Τζιτζίκια

Κάποτε σκόνταψα σε μια ρίζα, ένα ξυλώδες δάχτυλο, και βρέθηκα φαρδιά πλατιά κάτω.
Πέφτοντας χτύπησα τον αριστερό μου αγκώνα και γέμισα χώματα. Ξέμπλεξα το πόδι μου από την αυθάδικη ρίζα και σαφώς ενοχλημένη γύρισα να την κοιτάξω καλύτερα: ένα κοκκαλωμένο φίδι που έβγαινε από το χώμα για να ξαναχωθεί στη σιγουριά της Γαίας, φτιάχνοντας την τέλεια παγίδα για απρόσεκτα πόδια, όπως εγώ.

Το τραύμα με έτσουζε, έτρεχε αίμα αλλά εγώ κοιτούσα τώρα την ελιά, στης οποίας τη ρίζα είχα μπλεχτεί. Μεγάλη, ψηλόκορμη, σίγουρη, γέρικη αλλά γεμάτη γλυκύτητα, μια ζωογόνα αύρα που τύλιγε το τραχύ της σώμα.
Προσεκτικά, γιατί κούτσαινα λιγάκι, ακούμπησα τον φλοιό της.

Πάνω στο δέντρο μπορεί να υπήρχαν και είκοσι τζιτζίκια που τερέτιζαν αμέριμνα προτού εμφανιστώ. Τώρα, ακίνητη και εκστατική από κάτω, σαν νά ‘ρχιζαν και πάλι δειλά δειλά μα σε κάθε μου κίνηση σώπαιναν και πάλι καχύποπτα.
Το αίμα σταμάτησε να τρέχει, το γόνατο έκαιγε ακόμη λίγο, μα η καρδιά ήταν πλέον υπέροχα γαληνεμένη: Καθόμουν κάτω από την ελιά και χόρταινα τον ίσκιο και το ασημοπράσινό της χρώμα.
Μεγάλη, ψηλόκορμη, σίγουρη, γέρικη αλλά γεμάτη γλυκύτητα, μια ζωογόνα αύρα που μπόλιαζε εμένα, το αγριλίδι, με τον χυμό της. Η καρδιά μου βύζαινε σα μωρό την κάθε του σταγόνα…

Έκλεισα τα μάτια, ήμουν ακίνητη, τα τζιτζίκια τερέτιζαν ξέγνοιαστα, ξεφώνιζαν τα πόδια τους σε μια ξέφρενη, οργιαστική γιορτή, καλούσαν τα ταίρια τους, γινόντουσαν μικρές ορατές κουκίδες, χεράκια που όλα μαζί έδειχναν με απελπισία το μικροσκοπικό τους σώμα, το θνητό εύθραυστο σώμα τους, γαντζωμένο από τον τραχύ φλοιό της γέρικης ελιάς.

Κραυγές αγωνίας: «Είμαστε εδώ! Ακόμη ζωντανά, ακόμη, με επιθυμίες, ακόμη, με όνειρα, ακόμη, εδώ, ακόμη εδώ, σήμερα… εδώ… αύριο;;;»


Υ.Γ. Δεν ξέχασα τη θαλάσσια ανεμώνη, απλώς χρειαζόμουν ένα διάλειμμα…