Οι σκέψεις μιας πεταλούδας 5

η υπέροχη φωτό είναι του ηλιογράφου.
(Σε ευχαριστώ που μου επέτρεψες να τη... "δανειστώ")

προς προηγούμενες σκέψεις

ΣΚΕΨΗ ΕΝΑΤΗ


Ουφ! Ο κίνδυνος πέρασε: έκλεισα τα μάτια μου και βούτηξα τη μακριά μου προβοσκίδα στην καρδιά του λουλουδιού μου. Το νέκταρ του ήταν υπέροχο - είχα ξεχάσει πόσο γλυκειά είναι η γεύση του και απορώ πώς είχα καταφέρει να το εκθέσω σε τέτοιον κίνδυνο…
Τώρα βέβαια πρέπει να πετάω λίγους κύκλους παραπάνω αλλά νιώθω ανανεωμένη και δυνατή.


ΣΚΕΨΗ ΔΕΚΑΤΗ


Σήμερα το πρωί, την ώρα που έκανα τους παραπανίσιους κύκλους μου, έπιασε μπόρα. Ξαφνικά ο ουρανός χλώμιασε, στη συνέχεια μαύρισε και μετά έφτυσε καταπάνω μας όλο το νερό. Ζώα και φυτά όλα τρομερά φοβισμένα. Μέσα σε αυτόν τον πανζουρλισμό και αφού λίγο έλειψε να με πατήσουν κάτι τεράστιες οπλές που έτρεχαν πανικόβλητες για να κρυφτούν, εγώ προσπάθησα πεισματικά να πετάξω αντίθετα στον άνεμο, στο λουλούδι μου.
Φυσικά κάτι τέτοιο ακούγεται αστείο, όμως, ακόμα και μια πεταλούδα διαθέτει πείσμα. Και τότε είδα το λόγο του πανικού: η μπόρα είχε μεταβληθεί σε καταιγίδα κι ένας κεραυνός είχε χτυπήσει το ψηλό δέντρο που μου έλεγε παραμύθια για να κοιμηθώ, τις νύχτες που με πονούσε το στομάχι μου και δεν μπορούσα να φάω.
Το ψηλό δέντρο. Εκεί που κάποτε ορθωνόταν ψηλό και αγέρωχο, τώρα είχε απομείνει μονάχα μια μακρυά και αυθάδικη γλώσσα φωτιάς. Ένιωσα ένα σφίξιμο να κομματιάζει την καρδιά μου: λίγο πιο κει έστεκε το λουλούδι μου. Απελπισμένη προσπάθησα να φτάσω κοντά του, να το σώσω ή να καώ μαζί του, όμως ο άνεμος με πέταγε κοροϊδευτικά ολοένα και πιο μακρυά, μέχρι που η φωτιά φαινόταν τόσο μικρή και αδύναμη, ακίνδυνη σπίθα…

προς επόμενη σκέψη