Wednesday, December 12, 2007

Η λεκάνη



Μόλις κατάλαβε ότι είχε φτάσει και πάλι η στιγμή ένα χαμόγελο αγαλλίασης σχηματίστηκε στο πρόσωπό του: επιτέλους!
Με σίγουρο και ταχύ βήμα κατευθύνθηκε προς τη γνωστή πόρτα, την άνοιξε με αυτοπεποίθηση και -αφού την έκλεισε με ύφος ανθρώπου που αυτήν την κίνηση την είχε κάνει ήδη άπειρες φορές- προχώρησε μέσα στην αίθουσα και πήρε θέση στην κεντρική πολυθρόνα: τόν θρόνο του

Τα βήματά του θα αντηχούσαν στην αίθουσα, αν αυτή δεν ήταν κατάμεστη από κόσμο: απλούς πολίτες και επισήμους, φίλους, γνωστούς, αγνώστους και φυσικά τους πανταχού παρόντες δημοσιογράφους.

Με έμπειρο βλέμμα χαιρέτησε το σύνολο του κόσμου και άρχισε -χωρίς χρονοτριβες- την παρουσίασή του [έτσι είναι οι πολυάσχολοι και μεθοδικοί άνθρωποι, αυτοί που δεν παίζουν με το μέλλον τους, αυτοί που, όταν οι άλλοι έψαχναν ακόμη τι θα γίνουν, εκείνοι είχαν ήδη αρχίσει να διαπρέπουν].

Σήμερα θα μιλούσε για "την αναγκαιότητα της τέχνης στον κόσμο", εχθές μόλις το απόγευμα είχε εκθέσει τις απόψεις του "περί οικολογίας και φυσικών πόρων", προχθές ανακοίνωνε την ανακάλυψή του: μια νέα λύση σε γνωστό μαθηματικό παράδοξο...
[όλα έβαιναν καλώς, το πλήθος έμοιαζε να ρουφά την κάθε του κουβέντα, μονάχα πού και πού ένα ενοχλητικό "τοκ" έμοιαζε σα να ήθελε να σπάσει τον ειρμό του. Θα το αγνοούσε, όπως κάθε φορά, αυτή η αίθουσα, η αγαπημένη του, το μοναδικό μέρος στη γη όπου αισθανόταν τόσο σημαντικός, αυτό που έμοιαζε σα να υπήρχε μονάχα για να υπογραμμίζει την υπεροχή και την επιτυχημένη του οντότητα, ήταν κατά βάθος σα στοιχειωμένο, κάθε τόσο, λες και από το πουθενά ακουγόταν αυτό το μυστήριο "τοκ", που έμοιαζε να φτάνει μονάχα στα δικά του αυτιά. όχι, όχι, φυσικά και θα το αγνοούσε, αυτό θα έλειπε, τώρα που όλος ο κόσμος περίμενε από αυτόν να μάθει...]

-Και τώρα είμαι στη διάθεσή σας για ερωτήσεις, είπε και χαμογέλασε [μάλλον κάπως νευρικά, το "τοκ" επαναλαμβανόταν συχνά και τον έκανε να κοιτά πού και πού τριγύρω σα χαμένος]

Ο κόσμος, πώς τον λάτρευε, δεν άφηνε κομμάτι της ομιλίας του ασχολίαστο, οι έπαινοι, τα μπράβο, ακόμη κι όσοι αρχικά διαφωνούσαν κατέληγαν να σκύβουν απολογητικά το κεφάλι, όποτε τους έκανε την τιμή να απαντήσει στις ερωτήσεις του... Ήταν γλυκά αναστατωμένος, ένιωθε μια ηδονή και ευφορία, πράγματι, έτσι, έτσι, έτσι την είχε φανταστεί τη ζωή του, τότε που έφηβος ακόμη, κλεινόταν για ώρα στην τουαλέττα, όχι όπως άλλοι φίλοι του, μπα, εκείνος είχε φτιαχτεί για τα μεγάλα και τα σημαντικά, τα ανώτερα, για τη διανόηση, για το μεγαλείο της γνώσης.

[τοκ, τοκ, τοκ] "μα τι θα γίνει επιτέλους, έχουν κι άλλοι σειρά!" ακούστηκε μια αγριοφωνάρα:

ο κόσμος διαλύθηκε, τα φώτα, οι προβολείς λες και χαμήλωσαν, οι τοίχοι στένεψαν ασφυκτικά, ο θρόνος του μονάχα έμεινε με εκείνον επάνω.

Τώρα είχε πια σηκωθεί, τράβηξε το καζανάκι, έπλυνε τα χέρια του και ξεκλείδωσε βιαστικά την πόρτα. Η γυναίκα του όρμησε στο μπάνιο, βιαζόταν, έπρεπε να φύγει για τη δουλειά.
-Επιτέλους, την άκουσε να λέει με ανακούφιση, καθώς στρωνόταν στην αγαπημένη του θέση.

17 comments:

ΩΣΗΕ said...

...και μαζί με το νερό και τα περιττώματα, κύλησαν στο βόθρο και τα όνειρα.

Καλημέρα

ζέλιγκ said...

βάρβαρο
να σε ξυπνούν από το όνειρο.
ειδικά
στις στιγμες
τις πλέον δημιουργικές ...

island said...

Μπορώ να πω αγαπητή πως με εξέπληξες.Δεν είχα δει τέτοιο κείμενο αλλού παρά μόνο σε ένα ζωντανό ηχογραφημένο του Πανούση..το Φάτε μάτια ψάρια

"Το ζεστό αυγουστιάτικο βράδυ με βρίσκει ταμπουρωμένο έξω από τις
γρίλιες ενός λουτροκαμπινέ μιας βίλας στη Νέα Κηφισιά. Το
οφθαλμοφανές εκ των συμφραζομένων της ιδιότητός μου αποσαφηνίζεται
πλήρως με την εμφάνιση στον υπό παρατήρηση λουτροκαμπινέ της
ιδιοκτητρίας της βίλας. Πρόκειται περί γκομενάρας ημίγυμνης γύρω στα
τριάντα με τις βυζάρες της ν' ανεβοκατεβαίνουν σε κάθε της κίνηση
χαρίζοντάς μου ένα θέαμα που δικαιώνει απόλυτα τη δράση της
συμπαθούς τάξεως των μπανιστηρτζήδων. Η έξαψή μου φτάνει στο
απροχώρητο όταν η γκομενάρα με μια αποφασιστική κίνηση κατεβάζει το
μοναδικό εσώρουχο που φορούσε αποκαλύπτοντάς μου ένα θεσπέσιο και
ηδονικό κωλαράκι. Με σταθερές κινήσεις, η ανυποψίαστη ιδιοκτήτρια
ανασηκώνει το καπάκι της τουαλέτας και πριν προλάβει καλά καλά να
καθίσει αρχίζει να κλάνει συνέχεια και δυνατά, ενώ το χαρακτηριστικό
πλαφ της πρώτης κουράδας έρχεται να ολοκληρώσει το ξάφνιασμά μου. Η
μπόχα της σκατίλας αναμεμιγμένη με τη μυρωδιά του σκοτωμένου αίματος
της περιόδου καθώς και η θέα της ματωμένης σερβιέτας μπροστά στα
πόδια της γκομενάρας έκανε αδύνατη τη συνέχεια της παρατήρησης.

Κουφάλα δημιουργέ, τα πάντα εν σοφία εποίησας!"

Συγχαρητήρια για τον ύμνο του μοναδικού ναού του Έλληνα.Εκεί που νιώθει όντως άρχοντας...
Την καλησπέρα μου

island

Stardustia said...

ωσηέ, ακριβώς έτσι...

zelig, οδυνηρό, δε λέω, αλλά, από την άλλη δεν ξέρω αν τον λυπάμαι...

island, ομολογώ ότι δεν το γνώριζα το κείμενο του Πανούση...
ωστε λες τελικά ότι πράγματι αποτελεί τον θρόνο τόσων;

Anonymous said...

χα χα! αγριοφωνάρα........; φαντάζομαι ο συζυγικός βίος του ήρωα δεν θα είναι και από τους καλύτερους :)

Stardustia said...

ηλιογράφε: ακριβώς, Και όχι μόνο...

Equilibrium said...

είδες? για να μην έχει περιοδικά ο ήρωάς σου στο WC κάτι τέτοιες δυσκο(ι)λ(ι)ες στιγμές?.. προτιμά να θυμάται τα νεανικά του όνειρα... σε φιλώ γλυκά και σε ευχαριστώ (ξέρεις εσύ για τι:)

Stardustia said...

Aχ, Equilibrium, το πρόβλημα μάλλον δεν είναι ότι τα θυμάται, όσο ότι ακόμη ζει σε μια παράλληλη ψευδαίσθηση...
Μην ευχαριστείς για τα αυτονόητα ;-)

zero said...

Πολυ καλο.

Equilibrium said...

Αααα αστερόσκονή μου..

αν βρεις χρόνο παίξε στο παιχνίδι μου. σε φιλώ κι ελπίζω να σας ξαναδώ σε λίγες μέρες...

Stardustia said...

zero, σε ευχαριστώ!

equilibrium, πάω αμέσως να δω περι τίνος πρόκειται!!!


:-)

mata_ntomata said...

έκτος από αίθουσα του θρόνου, η τουαλέτα είναι το ύψιστο σημείο σύλληψης των πιο δημιουργικών ιδεών φιλενάδα!!!και αυτή η ωδή στη λεκάνη τα λέει πραγματικά όλα... (έτσι λίγο "Κουντερικά" αν μου επιτρέπεις!)
επίσης ευχαριστούμε θερμώς τον φίλτατο island που μας θύμησε τον Τζιμάκο!

markos-the-gnostic said...

μπράβο zoe
είσαι στο φόρτε σου στα μικρά, ψυχρά και σκληρά κείμενα
όταν δεν αφήνεις ανάσα στον αναγνώστη σου

zero said...

Καλα Χριστουγεννα και καλες γιορτες.
Να μην χανεσαι.

ΩΣΗΕ said...

ΠΕΡΝΑΩ ΓΙΑ ΕΥΧΕΣ.

ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

piece de resistance said...

kokkines efxes gia to 2008 ta kalitera einai brosta...

Stardustia said...

mata - φιλενάδα, έστω και καθυστερημένα ανταποδίδω το χαιρετισμό...
ωδή στη λεκάνη
μου άρεσε...

μάρκο, ήταν να μη ξεθολώσω... τώρα που μου έδωσαν το οκ να κόψω τη μυδρίαση, θα επανέρθω δριμύτερη... χαίρομαι που σου αρέσουν...

zero, καλά χριστούγεννα και σε σένα και σε όλη την παρέα... πράγματι είχα χαθεί, αλλά καμιά φορά το μεν πνεύμα πρόθυμον η δε σάρξ -όμως- ασθενής...

ΩΣΗΕ, καλά έκανες! πολλές ευχές και από μένα

piece de resistance μμμ ωραίες οι κόκκινες ευχές... κα μένα αυτή η σκέψη είναι από αυτές που μου δίνουν κουράγιο στα δύσκολα...

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

ΥΓΕΙΑ

ΚΑΙ...

ΚΑΛΑ ΜΥΑΛΑ!

;)