Tuesday, April 27, 2010

ένα ευρώ και κάτι ψιλά


Η μυρωδιά ήταν δυνατή. Φρέσκο ψωμί, ζεστό και τραγανό. Η πείνα μεγάλη. Είχε να φάει από χθες το απόγευμα και ήταν ήδη επτά και μισή της επομένης. Ήταν βιαστική έπρεπε να φτάσει σε κείνο το σπίτι στις οκτώ και τέταρτο αλλά η μυρωδιά την είχε κόλλησε τώρα εκεί στην είσοδο του φούρνου.
-Θες κάτι γιαγιά; άκουσε μια φωνή να τη ρωτάει από μέσα, νεαρή φωνή, καθαρή μα απρόσωπη.
Δε μίλησε. Έκανε δυο βήματα παρακεί και χτύπησε με το χέρι το ρούχο της. Η δεξιά τσέπη κουδούνισε ελαφρά. Έβαλε το χέρι και μάζεψε ένα ένα τα σπόρια-κέρματα.
'Ενα ευρώ και κάτι ψιλά ήταν. Χαρτονόμισμα κανένα.
Δίλημμα: ή έπαιρνε λίγο ψωμί τώρα και πήγαινε με τα πόδια, καθυστερώντας όμως έτσι στα σίγουρα, ή αγόραζε το εισιτήριο που της έλειπε και πήγαινε στη στάση. Αναστέναξε.

Ένα ευρώ και κάτι ψιλά. Όσες φορές κι αν τα κοίταζε, όσες φορές κι αν τα έριχνε στην τσέπη της και τα έβγαζε πάλι δεν άλλαζε τίποτε. Ίσα ίσα που κάποια στιγμή το ένα δεκαρικάκι σκάλωσε σε κάποιες κλωστές που περίσσευαν μέσα στην τσέπη και σαν να το έχασε για λίγο.

'Ενα ευρώ και κάτι ψιλά. Αυτό της είχε πλέον απομείνει και έπρεπε να περιμένει μέχρι το απόγευμα που θα της μετρούσε η κυρά το μεροκάματο. Αν της το μετρούσε κι αυτό. Δυσκολεύομαι, της είχε πει τις προάλλες, όταν γύρισε από το ακριβό κομμωτήριο της γωνίας από το οποίο γύρισε αγνώριστη και με πλουμιστά νύχια.

-Κάνε στην άκρη χριστιανή μου, της είπε ένας βιαστικός και την έσπρωξε την ώρα που ξανάκρυβε το θησαυρό της στην τσέπη. Κάτι κουδούνισε στο πεζοδρόμιο και τσούλησε μακρυά. Έντρομη ξανάβγαλε τα κέρματα και τα μέτρησε, μα ήταν ανώφελο: όλες τις φορές απλώς τα κοίταζε χωρίς να τα μετράει. Τουλάχιστον το ευρώ ήταν ακόμη εκεί. Δικό της.

Πήγε άλλο ένα βήμα πιο κει και κοίταξε απέναντι στη στάση. Ο κόσμος μυρμήγκιαζε, πάλι δεν θα είχε λεωφορείο, ποιος ξέρει. Πήγε άλλο ένα βήμα και πάλι κατά το φούρνο. Μουρμούριζε. Ένα ευρώ και κάτι ψιλά. Ένα ευρώ και κάτι ψιλά.

[Θυμήθηκε ή νόμιζε πως θυμήθηκε τα όνειρά της, αραχνιασμένα και σκοροφαγωμένα, πατσαβούρες ριγμένες στη γωνία]
Και τότε θύμωσε. Πήρε μια ανάσα και αργά αργά ανέβηκε τα δυο σκαλάκια του φούρνου.
-Καλώς τηνε, καλημέρα, της είπε η ίδια νεαρή φωνή. Σαν να είχε γλυκάνει τώρα.


Έφτασε σχεδόν ένα τέταρτο αργότερα στο σπίτι και βρήκε εκεί την κυρά να καπνίζει και να χειρονομεί μιλώντας δυνατά έξω στο μπαλκόνι στο κινητό της. Ούτε που την πήρε χαμπάρι. Ήσυχα ήσυχα, όπως σε όλη τη ζωή της, πήγε στο αποθηκάκι και φόρεσε την ποδιά της. Μάζεψε καλύτερα τα μαλλιά της και σήκωσε τα μανίκια της. Σε λίγο άκουσε την εξώπορτα να χτυπά και τα τακούνια να απομακρύνονται νευρικά.

Χαμογέλασε. Στη τσέπη της είχε ένα κομμένο κομμάτι ψωμί. Ήταν ακόμη ζεστό και πάντοτε τραγανό. Το έβγαλε και δάγκωσε με την καρδιά της άλλη μια μπουκιά.
Και μετά ρίχτηκε στη δουλειά της. Αμίλητη μα ευτυχισμένη. Αόρατη για τους περισσότερους και μη σημαντική.

Ένα ευρώ και κάτι ψιλά.
Η ζωή της όλη.

12 comments:

Anonymous said...

Θα μπορουσε να ειναι προφητικο για καποιους απο εμας....

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ said...

Με ένα ευρώ και κάτι ψιλά, μπορώ ν' αγοράσω την ανθρωπιά που έχει χαθεί;
Τουλάχιστον αυτήν την έχει η ηρωίθδα σου σε σχέση με την αφέντρα της.

Υ,Σ. τί νόμιζες, επειδή σταματώ να ποστάρω, θα σταματήσω να σχολιάζω;
τότε πρέπει να σταματήσω την εκπομπή!
φιλιά πολλά σε όλους.

island said...

Δεν νομίζω ότι η ζωή της όλη είναι 1 ευρώ και κάτι ψιλά. Αυτά που έχει να διηγηθεί αυτή δεν εξαγοράζονται. Τόσο πάντως κάνει το ψωμί. Ίσως πιο κάτω, ανάλογα με την ποικιλία. To κείμενό σας πάντως αξίζει πολλά.

Stardustia said...

@ anonymous αυτό φοβάμαι και εγώ ανώνυμε/η... αυτήν τη φορά περισσότερο από άλλοτε.

@ epikuros Αυτό θα έλειπε!!! Να σταματούσες να σχολιάζεις!!! Και ξέρεις κρίμα που χάσαμε τις προάλλες την εκπομπή... κάτι κάναμε και όταν είδα το μήνυμα ήταν πλέον μετά τα μεσάνυχτα...
Η ανθρωπιά, ε; Δεν ξέρω... σαν είδος πολυτελείας μου ακούγεται...

@ island αγαπητέ island μάλλον έχεις δίκιο... απλώς για τόσο την κοστολογούν οι άλλοι και ξέρεις, αυτό καμμιά φορά μετράει περισσότερο
ΥΓ άσε τον πληθυντικό... εδώ όλοι μιλάμε στον ενικό
:-)

markos-the-gnostic said...

post προπόνηση για τη κρίση...

lust-time said...

ορεξούλες βλέπω...καλώς όρισες

Stardustia said...

αχ βρε Μάρκο, τι προπόνηση... άσε... αλλά τα λέγαμε και τις προάλλες...

γεια σου lust-time δε βλέπεις... από ορεξούλες άλλο τίποτε...
αλλά αυτήν τη φορά είπα να ξαναεπιστρέψω για τα καλά. καλώς σε βρήκα λοιπόν

Eleni said...

Θα συμφωνήσω με τον επίκουρο για την ανθρωπιά... μέρα με την ημέρα, δυστυχώς επιβεβαιώνω όλο και περισσότερο το πόσο απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλο... πες το από το καλό, πες το από την αγάπη, από την ανθρωπιά, από το είδος μας... το γεγονός αυτό με θλίβει!! Και να ξέραμε ότι η επαφή με τους ανθρώπους είναι το βάλσαμο της καρδιάς μας... ούφ, πολλά νομίζω ότι είπα!

Stardustia said...

καθόλου πολλά δεν είπες, Ελένη... και να σκεφτείς ότι έλεγα να μην το ανεβάσω αυτό το κειμενάκι -αν και τελευταία όλο και πιο συχνά ανεβάζω αυθόρμητα γραμμένα κείμενα, που συχνά ούτε καν τα ξαναδιαβάζω- σκεπτόμενη ότι μάλλον πρόκειται για ένα τετριμμένο θέμα...

αλλά μάλλον έκανα λάθος...

γιατί πράγματι κάτι η έλλειψη της ανθρώπινης ζεστασιάς στην καθημερινή μας οδύσσεια, κάτι η οικονομική δυσπραγία ταλαιπωρούμαστε αρκετά πιστεύω...

DukeTravellington said...

... συγκινητικό...

Roula Kalhmeroula said...

Πολύ συγκινητικό! Το συμβαίνει καθημερινά στην πόλη μου. Είναι πολύ θλιβερό να βλέπεις γιαγιάδες και παπούδες που πεινούν και δεν έχουν λεφτά να πάρουν ούτε ψωμί..ουτέ συγγενείς δεν έχουν που θα μπορουσανε να τους στηρίξουν, τίποτε δεν έχουν...

Stardustia said...

καλησπέρα Ρούλα, και να σκεφτείς ότι από τότε η κατάσταση έχει απλώς... χειροτερέψει....