Μάζευε ανθρώπους, όπως άλλοι γραμματόσημα, νομίσματα, πέτρες, κοχύλια…
Μάζευε «καρδιές», τις έβρισκε παντού… κάτω από χορταριασμένα βλέμματα, πίσω από παγωμένα χαμόγελα, συνοφρυωμένα φιδίσια φρύδια, ανοιχτά σαν αγκαλιές χαμόγελα, μύτες πεταχτές σαν πύργους, μάγουλα ροδοκόκκινα ή χλωμά σαν το φεγγάρι, κάτω από ψέμματα, δίπλα από κολλημένα στο πάνω χειλάκι ψιχουλάκια, μέσα σε γάργαρα γέλια και σε δάκρυα αρμυρά...
Και κάθε φορά απορούσε, εκπλήσσονταν ευχάριστα, κοίτα πόση ομορφιά, Θεέ μου, αναλογιζόταν, κοίτα πόση διαφορετική ομορφιά, αληθινή και γήινη, σαν τα βότσαλα στην ακροθαλασσιά, ούτε μία ολόιδια με την άλλη, ούτε μία τελικά καλύτερη από την άλλη, όλες πραγματικές, όλες ουσιαστικές, ακόμη κι όταν οι ίδιες το αγνοούσαν…
[Ευχαριστώ τον helorus που με το post του με έκανε, πριν κλείσω επιτέλους την ημέρα μου, να γράψω αυτές τις γραμμές.]
15 comments:
Πόσο ωραία το γράφεις. Και σκέφτομαι, τι κρίμα, να υπάρχει τόσο ομορφιά μέσα και γύρω μας και να μην τολμάμε να την αγγίξουμε, να μην τολμάμε να την δείξουμε.
Καλή σου μέρα Ζωή :)
Αφού το ερέθισμα ήταν όμορφο, πώς να μην είναι –ενδεχομένως- και το αποτέλεσμα…
Καλή σου μέρα και σένα, helorus!
συλλέκτης καρδιών... κάτι τέτοιο μου μοιάζει να ήταν ο Ιησούς, αν υπήρξε ποτέ...
Κάτι τέτοιο εύχομαι να είμαστε όλοι μας… κάτι τέτοιο ίσως είμαστε και εμείς εδώ: δεν βλέπουμε ο ένας τον άλλον, αλλά τον κοιτάμε μέσα από τις σκέψεις και τις λέξεις του, τις εικόνες και τους κόσμους που πλάθει, μικρά μικρά μικρά παραθυράκια, που ίσως τελικά να μας αφήνουν να δούμε λίγο από το περίγραμμα της καθεμιάς καρδιάς…
... Τα πιο απλά είναι πάντα και τα πιο δύσκολα...
... Όλοι μας έχουμε τη δύναμη να "συλλέξουμε" καρδιές, συναισθήματα, και αυτό για τι ειναι πολυ εύκολο, αρκεί ένα αληθινό χαμόγελο...
...Αλήθεια μάθαμε να χαμογελάμε αληθινά;;;...
ακριβώς επειδή τα πιο απλά πράγματα είναι τα πιο δύσκολα ελάχιστους θα δεις στον δρόμο να χαμογελάνε, πόσο μάλλον να χαμογελάνε αληθινά.
Καλώς ήρθες και εσύ ameno από τα δικά μου λημέρια…
Λοιπον...
αυτο ειναι ενα καταπληκτικο ποστ.
Μπραβο zoe.
ζερο.
αχ αυτές οι συλλογές. οι υλικές, οι συναισθηματικές, οι νοερές... όλοι μαζεύουμε από κάτι --και από την άλλη όλο και κάποιος μας "μαζεύει"... αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι στην ώρα της ανταλλαγής (όταν και άν έρθει!)
Τι ωραία συλλογή...
Εμείς τα κάνουμε ίδια όλα ενώ είναι τόσο διαφορετικά!
Μεγάλο πράγμα να μπορείς να βλέπεις -να συναισθάνεσαι τις διαφορές- και να τις δέχεσαι κιόλας...
zero, σε ευχαριστώ πολύ… έχω γίνει πιο κόκκινη από τη φίλη μου την mata-ntomata… αυτό που πράγματι μου άρεσε και σε μένα ήταν ο αυθόρμητος τρόπος που βγήκε, σαν χαμόγελο…
mata μου, πράγματι, η ανταλλαγή, σπουδαία στιγμή, για όλους έρχεται, αρκεί να καταδεχθεί κανείς να σκύψει πάνω από την συλλογή του άλλου, να παραδεχθεί ότι τον ελκύει τα κομμάτια της… Όμως το μαγικό σε αυτές της συλλογές είναι ότι με τις «ανταλλαγές» δεν χάνουμε κανένα δικό μας κομμάτι, αλλά μεγαλώνουμε ο καθένας μας τη δική του, εμπλουτίζοντάς την με καινούργιες αντανακλάσεις άλλων άγνωστων μέχρι τότε καρδιών….
sunshine, είμαι σίγουρη ότι και η δική σου συλλογή δεν πάει πίσω. Όλοι μας έχουμε από μία, με κομμάτια μοναδικά, απλώς ίσως καμιά φορά να την παραμελούμε, ή να μην την έχουμε ακόμη ανακαλύψει…
lust-time, έτσι ακριβώς… ξέρεις έχουμε φτάσει καμιά φορά να θεωρούμε τετριμμένα τα πιο αληθινά, όμως όσο κι αν πιέζω το μυαλό μου, δεν θυμάμαι να «μάζεψα» έστω και δύο όμοια τέτοια «βοτσαλάκια»… Και πολύ θλίβομαι για όσα έχουν πια φύγει από τη ζωή μου, με τρόπους πολλούς και ποικίλους και δεν μπόρεσα ποτέ να τους δείξω τι πραγματικά σήμαινε για μένα το ότι τα είχα κάποτε συναντήσει…
3 parties a day, έτσι δεν είναι; Η συναίσθηση με την αποδοχή, η γνώση της διαφορετικότητας και η αγάπη προς αυτήν… σίγουρα καθένας στη συλλογή του έχει και τα αγαπημένα του κομμάτια, όμως και μόνο το γεγονός ότι τα συμπεριλαμβάνει όλα σε ένα σύνολο πρέπει να σημαίνει ότι αισθάνεται τουλάχιστον μια έλξη για όλα του τα αποκτήματα, μια έλξη προς τη ζωή, προς τον κόσμο, προς τις στιγμές που αποτελούν την ημέρα μας…
[Κι όμως, θα το παραδεχθώ, ακόμη δυσκολεύομαι να συμπεριλάβω και τον μουτζούφλη Χ τυπά ή τύπισσα στο Ξ μέρος, που είναι πάντα αγενής και δεν χαμογελάει… που δεν θέλει ποτέ να με κοιτάξει στα μάτια ή που με σπρώχνει μια ζωή για να περάσει πρώτος, που με κοροϊδεύει όταν τον έχω ανάγκη, που δεν έχει πει μια φορά μια καλή κουβέντα.
Θλίβομαι, γιατί βλέπω ότι ακόμη έχω δρόμο πολύ από το να μπορώ να βρω παντού την ομορφιά… τελικά, ναι είναι μεγάλο πράγμα… ακόμη κι εκεί ίσως θα έπρεπε να μπορώ να δεχθώ τις διαφορές μας…]
Καταλαβαίνω... Αν κάποιος έχει γκιλοτίνα εν λειτουργία... θα χαρώ πολύ να του στείλω λίγο κόσμο! :)
μόλις γύρισα από τον καύσωνα, μέσα σε ένα πήχτρα λεωφορείο… ευχαρίστως θα έψαχνα μαζί σου αυτήν την γκιλοτίνα…
γεια σου βρε 3 parties a day με το ωραίο σου χιούμορ! :-))
Post a Comment