tag:blogger.com,1999:blog-31283449627271159042024-03-05T22:15:59.226+03:00Stardustiain a cosmos of ideas and feelingsStardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.comBlogger140125tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-30423559618274827052015-03-04T23:56:00.001+02:002015-03-04T23:56:21.138+02:00Αστερόσκονη<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://therealweeklyshow.files.wordpress.com/2013/09/large-magellanic-cloud.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="204" src="https://therealweeklyshow.files.wordpress.com/2013/09/large-magellanic-cloud.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Η αστερόσκονη είναι περίεργο πράγμα: πέφτει, πέφτει... λες ότι απλώς πέφτει αλλά να που κάνει μία έτσι, σα να παίρνει μια ανάσα, σα να αναστενάζει κ αντί να κάτσει απαλά πάνω στο φύλλο έρχεται απαλά απαλά, χάδι αστρικό, κ κουρνιάζει μέσα στα μαλλιά σου, πάνω στα ματοτσίνορά σου, πίσω από το αυτί σου κ μετουσιώνεται σε κομμάτι σου...<br />
<br />
Περίεργο πράγμα...<br />
<br />
Εσύ δεν το νοιώθεις, δεν το καταλαβαίνεις, μπορεί να το αισθάνεσαι σαν μια πνοή που ανάδευσε ένα σου τσουλούφι, σαν ένα φευγαλέο βλέμμα στη ματιά σου, σαν ένα απαλό ήχο, αλλά εκείνη έχει πια γίνει ένα με το αίμα σου, κυλάει, με κάθε χτύπο φτάνει κ πιο κοντά σου, αρχίζει κ ενώνεται με τα αιμοπετάλιά σου, βλασταίνει κ πολλαπλασιάζεται, νεοπλασία ευεργετική που έχει φτάσει από μακρυά, από τόπους που πια δεν υπάρχουν, που ακόμη δεν έχουν γεννηθεί... κ έτσι, έτσι απαλά κ ήσυχα όπως τρύπωσε μέσα σου, έτσι αθόρυβα γίνεται ένα, μετά δύο, τέσσερα, οκτώ κ πάει λέγοντας κύτταρα...<br />
<br />
Περίεργο πράγμα...<br />
<br />
Κάθε μέρα η αστερόσκονη πέφτει, αόρατη βροχή που καλύπτει τα πάντα, στίγμα στίγμα καλύπτει ό,τι βρει, τρυπώνει κ μετουσιώνεται... Εμείς οι άνθρωποι το έχουμε πια ξεχάσει, λίγοι από εμάς τη νοιώθουν, ελάχιστοι καταλαβαίνου τι τους ψιθυρίζει, οι περισσότεροι ίσως κ να την αποτινάζουν ασυναίσθητα, τόσο που έχουν ξεχάσει πώς είναι το χάδι...<br />
<br />
Περίεργο πράγμα...<br />
<br /></div>
Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-28420583457251204332015-01-20T22:32:00.002+02:002015-01-20T22:32:18.062+02:00Απογραφή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ωστε έτσι, τον ρώτησε, είσαι σίγουρος για αυτό; κοντοστάθηκε λιγάκι αλλά δε φαινόταν κανείς, μου φάνηκε σκέφτηκε, ξεκίνησε να περπατάει αλλά η φωνή, ψιθυριστή όσο και διαπεραστική ακούστηκε ξανά, όμοια ανατριχίλα, είσαι σίγουρος λοιπόν; τι στο καλό, ξανασκέφτηκε, δεν μπορεί, τόσες ώρες δουλειά, με έχουν εξαντλήσει, μάλλον ετοιμάζομαι για υπερκόπωση, σκέφτηκε με μια δόση χαιρεκακίας: την επομένη είχαν απογραφή στις αποθήκες, απαίσια κατάσταση και παρόλο που εκείνος θα ήταν καθισμένος στον υπολογιστή θα έπρεπε να βρει τρόπους να διορθώσει και να καλύψει τα λάθη, εμπόρευμα αδήλωτο, άλλο διπλοχρεωμένο, κάποιες ασυμφωνίες σε κούτες, μονάδες, περισσεύματα, υπερκόπωση λοιπόν, ωραία, κουτί θα μου έρθει, πρέπει να πάω τώρα κιόλας στο γιατρό να προλάβω να γράψω άδεια, κάθε χρόνο ο Νίκος από το τμήμα του κάτω ορόφου είναι με γρίππη τέτοια, αλλά αυτός πάντοτε εκεί, βράχος, το έλεγε και ο διευθυντής: απογραφή, όλοι εδώ από νωρίς και να έχουν ειδοποιηθεί οι οικογένειες, να μην τους περιμένουν, μα τώρα ήρθε η σειρά μου και μένα μια φορά να..., μη με αγνοείς , ακούστηκε τώρα η φωνή, σταμάτα <br />
α μ έ σ ω ς εκεί που είσαι, και σταμάτησε, μια ζωή έτσι έκανε, ήταν υπάκουος αυτός, μην τρέχεις πέρα-δωθε στο διαμέρισμα, του έλεγαν, και σταματούσε, μην πετάς τα κουκούτσια της ελιάς από το μπαλκόνι, πάψε επιτέλους να μιλάς και έπαυε, είχε χιλιάδες απορίες, όλες κρυμμένες πίσω από τη μία, τη μεγάλη, την-πότε-μα-πότε-επιτέλους-θα-μεγαλώσω να μπορέσω να ζήσω χωρίς μια φωνή να με διατάζει, μεγάλωσε, η φωνή άλλαζε χρειά μα πάντοτε παρούσα, πότε θα πιάσεις δουλειά, γιατί δεν παντρεύεσαι, γιατί δεν χαμογελάς, ρε πώς κατάντησες, ναι, αυτό το άκουγε συχνά, τώρα τελευταία, αν και, με τα χρόνια την ανεχόταν σαν μια κακή συνήθεια, όμως επέμενε η ρημάδα, εκείνη μιλούσε και εκείνος άκουγε, άκουγε ή την υπάκουγε αλήθεια; απορία, άλλη μία, τόσα χρόνια μετά ακόμη δεν ήταν σίγουρος αν είχε καταφέρει να τη νικήσει έστω και μία φορά, να την αγνοήσει, ακόμη καλύτερα, να την χλευάσει, εκεί μπροστά στα μούτρα της, αν είχε, και να της δείξει ότι τώρα πια δεν μπορούσε να τον αναγκάσει να την ακούσει, αλλά... τι τον ρωτούσε τώρα, είπαμε, σε ρωτάω αν είσαι σίγουρος, αποκρίθηκε εκείνη, φωνή μεταλλική και αιχμηρή, παγωμένη, κούνησε το κεφάλι, πέρα-δώθε, όχι, να πάρει δεν ήταν σίγουρος μα δεν έπρεπε να το δείξει, σε ρώτησα κάτι, επέμεινε εκείνη, παράτα με επιτέλους, ναι αυτό θα έπρεπε να της φωνάξει, τρεις λέξεις, τρεις λεξούλες μονάχα ήταν, ακόμη και σκυφτός θα μπορούσε να τις προφέρει, περιμένω, ξαναείπε η φωνή, και θα μου απαντήσεις τώρα!<br />
<br />
όχι, δεν ήταν σίγουρος, ποτέ δεν ήταν... έκλεισε τα μάτια του σφιχτά, τα όνειρά του πάλι ετοιμάζονταν να δραπετεύσουν, δάκρυα καυτά που θα έσκαγαν ένα ένα στο δρόμο, όχι σαν πυροτεχνήματα, ούτε σα βόμβες, ελάχιστα σχεδόν άηχα πλοπ πλοπ θα ακούγονταν, αν δεν τα σταματούσαν τα βλέφαρά του...<br />
<br />
όχι δεν ήταν σίγουρος, απάντησε νοερά και άκουσε τη φωνή να γελά θριαμβευτικά, καθώς απομακρυνόταν και πάλι μέσα στο σκοτάδι, θα τα ξαναπούμε σύντομα, του είπε, άλλωστε μην ξεχνάς, αύριο έχεις πολλή δουλειά στο γραφείο, ναι σκέφτηκε, το έλεγε και ο διευθυντής: απογραφή, πρέπει να πάω από νωρίς και να πω στους δικούς μου να μη με περιμένουν... </div>
Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-31888688812090955742014-06-10T23:26:00.000+03:002014-06-10T23:26:27.451+03:00άτιτλο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://file1.npage.de/008964/93/bilder/schrank_mit_tuecher.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://file1.npage.de/008964/93/bilder/schrank_mit_tuecher.jpg" height="320" width="208" /></a></div>
<br />
<br />
Δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξει πλέον κάτι, όλα είχαν ειπωθεί και τακτοποιηθεί στη συνείδηση, σιδερωμένα σεντόνια στο κάτω ράφι, μαξιλαροθήκες στο πάνω μαζί με κάτι πετσέτες. Ήταν καθαρά και πλυμένα, σιδερωμένα -με τσάκιση-τα λόγια, από αυτήν που σου τσακίζει κάτι μέσα σου. Όμως φαίνονται ωραία, περιποιημένα, φροντισμένα, αθώα, γλυκό χαμόγελο που σε σφάζει με το βαμβάκι.<br />
Έκλεισε την ντουλάπα αλλά τα λόγια δεν έλεγαν να σβήσουν, είχαν πια καταλάβει την ντουλάπα της σκέψης, τη γέμιζαν πέρα ως πέρα, σιγά σιγά θα έλεγες ότι φούσκωναν, γίνονταν σπουδαία, εκεί μέσα, στην ντουλάπα, τα άκουγε να βροντοχτυπάνε από μέσα, είμαστε εδώ μη μας αγνοείς, φωνάζανε, και ήταν αδύνατον πλέον να χωρέσει και τα δικά της.<br />
Κρατώντας τα στα χέρια, δυο μαξιλαροθήκες και ένα ριγέ σεντόνι όλο και όλο, βάλθηκε να ψάχνει το σπίτι, να βρει ένα μέρος να τα βάλει, να μπουν και αυτά -ωραία και τακτοποιημένα-... όμως χώρος δεν υπήρχε πλέον πουθενά.<br />
Δεν υπήρχε λοιπόν πράγματι περίπτωση να αλλάξει κάτι... τα άλλα είχαν ειπωθεί και τακτοποιηθεί μια χαρά. Και έμεινε με τα δικά της στα χέρια και με τα λόγια της να πετάνε χωρίς καμμιάν ελπίδα έξω από το παράθυρο...<br />
<br />
<br /></div>
Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-11261026638190255562012-06-11T22:17:00.001+03:002012-06-12T19:54:52.108+03:00Γαζία [acacia farnesiana]<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.gardenshop.gr/fyta/images/acacia_farnesiana.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="256" src="http://www.gardenshop.gr/fyta/images/acacia_farnesiana.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Δεν ήταν η ομορφιά της, μάλλον. Δεν ήταν η φωνή της. Δεν την είχε ακούσει, ακόμη. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν.<br />
<div>
Ίσως και να μην είχε και τόση σημασία.</div>
<div>
Και όμως, κάθε φορά που περνούσε από την αυλή του σπιτιού του, κάθε πρωί και κάθε απόγευμα, μάλλον νωρίς, ένιωθε μια αναστάτωση.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Δεν ήταν τα ρούχα της, χρώματα μουντά, αλλά από υφάσματα που έμοιαζαν να χορεύουν.</div>
<div>
Αλλά ήταν σίγουρα το βήμα της, γρήγορο και ασυνήθιστο για θηλυκή παρουσία. Τουλάχιστον ασυνήθιστο για αυτές που τον περιτριγύριζαν στο γραφείο.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Δεν ήταν τα μαλλιά της, σκούρα, γυαλιστερά πάντοτε μαζεμένα σε μια μακριά μακριά πλεξίδα, απορούσε κι ο ίδιος.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Μέχρι που έπιασε άνοιξη, καλοκαίρι σε λίγο και την είδε να περνάει με τα φορεματάκια της, βήματα άνετα και χορευτικά, μια σιλουέτα που έμοιαζε συνέχεια να χορεύει.</div>
<div>
Τώρα κάθε φορά, τα απογεύματα, ήταν στον κήπο και έκανε ότι ποτίζει. Έκανε ότι τον ενδιέφερε ο κήπος που η μητέρα του είχε μετατρέψει με τα χρόνια σε ένα ασυνήθιστο μικρό δασάκι. Μια ελάχιστη ζούγκλα, μια πράσινη δροσερή γωνιά.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Κι εκείνη περνούσε και με τα χέρια της χάιδευε τα φύλλα από το γιασεμί, ακουμπούσε περνώντας τα φύλλα του κισσού, αλλά ποτέ της δεν έκοβε ούτε ένα λουλούδι. Ούτε ένα φύλλο. </div>
<div>
Μονάχα μια φορά, αργότερα πολύ, έκοψε μια γαζία.</div>
<div>
Και τότε της μίλησε.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ξαφνιάστηκε και κοκκίνησε όλόκληρη. Ξαφνιάστηκε κι ο ίδιος από αυτήν την εκδήλωση αθωότητας. Προσπαθούσε να υπολογίσει την ηλικία της, μα όλο ξέφευγαν οι αριθμοί από το νου του.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όταν του απάντησε είχε ξεχάσει πια την ερώτησή του: είχε έναν τρόπο να γέρνει το κεφάλι ελαφρά για λίγο μα στη συνέχεια τα μάτια της, αυτόνομες υπάρξεις, τον κάρφωσαν με απόλυτη ευθύτητα.</div>
<div>
Μπερδεύτηκε. Η εμπειρία του του μιλούσε για γυναίκες που ήταν όλο νάζι, που έπαιζαν με αστείες και σύντομες ματιές, λες και σε προέτρεπαν να τις πιάσεις, να τις σφίξεις, να τις πονέσεις, να τους αποδείξεις την αρσενική υπεροχή σου.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Το γέλιο της, όταν κατάλαβε ότι ο νους του ταξίδευε, ήταν καθαρό και ειλικρινές. Ήταν τότε που την ξεγέλασε. Τότε που η αόρατη παρουσία του πήρε μορφή μπροστά της, που τον είδε για πρώτη φορά.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Όχι, σίγουρα ήταν πάνω από εικοσιδύο-εικοσιτρία, σκέφτηκε, μα και πάλι όχι κοντά στα τριάντα.</div>
<div>
Εικοσιέξι, του απάντησε το ίδιο βράδυ, καθισμένοι σε ένα παγκάκι λίγα τετράγωνα πιο κάτω. Καλά το είχε καταλάβει, σκέφτηκε, μα ήταν το μόνο, όπως αποδείχθηκε αργότερα. </div>
<div>
...<br />
<br />
Κλεισμένος στο γραφείο του απαντούσε σε ένα βιαστικό μήνυμα στο facebook. Το βράδυ θα έβγαινε με τη Τζίνα. Κοιτούσε την φωτογραφία της, όμορφη, βαμμένη, στολισμένη το βράδυ θα πήγαιναν για ποτό και μετά ή στο σπίτι της ή στο δικό του. Στο διαμέρισμα τρία τετράγωνα πιο κάτω. Στη μάνα του είχε καιρό να πάει, ποιος ξέρει αν ο κήπος ήταν ακόμη έτσι όμορφος... το γιασεμί μάλλον θα είχε απλώσει σε όλο το κάγκελο της περίφραξης και η γαζία θα περίμενε υπομονετικά και πάλι το φθινόπωρο να πετάξει κίτρινα ανθάκια. Εκεί από κάτω είχε κάτσει μαζί της, όταν τελικά τον εμπιστεύτηκε και μπήκε στην αυλή του. Εκεί είχε επιχειρήσει να τη φιλήσει, εκεί την άφησε να τον περιμένει, όταν αρνήθηκε να συνεχίσει μαζί του, επειδή τη φόβιζε η βία που ξεχύλιζε από μέσα του. Εκεί θα τον περίμενε πάντοτε. Μα τώρα θα έβγαινε με τη Τζίνα. Και μετά, Σάββατο πρωί θα καθόταν στο πεζουλάκι κάτω από τη γαζία και θα της διηγιόταν κάθε λεπτομέρεια με τη Τζίνα, τη Μαίρη, την Άννα... καθώς θα άδειαζε και πάλι μερικά τσουβάλια χώμα, για να μη κρυώνουν τα παγωμένα μέλη της.</div>
<div>
</div>
</div>Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-31213966050550505042012-06-11T21:40:00.002+03:002012-06-11T21:42:33.339+03:00Διπλός ήλιος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlytwGtVKH-Re9TdIW705BR0LsubB-bq0hUzvv5z_Y9xoyVOJl2nB8oHR0GbmbOeNw_LcRY_Gabx4NtKlZX537-S1x-cO3UfVECdBwNj_k10Crm4TMOnhLMPTxf10ggfdKhayTmfvk1p8/s1600/IMG_6025.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5596944286550600802" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlytwGtVKH-Re9TdIW705BR0LsubB-bq0hUzvv5z_Y9xoyVOJl2nB8oHR0GbmbOeNw_LcRY_Gabx4NtKlZX537-S1x-cO3UfVECdBwNj_k10Crm4TMOnhLMPTxf10ggfdKhayTmfvk1p8/s400/IMG_6025.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; display: block; height: 360px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 270px;" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjk1UJKmButZupMN-qZdIras2Cs7ufNji72u_G1XD1C9Z6d4ceJJU4KpdkVF023dWX7oL7f7lSLqQGdv0dQ8mLbEOISaaBA53Bo7p4UQYeRB0ClGIKn20_QQTXm0BfuEecJKByTOY3RvxA/s1600/IMG_6025.jpg"><br /></a>H φωτογραφία τραβήχτηκε το Γενάρη του '11 πάνω από το Ιόνιο, μέσα από αεροπλάνο. Μέχρι σήμερα μου αρέσει τόσο πολύ: κάτω στο επίπεδο της γης έχει ήδη δύσει, στο δικό μας ύψος είναι ακόμη ψηλά: ένας διπλός ήλιος, σαν τον κόσμο μας σήμερα... για άλλους πολλά έχουν τελειώσει ή φθίνουν, κάποιοι άλλοι μας κοιτούν αφ' υψηλού... χωρίς να αισθάνονται την έλλειψη... Μας την αφιερώνω.</div>Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-71340062892823726712012-06-11T21:34:00.002+03:002012-06-11T21:42:15.282+03:00σκουπίδια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://lead.sda.ch/dokumente/artikel/101MAY52165129.jpg"><img alt="" border="0" src="http://lead.sda.ch/dokumente/artikel/101MAY52165129.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; display: block; height: 427px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 640px;" /></a><br />
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
'Ολη μέρα ψάχνω μες στα σκουπίδια τα όνειρά μου, τις ελπίδες, αυτά που ήλπιζα μια μέρα να αποκτήσω στην καρδιά μου και όλα τα άλλα, όσα είχα και μου τα πήρανε, μέσα από τα χέρια...γιατί λέει τα χάλασα, τα σκόρπισα, τα ξόδεψα λέει, μαζί με αυτούς που τα πήραν από μένα. Έτσι λένε.Και σήμερα, κάθομαι μουτρωμένη εδώ, ανάμεσα σε σακούλες, κατσαρίδες και αρουραίους, μασουλώντας ένα ξερό κομμάτι ψωμί...</div>
<div>
Κάτι σάπιο γυαλίζει σε μια γωνία...Πάω κοντά και βλέπω το κορίτσι με τα εβένινα πόδια να με κοιτάζει τρομαγμένο.Της χαμογελώ αλλά ακούω τον νταβατζή που χτυπά απειλητικά ένα σίδερο στο κάγκελο μπροστά του και φεύγω...Το κορίτσι με τα εβένινα πόδια χάνεται μέσα στη φθαρμένη πόρτα με το λαμπιόνι. Πελάτης.</div>
<div>
Κάτι σάπιο γυαλίζει στη γωνία. Ίσως και να τρώγεται, βλέπω δύο κουρελήδες που παλεύουν ποιος θα το φτάσει πρώτος. Κοιτάζω αλλού και κάνω ότι χτυπά το από καιρό χαλασμένο και ανενεργό κινητό μου. Μπαίνω στο πρώτο βρωμερό λεωφορείο και μαζεύομαι σε μια γωνιά. Ο οδηγός γελάει. Δεν πάει λέει. Εδώ είναι το τέρμα. Για όλους και για όλα. Έχει σηκωθεί και με πλησιάζει. Ουρλιάζω: τα μάτια του είναι δυο τρύπες. Το κεφάλι του κατρακυλάει στα πόδια μου, το σώμα του διαλύεται. Κλοτσάω τη σακούλα που ακουμπά το πόδι μου και γεμίζει ο τόπος σκουλήκια. Τρέχω τρομαγμένη.</div>
<div>
...<br />
Έχει βραδυάσει. Γυρνώ και ξαναγυρνώ στα ίδια σημεία. Όλη η πόλη ένα ίδιο σημείο: γεμάτο σκουπίδια, κουρελήδες. Και σακούλε, κατσαρίδες και αρουραίοι... Τρέχω τρομαγμένη. Μα είναι βράδυ και γυρνώ και ξαναγυρνώ στα ίδια σημεία.<br />
<br />
Κάτι σκούρο γυαλίζει σε μια γωνία. Δεν πρέπει να τρώγεται, κανείς δεν παλεύει να το φτάσει πρώτος. Δεν μπορώ, όμως, να κοιτάξω αλλού και το πλησιάζω. Μόλις το αντικρύζω νοιώθω την καρδιά μου να σπάει σε χίλια κομμάτια: κάτι εβένινα πόδια ξεπροβάλλουν κάτω από ένα σωρό σκουπίδια. Θέλω να σηκώσω τις σακούλες, να βεβαιωθώ, αλλά ακούω τον νταβατζή που χτυπά απειλητικά το ματωμένο σίδερο σε ένα κάγκελο και το βάζω στα πόδια...<br />
<br />
Τρέχω τρομαγμένη... </div>
</div>Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-30308739944609197332012-06-11T21:26:00.003+03:002012-06-11T21:41:16.387+03:00kurzes Theatherstück<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://www.haz.de/var/storage/images/haz/nachrichten/kultur/theater/erstmals-alle-kleist-dramen-auf-der-buehne/15459104-1-ger-DE/Erstmals-alle-Kleist-Dramen-auf-der-Buehne_ArtikelQuer.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="http://www.haz.de/var/storage/images/haz/nachrichten/kultur/theater/erstmals-alle-kleist-dramen-auf-der-buehne/15459104-1-ger-DE/Erstmals-alle-Kleist-Dramen-auf-der-Buehne_ArtikelQuer.jpg" width="320" /></a><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Zwei Personen. Ein Mann [Μ], eine Frau [F]. Rücken am Rücken sitzend. Auf einer Bank. Mit hochgezogenen Beinen; beide. Es darf auch ein Baum auf der Szene stehen. Weiter nichts.<br />
<br />
F- [heiter] Erinnerst du dich?<br />
M- [abwesend] Woran?<br />
F- [heiter, naiv] An Alles!<br />
M- [erstaunt] An Alles?<br />
F- [betont] Ja, an ALLES![Pause] Erinnerst du dich?<br />
M- [ebenso betont] Nein!<br />
F- [enttäuscht, lässt den Kopf hängen] ... Nein?...<br />
M- Nein... Aber ich erinnere mich an dich.<br />
F- [überrascht aber vorsichtig] An mich?<br />
M- Ja, an dich... das wäre dann Alles! </div>Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-31301484411629752592012-03-17T19:04:00.000+02:002012-03-18T21:58:05.361+02:00Μια αληθινή ιστορία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="http://www.luetke-online.de/resources/Baum+mit+Mond+in+der+Nacht.jpg"><img alt="" border="0" src="http://www.luetke-online.de/resources/Baum+mit+Mond+in+der+Nacht.jpg" style="cursor: hand; cursor: pointer; display: block; height: 375px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 500px;" /></a><br />
<div>
<br /></div>
<div>
by <a href="http://www.luetke-online.de/Nacht.html">Frank Luetke</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Ξαφνικά τα μάτια της άνοιξαν: για μερικές στιγμές μπροστά της κρέμονταν ακόμη κρόσσια από το όνειρο που την είχε αναστατώσει. Σιγά σιγά τα μάτια της καθάρισαν και μπορούσαν να ακολουθήσουν τις φωτεινότερες ακμές των περιγραμμάτων γύρω της. Πήρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε να βολευτεί, να ξανακλείσει τα κουρασμένα μάτια και να κοιμηθεί. Ένιωσε δίψα και άπλωσε το χέρι προς το μέρος που ήξερε ότι στεκόταν το ποτήρι της. Μόνο που ήταν άδειο. Και η δίψα έντονη. Το χέρι κινήθηκε δεξιότερα και έστρεψε το ξυπνητήρι προς τη μεριά της. Τρεις παρά είκοσι. Δύσκολη ώρα. Πολύ κακή ώρα για να την πιάσει αϋπνία. Σκέφτηκε να αγνοήσει τη δίψα της αλλά ήξερε ότι κινδύνευε να μείνει ξάγρυπνη. Άπλωσε και πάλι το χέρι και έπιασε την άκρη από το νυχτικό της. Καθώς το φορούσε είχε τεντωμένα τα αυτιά της. Έξω έβρεχε, από κάπου μακρυά ακούγονταν μπουμπουνητά, κάποιοι σκύλοι γαύγιζαν.</div>
<div>
Όρθια τώρα κατευθύνθηκε προς το μπάνιο. Και τότε ένιωσε το μικρό δάχτυλο του αριστερού της ποδιού να σκίζεται. Να πάρει, σκέφτηκε, άντε πάλι. Ενώ έριχνε με το τηλέφωνο κρύο νερό στη πληγή, πάντοτε στο σκοτάδι χωρίς να έχει ανάψει φως, θυμήθηκε τη μέρα που ακούστηκε ένας περίεργος ήχος από το μπάνιο και τη μεγάλη κόρης της να φωνάζει, το πάτωμα σηκώνεται. Από τότε είχε περάσει πολύς καιρός και τα πλακάκια, όσα είχαν απομείνει ακόμη στη θέση τους, έσπαγαν λίγο λίγο. Κάθε καινούργιο κομμάτι άφηνε μια ακόμη πιο αιχμηρή προεξοχή και κάθε τόσο όλο και άκουγες κάποιον να κόβεται στο μπάνιο. Θυμήθηκε και την αντίδραση του ιδιοκτήτη, μέχρι τότε ήταν το μοναδικό διαμέρισμα που δεν είχε παρουσιάσει πρόβλημα στο μπάνιο, αν εξαιρούσες τα πλακάκια που κουνιόντουσαν χρόνια τώρα σε σαλόνι και κουζίνα. Θα τα έφτιαχνε, έλεγε, αλλά είχαν προτιμήσει τελικά αυτό το χάλι, από το να υποστούν μια αύξηση στο ενοίκιο... Δύσκολες εποχές...</div>
<div>
</div>
<div>
Με το ποτήρι γεμάτο δροσερό νερό κατευθύνθηκε προς το σαλόνι. έλεγξε αν είχαν κλειδώσει την εξώπορτα και χαμηλώσει το καλοριφέρ και στάθηκε στην μπαλκονόπορτα παρατηρώντας κάτω από τη χαμηλωμένη τέντα τα ρυάκια του νερού που κατρακυλούσαν την κατηφόρα. Τα σκυλιά, βρεγμένα αρκετά, μάλλον είχαν λουφάξει σε μια γωνιά και δεν ακούγονταν πλέον. Πάντοτε της έκανε εντύπωση, όταν κάτι τέτοιες ώρες έβλεπε αναμμένα φώτα σε ξένα δωμάτια, αλλά σήμερα η τέντα τής εμπόδιζε την πλήρη θέα. Τα λιγοστά διαμερίσματα που μπορούσε να δει ήταν όλα σκοτεινά. Όπως και το δικό της. Άραγε να ξαγρυπνούσαν κι άλλοι σε αυτά;</div>
<div>
Οι πατούσες της είχαν αρχίσει να παγώνουν, σημάδι ότι έπρεπε να επιστρέψει στο κρεβάτι της. Έκανε μια τελευταία στάση στο δωμάτιο των παιδιών. Τα τρία πιτσιρίκια κοιμόντουσαν ήσυχα και βαθιά, η μεγάλη χωμένη ολόκληρη στο πάπλωμα με τα πλούσια μαλλιά της να πέφτουν από το πλάι της κουκέτα, ο μεσαίος επίσης κουκουλωμένος να παραμιλάει συνεπαρμένος από το όνειρό του, η μικρή με τα μπρατσάκια της έξω από το πάπλωμα, μια ζωή να αποζητά τη δροσιά και το κρύο. Το δωμάτιο ασφυκτικά μικρό και για τα τρία. Ένιωσε τις ίδιες τύψεις, την ίδια πίκρα: που δεν μπορούσε να τους προσφέρει ένα άνετο σπίτι, ένα σίγουρο μέλλον... Τα σταύρωσε και πήγε να ξαπλώσει. Στο χωλ πάτησε ένα εξάρτημα από playmobil αλλά, συνηθισμένο το βουνό στα χιόνια, απλώς έσκυψε και το μάζεψε, ήταν το πειρατικό καπέλο του καπετάνιου. Το ακούμπησε στο κομοδίνο δίπλα της και σε αντίστροφη με πριν κίνηση, έβγαλε το νυχτικό της, κοίταξε την ώρα, ήδη τρεις και εικοσιπέντε και ξάπλωσε στη μεριά της που είχε χάσει πια τη ζεστασιά του κορμιού της. Δίπλα της ο άντρας της κοιμόταν τώρα γυρισμένος προς τη μεριά της και ήταν σα να χαμογελούσε στον ύπνο του. Του χάιδεψε απαλά το μάγουλο και τον φίλησε ακόμη πιο απαλά για να μην τον ενοχλήσει. Και κούρνιασε κοντά του.</div>
</div>Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-52949262162399933842012-02-18T23:27:00.001+02:002012-02-18T23:30:46.035+02:00άτιτλο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/QSYbEWxnJhE" width="420"></iframe><br />
<br />
...έτσι περπάταγε τελευταία: μηχανικά, ένα βήμα μετά το άλλο, μια δρασκελιά να ακολουθεί δεμένη με αλυσίδα την άλλη, μάτια χαμηλωμένα, αυτιά χωμένα στο γιακά, αυτός ο παγερός αέρας φυσούσε μήνες τώρα -πάντοτε με την ίδια ένταση, από την ίδια κατεύθυνση πάντοτε, το ίδιο κρύος, το ίδιο αδιάφορος, να τον προσπερνά, να του ρίχνει σκόνη στο πρόσωπο-, ένα βήμα μετά το άλλο, μια δρασκελιά να ακολουθεί πεισματωμένα την άλλη, μέτρο μέτρο να προχωρά και να είναι πάντοτε στο ίδιο μέρος, στη ίδια πνιγερή πόλη - ένας τροχός είχε γίνει πια ο δρόμος, πλαστικός και διάφανος, ίδιος με αυτόν που μπαίνει στο κλουβί για να ξεγελάει τα χάμστερ, και πάλι μια δρασκελιά μετά την άλλη, και άλλο ένα βήμα, τα αυτιά χωμένα στο γιακά, ο δρόμος γεμάτος σκουπίδια και η βροχή που άρχισε πριν από λίγο να του μουλιάζει ήδη το παλτό, οι ώμοι βαραίνουν, τα πόδια παγωμένα να κάνουν πάντοτε την ίδια κίνηση και τα χέρια, παγωμένα και αυτά, ίδια κουπιά να λάμνουν στο κενό, ένα βήμα μετά το άλλο, μια δρασκελιά να σπρώχνει μάταια τη γη, η γη δεν κινείται, αλλά ούτε οι άνθρωποι, δεμένοι πάντοτε στο ίδιο μέρος, να πασχίζουν να κινηθούν και να φύγουν και η πόλη να γελά με κακεντρέχεια, κάνε όσα βήματα θέλεις, εδώ θα παραμένεις, τα αυτιά χωμένα στο βρεγμένο γιακά, το κεφάλι μέσα στον τριμμένο σκούφο, τα μάτια χαμηλωμένα, να μετρούν πλάκες στο πεζοδρόμιο μηχανικά, αμέτοχα, να κοιτούν χωρίς να βλέπουν, το μυαλό κολλημένο στην ίδια ερώτηση, απάντηση καμμία, μονάχα το ένα βήμα μετά το άλλο, ο αέρας να φυσά, η σκόνη να μπαίνει στα μάτια, τα αυτιά χωμένα στο γιακά, μια δρασκελιά και μετά άλλη μία, η αλυσίδα να τρίζει καθώς σέρνεται ρυθμικά, ο τροχός, πλαστικός και διάφανος, να γυρνά και να γυρνά και όλα να είναι στην ίδια θέση, η γη δεν κινείται, ο δρόμος ο ίδιος, κουπιά που λάμνουν στο κενό, ερώτηση καρφωμένη, βήμα, δρασκελιά, απορία και απάντηση καμμία, το παλτό μούσκεμα και το τέρμα άφαντο. </div>Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-18324362498630759142011-12-07T16:45:00.003+02:002011-12-09T21:16:27.546+02:00Ευρυδίκη<a href="http://images.fineartamerica.com/images-medium/1-orpheus-and-eurydike-wolfgang-schweizer.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 600px; height: 513px;" src="http://images.fineartamerica.com/images-medium/1-orpheus-and-eurydike-wolfgang-schweizer.jpg" border="0" alt="" /></a><a href="http://fineartamerica.com/featured/1-orpheus-and-eurydike-wolfgang-schweizer.html">Orpheus and Eurydike</a> by Wolfgang Schweizer<br /> <p style="margin-bottom: 0in">Ψηλαφιστά κατέβαινε τα γλιστερά σκαλοπάτια της μνήμης.</p> <p style="margin-bottom: 0in">Το μυαλό.</p> <p style="margin-bottom: 0in">Κατέβαινε και το έρεβος του έπνιγε τα μάτια και έκανε τα αυτιά να παραμιλούν ορθάνοιχτα.</p> <p style="margin-bottom: 0in">Το μυαλό.</p> <p style="margin-bottom: 0in">Κατέβαινε και προσπαθούσε με ακροδάχτυλα και διστακτικά βήματα να βρει πάτημα στο επόμενο σκαλοπάτι.</p> <p style="margin-bottom: 0in">Και στο επόμενο σκαλοπάτι.Και στο επόμενο.Και στο επόμενο.</p> <p style="margin-bottom: 0in">Η πέτρα όλο μούσκλια, κάθε ανάσα και ιστός αράχνης. Παντού.</p> <p style="margin-bottom: 0in">Κάθε βήμα και ανατριχίλα.Και το επόμενο.</p> <p style="margin-bottom: 0in">Μα το μυαλό πεισματωμένο, με το κεφάλι σκυφτό, την καρδιά σε επιφυλακή, όλο και κατεβαίνει όλο και πιο βαθειά στη μνήμα της μνήμης. Εκεί που ζουν οι σκιές ξεχασμένων αναμνήσεων και επιθυμιών. Εκεί που το μόνο φως προέρχεται από το ίχνος που άφησε η ανάμνησή του στη σκέψη.</p> <p style="margin-bottom: 0in">Το μυαλό κοντεύει πια να φτάσει στην καρδιά που κρύβει την Ευρυδίκη. Μα όλα είναι σκοτεινά και κρύα. Παντού χέρια και απολιθωμένες ανάσες που ανήκουν σε στρατιές άλλων, ίσως, ίσως και σε κείνη. Και πρέπει να ψάξει, να ψάξει γρήγορα προτού λιώσουν ολότελα τα σκαλοπάτια προς το φως, επικίνδυνα ζεσταμένα τώρα από τα βήματά του. </p> <p style="margin-bottom: 0in">Ευρυδίκη. Θα φώναζε μα το στόμα γεμάτο χώμα δεν μπορεί πλέον να βγάλει φωνή και τα μάτια αδυνατούν να ξεχωρίσουν τις μορφές. Και έτσι αρπάζει ένα χέρι, που μοιάζει με το δικό της, ένα χέρι που κλειδώνει στο δικό του όπως τότε. Μα το χέρι είναι παγωμένο, ταιριάζει μα δε σφίγγει το δικό του.</p> <p style="margin-bottom: 0in">Τώρα! Σκέφτεται και αρχίζει την ανάβαση. Και με κάθε σκαλοπάτι ξυπνά και μια άλλη ανάμνηση. Και η επόμενη. Και η επόμενη. Ανεβαίνει με πιο σίγουρα βήματα σέρνοντας πίσω του τη σκια, που ελπίζει να είναι της Ευρυδίκης. Χαϊδεύει το χέρι που θέλει να είναι το δικό της. Και να που σιγά σιγά αρχίζει και πάλι να φέγγει το φως από εκεί ψηλά. Είναι αχνό και γαλακτερό. Εκεί ψηλά έχει ήδη νυχτώσει, μα το φεγγάρι του φαίνεται πως φέγγει σαν ήλιος το κατακαλόκαιρο. Θυμάσαι; τη ρωτάει, μα η σκιά παραμένει βουβή και το χέρι σα να γλυστράει λιγάκι από το δικό του. Και αρχίζει να φοβάται. Το μυαλό. </p> <p style="margin-bottom: 0in">Δυο σκαλοπάτια έμειναν όλα κι όλα, έχουν σχεδόν βγει, μα το χέρι αρχίζει να τον βαραίνει, επάνω του έχει καθίσει η αμφιβολία και του ψιθυρίζει συνεχώς, κι αν κάνεις λάθος; Κι αν η Ευρυδίκη σε έχει ξεχάσει; Και το μυαλό γυρνά ασυναίσθητα να ζητήσει βοήθεια από εκείνη. Μια σκια ξεχασμένη από χρόνια, μια σκιά βουβή και κοιμισμενη. Απλώς μια σκιά. Που, φωτισμένη από το φεγγάρι, γλυστρά απαλά και οριστικά μέσα στο λαίμαργο στόμα της λήθης.</p>Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-43570516324550706702011-09-18T22:32:00.006+03:002011-09-18T23:16:41.503+03:00επισκέπτες<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaO75Y0IgLXzOIaRVwZwV8b73OIh20a5QuBE-6fdxp0C8w8QnJrItAOXj4Vd8XKKpJ-coH2lnaBeG07iGWxYOspu3h4XETJmY1fP047vPmIfXH7jsQbzLCp51pt39opYC8S8gWdEgzCj4/s1600/vier_figuren-1.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 280px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaO75Y0IgLXzOIaRVwZwV8b73OIh20a5QuBE-6fdxp0C8w8QnJrItAOXj4Vd8XKKpJ-coH2lnaBeG07iGWxYOspu3h4XETJmY1fP047vPmIfXH7jsQbzLCp51pt39opYC8S8gWdEgzCj4/s400/vier_figuren-1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5653792781003570642" border="0" /></a><br /><br /><br /> <style type="text/css"> <!-- @page { margin: 0.79in } P { margin-</style><a href="http://www.art-prints-on-demand.com/a/schuessler-petra/vier-figuren-in-rot.html"><span style="font-size:85%;">Petra Schüßler "Vier Figuren in Rot</span></a><br /><br /><br />Γυρνώντας από την κουζίνα, στο ένα χέρι κρατούσα ένα ποτήρι κρύο νερό, στο άλλο... δε θυμάμαι πλέον αν κρατούσα κάτι, τους βρήκα μαζεμένους: στο μπαλκόνι, να περιεργάζονται τις γλάστρες, στο σαλόνι, άλλοι όρθιοι και άλλοι καθιστοί, ένας πάλευε να βγάλει ένα βιβλίο από ένα ψηλό ράφι Δεν τους είχα ακούσει, άλλος κανείς δεν υπήρχε στο σπίτι για να τους ανοίξει, κι όμως ήταν όλοι τους σχεδόν εκεί, θα ορκιζόμουν ότι κάθε λεπτό που περνούσε πλήθαιναν.<br /><br />(Τώρα ήταν παντού,ακόμη και στο μπάνιο, δύο είχαν ξαπλώσει στο κρεβάτι μου, πλάτη πλάτη.)<br /><br />Πήγα και κοίταξα την εξώπορτα: είχε χαθεί, στη θέση της μονάχα κενό και από το κλιμακοστάσιο βήματα και ομιλίες που έδειχναν πως η επιδρομή δεν είχε ακόμη τελειώσει, μια ατελείωτη σειρά από μορφές ανέβαινε στον δικό μου όροφο.Ήπια μονορούφι το νερό και δεν θυμάμαι αν άφησα αυτό το κάτι άλλο που κρατούσα, στο σαλόνι; στην κουζίνα; δεν έχει πια σημασία, απλώς ήπια μονορούφι το νερό και ακούμπησα το άδειο πλέον ποτήρι με δύναμη σε ένα τραπεζάκι για να με προσέξουν, να με ακούσουν. Τότε τους ρώτησα τι θέλουν. Ήξερα ποιοι ήταν κι ας μην πίστευα ότι τους έβλεπα. Και τότε γύρισαν και με κοίταξαν, ο ένας μετά τον άλλο και όχι όλοι μαζί, λες και επαναλαμβανότανε συνεχώς η ίδια κίνηση, λες και όλοι τους μαζί δεν ήταν παρά κλώνοι μιας και μονάχα μορφής. Της δικής μου. Βλέποντας τόσες φορές τον εαυτό μου απέναντί μου, να με κοιτάζει, να με κοιτάζουν με μάτια ανέκφραστα χωρίς να μιλάνε ένοιωσα φόβο και ανησυχία. Μα τι θέλετε τέλος πάντων; ξαναρώτησα σιγανά, με την ευχή το μέταλλο της φωνής μου να ραγίσει τις γυάλινες σχεδόν διάφανες μορφές τους. Μα αντί να ραγίσουν, να σπάσουν λες και συντονίστηκαν και τότε πλησιάζοντάς με αργά άρχισαν τις κατηγορίες. Γιατί μας γέννησες για να μας ξεχάσεις, γιατί να μας επιθυμήσεις για να μας διώξεις, γιατί να μην τολμήσεις να μας κρατήσεις, να παλέψεις για μας... Ήμουνα εκεί απέναντί μου σε άπειρες άλλες μορφές, κάθε μία και μια σκέψη, μια ευχή, ένα θέλω, μια ημέρα από το παρελθόν μου. Και τότε τις είδα να ψηλώνουν και να φλογίζονται, Ερινύες τρομερές με νύχια μαύρο σίδερο και να πέφτουν επάνω μου. Μάταια άπλωσα το χέρι να ξαναπιάσω το κουζινομάχαιρο με το οποίο έκοβα ψωμί λίγο προτού πλημμυρίσουνε το σπίτι. Το μαχαίρι γλύστρισε από τα χέρια μου, αχ από πόσα νεανικά όνειρα είχε γεννηθεί η καθεμιά από τις μορφές μου, πόσες και πόσες ελπίδες τις είχαν θηλάσει, ήμουν όλες τους εγώ και πάλι δεν ήμουν, ένοιωθα την ανάσα της καθεμιάς και ας τις είχα απαρνηθεί, κι ας μου τις είχαν κλέψει με τα χρόνια. Χωρίς μαχαίρι πια άπλωσα να τις χαϊδέψω, μα ήταν πια αργά, τα μάτια τους τώρα όλο οργή αρνιόντουσαν να με αναγνωρίσουν μονάχα με κύκλωναν σφυρίζοντας, σπρώχνοντάς με μέχρι που έχασα την ισορροπία μου και έπεσα. Ένα διπλωμένο άβουλο σώμα μπροστά τους ήμουνα, από το οποίο η κάθεμιά τους έπαιρνε πίσω το λίγο από εμένα που της άνηκε: τη σκέψη, την ευχή, το θέλω, την ανάμνηση μιας μέρας από το παρελθόν μου.Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-73892962930786844012011-04-14T15:51:00.005+03:002011-04-14T16:38:13.305+03:00Έρημος<a href="http://cache2.allpostersimages.com/p/LRG/22/2249/BZAZD00Z/poster/beatty-john-merzouga-sahara-maroc.jpg" onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 286px;" src="http://cache2.allpostersimages.com/p/LRG/22/2249/BZAZD00Z/poster/beatty-john-merzouga-sahara-maroc.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><div>Η άμμος έχει γεμίσει τα μαλλιά μου: τη νοιώθω να εισχωρεί σε κάθε πτυχή, σε κάθε σημείο, στα ρούχα, στο κορμί μου.</div><div><br /></div><div>Ακούω τον άνεμο Σιμούν που σφυρίζει, ακούω το απαλό θρόισμα της άμμου, καθώς κυλά: ένα στεγνό επιφανειακό ποτάμ, ταξειδιάρικες αμμοθίνες κάτω από τα πόδια των καραβανιών.</div><div><br /></div><div>Τα πόδια, ένα μετά το άλλο, περπατούν, ριζώνουν λες για λίγο μέσα της και μετά αναδύονται από την άμμο, για να ξαναχωθούν εκ νέου στους καυτούς της κόκκους.</div><div><br /></div><div>Καραβάνι, ο ένας πίσω από τον άλλο. Παντού μονάχα άμμος και ένα ελαφρύ αεράκι, που κάνει τα ρούχα μας να κυματίζουν.</div><div><br /></div><div>Η φωνή έρχεται από το πουθενά, κεραυνός εν αιθρεία, σκληρή, απόλυτη, εκκωφαντική:</div><div><br /></div><div>"Σουσάμι, άνοιξε!"</div><div><br /></div><div>Και τότε ο οστέινος βράχος του κρανίου μου αρχίζει να κινείται: φως πύρινο που πέφτει και χαράζει την υγρή, δαιδαλώδη σκιά του κεφαλιού μου.</div><div><br /></div><div>Ο ανελέητος ήλιος της ερήμου στεγνώνει τον πόνο, εξατμίζει τον φόβο, δεν μένει πια τίποτε μέσα στη φαιά σπηλιά, μονάχα φως: καυτό σα φωτιά, κοφτερό σαν καλοακονισμένο γιαταγάνι.</div><div>Ένας φωτεινός κατακλυσμός κοσμικής ενέργειας που αντιλαλεί στα μηνίγγια, γεμίζει τα μάτια σαν κλεψύδρα άμμου, με τους κόκκους να πέφτουν νικημένοι και τους βολβούς να γίνονται ολόγιομα φεγγάρια. </div><div><br /></div><div>Το χέρι αναζητά το στήθος, ένας αναστεναγμός ξεφεύγει:</div><div><br /></div><div>"Σουσάμι, κλείσε!"</div><div><br /></div><div>Η οστέινη πλάκα επιστρέφει στη θέση της. Μάταια τα χέρια θέλουν να τη συγκρατήσουν. Με νίκησε η έρημος, δε θα βρω ποτέ την όαση. Ποτέ δε θα μου λείψει η δροσερή της ανάσα. Νερό δεν θα ξαναβρέξει τα χείλη μου. Η σπηλιά τώρα ένα περίκλειστο ηφαίστειο, όλο μάγμα.</div><div>Αισθάνομαι πώς παύω πια να νιώθω.</div><div>Αρχίζω και λυώνω.</div><div><br /></div><div>Έχω γίνει φως...</div>Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-69606511140985607502010-08-23T00:13:00.006+03:002010-08-23T00:49:20.852+03:00η επιστροφή<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirPyOYE858aGdtl52IFrtQq2V2DeWz-kVZtMnM-RklPpH7GmcrYL6yacq-XZzCrShNui_ncGl8cORlMnToMOYNyrDk5eZ8st9Kx7uV5b3AwrzTNbqHF9GDBIta75Hld3NUevJscdBaIlc/s1600/IMG_5325.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirPyOYE858aGdtl52IFrtQq2V2DeWz-kVZtMnM-RklPpH7GmcrYL6yacq-XZzCrShNui_ncGl8cORlMnToMOYNyrDk5eZ8st9Kx7uV5b3AwrzTNbqHF9GDBIta75Hld3NUevJscdBaIlc/s320/IMG_5325.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5508351210290128706" /></a><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhch8qv_sI-3UmVpyHjlWBXzjP1Z_h1U645MCozFxoI-g1Gk2BtMC_m9S5s5FI6HPkZ8imN7OWYHz4KbK5PtWvlXPMEM3cbUvxcUcCn8lvUinyT9rTqaFz9q4mXzNVH_VmVI5qajH8yDfA/s1600/IMG_5247.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhch8qv_sI-3UmVpyHjlWBXzjP1Z_h1U645MCozFxoI-g1Gk2BtMC_m9S5s5FI6HPkZ8imN7OWYHz4KbK5PtWvlXPMEM3cbUvxcUcCn8lvUinyT9rTqaFz9q4mXzNVH_VmVI5qajH8yDfA/s320/IMG_5247.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5508351197786479634" /></a><br /><div>Ναι, χάθηκα για λίγο καιρό... αλλά ήταν αναγκαίο... και αναγκαστικό.</div><div>Αναγκαίο διάλειμμα από έναν δύσκολο χειμώνα και ακόμη πιο δύσκολο καλοκαίρι, αλλά και αναγκαστικό, μιας και η καρτοσύνδεση με το διαδίκτυο ήταν φέτος απελπιστικά αργές...</div><div>Οι εικόνες είναι όλες από το καταφύγιό μας...<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDEc-do-sKaf1_q4fRAS9e5WqT3i3Wt03Idv6ONBWStDrU1Zq6OVJwuFQSPUupdBZlu37BE_MADYuhKj1B5CAt5jEE3AS13NZZUwHKQinwJewytZZFfiveXLWKQMzEZcm_IO6iyYlqxzA/s1600/IMG_5238.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDEc-do-sKaf1_q4fRAS9e5WqT3i3Wt03Idv6ONBWStDrU1Zq6OVJwuFQSPUupdBZlu37BE_MADYuhKj1B5CAt5jEE3AS13NZZUwHKQinwJewytZZFfiveXLWKQMzEZcm_IO6iyYlqxzA/s320/IMG_5238.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5508350405392012226" /></a>Παρόλο που υπάρχει πληθώρα οπωροφόρων εδώ αναρτώ φωτογραφίες της πλέον φωτογενούς ελιάς...<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-DdK7bdaSUQc_TJ5ZP4Y_mtYZ7LFx_RKBLVZDG3qYOndWJguaL128440OEtmlELmYtmqr5CAzWbIjmKj1Qx8-pRhIavI0_EwPCN75fV-5MxPfB79c015PA0ImhA5Sx0UmA5j4K7ILPqQ/s1600/IMG_5237.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-DdK7bdaSUQc_TJ5ZP4Y_mtYZ7LFx_RKBLVZDG3qYOndWJguaL128440OEtmlELmYtmqr5CAzWbIjmKj1Qx8-pRhIavI0_EwPCN75fV-5MxPfB79c015PA0ImhA5Sx0UmA5j4K7ILPqQ/s320/IMG_5237.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5508350403500298706" /></a>Μοιάζει με γλυπτό, άλλοτε με αλλόκοτο κόσμο νεράιδων και ξωτικών..<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq-674LGPfhUIiPR3Q7DacdSdutQuawfpkb0w5EOMw2YkVX4UwUBYllprwo50pPFO6hR8rq2NTEsaAuD4IFtPCeyxFKn0M4CM6Idv2wZI7gH4x3EMv_SmvYqozinDkmBGRkwt6aEFt6yE/s1600/IMG_5236.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiq-674LGPfhUIiPR3Q7DacdSdutQuawfpkb0w5EOMw2YkVX4UwUBYllprwo50pPFO6hR8rq2NTEsaAuD4IFtPCeyxFKn0M4CM6Idv2wZI7gH4x3EMv_SmvYqozinDkmBGRkwt6aEFt6yE/s320/IMG_5236.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5508350397257673714" /></a>Αρκεί να την κοιτάξεις πιο προσεκτικά και θα δεις τις μορφές να ξεπηδούν...<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLiBGaHWMDQ3XzN8r2g7G9kn-R8kPeagBvv3fyEv22gEM-Tjin7PIzqaHe9vKtAAb1K_A1H61XaDJSCLPClPh5ORFFHD-SJDN_gvnGSWC3HCoMSLVDbXxGsVtC0HksSHjJdOvHsuOPkxI/s1600/IMG_5235.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLiBGaHWMDQ3XzN8r2g7G9kn-R8kPeagBvv3fyEv22gEM-Tjin7PIzqaHe9vKtAAb1K_A1H61XaDJSCLPClPh5ORFFHD-SJDN_gvnGSWC3HCoMSLVDbXxGsVtC0HksSHjJdOvHsuOPkxI/s320/IMG_5235.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5508350392035465234" /></a>...να μιλάνε...<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcZJiwbnCzPGi1cQ3mlDpy-y-duoID1JdYWKRl4k5SwbzRMsHAB49t2ChHKXd_v3q1v1IL-nbJs4x4UBAPFqLolr5Q0_R2R_EIiWOl9a7Ix7_6y_V2m3U33pnRxFZdIhudQNW2YF2sRyk/s1600/IMG_5234.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcZJiwbnCzPGi1cQ3mlDpy-y-duoID1JdYWKRl4k5SwbzRMsHAB49t2ChHKXd_v3q1v1IL-nbJs4x4UBAPFqLolr5Q0_R2R_EIiWOl9a7Ix7_6y_V2m3U33pnRxFZdIhudQNW2YF2sRyk/s320/IMG_5234.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5508349876562489586" /></a>... να χάνονται στον αέρα...<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicR_2kEKkfs-n2WIaU3x7FhQLs_IOk175mZZ6scDWpZrM834Lx1Q3epjTJT5KKxTauR6QpMPigrivehWhAMTGSrl6Ey7VOOvtCUQ1cVFuIOt7UmTqgnE2TAc2VX5cSvs9jwEGywSnkVA4/s1600/IMG_5233.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicR_2kEKkfs-n2WIaU3x7FhQLs_IOk175mZZ6scDWpZrM834Lx1Q3epjTJT5KKxTauR6QpMPigrivehWhAMTGSrl6Ey7VOOvtCUQ1cVFuIOt7UmTqgnE2TAc2VX5cSvs9jwEGywSnkVA4/s320/IMG_5233.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5508349876822174002" /></a>... ή να κουρνιάζουν απαλά μες στον κορμό...<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzGKaPxztk6UieVDzeXNBOzDwwPgPW6IC4W5eRP985m68I5AerEr2_t0CCjlXSQGeQV-LOtwAb_uN_LFzm_gc_Ixt0NwTXVNVGVaoUP5EEkSDBLB-rUqVFx_tZy0s-ge0WKLp68Rs80U0/s1600/IMG_5230.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzGKaPxztk6UieVDzeXNBOzDwwPgPW6IC4W5eRP985m68I5AerEr2_t0CCjlXSQGeQV-LOtwAb_uN_LFzm_gc_Ixt0NwTXVNVGVaoUP5EEkSDBLB-rUqVFx_tZy0s-ge0WKLp68Rs80U0/s320/IMG_5230.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5508349863597823938" /></a>...ελιά παμπάλαιη...<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHrpHbzZ_Fn9ZIFWLuez-AMgH674-bEOxDQzNgBHZrWoZrMvKg60f77PIoOSODxoNLlR8rcjiiRx48oVSOjN0GxZ4GDdyvIaCaGm4_VB-4zvBb03-V8em9pXhk6n4Qiin1f4_kDsGxu1A/s1600/IMG_5227.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHrpHbzZ_Fn9ZIFWLuez-AMgH674-bEOxDQzNgBHZrWoZrMvKg60f77PIoOSODxoNLlR8rcjiiRx48oVSOjN0GxZ4GDdyvIaCaGm4_VB-4zvBb03-V8em9pXhk6n4Qiin1f4_kDsGxu1A/s320/IMG_5227.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5508349288641251970" /></a>...δυνατή...<br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPfVV1ErsGr7l847vVoLWXMZbVOqtZXyopRc7AttsBOat6IL_v7Joyf0G-6WJ0fH_Tpa2tOyf8YuOj2pQmV6nVyJ3hpuNzG06FZg3rbmEvuh1ztxZ8U-pJbCae774IlUMLxekVwIuYesI/s1600/IMG_5226.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 240px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhPfVV1ErsGr7l847vVoLWXMZbVOqtZXyopRc7AttsBOat6IL_v7Joyf0G-6WJ0fH_Tpa2tOyf8YuOj2pQmV6nVyJ3hpuNzG06FZg3rbmEvuh1ztxZ8U-pJbCae774IlUMLxekVwIuYesI/s320/IMG_5226.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5508349284736798882" /></a>και πεισματάρα...</div><div><br /></div><div>καλώς σας βρήκα!</div><div><br /></div>Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-55704123642787779852010-06-30T16:04:00.010+03:002010-07-18T01:16:14.061+03:00Requiem for a planetΓια ποιο πράγμα να γράψω, αλήθεια;<br />Όταν γνωρίζω ότι μέσα σε λίγους μήνες εκτέθηκαν στον κίνδυνο σοβαρής μόλυνσης από πετρέλαιο τόσο το Great Barriere Reef όσο και η ευρύτερη περιοχή του κόλπου του Μεξικού...<br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://cdn.sheknows.com/articles/great-barrier-reef_2(1).jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 600px; height: 800px;" src="http://cdn.sheknows.com/articles/great-barrier-reef_2(1).jpg" border="0" alt="" /></a><div><br /><div><br /></div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.spiegel.de/images/image-111997-galleryV9-yguu.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 850px; height: 623px;" src="http://www.spiegel.de/images/image-111997-galleryV9-yguu.jpg" border="0" alt="" /></a><span class="Apple-style-span" style=" line-height: 16px; font-family:verdana, arial, helvetica, geneva, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Γιατί να αισιοδοξώ, όταν υπάρχουν παντού χαίνουσες πληγές από προηγούμενες πετρελαιοπηγές, όπως η παραπάνω στο Δέλτα του Νίγηρα, όπου η </span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">Shell λυμαινόταν για περισσότερα από 50 χρόνια την περιοχή... Μέχρι σήμερα </span></span><span class="Apple-style-span" style=" line-height: 16px; font-family:verdana, arial, helvetica, geneva, sans-serif;">υπολογίζεται από τους διεθνείς περιβαλλοντολογικούς οργανισμούς ότι, </span><span class="Apple-style-span" style=" line-height: 16px; font-family:verdana, arial, helvetica, geneva, sans-serif;">λόγω των κατεστραμμένων αγωγών και δολιοφθορών, κάθε χρόνο δηλητηριάζουν έδαφος, υπέδαφος και υδροφόρο ορίζοντα γύρω στα 13 εκατομμύρια βαρέλια πετρέλαιο, περίπου η ίδια ποσότητα με αυτήν...</span></div><div><span class="Apple-style-span"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"></span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;"><span class="Apple-style-span" style="font-family:verdana, arial, helvetica, geneva, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 16px;"><br /></span></span></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.spiegel.de/images/image-83861-galleryV9-wcsu.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 402px; height: 600px;" src="http://www.spiegel.de/images/image-83861-galleryV9-wcsu.jpg" border="0" alt="" /></a><span class="Apple-style-span" style=" line-height: 16px; font-family:verdana, arial, helvetica, geneva, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">... που διέρρευσε το 1989 στη θάλασσα, όταν το "Exxon Valdez" έπεσε πάνω σε κάτι βράχια έξω από την Αλάσκα. Ένα γεγονός που όσο σύντομα κι αν σήκωσε κύματα διαμαρτυρίας άλλο τόσο σύντομα ξεχάστηκε και έσβησε από τη μνήμη πολλών</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style=" line-height: 16px; font-family:verdana, arial, helvetica, geneva, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></span></div><div><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.spiegel.de/images/image-110788-galleryV9-bedl.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 850px; height: 563px;" src="http://www.spiegel.de/images/image-110788-galleryV9-bedl.jpg" border="0" alt="" /></a><span class="Apple-style-span" style=" line-height: 16px; font-family:verdana, arial, helvetica, geneva, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Ή όπως στη Δυτική Σιβηρία όπου οι προβληματικοί αγωγοί χάνουν συνεχώς από τις ενώσεις του. Εκτιμάται ότι κάθε χρόνο διαρρέουν περισσότεροι από 100.000 τόνοι αργού πετρελαίου, υπολογίζοντας απλώς τα επισήμως καταγεγραμμένα "ατυχήματα".</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span><div><br /></div><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.spiegel.de/images/image-110778-galleryV9-swor.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 850px; height: 569px;" src="http://www.spiegel.de/images/image-110778-galleryV9-swor.jpg" border="0" alt="" /></a><span class="Apple-style-span" style="font-family:verdana, arial, helvetica, geneva, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="line-height: 16px; font-size:-webkit-xxx-large;"><br /></span></span><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="color:#551A8B;"><u><br /></u></span></div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.spiegel.de/images/image-110791-galleryV9-hepq.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 850px; height: 567px;" src="http://www.spiegel.de/images/image-110791-galleryV9-hepq.jpg" border="0" alt="" /></a><span class="Apple-style-span" style=" line-height: 16px; font-family:verdana, arial, helvetica, geneva, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Οι θανατηφόρες κηλίδες πετρελαίου ανήκουν δυστυχώς στην καθημερινή ρουτίνα. Εδώ η εικόνα από εξέδρα εξόρυξης έξω από τις γερμανικές ακτές της Βόρειας Θάλασσας όπου υπάρχουν γύρω στις 400. Στο αρχικό εξορυγμένο μείγμα Πετρελαίου-Αερίων-Νερού γίνεται επιτόπου διαχωρισμός κατά τον οποίο το περιττό νερό, το οποίο όμως δεν είναι καθαρό, ελευθερώνεται ως έχει στη θάλασσα, έτσι ώστε γύρω από κάθε τέτοια πλατφόρμα να σχηματίζονται σε μόνιμη βάση κηλίδες που περιέχουν πετρέλαιο.</span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span><div><br /></div><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.spiegel.de/images/image-110783-galleryV9-ewgv.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 850px; height: 550px;" src="http://www.spiegel.de/images/image-110783-galleryV9-ewgv.jpg" border="0" alt="" /></a><span class="Apple-style-span" style=" line-height: 16px; font-family:verdana, arial, helvetica, geneva, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Αεροφωτογραφία από το Syncrude Oilsand Mine το οποίο βρίσκεται σε μια... δασώδη έκταση βόρεια του Fort McMurray: Το πετρέλαιο που εξορύσσεται από αμμώδες έδαφος είναι το "πιο βρώμικο πετρέλαιο στον κόσμο" του οποίου ο καθαρισμός γίνεται με χρήση καυτού νερού προκειμένου να απομακρυνθεί η άμμος. Η όλη διαδικασία είναι εξαιρετικά επιβαρυντική για το περιβάλλον. Εξαιτίας αυτής της δραστηριότητας θα μπορούσε μέχρι το 2015 να γίνει ο Καναδάς η χώρα με την υψηλότερη εκπομπή CO2. </span></span><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;"><br /></span></div><div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.spiegel.de/images/image-110796-galleryV9-evce.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 850px; height: 565px;" src="http://www.spiegel.de/images/image-110796-galleryV9-evce.jpg" border="0" alt="" /></a><span class="Apple-style-span" style=" line-height: 16px; font-family:verdana, arial, helvetica, geneva, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">Σκιάχτρο[!!!] στην Αλμπέρτα του Καναδά. Υποτίθεται ότι διώχνει τα αποδημητικά πουλιά εμποδίζοντάς τα να σταματήσουν στη δηλητηριώδη λάσπη η οποία έχει μολυνθεί από τα χιλιάδες τοξικά απόνερα των εγκαταστάσεων άντλησης και διύλισης του πετρελαίου. Πρόκειται </span></span><span class="Apple-style-span" style=" line-height: 16px; font-family:verdana, arial, helvetica, geneva, sans-serif;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:medium;">για μια τεράστια έκταση από την οποία δεν λείπουν τα μεγάλα ονόματα του πετρελαιόκοσμου, για παράδειγμα οι ΗΠΑ ετοιμάζουν νέο αγωγό που θα συνδέει το Τέξας με την Αλμπέρτα...</span></span></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /><object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/OQr1-XOoedY&hl=el_GR&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/OQr1-XOoedY&hl=el_GR&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><br />Syncrude Oilsand Mine<br /></div></div></div></div><div><br /></div><div><br /></div><div>ΥΓ σχεδόν όλες οι φωτό είναι από σχετικό άρθρο του <a href="http://www.spiegel.de/wirtschaft/soziales/0,1518,707056,00.html">Spiegel</a>. Τα δε κείμενα έχουν βασιστεί στις αρχικές του λεζάντες...</div>Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-86691372586590435172010-06-15T16:11:00.002+03:002010-06-15T16:15:15.843+03:00el pueblo unido jamás será vencido<object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/NwiML8pCB7E&hl=el_GR&fs=1&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/NwiML8pCB7E&hl=el_GR&fs=1&color1=0x2b405b&color2=0x6b8ab6" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><br /><br />Θα το αποφασίσουμε όμως;Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-53310650756536204642010-06-11T21:05:00.003+03:002010-06-11T21:22:09.974+03:00Οι κρίκοι<a href="http://www.google.gr/imgres?imgurl=http://www.oldskoolman.de/bilder/plog-content/images/allerlei/dies_und_das/rostige-eisenkette.jpg&imgrefurl=http://www.oldskoolman.de/bilder/allerlei/dies_und_das/rostige-eisenkette/&usg=__AvA8IToQZ5c24-rftrAlV4LrR2o=&h=1000&w=1000&sz=151&hl=el&start=19&itbs=1&tbnid=4yHxReh6w6c4uM:&tbnh=149&tbnw=149&prev=/images%3Fq%3DEisenkette%26hl%3Del%26gbv%3D2%26tbs%3Disch:1"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.oldskoolman.de/bilder/plog-content/thumbs/lrg-2110-rostige-eisenkette.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 600px; height: 600px;" src="http://www.oldskoolman.de/bilder/plog-content/thumbs/lrg-2110-rostige-eisenkette.jpg" border="0" alt="" /></a></a><br /><br />Έναν έναν τους μάζευα.<br />Μερικοί ήταν ασημένιοι, άλλοι χάλκινοι, άλλοι χρυσοί, νόμιζα...<br />-τελικά όλοι σιδερένιοι ήτανε, και σκουριασμένοι από μέσα-<br /><br />Τους μάζευα και τους ένωνα. Και τους χάζευα και τους μετρούσα.<br />Μερικοί άστραφταν, άλλοι γυάλιζα απλώς, νόμιζα...<br />-τελικά όλοι σκουριασμένοι ήτανε, και δεν είχαν καμμιά αξία-<br /><br />Και όπως τους ένωνα τους περνούσα γύρω από τον λαιμό μου και κορδωνόμουν.<br />Μερικοί ήταν ελαφριοί άλλοι βαριοί, νόμιζα...<br />-τελικά όλοι ήταν ασήκωτοι, και μου τρίβανε το δέρμα-<br /><br />Περπατούσα χαρούμενη. Ήμουνα πιο όμορφη τώρα, νόμιζα...<br />-τελικά απλώς περιόριζα σιγά σιγά τις κινήσεις μου, και δεν το καταλάβαινα-<br /><br />Και μια μέρα ξύπνησα. Κάτι με τράβαγε. Από το λαιμό και με έσφιγγε. <br />Με έσφιγγε ένα σκυλίσιο κολλάρο.<br />Πρέπει να μεταμορφώθηκα ενώ κοιμόμουν, νόμιζα...<br />Πρέπει να είχα γίνει σκύλος.<br /><br />-τελικά οι κρίκοι μού χαμογέλασαν με τα στρογγυλά τους στόματα όλο κακία: ήτανε πλέον μια αλυσίδα-Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-8872257397708573992010-06-08T11:27:00.006+03:002010-06-08T12:01:51.309+03:00στα σκουπίδια - α' μέρος<a href="http://www.madphotoworld.com/garbage-truck/completely-painted/christiania-garbage-truck.html"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.madphotoworld.com/2008/02/19/Christiania-Garbage-Truck.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 900px; height: 600px;" src="http://www.madphotoworld.com/2008/02/19/Christiania-Garbage-Truck.jpg" border="0" alt="" /></a></a><br /><br />Ξύπνησε και πάλι τουρτουρίζοντας. Για άλλη μια φορά κάποιος του είχε αρπάξει, εκεί που κοιμόταν, το σακί με το οποίο σκεπαζόταν. Καλύτερα, έτσι, σκέφτηκε, καθώς προσπαθούσε να βολέψει το πρόσωπό του σε ένα κομματάκι σπασμένο καθρέφτη. Τα μαλλιά και τα γένια του σχημάτιζαν μια χαίτη γύρω από το αλλοτινό άσπρο πρόσωπό του. Τα χείλια του ήταν σκασμένα, τα μάτια του, ή μάλλον το αριστερό του μάτι είχε και πάλι κοκκινίσει. Κοίταξε το ρολόι του, ένα απλό πλαστικό κατασκεύασμα "δώρο" της Εταιρείας Αποκομιδής Σκουπιδιών, απορημένα. Το ξυπνητήρι δεν είχε λειτουργήσει. Αν δεν ξύπναγε από το κρύο θα καθυστερούσε και αυτό θα του κόστιζε εκατόν δεκαέξι αρνητικούς πόντους. Αυτό σήμαινε ότι με άλλους τόσους και άλλους δεκαοκτώ θα έχανε μια "ευκαιρία ανάπαυλας" όπως ονόμαζαν την ελεύθερη μέρα που τους έδιναν κάθε δεκατέσσερις. Από τότε που για τον πληθυσμό του Εσωτερικού Δακτυλίου εφαρμόστηκε η Διπλή Εβδομάδα το κράτος, ή ό,τι τελος πάντων είχε απομείνει από αυτό είχε αυξήσει τα κέρδη του. Η Ομάδα Ανασυγκρότησης, δηλαδή η κάτοικοι του Εξωτερικού Δακτυλίου, υποστήριζαν ότι αυτό ήταν μια προσωρινή έκτακτη ανάγκη, μέχρις ότου η χώρα ή ό,τι τέλος πάντων είχε απομείνει από αυτήν, να ορθοποδούσε και πάλι.<br />Έχωσε το χέρι του μέσα σε ένα σωρό από σκουπίδια, εκεί που κάποτε ήταν η καθαρή γωνιά ενός σαλονιού και έβγαλε ένα μισοφαγωμένο και μαυρισμένο μήλο. Ύστερα, φόρεσε μια κουρελιασμένη ζακέτα, φόρεσε ένα ζευγάρι γαλότσες, το μόνο πράγμα που υπήρχε σε αφθονία στον Εσωτερικό Δακτύλιο και που κάθε έξι μήνες τους τα πέταγαν από ένα ελικόπτερο σε μεγάλες ποσότητες και κατέβηκε προσεκτικά τα γεμάτα σκουπίδια και ακαθαρσίες σκαλοπάτια του κτηρίου στο οποίο είχε βρει καταφύγιο τον τελευταίο μήνα.<br />Η μέρα ήταν σκοτεινή, μαυροκόκκινα σύννεφα κάλυπταν τον ουρανό και δεν άφηναν τον Εσωτερικό Δακτύλιο να αναπνεύσει: η δυσωδία θα έμενε εγκλωβισμένη, ούτε ο ουρανός άντεχε πλέον τη βρωμερή ανάσα αυτού του τόπου και είχε κρυφτεί πίσω από το παραπέτασμα των νεφών.<br />Το γόνατό του τον πέθαινε, η μέση του πονούσε, αλλά όσο πλησίαζε στον πρώτο Κόμβο Ελέγχου, προσπάθησε να επιβληθεί στον πόνο του: οι φύλακες είχαν μάτι εξασκημένο και έδιωχναν όποιον φαινόταν να έχει σοβαρά προβλήματα υγείας. Σφίγγοντας τα δόντια πλησίασε την μεταλλική πόρτα και χτύπησε το κουδούνι. Αμέσως ένιωσε το δυνατό φως δύο προβολέων να τον λούζουν. Μέρα ή νύχτα ή ίδια ιστορία με τους προβολείς και τους ελέγχους.<br />Πέρασε, του είπε κοφτά η γνωστή φωνή και μπήκε στον προθάλαμο. Αμέσως έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό πατσαβουράκι, το μόνο πράγμα επάνω του που έδειχνε κάπως πιο καθαρό. Με ένα παρατεταμένο φφφφσσσς ένιωσε το απολυμαντικό νέφος να τον τυλίγει. Με το πατσαβουράκι του στα μάτια και τη μύτη υπέμενε τη διαδικασία αρκετά πιο ανώδυνα, τουλάχιστον το κάψιμο στο στήθος του παρέμενε σε ανεκτό επίπεδο. Αμέσως μετά άνοιξε μια μικρή πόρτα στο πλάι, όχι η κεντρική που θα τον οδηγούσε στο ίδιο το φυλάκιο, από το οποίο ξεκινούσε μια φυσούνα, σαν αυτές που θυμόταν από τα αεροδρόμια, μονάχα πολύ πιο σκοτεινή, χαμηλή και κοντή σε μήκος: η άκρη της κατέληγε στην καμπίνα ενός απορριμματοφόρου, του δικού του απορριμματοφόρου. Μόλις τον είδαν στη θέση του η φυσούνα τραβήχτηκε και ένας φρουρός με μάσκα ήρθε όπως κάθε μέρα και τον σφράγισε από έξω μέσα στο όχημα. Τώρα πια αυτός και το όχημα θα ήταν ένα, για τις επόμενες δέκα ώρες, ό,τι κι αν συνέβαινε στο όχημα θα συνέβαινε και σε εκείνον, όπως το έμβρυο που ακολουθεί πάντοτε τη μάνα του.Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-22763952156861021072010-05-30T19:30:00.007+03:002010-05-31T12:06:13.243+03:00το παλιό βαγόνι<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://farm3.static.flickr.com/2280/2288994193_1630738597.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 500px; height: 333px;" src="http://farm3.static.flickr.com/2280/2288994193_1630738597.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><span style="font-style:italic;">η εικόνα είναι του</span> <a href="http://www.flickr.com/photos/ichbingenial/">ichbingenial</a><br /><br />Το βαγόνι έστεκε εκεί: αφημένο στον αχρησιμοποίητο πλέον τομέα του σιδηροδρομικού σταθμού, σαράντα χρονών λέγανε ότι ήταν, ξύλινο με μια βαριά συρόμενη πόρτα, με τις σανίδες σε κάποια σημεία αραιωμένες, ένα παλιό βαγόνι που κάποτε μετέφερε εμπορεύματα.<br />Μια άδειαζε και μια γέμιζε. Στην αρχή το άγχωνε όλη αυτή η διαδικασία, η ελπίδα της πλήρωσης, η αγωνία της απώλειας, η αναμονή του ταξιδιού, η απογοήτευση στους βρωμερούς σταθμούς, το αταίριαστο του βαγονιού, αυτού το γεμάτου πάντοτε παράταιρα αντικείμενα, άλλοτε ζώα, με τους πολυτελείς σταθμούς των μεγάλων πόλεων.<br /><br />Γέμιζε και άδειαζε και πολλές φορές ξαναγέμιζε προτού αδειάσει ή άδειαζε σταθερά χωρίς ποτέ να γεμίσει πλήρως, ένα αέναο συν και πλην, όμοια με τα κατάστιχα του μπακάλη μια μέρα πολύβουη και με πολλή πελατεία.<br />Γέμιζε και άδειαζε. Ξεκινούσε και σταματούσε. Μετά την άφιξη η αναχώρηση, εναλλαγή μέρας και νύχτας, ζέστης και κρύου, συν και πλην. Πάντοτε συν και πλην.<br /><br />Και κάποτε -θά 'χαν περάσει ήδη πολλά χρόνια, ναι πολλοί υποστήριζαν ότι ήταν κάπου στα σαράντα, μα έμοιαζε αιωνόβιο, λες και είχε ζήσει χιλιετίες, περνώντας γρήγορα από τόπους, ανθρώπους, όνειρα και ζωές άλλων, έφτασε. Έφτασε. ή τουλάχιστον έτσι είχε πιστέψει αυτό τότε.<br /><br />Από τότε στέκει εκεί στον αχρησιμοποίητο πλέον τομέα του σιδηροδρομικού σταθμού, ξύλινο με μια βαριά συρόμενη πόρτα, με τις σανίδες σε κάποια σημεία αραιωμένες, ένα παλιό βαγόνι που μετέφερε εμπορεύματα.<br /><br />Το άγχωνε άραγε όλη αυτή η διαδικασία, η ελπίδα της πλήρωσης, η αγωνία της απώλειας, η αναμονή του ταξιδιού, η απογοήτευση στους βρωμερούς σταθμούς, το αταίριαστο του βαγονιού, αυτού το γεμάτου πάντοτε παράταιρα αντικείμενα, άλλοτε ζώα, με τους πολυτελείς σταθμούς των μεγάλων πόλεων; Ή συναισθανόταν τη ματαιότητα της κτήσης, του προορισμού;<br /><br />Και πάντοτε απορούσα: ήταν άραγε ένα βαγόνι που πια είχε αδειάσει ή που ίσως και να είχε γεμίσει ασφυκτικά και για πάντα από αυτά που κάποτε είχε περικλείσει, να είχε λοιπόν χορτάσει ή ποτέ να μην ένιωσε κάτι από τη μυρωδιά, τους ήχους, το βάρος αυτών που μετέφερε;Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-12354594727299721462010-05-06T23:37:00.003+03:002010-05-06T23:57:57.604+03:00Οργή<object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/vZmwNk-yayk&hl=el_GR&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/vZmwNk-yayk&hl=el_GR&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><br /><div><br /></div>Εντάξει.<div>έπρεπε λοιπόν να τον αντιμετωπίσει και πάλι. Επίμονος, επίμονος, επίμονος, μονάχα αυτή η λέξη της ερχόταν στο μυαλό και ένιωθε να φουντώνει κάτι μέσα της που θα μπορούσε να είναι και θυμός, τα μάγουλά της λες και έλεγαν λιγάκι να κοκκινίσουν, δεν ξέρω, θα τολμούσα να πω ότι πράγματι είχε αρχίσει να αισθάνεται θυμωμένη.</div><div>Αυτός εκεί.</div><div>Να παραμένει απέναντι, να την κοιτά μέσα από το τετράγωνο πλαίσιό του. Επίμονος: αυτή η λέξη, συνεχώς και μόνο αυτή η λέξη, σαράντα χρόνια τώρα, εκεί, απέναντί της, πάντοτε, να την κοιτά και να επιμένει.</div><div><br /></div><div>Έσκυψε. Χάθηκε από το πλαίσιο και σίγουρα θα είχε χαθεί και εκείνος, αλλά να που δεν μπορούσε να κοιτάξει, δεν μπορούσε να σιγουρευτεί, δεν μπορούσε να τον τρομάξει. Κάποτε το είχε δοκιμάσει. Τώρα πια ήξερε ότι εκείνος γνώριζε. Και ότι ήταν πάντοτε εκεί. Να παραμένει, να επιμένει με τρόπο αυθάδη, φορτικό, ναι ήταν σίγουρη πλέον ότι αισθανόταν θυμωμένη. Αλλά και πάλι αυτό δεν ήταν αρκετό, αφού μόλις θα σήκωνε το κεφάλι της θα έπρεπε και πάλι να τον αντιμετωπίσει.</div><div>Αυτόν τον γελοίο.</div><div>Αυτόν τον επίμονο.</div><div><br /></div><div>Αυτόν τον απαράδεκτο που αντί για οργή αισθανόταν μάλλον, ίσως, εντάξει, μπορεί και σίγουρα θυμό.</div><div><br /></div><div>αντί να αισθάνεται ντροπή.</div><div>αντί να αισθάνεται οργή.</div><div><br /></div><div>Αυτή και αυτός ο επίμονος εαυτός της.</div><div><br /></div><div>Στον καθρέφτη. </div>Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-46590064035976637642010-04-27T15:44:00.003+03:002010-04-27T16:27:17.534+03:00ένα ευρώ και κάτι ψιλά<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.n24.de/media/_fotos/8verbraucher/2008_1/mai_3/kleingeld_dpa_gr.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 476px; height: 358px;" src="http://www.n24.de/media/_fotos/8verbraucher/2008_1/mai_3/kleingeld_dpa_gr.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><div>Η μυρωδιά ήταν δυνατή. Φρέσκο ψωμί, ζεστό και τραγανό. Η πείνα μεγάλη. Είχε να φάει από χθες το απόγευμα και ήταν ήδη επτά και μισή της επομένης. Ήταν βιαστική έπρεπε να φτάσει σε κείνο το σπίτι στις οκτώ και τέταρτο αλλά η μυρωδιά την είχε κόλλησε τώρα εκεί στην είσοδο του φούρνου.</div><div>-Θες κάτι γιαγιά; άκουσε μια φωνή να τη ρωτάει από μέσα, νεαρή φωνή, καθαρή μα απρόσωπη.</div><div>Δε μίλησε. Έκανε δυο βήματα παρακεί και χτύπησε με το χέρι το ρούχο της. Η δεξιά τσέπη κουδούνισε ελαφρά. Έβαλε το χέρι και μάζεψε ένα ένα τα σπόρια-κέρματα.</div><div>'Ενα ευρώ και κάτι ψιλά ήταν. Χαρτονόμισμα κανένα.</div><div>Δίλημμα: ή έπαιρνε λίγο ψωμί τώρα και πήγαινε με τα πόδια, καθυστερώντας όμως έτσι στα σίγουρα, ή αγόραζε το εισιτήριο που της έλειπε και πήγαινε στη στάση. Αναστέναξε. </div><div><br /></div><div>Ένα ευρώ και κάτι ψιλά. Όσες φορές κι αν τα κοίταζε, όσες φορές κι αν τα έριχνε στην τσέπη της και τα έβγαζε πάλι δεν άλλαζε τίποτε. Ίσα ίσα που κάποια στιγμή το ένα δεκαρικάκι σκάλωσε σε κάποιες κλωστές που περίσσευαν μέσα στην τσέπη και σαν να το έχασε για λίγο.</div><div><br /></div><div>'Ενα ευρώ και κάτι ψιλά. Αυτό της είχε πλέον απομείνει και έπρεπε να περιμένει μέχρι το απόγευμα που θα της μετρούσε η κυρά το μεροκάματο. Αν της το μετρούσε κι αυτό. Δυσκολεύομαι, της είχε πει τις προάλλες, όταν γύρισε από το ακριβό κομμωτήριο της γωνίας από το οποίο γύρισε αγνώριστη και με πλουμιστά νύχια.</div><div><br /></div><div>-Κάνε στην άκρη χριστιανή μου, της είπε ένας βιαστικός και την έσπρωξε την ώρα που ξανάκρυβε το θησαυρό της στην τσέπη. Κάτι κουδούνισε στο πεζοδρόμιο και τσούλησε μακρυά. Έντρομη ξανάβγαλε τα κέρματα και τα μέτρησε, μα ήταν ανώφελο: όλες τις φορές απλώς τα κοίταζε χωρίς να τα μετράει. Τουλάχιστον το ευρώ ήταν ακόμη εκεί. Δικό της.</div><div><br /></div><div>Πήγε άλλο ένα βήμα πιο κει και κοίταξε απέναντι στη στάση. Ο κόσμος μυρμήγκιαζε, πάλι δεν θα είχε λεωφορείο, ποιος ξέρει. Πήγε άλλο ένα βήμα και πάλι κατά το φούρνο. Μουρμούριζε. Ένα ευρώ και κάτι ψιλά. Ένα ευρώ και κάτι ψιλά. </div><div><br /></div><div>[Θυμήθηκε ή νόμιζε πως θυμήθηκε τα όνειρά της, αραχνιασμένα και σκοροφαγωμένα, πατσαβούρες ριγμένες στη γωνία]</div><div> </div><div>Και τότε θύμωσε. Πήρε μια ανάσα και αργά αργά ανέβηκε τα δυο σκαλάκια του φούρνου. </div><div>-Καλώς τηνε, καλημέρα, της είπε η ίδια νεαρή φωνή. Σαν να είχε γλυκάνει τώρα.</div><div><br /></div><div><br /></div><div>Έφτασε σχεδόν ένα τέταρτο αργότερα στο σπίτι και βρήκε εκεί την κυρά να καπνίζει και να χειρονομεί μιλώντας δυνατά έξω στο μπαλκόνι στο κινητό της. Ούτε που την πήρε χαμπάρι. Ήσυχα ήσυχα, όπως σε όλη τη ζωή της, πήγε στο αποθηκάκι και φόρεσε την ποδιά της. Μάζεψε καλύτερα τα μαλλιά της και σήκωσε τα μανίκια της. Σε λίγο άκουσε την εξώπορτα να χτυπά και τα τακούνια να απομακρύνονται νευρικά.</div><div><br /></div><div>Χαμογέλασε. Στη τσέπη της είχε ένα κομμένο κομμάτι ψωμί. Ήταν ακόμη ζεστό και πάντοτε τραγανό. Το έβγαλε και δάγκωσε με την καρδιά της άλλη μια μπουκιά. </div><div>Και μετά ρίχτηκε στη δουλειά της. Αμίλητη μα ευτυχισμένη. Αόρατη για τους περισσότερους και μη σημαντική.</div><div><br /></div><div>Ένα ευρώ και κάτι ψιλά.</div><div>Η ζωή της όλη. </div><div><br /></div><div> </div>Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-48250612317979315502010-04-23T13:13:00.003+03:002010-04-23T13:30:07.959+03:00Το θηρίο ξυπνάει...<object width="480" height="385"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/sZz2tXJvYAA&hl=en_US&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/sZz2tXJvYAA&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object><br /><div><br /></div><div>Αργά μα σταθερά το θηρίο ξυπνά και πάλι μέσα μου...</div><div><br /></div><div>Τα αυτιά ορθώνονται και η μύτη υγραίνεται σιγά σιγά καθώς οσφραινόμαστε τον αέρα.</div><div>Το θηρίο και εγώ.</div><div><br /></div><div>Τα μάτια ανοίγουν με τις κόρες έτοιμες να πιουν το φως, να ξεδιψάσουμε από το πολύμηνο σκοτάδι.</div><div>Το θηρίο και εγώ.</div><div><br /></div><div>Γλειφόμαστε, η πείνα ανείπωτη μετά το ατελείωτο ζευγάρωμα μέσα του, μέσα μου.</div><div>Το θηρίο και εγώ.</div><div><br /></div><div>Τα νύχια μου είναι έτοιμα, και τα δόντια μου γυαλίζουν καθώς ουρλιάζω και πάλι.</div><div>Το θηρίο εγώ.</div>Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-52394028351406831312009-08-28T11:38:00.005+03:002009-08-28T13:05:29.057+03:00Η στάση<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.bildhauer-hoeger.de/kunst/Haltestelle/Haltestelle_600.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 450px; height: 600px;" src="http://www.bildhauer-hoeger.de/kunst/Haltestelle/Haltestelle_600.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><a href="http://www.bildhauer-hoeger.de/kunst/Haltestelle/haltestelle.html">"Haltestelle", Luis Höger, 1995</a><br /><br />Στην αρχή ήταν απλώς μια υποψία: αυτή η ύπουλη, αμφίβολη υποψία πως κάτι δεν πάει καλά. Το πρώτο πρώτο χνώτο υποψίας, αυτό που σε κάνει να υποπτεύεσαι τελικά, πως όλα είναι ιδέα σου, αποτέλεσμα αυτής της παραμορφωμένης εικόνας που έχουμε συχνά για πράγματα που βλέπουμε καθημερινά γύρω μας, αλλά δεν μας αγγίζουν ή περνούν φευγαλέα μονάχα από το οπτικό μας πεδίο. <br /><br />Κι όμως ήταν τρεις τέσσερις μέρες τώρα που θα έπαιρνε όρκο, γιατί τώρα τον είχε απομονώσει από το καθημερινό ενιαίο σύνολο, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτόν τον στύλο της στάσης, αυτόν που υποδεικνύει στον οδηγό και στους επίδοξους επιβάτες πού πρέπει να σταματήσει ο μεν και να περιμένουν οι δε... <br /><br />Χρόνια τώρα, έμενε πάνω από είκοσι χρόνια στην ίδια γειτονιά, ο στύλος βρισκόταν σε απόλυτη ευθεία με την αριστερή γωνία της πόρτας του ζαχαροπλαστείου και την κάτω δεξιά γωνία της χτιστής ζαρντινιέρας με τα γεράνια... Καθώς στεκόταν πάντοτε στο ίδιο σημείο -ευτυχώς η στάση του σπανίως είχε κόσμο, γιατί αγχωνόταν και μονάχα στην ιδέα ότι θα μπορούσε κάποιος να στέκεται στην αγαπημένη του θέση- θαύμαζε το αίσθημα αρμονίας και τάξης που πρέπει, ναι σίγουρα πρέπει, να είχε ο εργάτης ή οι εργάτες που τον είχαν τοποθετήσει. <br /><br />Αλήθεια, πόσοι να ήταν, αναρωτήθηκε, να ήταν μονάχα ένας; Α, μπα, σίγουρα το λιγότερο θα πρέπει να ήταν δύο... Ο ένας θα έκανε την τρύπα, ο άλλος; Μήπως ο άλλος είχε υποδείξει το σημείο ή είχε απλώς κατεβάσει τον στύλο από το φορτηγό; Όχι, όχι, μαζί θα τον είχαν κατεβάσει κι αν έκρινε από τον τρόπο που έβλεπε να εργάζονται αυτές οι ομάδες, τότε σίγουρα θα ήταν τρεις. Ο τρίτος πρέπει να ήταν ο οδηγός του φορτηγού. Αυτοί συνήθως την αράζουν μετά και περιμένουν. Λες να ήταν ο οδηγός εκείνος που το επέλεξε; Το σημείο; Οι δύο να κρατούν τον στύλο, ή μάλλον ο ένας το κομπρεσέρ και ο άλλος… Όχι, όχι… τότε το σημείο το διάλεξε αυτός με το κομπρεσέρ, μα αυτοί είναι συνήθως κάτι ταλαιπωρημένοι τύποι, σπανίως τους δίνουν ωτασπίδες και γάντια, βαριεστημένος σίγουρα και βαρύς… Μπορεί αυτός ο στύλος να βρέθηκε εκεί, σε απόλυτη ευθεία με την αριστερή γωνία της πόρτας του ζαχαροπλαστείου και της κάτω δεξιά γωνίας της χτιστής ζαρντινιέρας από σύμπτωση, τύχη; Τα πράγματα ίσως να ήταν ευκολότερα να εξηγηθούν αν ήταν τέσσερις: ο οδηγός, ο τύπος με το κομπρεσέρ και δύο άλλοι που κρατώντας μαζί τον στύλο… Μα βέβαια, τι τέσσερις, πέντε πρέπει να ήταν: ο οδηγός, ο τύπος με το κομπρεσέρ, οι δύο που κρατούσαν μαζί τον στύλο και ο πέμπτος, ο καλλιτέχνης, η ψυχή του εγχειρήματος, αυτός που έχοντας κατέβει λιγάκι από το πεζοδρόμιο, είπαμε η στάση αυτή είχε σπανίως κόσμο, το ίδιο ίσχυε και για τον δρόμο, όπου τα αυτοκίνητα ήταν μάλλον λιγοστά, θέλησε να κάνει ένα δώρο ύψιστης αρμονίας σε αυτήν την μοναδική γειτονιά, την γειτονιά του, και έτσι, όρθιος πάνω στο οδόστρωμα, χωρίς το φόβο μην τον πατήσουν, άλλωστε πιθανότατα το φορτηγό να ήταν κατά τέτοιον τρόπο παρκαρισμένο, που να τον προστάτευε από κάποιον ατζαμή ή απλώς απρόσεκτο, με το μάτι να ζυγίζει και το χέρι να καθοδηγεί, αφού κλείδωσε στη μνήμη του αυτήν την μοναδική για τον στύλο θέση, μετά από κάποιες δοκιμές φυσικά, κατά τις οποίες οι δύο με τον στύλο θα πήγαιναν λίγο προς τα αριστερά ή λίγο προς τα δεξιά αναλόγως, υπέδειξε με αποφασιστικότητα και εμπειρία στον τύπο με τον κομπρεσέρ πού να κάνει την τρύπα. Και σίγουρα ο καιρός εκείνη την ημέρα θα ήταν ιδιαιτέρως καλός ή τουλάχιστον δεν θα έβρεχε• αλλιώς η ομάδα μπορεί και να δυσανασχετούσε, μπορεί και να μην πειθαρχούσε και τόσο στις υποδείξεις και μπορεί το κομπρεσέρ να χτύπαγε λίγους πόντους αριστερότερα και όλη αυτή η μαγεία κι αρμονία να μην είχε επιτευχθεί ποτέ… <br /><br />Αφού λοιπόν είχε λύσει πλέον οριστικά το θέμα της τοποθέτησης του στύλου και όλα του φανέρωναν μια υπέροχη γεωμετρική ομορφιά, η αρχικά αμήχανη και αμφίβολη υποψία τού είχε γίνει βεβαιότητα: στεκόταν πάντοτε στην αγαπημένη του θέση, αυτήν που του επέτρεπε να θαυμάζει αυτήν την υπέροχη ευθεία, αυτήν που είχε γίνει αρκετές φορές η αιτία να χάσει το λεωφορείο, επειδή ο οδηγός έκρινε ότι μάλλον δεν επρόκειτο για επίδοξο επιβάτη, αλλά η μαγεία είχε χαθεί: ο στύλος δεν έστεκε πλέον σε απόλυτη ευθεία με την αριστερή γωνία της πόρτας του ζαχαροπλαστείου και κάτω την δεξιά γωνία της χτιστής ζαρντινιέρας. Ο κόσμος δεν ήταν πλέον ο ίδιος, ένα αίσθημα αναρχίας, αταξίας και κινδύνου του πλάκωσε την καρδιά. <br /><br />Φανερά απορημένος δεν έδωσε καμία σημασία στον οδηγό που είχε σταματήσει για να τον πάρει, ήταν μοναχός στη στάση κι από το λεωφορείο δεν κατέβηκε κανείς, και τον περίμενε υπομονετικά να ανέβει. Ο οδηγός κούνησε το κεφάλι του έκλεισε την πόρτα και ανηφόρισε τον δρόμο… Μα εκείνος δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου, εδώ είχε ενσκήψει μείζον θέμα, παράδοξο και μυστηριώδες. Ποιος νοιαζόταν τώρα για λεωφορείο. Έκανε μερικά βήματα παρακεί κι επέστρεψε στη θέση του. Μετά γύρισε προς το θαύμα, όπως έκανε πάντοτε, όμως η αγαπημένη ευθεία δεν έλεγε να εμφανιστεί. Χτύπησε με το χέρι του το κούτελο, μα φυσικά, εδώ και μια εβδομάδα έχουν ξεκινήσει να αντικαθιστούν τα παλιά πλακάκια των πεζοδρομίων με καινούργια, αυτό θα έφταιγε, δεν στεκόταν στο σωστό πλακάκι, μπορεί τα καινούργια να ήταν μικρότερα, μπα μάλλον μεγαλύτερα και έτσι… Όχι, όχι, στο δικό του πεζοδρόμιο, στο πεζοδρόμιο της στάσης του τα πλακάκια ήταν ακόμη τα παλιά… Και σίφουνες να ήταν οι εργάτες δεν θα είχαν προλάβει μέσα σε τόσο λίγο να σπάσουν τα παλιά και να βάλουν τα καινούργια, κι άλλωστε αυτή η γνώριμη γκριζάδα ήταν από τα παλιά πλακάκια, τα σωστά…<br /><br />Μισόκλεισε τα μάτια και με εμπειρία γλύπτη έψαχνε να ζυγίσει τη θέση του αγαπημένου του στύλου μέσα στο περιβάλλον σύνολο. Ήταν ολοφάνερο, ο στύλος είχε προχωρήσει, άγνωστο γιατί, έναν με δύο πόντους προς τα αριστερά. Έβγαλε ένα στυλό και μετρούσε ξανά και ξανά, το αποτέλεσμα ήταν πάντοτε το ίδιο, ενάμιση εκατοστό για την ακρίβεια, αυτό το ενάμιση εκατοστό ήταν η αιτία της παραφωνίας. Κάτι παιδικά γελάκια από δυο μουτράκια που τον κοιτούσαν όλο περιέργεια πίσω από ένα αυτοκίνητο τον έκαναν για λίγο να τα χάσει. Προσποιήθηκε ότι κοιτούσε πόσο μελάνι είχε απομείνει στο στυλό του, μα τώρα φαινόταν ακόμη πιο κωμικός κι έτσι, έχωσε γρήγορα το στυλό στην τσέπη κι εκνευρισμένος γύρισε γρήγορα να χωθεί στο σπίτι του.<br /><br />Είχε ξεχάσει και τον λόγο που τον είχε φέρει στη στάση, και τις δουλειές που ήθελε να κάνει, ξεφύλλιζε νευρικά την εφημερίδα του, χωρίς να τη διαβάζει: το μυαλό του είχε απομείνει στη στάση. Μετρούσε και ξαναμετρούσε νοερά τη νέα θέση του στύλου και δεν εύρισκε λογική.<br /><br />Αυτή η νέα τάξη τον είχε αναστατώσει πολύ, για πρώτη φορά στη ζωή του, δηλαδή στα είκοσι τόσα χρόνια που έμενε στην ίδια γειτονιά, αποφάσισε να πάρει για μερικές μέρες από άλλη στάση το λεωφορείο. Τώρα έμενε μονάχα να μετρήσει νοερά τα βήματα μέχρι την προηγούμενη και την επόμενη στάση, όμως εκείνος ο ενάμιση πόντος ζουζούνιζε σαν πεινασμένο κουνούπι μέσα στο αυτί του. Τελικά αποφάσισε να πάει στην προηγούμενη, ο δρόμος προς τα εκεί ήταν πιο ευχάριστος, κατηφορικός και τα σπίτια είχαν ωραίους κήπους, αλλά, όταν το λεωφορείο σταμάτησε στην επόμενη, δηλαδή στη στάση του, ένιωσε τέτοια αναστάτωση και τέτοια αγωνία, που κατάλαβε ότι είχε κάνει λάθος επιλογή. <br /><br />Πέρασε έτσι μια εβδομάδα, ίσως και λίγο παραπάνω. Πηγαίνοντας τώρα από τον καινούργιο δρόμο προς την άλλη στάση, τη σωστή, ανακάλυψε ότι τρία στενά πάνω από την κυρίως γειτονιά του ζούσε ο Πέτρος, ένας παιδικός του φίλος, από αυτούς που όταν είσαι μικρός ορκίζεσαι ότι θα είστε πάντοτε μαζί, για να μην τον αναγνωρίσεις μετά κατά την εφηβεία. Τώρα, όμως, η μοίρα τον είχε φέρει και πάλι στον δρόμο του, στη γειτονιά του και καθώς και οι δυο φαίνονταν ότι πήγαιναν προς την ίδια κατέυθυνση αποφάσισαν να μιλήσουν, αρκετά μουδιασμένα είναι αλήθεια, για τα παλιά και τα καινούρια. <br /><br />[συνεχίζεται]Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-51533617238134290252009-08-26T11:57:00.004+03:002009-08-26T12:06:44.185+03:00Στο καλοκαίρι που δύει...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikZRn5IEA7Gs3Ebn7e95yFNM_UDesS_byI76FDCl-GsDjao4dA2_WrDt_Qfp65WY3bO_0vLLtWrdZQ9yut0JHGv4YVLWrPYF5fvqLBwHV0OVmnguAGoKyvjiJDf1Z1-FrdOIbEqSIC9f4/s1600-h/%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9+%CE%B4%CF%8D%CE%B5%CE%B92.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 296px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikZRn5IEA7Gs3Ebn7e95yFNM_UDesS_byI76FDCl-GsDjao4dA2_WrDt_Qfp65WY3bO_0vLLtWrdZQ9yut0JHGv4YVLWrPYF5fvqLBwHV0OVmnguAGoKyvjiJDf1Z1-FrdOIbEqSIC9f4/s400/%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B9+%CE%B4%CF%8D%CE%B5%CE%B92.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5374196293944283490" /></a>Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-86331952412840107892009-05-11T16:30:00.011+03:002009-05-12T08:14:48.170+03:00Κουδούνι<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://adoorbell.com/doorbell_gh_flw.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 353px; height: 520px;" src="http://adoorbell.com/doorbell_gh_flw.jpg" border="0" alt="" /></a>'Αστραφτε. Ο απογευματινός ήλιος χάιδευε την επιφάνειά του. Οι ακτίνες αναπηδούσαν στη λεία επιφάνεια και ξεγελούσαν το μάτι, πως τάχα ξεπετάγονταν από αυτήν.<div><div>Χαμογέλασε.</div><div><br /></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic; "><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(102, 255, 255);">Κάτι τέτοια απογεύματα η λίμνη ήταν συνήθως ήρεμη, τα νερά χωρίζονταν από τον ουρανό με μια νοητή γραμμή, ένας άλλος Μωυσής είχε χωρίσει τους δύο κόσμους αλλά το χρώμα τους πάλευε να ενωθεί προσπαθώντας να πνίξει την ηδονική αγωνία που χτυπούσε στο ρυθμό της καρδιάς του: τόση γαλήνη και ομορφιά... </span></span></div><div><br /></div><div>Το χέρι του έμεινε μετέωρο: κίνηση κομμένη στη μέση. </div><div><br /></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic; "><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(51, 255, 255);">Θυμήθηκε τους σταχτοτσικνιάδες. Εκεί πέρα στη λίμνη του, όταν κάτι τα τρόμαζε, ένας ήχος, μια κίνηση, έτσι κοκκάλωναν για λίγο: λαιμοί μετέωροι, κίνηση κομμένη στη μέση...</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic; "><br /></span></div><div>Το χέρι πάντοτε ακίνητο, αιωρούμενο ανάμεσα σε εκείνον και σε αυτό, που άστραφτε ακόμη, φεγγοβολούσε. </div><div><br /></div><div>Αγαλλίαση.</div><div><br /></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(102, 255, 255);">Αγαλλίαση.</span></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic; "><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(102, 255, 255);">Ο ήχος από τα φτερά τους, όταν τελικά άφηναν την ήρεμη επιφάνεια, οι αργυροπελεκάνοι που τον κοιτούσαν πλέοντας νωχελικά με το ένα μάτι...</span></span></div><div><br /></div><div>Μια στιγμή μαγική. Εκείνο να αστράφτει και το χέρι του να αχνοφέγγει υποδόρεια, με τρόπο μοναδικό, όπως μονάχα τα δέρμα γνωρίζει: να ρουφά αχόρταγα το φως μέσα του και να απλώνει τη θαλπωρή του, ένα ζεστό αλάβαστρο.</div><div><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;"><br /></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-style: italic;"><span class="Apple-style-span" style="color: rgb(102, 255, 255);">Ο ξερός ήχος πυροβολισμού δεν άφηνε καμιά αμφιβολία, η γαλήνη έσπασε χίλια μικρά κομμάτια και η επιφάνειά της λες και ανασηκώθηκε ολόκληρη, σμήνη από ζεύγη φτερών αναζήτησαν την ουράνια σωτηρία, ανήσυχος κοίταξε προς την πλευρά των κυνηγών...</span></span></div><div><br /></div><div>"Να βοηθήσω;" άκουσε δίπλα του μια φωνή, στεκόταν πάντοτε εκεί στην είσοδο, με το χέρι απλωμένο λες και προσπαθούσαν τα δάχτυλά του να διαβάσουν τα ονόματα στα κουδούνια. Παραμέρισε και αναστέναξε με ευχαρίστηση: της είχε ξεφύγει και πάλι λιγάκι, της πόλης, ακόμη και για λίγο, λίγες στιγμές προτού χτυπήσει το κουδούνι, για άλλη μια τυπική συνάντηση, άλλες τρεις ώρες δουλειάς...</div><div><br /></div><div>Το κουδούνι που χαμογελούσε συνωμοτικά και άστραφτε, καθώς ο απογευματινός ήλιος χάιδευε την επιφάνειά του.</div></div>Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-3128344962727115904.post-4361666044893637402009-04-17T10:33:00.010+03:002009-04-17T21:26:10.141+03:00Φως<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="http://www.cjgaffney.com/uploads/Dissemination_shp_HL_one_pt_eight.jpg"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 910px; height: 540px;" src="http://www.cjgaffney.com/uploads/Dissemination_shp_HL_one_pt_eight.jpg" border="0" alt="" /></a><br /><br /><div>Βγαίνοντας από τον σταθμό το φως είχε αρχίσει να διαλύει το σκοτάδι. Ένιωθα σιγουριά στο σκοτάδι. Για μια στιγμή η καρδιά μου κλώτσησε: νά 'ταν άραγε ανησυχία ή φόβος; Τελικά με συνέφερε η πρωινή αύρα που ήταν ψυχρή κι ευχάριστη· δεν τον έβλεπα, αλλά υποθέτω ότι κι εκείνος το ίδιο ένιωθε.</div><div><br /></div><div>Είχαμε ξεκινήσει μαζί από την αποβάθρα, μα όσες φορές κι αν προσπάθησα να μείνω στο πλάι του περπατώντας, εκείνος έμοιαζε να διστάζει και μου 'δινε το προβάδισμα.<br /></div><div>Τώρα περπατούσε σταθερά πίσω μου, με μεγάλους και σίγουρους δρασκελισμούς. Θέλοντας να τον πειράξω λίγο επιτάχυνα το βήμα μου. Δεν φάνηκε να δυσανασχετεί, ακολουθούσε άνετα τον νέο μου ρυθμό.</div><div><br /></div><div>Σταμάτησα λίγο πιο κάτω και γύρισα απότομα προς το μέρος του. Ήθελα να δω τα μάτια του, το χρώμα και την έκφρασή τους, σίγουρα τώρα μέσα στο φως που πλημμύριζε ορμητικά τον δρόμο θα έβλεπα το αληθινό του πρόσωπο, μα εκείνος ήταν σκυφτός, το βλέμμα του στραμμένο στα πλακάκια. Σταμάτησε όπως κι εγώ, αλλά χωρίς να με κοιτάξει, χωρίς απορία. </div><div><br /></div><div>Πήρα μια βαθιά ανάσα απογοήτευσης και συνέχισα. Να του μιλήσω θα ήταν μάταιο, σκέφτηκα, ίσως έπρεπε να περιμένω λίγο ακόμη. </div><div><br /></div><div>Άλλωστε κουβαλάει τόσο βάρος, σκέφτηκα μετά από λίγο. Τα κουβαλούσε όλα εκείνος, εγώ προχωρούσα μπροστά ελεύθερη να αποφασίζω για τον δρόμο, εκείνος απλώς ακολουθούσε.</div><div><br /></div><div>Το φως γινόταν θερμότερα, με ανατρίχιαζε. Καθώς δυνάμωνε, γινόταν βίαιο και διεισδυτικό. Οι πόροι του σώματός μου το ρουφούσαν, έμπαινε στις φλέβες μου και κυκλοφορούσε, τα μέλη μου έμοιαζαν ελαφρύτερα, κάποια στιγμή είδα τη μορφή μου σε μια βιτρίνα: μια ψιλόλιγνη φιγούρα, με ένα διάφανο φουστάνι. Κοίτα παιχνίδια που παίζει το φως, σκέφτηκα, κοίτα πώς δείχνει το σκούρο μου ρούχο!</div><div>Πίσω μου τα βήματα είχαν και αυτά ελαφρύνει κάπως. Μια κλεφτή ματιά στην επόμενη βιτρίνα με καθησύχασε, ο αχθοφόρος με ακολουθούσε συνεχώς. Η ανάσα του, αθόρυβη και άνετη έμοιαζε παράταιρη με το απίστευτο βάρος που κουβαλούσε επάνω στην κυρτή του πλάτη.</div><div><br /></div><div>Ήμουν για αρκετή ώρα βυθισμένη στις σκέψεις μου, με μόνη συντροφιά τον ήχο των βημάτων του. Και τότε κρίνοντας από αυτό που άκουγα κατάλαβα: δεν με ακολουθούσε πια, ξεμάκραινε μάλλον.</div><div>Λες; αναρωτήθηκα.</div><div>Γύρισα το κεφάλι ακριβώς τη στιγμή που έσβηνε και το περίγραμμα του σώματός του. Είχε διαλυθεί, χαθεί στον αέρα.</div><div>Χαμογέλασα.</div><div>Ένιωσα ανακούφιση, ήμουν πια ελεύθερη.</div><div>Χαμογέλασα και πάλι.</div><div>Ήμουν ελεύθερη, ανάλαφρη, σχεδόν άυλη: άπλωσα τα χέρια κι έβγαλα μια κραυγή αγαλλίασης καθώς ένιωθα το φως να μετουσιώνει και το τελευταίο κύτταρο του σώματός μου, επιτέλους το σώμα μου <span class="Apple-style-span" style="font-size:x-large;">εξ</span><span class="Apple-style-span" style="font-size:x-large;"><span class="Apple-style-span" style=" ;font-size:18px;">αϋ<span class="Apple-style-span" style=" ;font-size:24px;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:small;">λω</span><span class="Apple-style-span" style=" ;font-size:18px;"><span class="Apple-style-span" style=" ;font-size:16px;"><span class="Apple-style-span" style="font-size:x-small;">νό</span>....</span></span></span></span></span></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div>ΥΓ Μην ψάξετε βαθιά νοήματα, ούτε και στο προηγούμενο καν, που ήταν απλώσς παιχνίδι με βάση μια φωτογραφία.</div><div>Απλώς, αυτό παθαίνει κάποιος που διαβάζει μονορούφι σχεδόν όλον τον <span class="Apple-style-span" style=" ;font-family:arial;font-size:13px;">Roald Dahl...<em style="font-weight: bold; font-style: normal; text-decoration: inherit; "><span class="Apple-style-span" style=" font-weight: normal; font-family:Georgia;font-size:16px;"></span></em></span></div><div><br /></div><div><span class="Apple-style-span" style=" ;font-family:arial;font-size:13px;"><em style="font-weight: bold; font-style: normal; text-decoration: inherit; "><span class="Apple-style-span" style=" font-weight: normal; font-family:Georgia;font-size:16px;">ΥΓ2 Καλό Πάσχα! </span></em></span></div>Stardustiahttp://www.blogger.com/profile/12710697800203211113noreply@blogger.com4