Πάνω που ετοιμαζόμουνα να ανεβάσω κείμενο, είδα το βιβλιοφιλικό μπλογκοπαίγνιο που έχει ξεκινήσει εδώ και λίγες μέρες και επειδή μου φάνηκε αρκετά πρωτότυπο είπα να λάβω μέρος...
Διάβασα λοιπόν προσεκτικά τις οδηγίες... οκ, σκέφτηκα, πόσο δύσκολο να είναι;
1. "Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα."
Ναι, οκ, το έκανα... είναι der Doppelgänger [o σωσίας] του Ζοσέ Σαραμάγκου, σε γερμανική μετάφραση...
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
Το έκανα, αλλά... ουπς πρόβλημα, είμαι ακόμη στη σελίδα 64, η πλοκή και η πυκνή γραφή αυτού του υπέροχου Πορτογάλου με έχει συνεπάρει, να πάρει, κι αν σε αυτήν τη σελίδα μου μαρτυρηθεί κάτι που μετά χτυπάω το κεφάλι μου;
Άστο καλύτερα, λέω.
Ξαναπάω στο 1. και απλώνω το χέρι, ε, όχι, πάλι γερμανικό: το "lautlos" του Frank Schätzing, του τυπά που έγραψε και "το σμήνος". Καλό πολιτικό θρίλερ, έτσι για ποικιλία, και επίκαιρο, γιατί έχει να κάνει με το Κόσοβο, και διαβασμένο ολόκληρο, οπότε... δεν με πειράζει για το σασπένς, και με 600 τόσες σελίδες, αλλά στα γερμανικά... άσε... αφού το υλικό πρέπει να είναι αυθεντικό..
'Αντε πάλι στο 1. [και μετά cropper, μου λες ότι έτσι βγαίνει στο τσάκα-τσάκα ποστ... ;-)]
Απλώνω το χέρι και πιάνω το "περί τυφλότητας", ω, ναι! του Ζοσέ Σαραμάγκου [τό 'χω αυτό, καμιά φορά με πιάνει να διαβάζω δυο-τρία απανωτά από έναν συγγραφέα... ε, τώρα είμαι στο τρίτο... πριν από αυτό είχα διαβάσει και το "περί θανάτου", το καλοκαίρι το "όλα τα ονόματα" -αλλά αυτό το τελευταίο δε μετράει, υποθέτω, έχει περάσει καιρός και έχουν μεσολαβήσει τόσα άλλα...-]
Πώς είπαμε; Οκ, σελ. 123.
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
Πρόβλημα. Όχι εγώ, ο Σαραμάγκου. Έχει πρόβλημα με τις τελείες. Σχεδόν, λες και τις ξεχνάει... Εγώ δε μασάω, έχω διαβάσει γερμανικά κείμενα, δυο σελίδες μια περίοδος, που λέει ο λόγος, αλλά για να δούμε...
Οκ. Τυχεροί είμαστε, πέσαμε σε σχετικά απλό σημείο.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
Φύγαμε, κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε:
"Κουνούσαν τα πόδια τους νευρικά, ανυπόμονα. Ήξεραν ότι έπρεπε να βγουν στον εξωτερικό περίβολο για να περισυλλέξουν τα κιβώτια που οι στρατιώτες, τηρώντας την υπόσχεσή τους, θα άφηναν ανάμεσα στην πύλη και τη σκάλα, και φοβούνταν ότι κάποια παγίδα, κάποιο κόλλημα υπήρχε εκεί, Και ποιος μας λέει ότι δεν θα πυροβολήσουν κι εμάς, Μετά απ' αυτό που έκαναν είναι ικανοί για όλα, Δεν μπορούμε να τους έχουμε εμπιστοσύνη, Εγώ δε βγαίνω έξω, Ούτε κι εγώ, ΄Κάποιος πρέπει να πάει αν θέλουμε να φάμε, Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα να πεθάνουμε από μια σφαίρα ή να πεθάνουμε λίγο λίγο από την πείνα, Εγώ θα πάω, Κι εγώ, Δε χρειάζεται να πάμε όλοι, Μπορεί να μην αρέσει αυτό στους στρατιώτες, Ή να τρομάξουν, να νομίσουν ότι θέλουμε να δραπετεύσουμε, ίσως γι' αυτό να σκότωσαν κι εκείνον με το πόδι, Πρέπει να πάρουμε μια απόφαση, Πρέπει να πάρουμε κάθε προφύλαξη, μην ξεχνάτε τι έγινε χθές, ούτε λίγο ούτε πολύ είχαμε εννιά νεκρούς, Οι στρατιώτες μάς φοβήθηκαν, Κι εγώ φοβάμαι αυτούς, Θα ήθελα πολύ να ξέρω αν τυφλώνονται κι αυτοί, Ποιοι αυτοί, Οι στρατιώτες, Κατά τη γνώμη μου θά 'πρεπε νά είναι οι πρώτοι. Συμφώνησαν όλοι σε αυτό, χωρίς ωστόσο να αναρωτηθούν γιατί, κανείς δε βρέθηκε να δώσει ένα καλό επιχείρημα, Γιατί έτσι δε θα μπορούσαν να πυροβολήσουν, Ο χρόνος κυλούσε το μεγάφωνο παρέμενε σιωπηλό."
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.
Μπααααα, δε νομίζω... προχτές προσκάλεσα ήδη σε ένα μπλογκοπαίγνιο... άσε... θα κάνω όπως κι ο cropper, όποιος έχει κέφι, ας δει τι βιβλίο θα πιάσει, αν απλώσει το χέρι του...
ΥΓ Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το προαναφερόμενο βιβλίο σε μετάφραση Αθηνάς Ψύλλια, εκδόσεις Καστανιώτη από τη σειρά "Συγγραφείς απ΄όλο τον κόσμο"
