Στάχτες

Κοιτάζω τα βότσαλα στα χέρια μου, βρεγμένα, στρογγυλά, ανέπαφα, πανέμορφα, αστραφτερά, άλλα μικρότερα, άλλα μεγαλύτερα, χρωματιστά, με νερά, με ρίγες, αποτελούμενα από ένα ή περισσότερα πετρώματα.
Τα κοιτάζω πάλι, βρεγμένα, στρογγυλά, ανέπαφα, ανέπαφα, ανέπαφα...
πανέμορφα, αστραφτερά, άλλα μικρότερα, άλλα μεγαλύτερα,
αλλά ανέπαφα, ανέπαφα...

Σηκώνω το κεφάλι μου, τόση ώρα είμαι σκυμμένη, τα μικρά παλεύουν να φτιάξουν μια ένα χαντάκι κι μια έναν πύργο στη βοτσαλωτή παραλία, ο μπαμπάς τους τα πειράζει, σηκώνω το κεφάλι μου, απρόθυμα, τόση ώρα με το κεφάλι σκυφτό, κοντά κοντά στο σώμα μου, νιώθω την αρμύρα που έχει στεγνώσει επάνω μου ο καυτός, ο αφύσικα καυτός άνεμος, και κοιτάζω εκεί πέρα: εκεί πέρα που μέχρι χθες ήμασταν ΚΑΘΕ μέρα, εκεί που ΜΕΧΡΙ ΧΘΕΣ έστεκαν τα υπέροχα αιωνόβια πεύκα, εκεί που ένιωθα την ανάσα της Ηλείας να με πολιορκεί, εμάς που καθημερινά προδίδαμε τη μεσσηνιακή θάλασσα για να βρεθούμε εκεί, στην αμμουδερή της παραλία, για τους πύργους των παιδιών και τα γέλια τους...

Δεν μπορώ να κλάψω, δεν βγαίνει ούτε λυγμός, στα χέρια μου σφίγγω τα βότσαλά μου, [βρεγμένα, στρογγυλά, ανέπαφα, ανέπαφα, ανέπαφα...
πανέμορφα, αστραφτερά, άλλα μικρότερα, άλλα μεγαλύτερα,
αλλά ανέπαφα, ανέπαφα]
κλείνω τα μάτια και μπροστά μου, ο πανέμορφος κόλπος, μια ατελείωτη αγκαλιά, με τα ψηλά του δέντρα, θαλερά, στητά, φουντωτά, άλλα κοντύτερα, άλλα ψηλότερα αλλά ανέπαφα, ανέπαφα...
ανοίγω τα μάτια, η μύτη μου αφήνει την αρμύρα και γεμίζει ασφυκτικά από τη μυρωδιά του καμμένου, του καπνού...
ανοίγω τα μάτια και μπροστά μου ο πανέμορφος κόλπος, μια ατελείωτη κόλαση, τα βότσαλα στα χέρια μου νωπά μα τα δέντρα ξερά ως τη ρίζα, καμμένα, τα βότσαλα αστραφτερά, οι φλόγες να φωτίζουν το σούρουπο που σιγά σιγά απλώνει, τα βότσαλα ανέπαφα, τα δέντρα σκιες στον ουρανό, ακούω τις εκρήξεις από κάποιες αποθήκες μάλλον, ο κόσμος που φεύγει, ο κόσμος που φοβάται, ο κόσμος που χάθηκε...

Στέκομαι όρθια στην ακτή, τα μικρά έχουν λουφάξει δίπλα μου, είναι φλόγες αυτά μαμά;, εγώ σφίγγω τα βότσαλα στο χέρι μου, αν τα πετάξω, έτσι δροσερά και ανέπαφα, ένας μικρούλης Δαυίδ θα πετύχω αυτόν τον Γολιάθ;
Αν φωνάξω θα σβήσει η φωτιά;
Θα πέσει σαν το τείχος της Ιεριχούς;
Αν κλάψω θα φτάσουν ως εκεί τα δάκρυά μου;

Αν παρακαλέσω σαν παιδί, πολύ πολύ πολύ, θα ξαναέρθει το αντι-αντι-αντι-προχθές;
Θα ξαναγίνουν όλα όπως πριν;
Οι άνθρωποι θα ξανασηκωθούν;
Θα πάνε χαμογελαστοί στους δικούς τους;
Θα ξαναγυρίσουν τα πουλιά;
Θα ξαναγελάσει εδώ η Πελοπόννησος;;

ΥΓ
μόλις εχθές γύρισα από τις διακοπές...
Ίσως δεν το μάθατε αλλά στην Πελοπόννησο έπεσε ένας μετεωρίτης που κατέστρεψε ό,τι βρήκε...
Δεν έχω ξαναδει κάτι τέτοιο...
Μα σίγουρα δεν θα ξαναδώ τα πανέμορφα εκείνα τοπία που τόσα χρόνια αγαπώ και επισκέπτομαι... εξατμίστηκαν στον ουρανό, χάθηκαν και πάνε...

ίσως τελικά δεν έπρεπε να γράψω, ότι γράφω μυρίζει καμμένο και βγάζει μονάχα στάχτες

συγγνώμη