έργο του Anthony Morrow
προς προηγούμενες σκέψεις
ΣΚΕΨΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
Ξυπνώ από κάτι μαλακό που χαϊδεύει τα φτερά μου. Τα φτερά μου; Ναι, τώρα πια έχω φτερά. Τώρα πια έχω βγει από το σκοτεινό ανθρώπινο κουκκούλι μου, ένα κουκκούλι που μου πήρε πολλά χρόνια το ροκάνισμά του. Τώρα όμως τα κατάφερα και να 'μαι επιτέλους επάνω στο μικρό νησί μου.
Δεν κουνιέμαι. Τα μάτια μου είναι ακόμα κλειστά και απολαμβάνω το ηλιακό χάδι που προσπαθεί να γιατρέψει τη μικρή καρδιά μου. Σιγά σιγά νιώθω να ρουφά τον πόνο από μέσα και να τον κάνει μια βαθιά κόκκινη σκόνη: μια σκόνη που πέφτει και πάλι επάνω μου και βάφει τα έως τώρα άχρωμα φτερά μου. Νιώθω τις ακτίνες να μου σκανε ζεστά φιλιά: ζεστά υπέροχα φιλιά που αποτυπώνονται σαν κίτρινες πλατιές κηλίδες στα φτερά μου.
Είμαι πολύ περήφανη για τα φτερά μου. Κάθομαι επάνω σε ένα πλατύ φύλλο και τα κινώ νευρικά για να στεγνώσουν.
Ανυπομονώ.
Θέλω να πετάξω, η υγρασία των φτερών μου, όμως, ακόμη τα βαράινει.
Νομίζω πως τώρα πια είναι όλα έτοιμα: νομίζω ότι εώ είμαι έτοιμη!
ΣΚΕΨΗ ΤΡΙΤΗ
Ποτέ δεν είχα φανταστεί πως ένα τόσο μικρό νησάκι θα μπορούσε να μοιάζει τόσο απέραντο. Πετάω εδώ και ώρες, (ή μήπως είναι μόλις μερικά λεπτά;) και δεν έχω συναντήσει το μέρος από όπου ξεκίνησα. Προσπαθώ να σταματώ λιγάκι για να παίρνω ανάσα, αλλά είμαι τόσο αναστατωμένη που αδυνατώ να καθίσω ήσυχη.
Μόλις συνάντησα μιαν άλλη πεταλούδα!
Καθόταν επάνω σε ένα μπουμπουκάκι και μένα μου φαινόταν αστείο που μια πανέμορφη πεταλούδα είχε διαλέξει ένα τόσο μικρό κι ασήμαντο μπουμπούκι. Μια χρυσόμυγα, που έτυχε να πετά εκεί κοντά, μου εξήγησε ότι το ίδιο θα έπρεπε να κάνω κι εγώ, αν δεν θα’ θελα να μείνω άστεγη τη νύχτα. Όμως, συνέχισε, θα έπρεπε πράγματι να είναι μικρό και άχαρο, επειδή τα ανθισμένα λουλούδια είναι συνήθως ζηλιάρικα και δεν θέλουν να κουβαλούν στο κεφάλι τους μια πεταλούδα που είναι πιο όμορφη από αυτά. Μα, γιατί, ήθελα να ρωτήσω, όμως πάνω στην προσπάθειά μου μπερδεύτηκα στην προβοσκίδα μου και η χρυσόμυγα τρόμαξε και πέταξε μακρυά.
Τώρα κατάλαβα ότι οι πεταλούδες δεν μπορούν να θέτουν ερωτήσεις.
προς επόμενες σκέψεις
6 comments:
Μου φαίνεται πως οι πεταλούδες μπορούν να θέτουν ερωτήματα, απλώς δεν χρειάζεται να το κάνουν.
Καλά κάνεις και είσαι πολύ περήφανη για τα πολύχρωμα φτερά σου.
Zoe μου εκεί που καθόμουν ξένοιαστη γύρη πάνω σε μία λευκή μαργαρίτα στην μέση του λιβαδιού που βρίσκεται δίπλα στην θάλασσα και απολάμβανα τον πρωινό ήλιο, ήρθες και με πήρες πάνω στα πανέμορφα φτερά σου και επιτέλους πέταξα μαζί σου πάνω από την αγαπημένη μου θάλασσα.
Ωραία ήταν και στο λιβάδι, μοσχοβόλαγαν όλα και πάνω στην μαργαρίτα μου έκανα κούνια όλη μέρα αλλά η χαρά που μου έδωσε το ταξίδι πάνω από την θάλασσα δεν περιγράφεται.
Πότε πότε χαμήλωνες για να μπορέσω να δω τα βότσαλα στην ακροθαλασσιά, με δρόσιζες λίγο με αρμυρές σταγόνες και πάλι ψηλά να μας ζεστάνει ο ήλιος..
Σ'ευχαριστώ πεταλουδίτσα μου ταξιδεμένη που με πήρες συνταξιδιώτη σου και είδα στον κόσμο όσα δεν μπόρεσα να δω ξαπλωμένη χρόνια στο λιβάδι μου.
Όποτε θες έχει χώρο στην μαργαρίτα μου να ξαπλώσεις και εσύ να κάνουμε κούνια παρέα, θα σε κεράσω νέκταρ δροσερό και σπιτικό γλυκό του κουταλιού αμβροσία.
Θα ξεκουραστείς, θα ρεμβάσουμε φλυαρώντας, μπορεί να περάσουν και οι χρυσόμυγες για μιά καλημέρα!
Σε φιλώ όμορφη πεταλούδα Zoe.
Οι πεταλούδες δεν μπορούν να θέσουν ερωτήματα, γιατί απλούστατα, δεν χρειάζεται!
Εμείς που έχουμε, πάλι, αυτή τη δυνατότητα......
Να είσαι πάντα περήφανη για τα φτερά σου, Ζωή μου, γιατί μόνο ψηλά σου πρέπει να είσαι...
Σε φιλώ πολύ.
Κι όμως αυτή είναι μια κοπέλα που μεταμορφώθηκε σε πεταλούδα... αλλά οι σκέψεις της δε χάθηκαν...
καλή σου μέρα helorus
Λυδία μου, μια υπέροχη εικόνα το σχόλιό σου... θα έρχομαι συχνά στη μαργαρίτα σου!!!
φιλιά
Ερωτάκι, ωραία η αλλαγή, σου πάει...
Ναι... έτσι όπως το θέτεις, συχνά αυτός που μπορεί δε θέλει ή δεν μπορεί και τούμπαλιν...
αλλά αυτή η πετσαλούδα έχει ακόμη μερικές σκέψεις-ταξίδια...
Η πεταλούδα μέσα σου πιέζει την ψυχή σου να ταξιδέψει θαρρώ... Να μάθει, να γνωρίσει. Στο εύχομαι ειλικρινά...
:-)
Post a Comment