M + Z [1], 1ο απόσπασμα
Βγαίνοντας από το νερό, έσταζε ολόκληρος. Μόλις εκείνη τη στιγμή κατάλαβε ότι είχε βουτήξει με τα ρούχα. Κοίταξε τριγύρω κι ανακάλυψε τα πέδιλά του που είχαν απομείνει εκεί στην άμμο. Έσκυψε και τα πήρε.
Περπατούσε με τα ρούχα μισοστεγνωμένα κατά μήκος της παραλίας και σιγοψιθύριζε: «Κάθε κόκκος άμμου…» Σε κάθε το βήμα μουρμούριζε το ίδιο και το ίδιο. Καθώς οι πατούσες του μισοβυθίζονταν μέσα στους αμέτρητους κόκκους άμμου της παραλίας, άρχισε να αισθάνεται περίεργα: ψηλότερος, δυνατότερος…
Και τότε κατάλαβε, ότι αυτό που είχε αισθανθεί ως αυτοπεποίθηση και σιγουριά, αυτό που είχε θεωρήσει δύναμη και εξουσία δεν ήταν παρά μια υποταγή, μια προδιαγεγραμμένη πορεία: τόση ώρα ακολουθούσε ένα φωτεινό μονοπάτι από κάτι στρογγυλωπά, αστραφτερά ζωντανά βότσαλα που τον οδηγούσαν…
Το «μονοπάτι» είχε αφήσει πλέον τη θάλασσα, στο μεταξύ τα ρούχα του είχαν στεγνώσει και στα πόδια του φορούσε και πάλι τα πέδιλά του, και τον παρέσερνε στο δάσος με τα δαιδαλώδη τούνελ που είχε σκάψει ή που νόμιζε ότι είχε σκάψει… Κάτι περίεργο συνέβαινε στο μυαλό του. Ξαφνικά όλα γίνονταν ρευστά και δεν γνώριζε πια τι είχε συμβεί και τι όχι.
Ανατρίχιασε. Το γνώριζε αυτό το απόμερο κομμάτι, εδώ που το δάσος τελείωνε και άρχιζε ένας αραιός ελαιώνας. Να και η ξερολιθιά, η στροφή του δρόμου και εκεί ξεχώριζε η σκεπή του σπιτιού της Ζωής.
Η ζέστη κρατούσε ακόμη, αν και είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Μόλις όμως έσπρωξε την αυλόπορτα και βρέθηκε στον κήπο, ένα δροσερό χάδι ανέμου τού ανακάτεψε τα μακρυά του μαλλιά.
Η Ζωή στεκόταν στο βάθος δεξιά, ακίνητη, με φόρεμα στο χρώμα της ξερής γης. Έφτανε έως το έδαφος και φαινόταν λες και η Ζωή και η γη ήταν πλέον ένα. Από τις πτυχές του φύτρωναν χορταράκια και τόπους τόπους μυρμήγκια αναζητούσαν επάνω του σποράκια. Τα μακρυά μαύρα μαλλιά της ήταν πλεγμένα σαν φωλιά με τις μυτερές του άκρες να σαλεύουν, κλαδάκια στον άνεμο.
«Ήρθες!» του είπε και τα μάτια της έγιναν ευθύς από μαύρα πρασινόχρυσα και αστραφτερά σαν το περιδέραιο που φορούσε: φτιαγμένο από κάτι στρογγυλωπά, αστραφτερά ζωντανά βότσαλα, κάτι του θύμιζε, το περιδέραιο αυτό, αλλά αδυνατούσε να βολέψει τις σκέψεις του, ήταν σκόρπιες και σπασμένες, χωρίς ειρμό.
Τότε εκείνη σήκωσε τις παλάμες της στο ύψος του προσώπου της και τις χτύπησε κοφτά δυο φορές: αμέσως το περιδέραιο ζωντάνεψε και χρυσοπράσινοι κάνθαροι άρχισαν να πετούν, φτιάχνοντας ένα φωτοστέφανο γύρω από το κεφάλι της.
[3ο απόσπασμα - από Μάρκο]
[4ο απόσπασμα -από Ζωή]
[5ο απόσπασμα - από Μάρκο]
[6ο απόσπασμα - από Ζωή]
[7ο απόσπασμα - από Ίκαρο]
9 comments:
Ωραίο το κείμενο. Έχω όμως μία απορία σχετικά με την συνεχή εναλλαγή ,πως γίνεται σε κάθε παράγραφο ή σε κάθε post ?
Καλή απορία. Λοιπόν, η εναλλαγή γίνεται ανά post. Έτσι τα δικά μου μέρη (θα) εμφανίζονται στην Stardustia, του Μάρκου στο «searching for happiness in chaos». Και αν στο μεταξύ εμπλακεί και άλλος τότε το δικό του κομμάτι θα εμφανίζεται στο δικό του blogg. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί ο καθένας να διατηρήσει και οπτικά το δικό του στιλ. Η μεταξύ τους σύνδεση είναι μετά πολύ εύκολη, γίνεται με links από το ένα blogg στο άλλο.
Με τον Μάρκο έχουμε θέσει απλώς έναν περιορισμό στις λέξεις, γύρω στις 350 κάθε φορά, για λόγους ισορροπίας. Κατά τα άλλα δεν έχουμε ιδέα πού θα κινηθούν τα επόμενα posts μας, πόσο μάλιστα πού θα καταλήξει…
ζωή, συνέβη κάτι περίεργο. αυτό που είχα γράψει ένιωθα να είναι κοντά στη δική σου ψυχοσύνθεση, αλλά μου βγήκε αυθόρμητα. τώρα εσύ γράφεις επίσης με ένα τρόπο που είναι πολύ κοντά μου, κι έτσι με διευκολύνει πολύ για τη συνέχεια... χαίρομαι που τώρα με τη δική σου συνεισφορά η ιστορία πήρε επιτέλους σάρκα και οστά... η εικόνα που έδωσες στη Ζωή μου αρέσει πολύ... επίσης είναι πολύ ωραία η ανοιχτή σου πρόταση προς κάποιον που θα ήθελε να εμπλακεί. συμφωνώ και επαυξάνω...
Μου αρεσουν αυτα τα κολπα.
Θα δουμε πολυ ωραια ποστ.
ζερο.
Πολύ ενδιαφέρον!! Είναι και ιστορία πέρα από τον πραγματικό κόσμο....περιμένω την συνέχεια!!
μα πραγματικά βγαίνει πολύ ωραίο!! και έχει και εξαιρετικό ενδιαφέρον, μπράβο μπράβο! τώρα είμαι ακόμη πιο περίεργη τόσο για τη συνέχεια όσο και για την ροή μεταξύ των ποστς....
Μάρκο, έχεις δίκιο, αναγνώρισα οικεία στοιχεία στο post σου και όντως προσπάθησα να κάνω κάτι ανάλογο με το δικό μου.
χαίρομαι που σου άρεσε η μορφή της Ζωής…
Ναι, όποιος θέλει ας δηλώσει συμμετοχή, εδώ είμαστε…
Zero, είναι αλήθεια ότι για την ώρα υπάρχει έμπνευση, ελπίζω να κρατήσει…
Aggelika, ναι είναι καλό να ξεφεύγουμε λίγο και από τον κόσμο μας… άσε που έτσι μπορεί η ιστορία πιο καλή εξέλιξη
Φιλενάδα, χαίρομαι που σου άρεσε, εμείς πάντως για την ώρα το καταδιασκεδάζουμε, ε, Μάρκο;
βέβαια, μόνο τότε έχει νόημα να το κάνουμε άλλωστε
:-) Το χαίρομαι το πείραμά σας!!
Post a Comment