Sunday, January 18, 2009

Επέλαση


by kevindooley

Χαρά θεού. Έτσι τη χαρακτήριζαν οι ανύποπτοι. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, έτσι την είχαν χαρακτηρίσει όλοι, ή σχεδόν όλοι. Οι υποψιασμένοι, ή όσοι δήλωναν κατόπιν τέτοιοι, θα υποστήριζαν μετά ότι το φως εκείνη την ημέρα έμοιαζε εύθραυστο, αδύναμο, φοβισμένο.
Χαρά θεού με φως αδύναμο, ποιος γνωρίζει στα αλήθεια πώς ήταν τα πράγματα εκείνη την ημέρα;
Αν με ρωτούσαν εμένα, αλλά αυτό είναι αδύνατον, μιας και έτσι κοκκαλωμένος που βρίσκομαι στο κέντρο της πλατείας, με το κεφάλι μονίμως κατειλημμένο από ένα ενοχλητικό περιστέρι και το απλωμένο μου χέρι λειψό, ήδη από τότε μου έλειπαν τρία δάχτυλα, θα τους έλεγα ότι κανείς, μα κανείς στην πόλη δεν είχε νιώσει τον κίνδυνο, δεν είδα έναν να αισθάνεται την επερχόμενη επέλαση.
Οι μπλοκαρισμένοι δρόμοι ασφυκτικά γεμάτοι από οχήματα, τα ατελείωτα μαρσαρίσματα και κορνάρίσματα, ο ήχος των κομπρεσέρ σε κάτι έργα για την αποκατάσταση ενός ελαττωματικού αγωγού κάλυπταν το απόκοσμο βουητό των στιφών που είχαν αρχίσει να καλπάζουν προς τις παρυφές της πόλης.
Ασυγκράτητα, ξέφρενα, άνεμος βουερός.
Κάποια στιγμή, όταν πια όλοι τριγύρω είχαν παραλύσει στο αδιαπέραστο χάος, το περιστέρι με κουτσούλησε και πάλι και πέταξε ανήσυχο στα κλαδιά της ψηλής λεύκας. Με πολύ κόπο γύρισα το μαρμαρένιο μου κεφάλι και είδα τα δέντρα: με τα γυμνά τους χέρια σε στάση παράδοσης, ταλαντεύονταν υποδεχόμενα με άφωνους αλαλαγμούς τους εισβολείς.
Εκείνα, ναι, γνώριζαν.
Το περιστέρι που λικνιζόταν τώρα επάνω στα κλαδιά είχε και εκείνο νιώσει.
Τότε κατάλαβα και εγώ.
Και το φως...
Ναι, το εύθραυστο και αδύναμο φως, όπως το χαρακτήρισαν αργότερα κάποιοι, μειωνόταν.
Άλλοτε πάλι δυνάμωνε η έντασή του, μα τώρα πια κάθε ευαίσθητο αυτί θα μπορούσε, έπρεπε πια να μπορεί να ακούσει τις ανάκατες ορδές που πλησίαζαν ολοένα και πιο απειλητικά.
Στον πρώτο κεραυνό η αλαφιασμένη πόλη ύψωσε με δέος τα μάτια της: η νεφελώδης εμπροσθοφυλακή του εχθρού προήλαυνε πλέον από πάνω της, χοντρές ψιχάλες άρχισαν να δέρνουν αλύπητα τα στήθη της.
Η πόλη περικυκλωμένη ήταν επιτέλους στο έλεος του εχθρού.

Η καταιγίδα είχε μόλις ξεσπάσει.

6 comments:

Ανέστης Μ. said...

η καταιγίδα μειώνει το φως αλλά οξύνει τις αισθήσεις.. και μέσα στην πολιορκία παρατηρείς ξεχωριστά τις ψιχάλες και αφήνεσαι μαζί με τα φύλλα του παραδομένου δέντρου στις ασύρματες παραλλαγές της καταιγίδας..
καλή σου μέρα.

lust-time said...

κι είναι τα δέντρα γυμνά σαν προσευχές...

Anonymous said...

πάρα πολύ όμορφο και αυτό...

Καπετάνισσα said...

Εξαιρετικό.
Κι απρόσμενα ανατρεπτικό.
Σαν καταιγίδα.

Λυτρώνει ο ερχομός της, συχνά.
Το σίγουρο;
Καθαρίζει τον ορίζοντα.

blemobill said...

και οι ομπρελες;

Anonymous said...

Μας ξέχασες...