρωματα της πεταλουδας,τα μυστικα ψιθυρισματα της,το λικνυσμα της αλλα ποτε τον χρονο που της διαθετει η φυση..ειναι θλιβερο αυτο το τοσο λιγο..
Equilibrium, ένα τόσο ωραίο σχόλιο με τόσο άσχημη κατάληξη...
γιατί θα κλείσουν τα σεντούκια σου;
Θα έρθω από εκεί να δω...
:-(( φλκ
Καλέ μου έρωτα, να είσαι καλά: με τόσες ευχές, ποιος στη χάρη μου [αν και μεταξύ μας όταν συμπίπτουν και εμένα μαρέσει να τις λέω και τις τρεις...] σε ευχαριστώ για το λινκ, θα πάω να το... "εξετάσω"!!
Καλές μου φεγγαραγκαλιές, έμαθα να μην φοβάμαι το σύντομο: αφού σε μια στιγμή μπορούμε να δείξουμε ή να αρνηθούμε τα πάντα, να αγ΄γιξουμε τον ουρανό ή να γκρεμοτσακιστούμε, ακόημ και το ελάχιστο, όταν ειδικά είναι όμορφο, είναι πολύτιμο...
Νομίζω οτι αν και μικρή και εύθραυστη η πεταλούδα κρύβει όλο το μυστικό της φύσης σ'ενα μόνο πετάρισμα των φτερών της.Από άχρωμο κουκούλι, βάζει τα καλά της και μεταμορφώνεται σε νεράιδα των χρωμάτων.Συμπυκνώμενα τα ζει όλα για να προλάβει.
Επέστρεψα από τα ορεινά !!
καλό μήνα σου εύχομαι! Φιλιά πολλά!
Διαβάζοντας τις σκέψεις σου συνειδητοποίησα πόσο σπάνια βλέπουμε πεταλούδες σήμερα!!! Εκείνες τις πολύχρωμες, τις παιχνιδιάρες, που εκτιμούν τη ζωή όσο κανείς άλλος, που απλά τις κοιτάς, παρακολουθείς το πεταγμά τους και ηρεμεί η ψυχή σου… Ποσό μου λείπουν οι πεταλούδες!! Και να σου λοιπόν, μέσα στο δικτυακό χαμό πέφτω πάνω σε μια από κείνες τις πολύχρωμες , γεμάτες ζωντάνια πεταλουδίτσες που συνήθως συναντώ στα ονειρά μου… Το είδος της πεταλουδίτσας είναι μοναδικό και λέγετε Ζoe… Καλημέρα!!! Πολλά φιλία στην πεταλουδιτσοοικογένεια!!
πόσο δε θα ήθελα ποτέ να είμαι μια πεταλούδα!!! η ιδέα του να παρασύρομαι, να τριγυρνώ, να πετάω με τρομάζει. αγαπώ τη βαρύτητα και το δέσιμο μου στη γή. αντλώ δύναμη από κει... το χεις σκεφτεί ποτέ έτσι;
φιλί
θαλασσινή καλησπέρα! Θα περάσω από τη γειτονιά σου να μάθω περισσότερα για την ... ορεινή έκπληξη ;-)
Δεν ξέρω αν μπορεί κανείς να χρεώσει τόσα σε μια πεταλούδα... δεν ξέρω... τα κείμενα αυτά έχουν γραφτεί κάπου δεκατρία-δώδεκα χρόνια πριν...
τότε αυτό που με είχε εμπνεύσει μάλλον ήταν το φευγαλέο και το εύθραυστο αυτών των εντόμων...
Καλή μου ameno, εμείς εδώ στα μέρη μας, βλέπουμε μεν πεταλούδες, το δάσος και το βουνό είναι σχεδόν δίπλα, αλλά μονάχα κάτι άσπρες...
φιλιά
Καλησπέρα charlie alexandra, κατά περιόδους αισθάνομαι δεμένη με διάφορα στοιχεία. Φαίνεται ότι όταν έγραφα τις σκέψεις πριν από πολλά χρόνια, περούσα την αέρινη φάση μου. Τώρα περνάω μια πιο θαλασσινή. Σε κάποια πάντως πράγματα είμαι και πάλι παραδόξως γήινη: έχεις δίκιο, η βαρύτητα, αυτός ο ομφάλιος λώρος με τη γη μας είναι συχνά ευλογία... φιλιά και από εμένα...
"Θα ήθελα, όμως, να μπορούσα να μην έχω πια ούτε σκέψεις, ούτε αναμνήσεις, ούτε συναισθήματα: ανέκαθεν ήταν ένα περιττό βάρος στην καρδιά μου, σαν θλιβερή τιμωρία."
πόσο ανάγκη τόχουμε μερικές φορές...
Post a Comment