Wednesday, March 5, 2008

Μνήμες

Asha Menghrajani "Αναμνήσεις από το Μέλλον"




Ασφυκτιούσε και πάλι εκεί, με τα κορμιά τριγύρω του να τον ακουμπούν και να τον τυλίγουν, ανάσες, μυρωδιές, ακόμη κι οι ξένες σκέψεις τους έπεφταν βαριές επάνω στο κουρασμένο κεφάλι του.

Ασφυκτιούσε και το μυαλό του, με τις σκέψεις τριγύρω του να τον πολιορκούν και να τον βάλλουν, εικόνες, σπασμένες φράσεις, ακόμη κι οι ξένες μνήμες τους έπεφταν επάνω στο κουρασμένο μυαλό του.

Ασφυκτιούσαν και οι μνήμες του, με τόσους παρείσακτους τριγύρω, μια να πιέζουν, μια να τραβούν βίαια το σκέπαστρο που τις κρατούσε εκεί μέσα, προφυλαγμένες, ζουληγμένες, παραχωμένες.

Το σκέπαστρο κύλησε, ήχος μεταλλικός από καπάκι, έσκυψε με κόπο να το πιάσει, όλο αγωνία, τόσα πόδια ανάμεσα, τόσα σώματα, άλλα νέα και σφριγηλά, άλλα γηραιά μα περήφανα, πολλά τόσο παρετημένα, άπλωσε το χέρι να το πιάσει αλλά το δοχείο έγειρε περισσότερο, απότομα, επόμενη στάση, μέρος κεντρικό, το πλήθος αποδεκατίστηκε, απέμεινε σχεδόν μόνος του, πεσμένος στα τέσσερα να προσπαθεί, να προσπαθεί να μαζέψει τις σκέψεις, τις μνήμες, κυλούν, άλλες σαν βώλοι, άλλες σαν όστρακα, μαζεμένα παλιά, κάποιο ξέγνοιαστο καλοκαίρι.

Όστρακα, χυμένα, σπασμένα, διπλά, ελικοειδή, κτενοειδή, χρωματιστά, μονόχρωμα, γυαλιστερά...

Πού πήγαν όλα, όστρακα, μνήμες, βότσαλα, σκέψεις, πού χάθηκαν, πού είναι;

22 comments:

helorus said...

Παράξενα οικίες οι εικόνες που φέρνεις σήμερα...

Stardustia said...

Καλημέρα helorus,
ναι, παράξενα οικείες, δίκιο έχεις, όπου και να γυρίσω συχνά πυκνά αυτό το συνοθύλευμα...

YΓ πρωινός πρωινός σήμερα βλέπω.

cropper said...

Βγήκαν να πάρουν αέρα;
Πήγαν να καζαντίσουν;
Όπως και νά 'χει, δεν χρειάζεται σκέπαστρο ξανά. Το δοχείο είναι που κρύβει την έκπληξη, είτε γεμίζοντας είτε αδειάζοντας.

Stardustia said...

Καλημέρα και σε σένα καλέ μου cropper,
"να καζαντίσουν", πόσο καιρό είχα να ακούσω αυτήν την έκφραση!
Ναι, ναι, αυτή η έκπληξη στο δοχείο είναι η ουσία,
-απλώς μου αρέσει να πειραματίζομαι ακόμη με εικόνες...-
νά 'σαι καλά!

Anonymous said...

Ακριβώς έτσι νιώθω κάθε πρωί σε ώρα αιχμής μέσα στο μετρό.
Καλημέρα κοριτσάκι!
Λυδία

butterfly said...

Καλημέρα, τα κείμενά σου είναι τόσο γεμάτα σε εικόνες και έχουν τέτοια δομή που με κάνουν να τα ξαναδιαβάζω και να χάνομαι μέσα τους...

Ναι, πού πηγαίνουν όλες αυτές οι σκέψεις και οι αναμνήσεις μας; Μια φορά μικρή με είχε πιάσει τέτοιος θυμός που τόσες όμορφες στιγμές δεν μπορούσα να τις θυμηθώ, όλο τις έψαχνα κι όλο μου ξέφευγαν, και είχα αποφασίσει "να, αυτή τη στιγμή θα τη θυμάμαι". Και όντως τη θυμάμαι, θυμάμαι εμένα να ανεβαίνω μια κόκκινη σκάλα, να έχει ζέστη, και να σκέφτομαι "να, αυτή τη στιγμή θα τη θυμάμαι".

Stardustia said...

Ναι, ναι Λυδία μου, και στο μετρό, και το λεωφορείο, το τρόλλεϋ...


Καλή μου πεταλούδα, άρα εσύ έχεις τουλάχιστον ένα όστρακο που το κρατάς σφιχτά σφιχτά στο χέρι σου...

butterfly said...

Stardustia, εγώ πάλι είμαι σίγουρη πως εσύ έχεις στα χέρια σου ένα σωρό στρείδια με μαργαριτάρια...

Stardustia said...

ναι, όταν δεν είναι χυμένα κάτω...
;-)

markos-the-gnostic said...

όλα επιστρέφουν στην αστρόσκονη ε; πολύ δυνατό zoe!

Equilibrium said...

μνήμες, μνημεία του μυαλού, οχυρά πορθημένα της καρδιάς...

Να περάσετε υπέροχα! καλά Κούλουμα..

κι όταν βρεις δύναμη και χρόνο, περνάς κι από εκεί :)

φιλι!

Anonymous said...

Τρομερό!
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι υπάρχετε. Ότι είστε αληθινοί. Ότι ζείτε κάπου εδώ, στην ίδια αυτή πόλη, τέτοιοι άνθρωποι. Δεν μιλάω φυσικά μόνο για την απίστευτη δύναμή σας, αλλά για την προσωπικότητά σας γενικά.
Γνώρισα και διάβασα το blog του Ναυτίλου εδώ και 2 μήνες περίπου. Μπόρεσα να του αρθρώσω 2 λέξεις μόνο την ημέρα που η Λυδία βγήκε από το Νοσοκομείο και μερικές σκόρπιες αργότερα. Είμαι ερωτευμένη μαζί του ΖΩΗ, αλλά σήμερα που ανακάλυψα εσένα, κατάλαβα ότι δεν έχω καμιά τύχη (!!!). Διάβασα προς το παρόν μόνο την "λαιμυτόμο" και την "ανορθογραφία" και είμαι συγκλονισμένη.
Έχω ξαναγράψει για την ζεστή αλυσίδα των ανθρώπων που σας σκέφτονται συνέχεια, που μόλις ανοίξουν το PC τρέχουν να μάθουν νέα σας, που κλαίνε μπροστά στην οθόνη άλλοτε από πόνο και άλλοτε από χαρά, που προσπαθούν να σας στείλουν τις δικές τους καλές ακτινοβολίες, που κρυφά-κρυφά σας ζηλεύουμε κιόλας. Εύχομαι η παρουσία μας να μπορεί να γίνεται το στήριγμα, η βοήθεια, η επικοινωνία, η εκτόνωσή σας. Είμαστε εδώ. Δεν σας βγάζουμε από το μυαλό μας. Ονειρευόμαστε εκείνο το πάρτι που λέμε να κάνουμε για να γνωριστούμε όλοι μαζί (εγώ επιμένω, θέλω να διαπιστώσω ότι στ'αλήθεια υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας, το έχω ανάγκη στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα).

Anonymous said...

Οι σκέψεις επανέρχονται πάντα. Ακόμα κι αν χαθούν. Θες η κολλώδης τους φύση, τα μαγνητικά πεδία των ονειροπόλων, πάντα γυρίζουν πίσω.

Και μένει τελικά η μόνο η αγωνία για τη συλλογή τους...

καλησπέρα

Anonymous said...

Μνήμες, το καλύτερο και το χειρότερο "δοχείο" μας. Δώρο και κατάρα. Σκέψεις και μνήμες-πόσες φορές δε θελήσαμε να τις αφήσουμε να κατρακυλήσουν; Και πόσες φορές πονάνε τόσο...

Anonymous said...

Συνέχεια ....
Διάβασα που λες ότι δεν θέλεις το θαυμασμό και σε θυμώνει, δεν μπορούσα να το συγκρατήσω, δεν θα το ξανακάνω, μουτς!

Stardustia said...

Μάρκο μου, ναι θα μπορούσες να το πεις και έτσι...

Equilibrium, χάθηκα το ξέρω αλλά δε σε ξεχνώ, διάβασα ότι ήσουν άρρωστος, ελπίζω τώρα όλα να έχουν περάσει...

Μαρία, χυμαρρώδες το μήνυμά σου... όχι, δεν θυμώνω [αλήθεια, το έχω γράψει έτσι χύμα, για δες...] απλώς πιστεύω, ειλικρινά, ότι εδώ απλώς βλέπεις μια τοσοδούλικη πλευρά μας και είναι εύκολο να αποκτήσεις μια κάπως εξιδανικευμένη εικόνα μας...
αλλά δε θυμώνω, αν δεν ήθελα καθόλου αντιδράσεις, δεν θα επέτρεπα σχόλια
και αφού τα επιτρέπω ο καθένας μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα

DR UQBAR, ΕΠΑΝΗΛΘΕΣ!!!!!!!!!
ΜΟΥ ΕΙΧΕΣ ΛΕΙΨΕΙ ΠΟΛΥ!!!!
ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΤΑ ΛΗΜΕΡΙΑ ΣΟΥ!!!!

Ανώνυμε, το σχόλιό σου τα είπε όλα...

Anonymous said...

Εξιδανικευμένη; ναι ... ίσως..
Όμως από κάποιες λεπτομέρειες φαίνεται η ποιότητα, ας πούμε η φυσική ευγένεια με την οποία απαντάς σε όλους, η αισθητική στις εικόνες που διαλέγεις. Αυτά. Σταματάω.
Το χυμαρρώδες είναι διάφορα που σκεφτόμουνα όσο καιρό διάβαζα το Ναυτίλο και σήμερα τελικά μου βγήκανε.

Stardustia said...

Μαρία μου, εγώ πάντως σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, και ελπίζω να μη σε πείραξε το "χειμαρρώδες": ήταν αποτέλεσμα της έκπληξής μου.
Καλό σου βράδυ

mata_ntomata said...

τα καλοκαίρια πάντα επιστρέφουν φιλενάδα!!!!!(και εγώ παρομοίως!)

Anonymous said...

με την ελπίδα της ανάσας γράφουμε στα μπλόγκς!

lust-time said...

αυτό είναι κάτι από τα παλιά , που δεν έχει πεθάνει!

Stardustia said...

φιλενάδα, και είσαι πάντοτε ευπρόσδεκτη... το ξέρεις.

ηλιογράφε, για μια ανάσα ζούμε τελικά

lust-time, ακόμη κι αν ξεχύνονται, συνεχίζουν πάντοτε να υπάρχουν