Wednesday, May 7, 2008

Βάραθρο



Mπροστά μου το βάραθρο, και πίσω μου να με κυνηγούν.
Xιλιάδες πόδια πλαταγίζουν πίσω μου, μα είναι ακόμη μακρυά
κοιτώ μπροστά μου, κοιτώ κάτω, χαμηλά, εκεί που το ορμητικό ποτάμι κατρακυλά κουτρουβαλώντας σε βράχια και κoίτες, με ένα νερό άγριο και θολωμένο, φορτωμένο με κάθε λογής λεία:
βλέπω βάρκες λεπτοκαμωμένα φύλλα, βλέπω κορμούς λεπτούς σαν κλαδάκια, βλέπω αγελάδες-μυρμήγκια, βλέπω το σώμα μου, κομματιασμένο, να χτυπά από όχθη σε όχθη.

Φοβάμαι.

Πίσω μου χιλιάδες πόδια πλαταγίζουν με βιαστική αναίδεια, μα είναι ακόμη πολύ μακρυά. Κοιτώ μπροστά μου, μα τα απέναντι βράχια είναι επτά δρασκελιές μακρυά,

επτά δρασκελιές είναι σα να διασχίζεις δρόμο,

δεν μπορείς να βρεθείς από τη μια άκρη στην αλλη
κοιτώ κάτω, χαμηλά, εκεί που το ορμητικό ποτάμι κατρακυλά, σε βράχια και κοίτες με ένα νερό λερό και λυσσασμένο
όλα ανακατεμένα μέσα του, από μακρυά μοιάζει ακίνδυνο όμως δεν είναι.

Φοβάμαι.


Πίσω μου χιλιάδες πόδια πλαταγίζουν, τα ξεχωρίζω πλέον ένα ένα, δεν είναι πια πολύ μακρυά.
Ακούω από κάτω μου τον σκοτεινό καταρράκτη, τη μελανόστομη Χάρυβδη, ακόμη πιο λυσσασμένη από το ποτάμι, αχόρταγη να καταπίνει…

Φοβάμαι

Πίσω μου χιλιάδες πόδια πλαταγίζουν, είναι πλέον πίσω μου ολόγυρά μου, ακούω την ανάσα τους και νιώθω την οργή τους, δεν έχω πια τίποτε άλλο να κερδίσω,
με ένα βήμα, πέφτω στο κενό.

Παρόλο που φοβάμαι.



---------------------------------------------------------------------------


Το φανάρι που άναψε πράσινο για τους πεζούς με παρέσυρε ατην αντιπέρα όχθη.
Βρέχει και τα ρείθρα των πεζοδρομίων παρασύρουν ορμητικά ό,τι σκουπίδι βρουν.

Το πλήθος με παρασύρει και μένα, βάρκα φυλλαράκι, κορμί κομματιασμένο, απέναντι.


Δεν υπάρχει καιρός για σκέψη.

Δεν υπάρχει χώρος για φαντασία.


Φοβάμαι.

Πολύ.

20 comments:

helorus said...

Τολμηρό, πολύ τολμηρό. Άνοιγμα ψυχής, μοίρασμα, του φόβου, του μεγάλου φόβου. Αν ήταν όνειρο θα τον λέγαμε εφιάλτη. Ίσως καλύτερα να είναι όνειρο.

Καλά να είσαι σου εύχομαι από ψυχής.

penny said...

Γλυκειά μου stardustia...

Anonymous said...

Φοβάσαι καλή μου και δεν ξέρω τι να σου πω. Όλες φοβόμαστε, τρέμουμε κάθε λεπτό, μια ζωή, για τα παιδιά μας. Και είναι μονόδρομος το να στεκόμαστε όρθιες, να δείχνουμε χαρούμενες, να τα φροντίζουμε, να τα στηρίζουμε, να τα αγαπάμε, να μην τα πιέζουμε με την υπερβολική αγωνία και ανησυχία μας και τόσα άλλα. Χρόνια Πολλά σε όλες λοιπόν σήμερα, ας νιώσουμε σήμερα ότι είμαστε κάτι ξεχωριστό, κάτι σημαντικό, "οι απεσταλμένοι του θεού που δεν μπορεί να βρίσκεται παντού". Κοίτα να το ευχαριστηθείς σε παρακαλώ, με πολλά γλυκά φιλάκια, αγκαλίτσες και κουβεντούλες (είναι σαν να σας βλέπω)!!!

La Gigi said...

Χρόνια Πολλά! Να είσαι πάντα γερή, να χαίρεσαι και να σε χαίρονται τα τρία σου αστεράκια

markos-the-gnostic said...

πόσο σε συμμερίζομαι

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ said...

Απλά ..Καταπληκτική.....
Με μάγεψες να σαι καλά

butterfly said...

Μ'εντυπωσιάζει τόσο κάθε φορά πώς τις καθημερινές στιγμές τις μεταλλάσσεις σε μια δυνατή εικόνα, πώς περιγράφεις έτσι τα συναισθήματα, που τελικά η εικόνα σου είναι πιο αληθινή απ' την πραγματικότητα (αν βγάζει νόημα αυτό που λέω). Καλή σου μέρα, stardustia.

Equilibrium said...

Θα σού 'ρθει πάλι πίσω και η έμπνευση και η φαντασία... Ο καιρός, ο χρόνος είναι γιατρός, και ο χώρος απέραντος για αναζητήσεις!

καλημέρα!

Stardustia said...

helorus, τους χειρότερους εφιάλτες τους ζούμε με τα μάτια ανοιχτά...

γλυκειά μου penny...

maria, εδώ αποτινάσσω από πάνω μου την καθημερινή μου εικόνα κι αφήνω στο σκοτεινό "μέσα" να αναπνεύσει λίγο ελεύθερα[;] "έξω"

melissoula σε ευχαριστώ πολύ, όταν θα ξανπροσγειωθώ στα καθ' ημάς θα μου τα μεταφέρω

Stardustia said...

marko, όλο και τείνω τελικά προς το χάος...

περίπλουσ, σε ευχαριστώ και σε καλωσορίζω...

butterfly, ξέρεις, έχω συχνά μια συναίσθητη τάση να μετράω. Στο δρόμο. Σε διαδρομές. Ειδικά όταν έχω ξεχάσει το βιβλίο μου. Τσαντίζομαι. Για να ξεχνιέμαι μου αρέσει να παίζω με τις αναλογίες κι τις διαστάσεις, κι έτσι προκύπτουν αυτές οι εικόνες...

equilibrium, επιμένω: δεν υπάρχει χώρος για φαντασία. ΕΔΩ. είσαι τυχερός που είσαι ΕΚΕΙ. Το όποιο εκεί...

Stardustia said...

εννοούσα "ασυναίσθητη τάση", φυσικά, αλλά το πληκτρολόγιό μου μάλλον τα έχει παίξει...

Anonymous said...

Γλυκειά μου,
δεν μπορώ να γράφω ποιητικά και γι αυτό επανέρχομαι στην πραγματικότητα - καθημερινότητα. Ίσως θα ήταν προτιμότερο να γράφω στο Ναυτίλο (αφού θα τα διαβάζεις άλλωστε). Πάντως, καλή δύναμη για τα δύσκολα αυτών των ημερών, από ένα τρελά αγχωμένο άτομο που δυσκολεύεται πολύ (έως αδυνατεί) να κάνει θετικές σκέψεις στη ζωή του.
Υ.Γ. Πόσο με συγκινεί που απαντάς σε όλους μας με τόσο ανοικτή καρδιά .....

Stardustia said...

maria, επιμένω,
προκειμένου να μπορώ να επιβιώσω
εδώ είμαι απλώς ένα νέφος από αστρική σκόνη

πάντως σεευχαριστώ για το ενδιαφέρον

mata_ntomata said...

εμένα πάλι φιλενάδα αυτή η λέξη με έκανε να ριγίσω πιο πολύ...
πλατάγισμα.
τέτοιος είναι ο ήχος της και ο φόβος συνεπακόλουθο για όλους μας!
Επιστρέφω σιγά σιγά για να βρούμε τους μπλογκο-ρυθμούς μας φιλενάδα να ξεχνάμε τους άλλους, το καθημερινούς!

Φωτούλα Τζιώντζου said...

χρόνια σου πολλά εσένα μονάχα εδώ

Stardustia said...

φιλενάδα, και μένα η λέξη πλατάγισμα μου προκαλεί περίπου τα ίδια σναισθήματα...
και χαίρομαι που θα τα ξαναλέμε...


φωτούλα, σε ευχαριστώ διπλά!
βλέπεις, η αστερόσκονή μου χάνεται όποτε ξανααποκτώ τις... γήινες προεκτάσεις μου...

Anonymous said...

Χρόνια σου πολλά!!!
Να χαίρεσαι και την μεγάλη σου σήμερα, και ΟΛΟΥΣ τους άλλους συνέχεια!!!!
Να είσαι καλά και να έχεις πολύ αστερόσκονη και αστροδύναμη για να τους στηρίζεις.
Χ.

Anonymous said...

ΔΙΑΒΑΖΩ ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟ
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ
ΒΡΙΣΚΩ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ
ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ
ΛΕΣ.
ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΣΑΙ ΓΕΡΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑ ΤΗ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΣΚΟΡΠΑΣ ΤΗΝ ΑΣΤΕΡΟΣΚΟΝΗ ΣΟΥ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ
ΜΑΜΑ ΜΑΡΙΝΑ.

Ανέστης Μ. said...

Ευτυχώς που φοβάσαι γιατί διαφορετικά δε θα έγραφες έτσι.
Καλησπέρα

Stardustia said...

X. σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου - αν και τόσο καθυστερημένα, εκ μέρους μου...

Μαμά Μαρίνα, τελικά όσο διαφέρουν άλλο τόσο μοιάζουν οι ζωές των ανθρώπων

ανέστη μ, καλώς ήρθες στο σκοτεινό μου κόσμο.