Τότε που η Ζoe ήταν ακόμη μικρούλα και μάλλον ξέγνοιαστη, τότε που για εκείνη Ελλάδα σήμαινε «καλοκαίρι και θάλασσα, μπάνιο και μυρωδάτη ντομάτα από το μποστάνι της θείας της»
Τότε που ακόμη οικογένεια ήταν όόόλο το σόι, ένα καραβάνι από αμάξια που ξεκίναγε με τα φαγητά και τα τραγούδια της για ημερήσια κατασκήνωση κάτω από τα δέντρα.
Τότε που η θάλασσα ήταν απέναντι από το σπίτι, εκεί στις Αλυκές, και η μυρωδιά από τα αρμυρίκια πασπάλιζε με την νοστιμιά της γυαλιστερές και κυδώνια, πεταλίδες και αχινούς…
Ανταποκρίνομαι στο κάλεσμα του Ίκαρου και ιδού λοιπόν η αφεντιά μου, με μαγιώ φτιαγμένο στο χέρι: δαντέλα, αλυσιδίτσα και κόκκινο τριανταφυλλάκι. Το τελευταίο δεν επιβίωσε της πρώτης βουτιάς, αλλά εκείνο το μαύρο τσαχπίνικο μαγιώ είναι ακόμη χαραγμένο στη μνήμη μου…
ΥΓ Να δώσω πάσα; σε όλα μου τα φιλαράκια... όσα δεν λείπουν σε διακοπές, όσα έχουν κοντά τους παιδικές φωτογραφίες...
14 comments:
Τότε που η ζωή έμοιαζε εύκολη σαν να κυκλοφορείς με σάνταλα.
Πανέμορφες φωτογραφίες...
Εύχομαι να έχεις το ίδιο σπινθηροβόλο βλέμμα κάθε φορά που αντικρίζεις θάλασσα.
Καληνύχτα...
κι εγώ στο βλέμμα κόλλησα... σπινθηροβόλο πράγματι, αλλά συνάμα θα έλεγα και διερευνητικό!
(μετά απορούμε με το ταμπεραμέντο της Λυδίας -χα!)
την καλημέρα μου!
:-))
(ξέρω, τούτη τη φορά άργησα λίγο...)
;-))
Καλημέρα!
Καλώς τον Jemand! Καιρό είχα να ακούσω νέα σου...
χαίρομαι που σου άρεσαν...
πιστεύωότι ποτέ δεν μπορείς να αντικρύζεις τη θάλασσα με βλέμμα θολό...
Ίκαρε, πράγματι άργησες κατά ένα σχόλιο, τς τς τς... ;-)
λες από "εδώ" να πήρε η Λυδία;
πιθανό μου ακούγεται...
Γεια σου ρε φιλενάδα με την τσαχπινιά σου!!!Και δεν είναι μόνο στο βλέμμα, είναι όλη η στάση! Φοβερή!
΄Εδειχνες zoe μου, από μικράκι ΘΗΛΥΚΟ!
Tότε όλα όμορφα ήταν ή έμειναν έτσι χαραγμένα στο υποσυνείδητό μας;
Μάλλον το πρώτο, γιατί άντε τώρα να ξανακάνουμε εκείνες τις ημερήσιες εκδρομές κάτω από τα δέντρα και πού να βρεις πεταλίδες...
Ούτε που να το σκεφτούμε...
Γλαρένιες αγκαλιές
Βρε καλώς και τις κοπέλες...
Μάτα μου, περιμένω με αγωνία και τις δικές σου τσαχπίνικες πόζες!
-είδες τελικά οι περισσότεροι, μικροί ήμασταν φάτσες!-
Φύργδην-μίγδην μου, αυτό το θηλυκό έγινε αργότερα ένα αγοροκόριτσο από τα λίγα...
το σίγουρο είναι ότι το βλέμμα παρέμεινε έντονο... τα άλλα... δεδν ξέρω...
συγγνώμη φύργδην-μίγδην, εννοείται ότι η πρόσκληση περιλαμβάνει και εσένα...
:-)
Υπέροχα πρέπει να τα πέρναγες! Ίδια το Λυδιάκι ήσουν!! Σου εύχομαι να περνάς πάντα καλά δίπλα στους αγαπημένους σου!
Φιλάκια..
Μοιάζουμε λες;;;
Σε ευχαριστώ!!!
αν και οι δυο μου κόρες, μάλλον ίδιες ο μπαμπάς τους είναι, και δεν παραπονιέμαι καθόλου...
τουλάχιστον έχω και τον μικρό να μου μοιάζει...
πράγματι τότε ήταν πολύ ωραία εποχή...
Σίγουρα πέρασαν λιγότερα χρόνια απ΄οτότρε που ήμουν έτσι. Βέβαια εγώ είμαι αγοράκι... εννοώσε τέτοια ηλικία.
Καλά να περνάτε!
Ζωή, όνομα και πράγμα!
Antoine, φυσικά και για σένα θα ήταν πολύ πολύ πιο πρόσφατο, εσύ είσαι ακόμη τόσο νέο παληκάρι...
Helorus, ευχαριστώ, ευχαριστώ... το κοκκίνισμα μάλλον δεν φαίνεται...
:-)
Οι φωτογραφίες σου μου άρεσαν πολύ και μου έδωσαν το έναυσμα να βάλω κι εγώ στο δικό μου blog κάποιες αντίστοιχες αλλά όχι του παρελθόντος.
Καλημέρα:)
Post a Comment